Ποτέ, απ’ ό,τι γνωρίζουμε ως σήμερα, τόσο ολοκληρωτικά μέτρα έκτακτης ανάγκης δεν ελήφθησαν τόσο σπασμωδικά και με τόσο περιορισμένη βάση γνωστοποιημένων δεδομένων όσον αφορά υποτιθέμενη δημόσια απειλή.
Ποτέ δεν θυμόμαστε τόσο ολοκληρωτική ενεργοποίηση των μηχανισμών πολιτικής προστασίας για τόσο κυριολεκτικώς ασύμμετρη, αλλά και εξαπίνης απειλή.
Επιπλέον, επειδή ακόμα υποτίθεται ότι διατελούμε υπό καθεστώς δημοκρατίας, πολιτικές αποφάσεις χωρίς κανένα προηγούμενο δημόσιο διάλογο προϋποθέτουν πειστική αιτιολόγηση.
Οπωσδήποτε, όλες οι πολιτικές αναστολές της καθημερινότητας, τα καθεστώτα δηλαδή έκτακτης ανάγκης που συνεπάγονται περιορισμό των ελευθεριών και καταναγκαστικά μέτρα, ενεργοποιούνται πάντοτε εν όψει υποτιθέμενης απειλής μείζονος κοινωνικοπολιτικού αγαθού.
Το αναμφισβήτητο μείζον αγαθό στην περίπτωσή μας είναι σαφέστατα η δημόσια υγεία, αξία οπωσδήποτε παραλυτικής βαρύτητας.
Εν ονόματι, λοιπόν, της προστασίας της δημόσιας υγείας βρισκόμαστε σήμερα, στην συνήθως επιμηθεϊκή Ελλάδα, μπροστά σε ένα εντυπωσιακό, παγκόσμια, υπόδειγμα ενεργού βιοπολιτικής κινητοποίησης προληπτικού χαρακτήρα, όσο όμως και ασυνήθιστα πειθήνιας λαϊκής αποδοχής.
Και τα δύο συνιστούν εθνικά αξιοπερίεργα. Πώς όμως ακριβώς περιγράφεται διαφορικά σήμερα η συγκεκριμένη υγειονομική απειλή;
Σε τι δηλαδή ακριβώς συνίσταται;
Και ποια είναι τα εχέγγυα αυθεντίας που στηρίζουν τις συγκεκριμένες τόσο αστραπιαίες, αλλά και πολύπλευρα επαχθέστατες πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν αυθωρεί στην Ελλάδα και με σημαντική υστέρηση σε άλλες βαρύτερα πληττόμενες χώρες;