Ο Απρίλης με ποίηση...

«Απρίλης: Άνοιξη! Δυο σταγόνες θάλασσα τα μάτια σου.

Μια καρδερίνα ανεβοκατεβαίνει σ’ έναν ξύλινο σταυρό.»

●►Γιάννης Ρίτσος, Σημειώσεις στα περιθώρια του χρόνου

-----------------------------------------------------------------------------

«Ο  Απρίλης  με  τον Έρωτα  χορεύουν & γελούνε,
Μάγεμα  η  φύσις  κι  όνειρο  στην  ομορφιά  και χάρη,

Η  μαύρη  πέτρα  ολόχρυση  &το  ξερό  χορτάρι`

Με  χίλιες  βρύσες  χύνεται,  με  χίλιες  γλώσσες  κρένει`

Όποιος  πεθαίνει  σήμερα  χίλιες  φορές  πεθαίνειΤρέμ’  η  ψυχή  και  ξαστοχά  γλυκά  τον  εαυτό  της…

Έστησ’  ο  Έρωτας  χορό  με  τον  ξανθόν  Απρίλη,

Κι  η  φύσις  ηύρε  την  καλή  και  τη  γλυκιά  της  ώρα,

Και  μες  στη  σκιά  που  φούντωσε  και  κλει  δροσιές & μόσχους

Ανάκουστος  κιλαϊδισμός  και  λιποθυμισμένος.

Νερά  καθάρια  και  γλυκά,  νερά  χαριτωμένα,

Χύνονται  μες  την  άβυσσο  τη  μοσχοβολισμένη,

Και  παίρνουνε  το  μόσχο  της,  κι  αφήνουν  τη  δροσιά  τους,

Κι  ούλα  στον  ήλιο  δείχνοντας  τα  πλούτια  της  πηγής  τους,

Τρέχουν  εδώ,  τρέχουν  εκεί,  και  κάνουν  σαν  αηδόνια.

Εξ’  αναβρύζει  κι  η  ζωή  σ’  γη,  σ’  ουρανό  σε  κύμα.
Αλλά  στης  λίμνης  το  νερό,  π’  ακίνητό  ‘ναι  κι  άσπρο,

Ακίνητ’  όπου  κι  αν  ιδείς,  και  κάτασπρ’  ως  τον  πάτο,

Με  μικρόν  ίσκιον  άγνωρον  έπαιξ’  η  πεταλούδα,

Που  ‘χ’  ευωδίσει  τς  ύπνους  της  μέσα  στον  άγριο  κρίνο.

Αλαφροίσκιωτε  καλέ,  για  πες  απόψε  τι  ‘δες`

Νύχτα  γιομάτη  θαύματα,  νύχτα  σπαρμένη  μάγια!

Χωρίς  ποσώς  γης,  ουρανός  και  θάλασσα  να  πνένε,

Ούδ’  όσο  καν’  η  μέλισσα  κοντά  στο  λουλουδάκι,

Γύρου  σε  κάτι  ατάραχο   π’  ασπρίζει  μες  στη  λίμνη,

Μονάχο  ανακατώθηκε  το  στρογγυλό  φεγγάρι,

Κι  όμορφη  βγαίνει  κορασιά  ντυμένη  μες  το  φως  του.»

●►Διονύσιος Σολωμός, «Ελεύθεροι πολιορκημένοι»
 (απόσπασμα) 

-----------------------------------------------------------

Ταίρι νιόνυμφο προβαίνει/ ο Απρίλης κι η Αυγή,

να του στρώσει το προσμένει/ νυφικό κρεβάτ’ η Γη.

Χίλια δώρα ετοιμάζει/ για το ταίρι π’ αγαπά,

τα ξεθάφτει, σα χαλάζι/ πλούτη ατίμητα σκορπά.

Εις τους κήπους άνθη χύνει/ και πουλιά στις λαγκαδιές,

Στα πουλιά τραγούδια δίνει,/ και στα άνθη ευωδιές.

Τη δροσιά κάνει να λάμπει/ σα διαμάντι στα κλαριά,

άνθος φτερωτό την κάμπη/ αεράκι το βοριά.

Και τα δέντρα φουντωμένα,/ πράσινα, βαθιά, ανοιχτά,

μόλις βγήκαν νιοβαμμένα/ απ’ τα χέρια της κι αυτά.

Ειν’ η λίμνη πιο γαλάζια, πιο καθάρια η ρεματιά,

πιο πολλά εχ’ η κόρη νάζια/ κι ο έρωτας ψευτιά.

Ταίρι νιόνυμφο προβαίνει/ ο Απρίλης κι η Αυγή,

να του στρώσει το προσμένει/ νυφικό κρεβάτ’ η Γη.

●►Κ. Παλαμάς, “Ο Απρίλης και η Αυγή”

(Άπαντα, τ. 1ος, Γκοβόστης)

---------------------------------------------------------------------

Ο Απρίλης - φημισμένος κηπουρός -
πήδηξε το πρωί στον χέρσο κήπο μου

κι ένα εξαίσιο έμπηξε τριαντάφυλλο.

Η άνοιξη, κρυμμένη πίσω απ’ το τριαντάφυλλο,

βλέπει την έκπληξή μου και γελάει,

ενώ με την απέραντη χαρά μου

παρασημοφορεί τον μάγο κηπουρό

●►Κική Δημουλά, Ποιήματα 
(εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 1998)

----------------------------------------------------------------------

XVIII

Μες στο δάσος μες στη νύχτα/ μια τρυπίτσα είναι τ’ αστέρι

τρέχει από κει μέσα, τρέχει/ τρέχει ρυάκι το φλουρί

ρυάκι το μαργαριτάρι/ γέμισα τις τσέπες μου

γέμισα τα χέρια μου/ δεν μπορώ να σταματήσω

πάρτε τά μου ή πάρτε με

με τα χέρια λεύτερα/ τον Απρίλη να μπατσίσω.

●►Γιάννης Ρίτσος, «Παιχνίδια του ουρανού και του νερού»

(απόσπασμα)

-----------------------------------------------------------------------

Ολοένα σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε

Κι ολοένα έφτανε η μακρινή φωνή στ’ αυτιά μου:

«μια ζωή ολόκληρη»…«μια ζωήολόκληρη…»…

Άραγες να ‘ναι η μοναξιά σ’ όλους του κόσμους ίδια;
…………………………………

Ολοένα σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε

Κι ολοένα έφτανε η μακρινή φωνή στ’ αυτιά μου:

«μια ζωή ολόκληρη»… «μια ζωή ολόκληρη…»….

Στον αντικρινό τοίχο οι σκιές των δέντρων παίζουν κινηματογράφο.

Κάπου, φαίνεται, θα διασκεδάζουν

Μόλο που δεν υπάρχουν διόλου σπίτια ή άνθρωποι

Ακούω κιθάρες κι άλλα γέλια που δεν είναι σιμά

Μπορεί και μακριά πολύ μέσα στων ουρανών τα αποκαΐδια

Την Ανδρομέδα, την Άρκτο ή την Παρθένο…

Άραγες να ‘ναι η μοναξιά σ’ όλους του κόσμους ίδια;»

●► Ο. Ελύτη, «Το ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη»

(απόσπασμα)

-------------------------------------------------------------- 

«Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας

Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας

Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας

Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.

Ο χειμώνας μας ζέστανε, σκεπάζοντας

Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας

Λίγη ζωή μ’ από ξερούς βολβούς.

Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν

Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του Ανθρώπου,

Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο

Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,

Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση

Κι η πέτρα ήχο νερού

Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο

Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θα ανθίσει φέτο;»

●► Τ S Eliot,  «Έρημη Χώρα»  

(απόσπασμα)

                                          €€  ●► « » ▲▼◄  $$  €  $$  ◄ ▼▲ « »  ●► €€

                                                                   ΠΗΓΗ:Λόγος Παράταιρος
                                                                https://itzikas.wordpress.com