Η στρατηγική της Ελλάδας

Οι Πολίτες δεν επέλεξαν την κυβέρνηση ταξικά ή για την προθυμία της να αναλάβει τις δεσμεύσεις της Θεσσαλονίκης – αλλά επειδή πίστεψαν πως μπορούσε να διαπραγματευθεί τη διαγραφή του χρέους, καθώς επίσης την κατάργηση των μνημονίων

«Για να μπορέσει να τα καταφέρει η Ελλάδα, πρέπει να φύγουν οι ξένοι εισβολείς (Τρόικα), καθώς επίσης να υπάρχουν προοπτικές για το μέλλον της - οι οποίες προϋποθέτουν τη διαγραφή χρέους, έτσι ώστε να δανείζεται ξανά από τις αγορές με βιώσιμα επιτόκια, με αποκλειστικό και μόνο στόχο αφενός μεν την ανακύκλωση των χρεών που θα απέμεναν, χωρίς τη βοήθεια της Ευρωζώνης, αφετέρου τη διεξαγωγή επενδύσεων.

Μέσω αυτών των επενδύσεων, καθώς επίσης των προφανώς απαραίτητων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της, η Ελλάδα θα μπορούσε να επιστρέψει στην ανάπτυξη – οπότε θα αυξανόταν ομαλά τα έσοδα του δημοσίου της, θα δημιουργούνταν νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα χωρίς να προκαλούνται ελλείμματα, θα αυξανόταν η ανταγωνιστικότητα της, οπότε οι μισθοί και η κατανάλωση (ΑΕΠ), θα ανασυντασσόταν ο παραγωγικός της ιστός, θα επανερχόταν οι τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων της σε φυσιολογικά επίπεδα κοκ.«.

Ανάλυση
Το μνημόνιο από τη φύση του, υποχρεωτικά, έχει ορισμένα ορθολογικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να τα παραβλέψει κανείς, τοποθετούμενος ιδεοληπτικά, «νομοτελειακά» κατά κάποιον τρόπο, εναντίον του – όσο παράδοξο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο, με δεδομένη την εγκληματικότητα του νεοφιλελευθερισμού που εκπροσωπεί. 

Ειδικότερα, απαιτεί τα εξής δύο βασικά πράγματα, η μη συμμόρφωση με τα οποία συμβάλλει τα μέγιστα στην υπερχρέωση μίας χώρας:

(α) Τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό τους κράτους, όπου τα έσοδα του δεν υπερβαίνουν τα έξοδα – κάτι που είναι επιθυμητό από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, οι οποίοι το κατανοούν απόλυτα και συμφωνούν ως προς την τήρηση του.

(β) Το ισοσκελισμένο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο δεν επιτρέπει αφενός μεν τον υπερβολικό δανεισμό του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος οδηγεί στη χρεοκοπία, αφετέρου τη δημιουργία κερδών του ιδιωτικού τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), εις βάρος του δημοσίου και των ελλειμμάτων του – όπως στο παράδειγμα των Η.Π.Α. όπου, «σύμφωνα με τη ροή των ταμείων (Flow of funds) της Fed, το 2010 οι επιχειρήσεις είχαν πλεονάσματα της τάξης των 527 δις $, τα νοικοκυριά 574 δις $ και το εξωτερικό 475 δις $, ενώ αντίστοιχα, τα χρηματοπιστωτικά ελλείμματα του δημοσίου ήταν 1.576 δις $ ή 10,8% του ΑΕΠ – όσο δηλαδή το σύνολο των τριών παραπάνω τομέων» (ανάλυση).

Περαιτέρω, προφανώς οι Έλληνες δεν έχουν αντίρρηση ούτε για τη μία, ούτε για την άλλη προϋπόθεση του μνημονίου, όσον αφορά τη μελλοντική πορεία της χώρας τους – κάτι που όμως προβληματίζει σε μεγάλο βαθμό την Ελλάδα, λόγω των συσσωρευμένων χρεών από τα σφάλματα, καθώς επίσης από την κακή διαχείριση του παρελθόντος (διαφθορά, φοροδιαφυγή, άσκοπη σπατάλη, λανθασμένες επενδύσεις, ασταθές φορολογικό περιβάλλον, γραφειοκρατία, πελατειακό κράτος κοκ.).

Είναι δε αυτονόητο πως ο μοναδικός τρόπος για να διορθωθεί το «κακό παρελθόν» είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους ή, έστω, η βιώσιμη αναδιάρθρωση του, η οποία προϋποθέτει το επ’ αόριστον πάγωμα του ίδιου μεγάλου μέρους του – ενδεχομένως με τη συνδρομή της ΕΚΤ (ανάλυση), όσον αφορά το δημόσιο χρέος, καθώς επίσης με τη βοήθεια της ίδρυσης  μίας «κακής τράπεζας» (Bad Bank), όσον αφορά το ιδιωτικό.

Στα πλαίσια αυτά είμαστε βέβαιοι ότι, εάν τηρήσουμε όλα όσα απαιτούν οι δύο παραπάνω προϋποθέσεις του μνημονίου, μεταρρυθμίζοντας ανάλογα την οικονομία μας, τουλάχιστον οι Πολίτες των άλλων χωρών της Ευρωζώνης δεν θα τοποθετηθούν εναντίον μας – αρκεί φυσικά να καταφέρουμε να τους ενημερώσουμε σωστά και αντικειμενικά, κυρίως δε με την απαιτούμενη αξιοπιστία.

Άλλωστε όλοι οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν πλέον πως, με ευθύνη κυρίως της Γερμανίας, το χρέος μεταφέρθηκε στους ίδιους, για να διασωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες (άρθρο) – οπότε δεν ευθυνόμαστε εμείς για τη διαγραφή που απαιτείται εις βάρος τους (άρθρο).

Τα πολιτικά κόμματα

Από την άλλη πλευρά τώρα το μνημόνιο, επίσης από τη φύση του, φέρνει στην επιφάνεια τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πολιτικών κομμάτων – επειδή τοποθετεί ένα αυστηρό πλαίσιο στο δημόσιο, τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό δηλαδή, εντός του οποίου

(α)  όταν αυξάνονται οι δαπάνες πρέπει να αυξάνονται και οι φόροι αντίστοιχα, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η «ισοσκέλιση» του, ή

(β) όταν μειώνονται οι φόροι πρέπει να μειώνονται και οι δαπάνες στο ίδιο ποσόν, για να επιτυγχάνεται το ίδιο αποτέλεσμα (όταν δεν υπάρχει ανάπτυξη φυσικά, μέσω της οποίας να μπορούν να μειώνονται οι φόροι και να αυξάνονται οι δαπάνες, με τον προϋπολογισμό να παραμένει ισοσκελισμένος).

Ο τρόπος χειρισμού τώρα της συγκεκριμένης «εξίσωσης» (+100 – 100 = 0) από την προηγούμενη συγκυβέρνηση και σημερινή αντιπολίτευση, δείχνει καθαρά την «ταξική» της πολιτική – το ότι δηλαδή ήταν (και είναι) υπέρ της ιδιωτικής οικονομίας, αν και δεν μπόρεσε να το επικοινωνήσει σωστά, καθώς επίσης εναντίον του υπερβολικά διογκωμένου δημοσίου.

Ειδικότερα, εάν συνδυάσει κανείς τα επί μέρους μέτρα με τον εκάστοτε πολλαπλασιαστή τους, στην περίπτωση της ύφεσης, στην οποία βρισκόταν ήδη η Ελλάδα το 2010, τότε υπολογίζεται η επίδραση της πολιτικής λιτότητας στο ΑΕΠ της χώρας – με τα αποτελέσματα να εμφανίζονται στον Πίνακα Ι που ακολουθεί (ανάλυση):

 Πίνακας Ι: Το αποτέλεσμα των μέτρων στο ΑΕΠ (μείωση) σε δις € και σε τιμές 2010

Πίνακας Ι: Το αποτέλεσμα των μέτρων στο ΑΕΠ (μείωση) σε δις € και σε τιμές 2010

Έτη / μέτρα	2010	2011	2012	2013	2014	Σύνολο
(Ι) Αύξηση εσόδων	-3,7	-2,6	-1,3	-0,4	0,5	-7,5
(ΙΙ) Δαπάνες	-21,5	-13,3	-9,8	-14,5	5,0	-54,1
(α) μεταφορές*	-4,7	-0,9	-4,0	-9,3	2,1	-16,8
(β) Δημόσια κατανάλωση	-9,7	-8,5	-5,3	-5,9	0,00	-29,4
(γ) Δημόσιες επενδύσεις	-7,1	-3,9	-0,5	0,7	2,9	-7.9
Σύνολα Ι+ΙΙ	-25,2	-15,9	-11,1	-14,9	5,5	-61,6

Πηγή: Gechert-Rannenberg

* Μειώσεις επιδοτήσεων, αφορολογήτων ορίων, κοινωνικών παροχών κοκ.
Πηγή: Gechert-Rannenberg

Από τον Πίνακα Ι διαπιστώνεται ότι, επιλέχτηκε κυρίως η μείωση των δαπανών, παρά το ότι επηρέασε κατά πολύ περισσότερο την πτώση του ΑΕΠ, συγκριτικά με την αύξηση των φόρων (εσόδων) – κατά 21,5 δις € το 2010, έναντι μόλις 3,7 δις € (συνολικά κατά 25,2 δις € το 2010).

Επίσης πως η κατάσταση αντιστράφηκε το 2014, μετά την αλλαγή πολιτικής της τότε κυβέρνησης – η οποία άρχισε να εφαρμόζει ξαφνικά μία «αριστερή» πολιτική, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές (αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,5 δις € από τα έσοδα, καθώς επίσης κατά 5,0 δις € από το μικρότερο περιορισμό των δαπανών).

                                                             Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

                                                               Συνεχίστε στη 3η σελίδα (…)

                                                                    ΠΗΓΗ:www.analyst.gr