Για την έβδομη κατά σειρά
παράσταση της θεατρικής μας ομάδας επιλέξαμε για πρώτη φορά μια κωμωδία, μια
γαλλική κωμωδία του Μολιέρου.
Ο θεατρικός συγγραφέας,
ηθοποιός και ποιητής Ζαν Μπατίστ Ποκελέν ή αλλιώς Μολιέρος (1622-1673), γιος
ενός ταπετσιέρη του βασιλιά εγκαταλείπει
τα πάντα, γιατί παθιάζεται με το θέατρο, αφιερώνει τη ζωή του στη
θεατρική τέχνη, χρεώνεται, φυλακίζεται, αρρωσταίνει πάνω στη σκηνή παίζοντας
μάλιστα τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» και πεθαίνει λίγο αργότερα. Γράφει τα έργα
του σε μια εποχή κοινωνικής κρίσης και προκαλεί σκάνδαλα, γιατί θεωρεί ότι
«δουλειά μου είναι να δείχνω στη σκηνή τη γελοιότητα των ανθρώπων».
Ο Μολιέρος επικεντρώνεται
κάθε φορά σε ένα ανθρώπινο ελάττωμα, ένα τρωτό σημείο. Στόχος του αυτή τη φορά
είναι ο αρχοντοχωριάτης, ένας ευκατάστατος αλλά ακαλλιέργητος αστός, ένας
οικογενειάρχης που τα έχει όλα. Θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος. Η αδυναμία
του είναι ότι θα ήθελε να είναι κάτι καλύτερο από αυτό που είναι: Θέλει
απεγνωσμένα να ενταχθεί σε μια τάξη στην οποία δεν ανήκει, να γίνει με λίγα
λόγια αριστοκράτης. Αγωνίζεται με όλους
τους τρόπους να αλλάξει την εικόνα του: Εκπαιδεύεται, καλεί δασκάλους μουσικής,
χορού, φιλοσοφίας, ξιφασκίας, παραγγέλνει καινούρια ρούχα, πιάνει φιλίες με
αριστοκράτες, προσπαθεί να κατακτήσει μια μαρκησία και αγωνίζεται να
μεταμορφωθεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται θύμα εκμετάλλευσης, να
γελοιοποιείται. Από την άλλη, η γυναίκα του, η κόρη του ακόμα και η υπηρέτριά
του προσπαθούν να τον συνεφέρουν, για τους δικούς τους λόγους. Γύρω του
στήνεται μια παγίδα.
Κατά τη διάρκεια των
προβών διαπιστώσαμε πόσο παρεξηγημένη είναι η κωμωδία. Δεν είναι εύκολο είδος.
Αντιθέτως, απαιτεί ρυθμό, συντονισμό, απόλυτη ακρίβεια. Το γέλιο γίνεται μέσο
γνώσης, απελευθέρωσης. Η κωμωδία είναι επιθετική, «δαγκώνει», ασκεί σκληρή
κριτική, διασκεδάζοντας το κοινό. Μας
ενδιέφερε πολύ η κοινωνική κριτική που
ασκείται στο έργο. Γιατί δεν είναι μόνο ο αρχοντοχωριάτης που γελοιοποιείται
προσπαθώντας να μπει σε ένα άλλο σύστημα. Γελοίο είναι και το σύστημα που τον
περιβάλλει με την υποκρισία, τη ματαιοδοξία και τον ναρκισσισμό του. Τέλος, το
γέλιο δεν εμποδίζει και τη συγκίνηση. Ο Ζουρνταίν πάσχει από μοναξιά.
Ερωτεύεται χωρίς ανταπόκριση. Γέλιο λοιπόν αλλά και μια τραγική γκριμάτσα.
Το θέατρο είναι ομαδική
ιστορία, για τον λόγο αυτό ευχαριστώ για μια ακόμη φορά όλους όσοι στηρίζουν
την ομάδα, νέα μέλη, απόφοιτους, γονείς και φίλους, το κοινό που είναι εδώ κάθε
χρόνο. Ευχαριστώ τα παιδιά για τον ενθουσιασμό και τις ιδέες τους που είναι για
εμένα πηγή έμπνευσης.
Έλενα Καρακούλη
€ $ ●► « » ▲▼◄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου