Μπορούν άραγε οι Έλληνες πολιτικοί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων ...

& να αποφύγουν την αιώνια Λερναία Ύδρα της ελληνικής «ιδιαιτερότητας»;
Η μεταχουντική Ελλάδα αναπτύχθηκε σε πολιτικό κλίμα νοσηρό, διαιρετικό & ανασφαλές. 

Ο μέσω ΕΕ μειονεκτικός «εξευρωπαϊσμός» του Βαλκανικού μας κρατιδίου παρήγαγε έντονες διαλυτικές τάσεις, με τον «εκσυγχρονισμό» να συγκρούετε με πατροπαράδοτες πρακτικές που οι «εκσυγχρονιστές» θεωρούσαν «μικροαστικά» εμπόδια στην κοινωνικό - πολιτική μετάλλαξη της χώρας. 
Η καταστροφή του χρέους που επήλθε το 2010 αναπόφευκτα προκάλεσε παραλυτική απαισιοδοξία που ήδη μεταβάλλεται σε βαθιά ριζωμένη απελπισία, ιδίως στις τάξεις των λιγότερο τυχερών. 

Οι τάξεις αυτές, μετά τις αλλεπάλληλες «επιτυχίες» της «διάσωσης» μας από την ΕΕ, έχουν μεταβληθεί σε στρατιές μονίμως νεοπτώχων στο όριο της επιβίωσης. 

Η σημερινή πολιτικό - κοινωνική ατμόσφαιρα ασφυξίας έχει έτσι δημιουργήσει βάσιμους φόβους για εξελίξεις επικίνδυνες και ίσως καταλυτικές ενός «κράτους» 
που ποτέ δεν πέτυχε να ξεπεράσει τον πρωτογονισμό μιας αποτυχημένης και διεφθαρμένης κρατικής ιδεολογίας και πρακτικής.

Σε παρόμοιο περιβάλλον ανασφάλειας και πρακτικής αχρήστευσης των όποιων «θεσμών»,  η εθνική ασφάλεια μεταβάλλεται σε πιεστική πρωταρχική ανάγκη. 

Η συμπεριφορά της σημερινής κυβέρνησης επαυξάνει τους φόβους μιας σταδιακής εκτροπής με στόχο την μόνιμη υπονόμευση της λειτουργίας του πολιτεύματος – δηλαδή αυτό της θεωρητικής

για πολλούς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας – και την δημιουργία αυταρχικών αριστερών σχημάτων που θα φέρουν επικάλυψη «νομιμότητας» η οποία προωθείται με την σταδιακή

υπονόμευση των κρατικών θεσμών και λειτουργιών.
Περίτρανο δείγμα αυτής της τακτικής αποτελεί η μόνιμη ανοχή που ευεργετεί τρομοκρατικές συμμορίες «λαϊκής αυτοάμυνας» οι οποίες λυμαίνονται σήμερα την Αθήνα καταστρέφοντας και καίγοντας χωρίς την παραμικρή αντίδραση εκ μέρους των «δυνάμεων τάξης».
 Και ενώ είναι κοινό μυστικό ότι η ακινησία αυτή των αστυνομικών δυνάμεων εκπηγάζει απ’ ευθείας από τον «τόνο» που εκπέμπει η κυβέρνηση, ο καθ’ ύλην υπουργός εκτοξεύει δήθεν οργισμένους αφορισμούς κατά της αστυνομίας προς όφελος της λεγόμενης λαϊκής κατανάλωσης.

Μπροστά σε τέτοιες συνθήκες το μείζον στρατηγικό θέμα της αναδιοργάνωσης και κινητοποίησης των εθνικών υπηρεσιών ασφαλείας μεταβάλλεται σε έργο ηράκλειο αν όχι ανεπιτυχές πριν ακόμη αρχίσει. 

Τίθεται μάλιστα και το ερώτημα για το τι είδους αναδιοργάνωση θα μπορούσε να επιχειρήσει μια κυβέρνηση όπως η σημερινή με άρρηκτες ρίζες

● στον αναρχικό χώρο των καταλήψεων, των βίαιων διαδηλώσεων που προκαλούν ακόμα & απώλεια ζωής, της «λαϊκής αντίστασης» μέσω ανυπακοής και της ποινικής μαζικής παραβατικότητας (π.χ. κίνημα «Δεν Πληρώνω», καταστροφές μηχανημάτων ηλεκτρονικού εισιτηρίου κ.λπ.)·

● στην υποστήριξη «επιτάξεων λαϊκής εξουσίας» (όπως π.χ. την κατάληψη κτιρίων & την εγκατάσταση εκεί πυρήνων «λαϊκής αυτοδιάθεσης», παράνομων μεταναστών, περιθωριακών, κ.λπ.)·

● στην προώθηση θεωριών «ανοιχτών συνόρων» με πλήρη αδιαφορία για τις μακροπρόθεσμες

επιπτώσεις μόνιμης εγκατάστασης πλήθους αλλοφύλων και αλλοθρήσκων στην χώρα·

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση, πιεζόμενη από την κινητοποίηση των αναρχικών συμμοριών που προκάλεσαν προσφάτως σοβαρές ζημιές σε εμπορικές περιοχές της Αθήνας, πραγματοποίησε μια ακόμη «κωλοτούμπα» αποδεχόμενη την απαίτηση των συμμοριών για την μεταγωγή επικίνδυνου υπόπτου βομβιστή από φυλακές εκτός πρωτεύουσας στον Κορυδαλλό με την διάτρητη δικαιολογία «αναδιοργάνωσης των φυλακών» (φυσικά προς όφελος της «ασφάλειας και ειρήνης» του κοινωνικού συνόλου).

● και στην ανοχή «αλληλέγγυων» που υπονομεύουν τα εθνικά συμφέροντα, προβαίνουν σε παράνομες ενέργειες, και συμβάλουν στο κλίμα αναρχίας και γενικής ανασφάλειας

ενθαρρύνοντας συμπεριφορές ανυπακοής και απαιτήσεων εκ μέρους «κατατρεγμένων» που συλλήβδην χαρακτηρίζονται «πρόσφυγες» όταν πρόκειται συνήθως για οικονομικούς

παράνομους μετανάστες και «ασυνόδευτους ανήλικους» άνω των 18 που χρήζουν άμεσης

απέλασης.

Ακόμη όμως κι αν υπάρξει ομαλή αποβολή του σημερινού κυβερνητικού σχήματος από την

εξουσία, η διάδοχος κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί ιδιαιτέρως καθ’ ότι ουδέν εκ των

αντιπολιτευόμενων κομμάτων διαθέτει εκλογική ισχύ που θα μπορούσε να αλλάξει

ουσιαστικά την κατάσταση.

Περί αυτού μάλιστα φρόντισε ήδη η παρούσα κυβέρνηση διεμβολίζοντας το πολιτικό σύστημα με τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής που εγγυάται κυβερνήσεις τύπου δημοκρατίας της Βαϊμάρης, οι οποίες οδηγούν μαθηματικά σε πλήρη κυβερνητική και διοικητική παράλυση. 

Έτσι εγείρεται το ερώτημα του κατά πόσον η αναδιοργάνωση των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών είναι κατ’ αρχήν δυνατή όταν ένας κυρίαρχος πόλος του πολιτικού συστήματος έχει ολοκληρωτικές διαθέσεις χειραγώγησης των θεσμών προς όφελος ενός ουσιαστικά αυταρχικού καθεστώτος με συγκαλυμμένες ολοκληρωτικές διαθέσεις.

Στην θεωρητική λοιπόν περίπτωση δυνατότητος γενικής ανασυγκρότησης των υπηρεσιών, με μοναδικό στόχο την προστασία των εθνικών συμφερόντων, της εσωτερικής ηρεμίας, & της αντιμετώπισης των εξωτερικών απειλών, οι ακόλουθες θεματικές ενότητες θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημεία εκκίνησης της όλης απόπειρας:

● ΠΡΩΤΟΝ: Στον τομέα αστυνόμευσης του εσωτερικού, η διάλυση της σημερινής ΕΛ.ΑΣ και η επάνοδος στο γαλλικό σύστημα της αστυνομίας πόλεων και της χωροφυλακής (που υπήρχε μέχρι το 1984 και στην Ελλάδα) θα αποτελούσε ένα κρίσιμο βήμα στην ριζική αναδιοργάνωση και ενδυνάμωση των δυνάμεων εσωτερικής ασφάλειας. 

Το νέο σύστημα θα πρέπει να περιλάβει ειδική υπηρεσία πληροφοριών κατά της παράνομης μετανάστευσης και πάταξης των δικτύων παραβίασης των συνόρων· τμήμα πληροφοριών αρμόδιο για την παρακολούθηση διείσδυσης στην χώρα των πάσης φύσεως «ακτιβιστών» με στόχο την αναμόχλευση μειονοτικών απαιτήσεων και αποσχιστικών τάσεων· και την ριζική

αναδιοργάνωση της φύλαξης των συνόρων από μόνιμη ένοπλη δύναμη της χωροφυλακής σε

συνδυασμό με τις Ένοπλες Δυνάμεις.

● ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Στον αντιτρομοκρατικό αγώνα η δημιουργία ειδικής δικαστικής αρχής, σε στενή συνεργασία με την αντιτρομοκρατική υπηρεσία, θα μπορούσε αναλάβει την ποινική δίωξη σε κλειστό δικαστικό περιβάλλον. 

Προτεραιότητα θα πρέπει να δοθεί στην εκ βάθρων αναθεώρηση της νομικής αντιμετώπισης της τρομοκρατίας με την θέσπιση αντιτρομοκρατικού νόμου από μηδενικής βάσεως που θα υιοθετεί ειδικό χωριστό ποινικό καθεστώς χωρίς της παρέμβαση του υπάρχοντος Ποινικού Κώδικα.

● ΤΡΙΤΟΝ: Στον τομέα πληροφοριών εξωτερικού, η σημερινή ΕΥΠ θα πρέπει να υποστεί ριζική ανασυγκρότηση με κατάργηση του υπάρχοντος οργανογράμματος και την αντικατάσταση του με υπόδειγμα βασιζόμενο σε συμμαχικές υπηρεσίες πληροφοριών που έχουν από πολλού αναθεωρήσει τα συστήματα συλλογής, εκτίμησης, και διανομής πληροφοριών με βάση τις κρατούσες διεθνείς συνθήκες.

● ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Καμιά βεβαίως πρόοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ένα Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο Δράσης που θα περιγράφει λεπτομερώς τους εθνικούς στόχους, τις απειλές που αντιμετωπίζει η χώρα, τις μεθόδους για την αντιμετώπιση των απειλών, και τις κατευθύνσεις της συλλογής και εκμετάλλευσης πληροφοριών. 

Η πρωτοβουλία αυτή θα πρέπει να συνοδεύεται από σχέδιο πλήρους απεξάρτησης της όποιας ΕΥΠ από το γραφειοκρατικό σχήμα που επικρατεί σήμερα και την μετάβαση της σε καθεστώς ανεξαρτησίας και «ανοικτής επικοινωνίας» με κυβερνητικούς φορείς, τα ΜΜΕ, και τα

μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

● ΠΕΜΠΤΟΝ: Τέλος, η στελέχωση όλου του πλέγματος εθνικής ασφάλειας έχει
ανάγκη ανεξάρτητης εκπαιδευτικής μονάδας όπως, π.χ., 

μιας εθνικής ακαδημίας πληροφοριών πανεπιστημιακού επιπέδου και όχι κατά τα πρότυπα των υπαρχόντων σήμερα σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων. 

Μια «Εθνική Ανωτάτη Σχολή Πληροφοριών & Εθνικής Ασφάλειας» θα πρέπει στελεχωθεί από μόνιμο διδακτικό προσωπικό και θα παρέχει εκπαίδευση με βάση

προγράμματα και τομείς σπουδών κατά το πρότυπο παρομοίων ιδρυμάτων σε συμμαχικές

Οι σπουδαστές της θα πρέπει να έχουν ευκαιρίες μετεκπαίδευσης όπως και δυνατότητες επισκέπτη παρατηρητή σε παρόμοια ειδικά προγράμματα του εξωτερικού.

Το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος πέρασε από διάφορες φάσεις παρεξήγησης του τι σημαίνει «συλλογή πληροφοριών» με σκοπό την άμυνα και κατοχύρωση του εθνικού συμφέροντος και της ασφάλειας του εθνικού χώρου – συνδυάζοντας συχνά την αντικατασκοπεία με αστυνομικές καθαρά αποστολές καταδίωξης εσωτερικών πολιτικών αντιπάλων κι άλλων «αντεθνικών στοιχείων».

Το ένα όμως άκρο οδήγησε, ως συνήθως, στο άλλο με την ουσιαστική εξουδετέρωση της υπηρεσίας πληροφοριών μέσω του «εκδημοκρατισμού» και του παραλυτικού «μοντέλου» της διαβόητης και αήττητης ελληνικής γραφειοκρατίας του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, της κομματοκρατίας, και της υποβάθμισης των πάντων προς όφελος ορισμένων με στενούς δεσμούς με την κομματική διαφθορά.

Η επανάληψη αυτού του, κατά το στρεβλό σημερινό δημώδες, «σκηνικού» όχι μόνο θα βλάψει ανεπανόρθωτα το εθνικό συμφέρον αλλά και θα φέρει την ευθύνη δεινών και συμφορών που σήμερα ελλοχεύουν περιμένοντας μια θρυαλλίδα καθώς το περιβάλλον της Ελλάδος βυθίζεται καθημερινά στους πολέμους, στην επιθετικότητα και αγριότητα της ισλαμικής Τουρκίας, και στις αλυτρωτικές απειλές των «φίλων» μας του βαλκανικού βορρά.

Μπορούν άραγε οι Έλληνες πολιτικοί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αποφύγουν την αιώνια Λερναία Ύδρα της ελληνικής «ιδιαιτερότητας»;

                                                                       Τάσσος Συμεωνίδης

                                                          (RIEAS Ακαδημαικός Σύμβουλος)

                                    ΠΗΓΗ:www.rieas.gr/researchareas/greek-studies-gr

Copyright: Research Institute for European and American Studies (www.rieas.gr)

Publication date: 4 March 2018

Note: The article reflects the opinion of the author and not necessarily the views of the Research

Institute for European and American Studies (RIEAS).

                                                               € « » $  ▲▼◄ ●►