Ἐπιστροφὴ στὸ 1908 ...

Ἐπάνοδο στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία;  Ἀλλὰ ποία; 
Αὐτὴν τοῦ Ἀμπντουλχαμὶτ Β΄, σουλτάνου μέχρι τὸ 1909, ὁπότε καθηρέθη ἀπὸ τοὺς Νεοτούρκους ἤ αὐτὴν τῆς Ὀθωμανικῆς Ἐπιτροπῆς Ἑνώσεως καὶ Προόδου τῶν Νεοτούρκων; 

Δηλαδή, Ἀμπντουλχαμίτ -Ἔρντογαν ἤ Φετουλλὰχ Γκυλέν - Νεότουρκοι;

 Ἀπάντησις: ἐπάνοδο καὶ στοὺς δύο μὲ μελλοντικὴ προοπτικὴ ἴσως... τὸ 1918.

Τὸ 1876, ὁ Ἀμπντουλχαμὶτ εἶχε ἀνέβει στὸν θρόνο, ὡς μετριοπαθὴς καὶ κατέληξε πανισλαμιστής, ἕως ποὺ τὸ 1909 τὸν καθήρεσαν  οἱ Νεότουρκοι μασῶνοι καὶ ντονμέδες φιλοεβραῖοι. 

Ἀλλὰ οἱ  Ῥωμηοὶ τῆς Αὐτοκρατορίας ὑπεστήριξαν καὶ τὶς δύο τάσεις, μαζὶ μὲ τὸν Ἴωνα Δραγούμη τοῦ κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν ἕως ποὺ ἡ Αὐτοκρατορία ἐβούλιαξε στὴν ἧττα τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ἀφοῦ οἱ Νεότουρκοι κατέληξαν «Γκρίζοι Λύκοι», ὡς ἀκραῖοι ἐθνικιστές.

Γράφει, ὁ θεῖος μου, ὁ μακαρίτης στρατηγὸς Ἀλέξανδρος Μαζαράκης (1874-1943) στὰ ἀπομνημονεύματά του: 

«Οἱ Νεότουρκοι [στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 1908] ἐζήτησαν ἀμέσως νὰ καταπαύσῃ ὁ ἀγὼν Ἑλλήνων καὶ Βουλγάρων [σήμερα Σκοπιανῶν] στὴν Μακεδονία... 

Ἀσπασμοὶ Ἰούδα ἀντηλλάγησαν καὶ ἐπίσκεψις Βουλγάρων ἐκ Σόφιας εἰς Θεσσαλονίκην ὠργανώθη... 

Δέχομαι τὴν ἐπίσκεψιν τῶν ὑπαλλήλων ὅλων τῶν ἑλληνικῶν καφενείων, ζυθοπωλείων, ἑστιατορίων ποὺ ἦσαν τὰ καλύτερα τῆς Θεσσαλονίκης... οἱ ὁποῖοι μοῦ δηλώνουν, ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ὑπηρετήσουν τοὺς Βουλγάρους... Ἐνέκρινα τὴν στάσιν των... 

Ἔφυγαν λοιπὸν ὅλα τὰ γκαρσόνια [ἀπὸ τὰ καταστήματά των] καὶ ὅταν ἔφθασαν οἱ Βούλγαροι ἐκδρομεῖς τὰ διάφορα ἑλληνικὰ καταστήματα ἦσαν εἰς ἀδυναμίαν νὰ τοὺς περιποιηθοῦν. 

Οἱ Τοῦρκοι ἐφρύαξαν διὰ τὴν αὐθάδειαν αὐτήν... 

Ἔστησαν εἰς τὴν πλατεῖαν τραπέζια καὶ ἤρχισαν μὲ πρόχειρα καμινέτα νὰ παρασκευάζουν καφέδες. 
Μέσα εἰς τὸν συνωστισμὸν ἕνας ζωηρὸς Ἕλλην πλησιάζει καὶ δίνει μίαν κλωτσιὰν εἰς τὸ τραπέζι μὲ τὰ φλυτζάνια καὶ τὸ καμινέτο».

Ὁ πατέρας τοῦ Ἴωνος Δραγούμη, ὁ Στέφανος Δραγούμης, πρωθυπουργὸς στὴν Ἀθήνα τὸ 1910, ἐδήλωνε πὼς χάρις στὴν νεοτουρκικὴ ἐπανάστασι «θὰ ἀναβιώσῃ τὸ θαῦμα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, θὰ ἀφομοιώσωμεν τοὺς Τούρκους ὅπως ἄλλοτε τοὺς Ῥωμαίους καὶ θὰ μεταβληθῇ ἡ Ὀθωμανικὴ εἰς Ἑλληνικὴν Αὐτοκρατορίαν».

Στὰ ἀπομνημονεύματά του ὁ ἀξιωματικὸς Θεόδωρος Πάγκαλος, ἔγραφε πὼς μόλις ἀνηγγέλθη ἡ νεοτουρκικὴ ἐπανάστασις, τὸν Ἰούλιο 1908, οἱ ὑπολοχαγοὶ καὶ ἀνθυπολοχαγοὶ ἐκραύγαζαν ἀνοιχτὰ στὶς αἴθουσες ἀξιωματικῶν τῶν Ἀθηνῶν ὅτι καιρὸς ἦταν ν’ἀκολουθήσουν κι ἐκεῖνοι τὸ τουρκικὸ παράδειγμα, κάτι ποὺ ἔγινε τὸν Αὔγουστο τοῦ 1909.

Τὸν Μάρτιο τοῦ 2018, ὁ Ἔρντογαν, κάνοντας τὸ σῆμα τῶν Γκρίζων Λύκων, συνεχιστῶν τῆς Τριανδρίας τῶν Νεοτούρκων τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ὑπὸ τὸν Ἐνβὲρ Πασᾶ, διεκήρυξε τὴν ἑνότητα τῆς Ὀθωμανικῆς Πατρίδος (ἰδεολογία τοῦ ὀθωμανισμοῦ)  κραυγάζοντας, σὲ συγκέντρωσι στὴν Μερσίνη «ἕνα ἔθνος, μία σημαία, ἕνα κράτος, μία πατρίδα», ἐπαναλαμβάνοντας ἔτσι, κατὰ τοῦ μασώνου καὶ ντονμὲ ἰμάμη Φετουλλὰχ Γκüλέν, συνεργάτου τῆς CIA, αὐτὸ ποὺ εἶχε βροντοφωνάξει τὸ 2013, ὅταν διέκοψε τὶς σχέσεις του μὲ τὸν ἰμάμη, πρώην πνευματικοῦ του δασκάλου, μὲ ἔμφασι ὅτι δὲν διακατέχεται ἀπὸ ἐθνικισμὸ ἀλλὰ ἀπὸ ὀθωμανισμό, τὴν ὀθωμανικὴ πατρίδα τῶν λαῶν τῆς Τουρκίας:

«Χίλια χρόνια εἴμεθα σὲ αὐτὰ τὰ μέρη καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ζήσουμε καὶ πάλι μεγάλοι καὶ ἰσχυροί...Σὲ μᾶς δὲν ὑπάρχει ἡ πολιτικὴ τῆς ἀφομοιώσεως [σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν κεμαλισμό], εἴμεθα ἀντίθετοι σὲ κάθε εἴδους ἐθνικισμό. 

Οἱ Τοῦρκοι, οἱ Κοῦρδοι, οἱ Ῥωμηοί, οἱ Ἄραβες, οἱ Λαζοί [ὁ ἴδιος ὁ Ἔρντογαν εἶναι Λαζός], οἱ Κιρκάσιοι, οἱ Γεωργιανοί, εἶναι ὅλοι ἀδέλφια»

Προσέθεσε ὅτι ὁ ἐθνοτικὸς ἐθνικισμὸς δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν ἄγνοια καὶ τὴν διαφθορά, διότι 
«στὸν ἀρχαῖο μας πολιτισμὸ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ διάκρισι. Στὸν  πολιτισμό μας, στὶς παραδόσεις μας, ὑπῆρχε ἰδιαίτερη εὐαισθησία στὶς μειονότητες καὶ ἦταν πάντοτε προστατευόμενες». 
Καὶ ὅπως ὁ προκάτοχός του Ἐνβὲρ Πασᾶς ποὺ ἀπεβίωσε μαχόμενος στὶς 4  Αὐγούστου τοῦ 1922, στὸ Οὐζμπεκιστάν, ἀρχικῶς μὲ τὴν ὑποστήριξι τῶν Σοβιετικῶν, καὶ μετὰ ὡς ἀντίπαλός τους, προσέθεσε: 

«Ὅταν γίνῃ ἡ ἐπιστράτευσις, ὅταν σᾶς καλέσουν στὸ καθῆκον, τότε θὰ πάω μαζί σας πρῶτος».

Ὁ Ἔρντογαν ἔχει ἀρκετὰ χαρακτηριστικὰ τοὺ Ἔνβερ Πασᾶ. 

Ἡ ἐκστρατεία του στὴν Βόρειο Συρία θυμίζει αὐτὴν τοῦ Ἐνβέρ τὸ 1922 στὸ Σοβιετικὸ Τουρκεστάν. 

Ὁ Ἐνβὲρ ἤθελε νὰ ἔχῃ σουλτανικὸ παρουσιαστικὸ καὶ προτοῦ σκοτωθῆ τὸ 1922 εἶχε ἀνακηρύξει τὸν ἑαυτό του Ἐμίρη τοῦ Τουρκεστάν. 
Ἕνας μελετητής του, ὁ David Fromkin, ἔγραψε γι’αὐτὸν στὸ βιβλίο του, A Peace to End All Peace. Creating the Modern Middle East, 1914-1922 (Avon Books, 1989):  «He was a vain, strutting man who loved uniforms, medals and titles. For use in stamping official documents, he ordered a golden seal that described him as ‘Commander-in-Chief of all the Armies of Islam, Son-in-Law of the Caliph and Representative of the Prophet».

Μετὰ τὴν ἀποτυχία τοῦ ἑλληνοτουρκισμοῦ τὸ 1908, μεταξὺ τῶν δύο ἐπαναστάσεων,  τῆς τουρκικῆς καὶ τῆς ἑλληνικῆς, ἤρχισε ἕνας λυσσώδης ἔνοπλος ἀγών, τὸ 1912, ποὺ τελείωσε τὸ 1922, ὁπότε τόσο ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ὅσο καὶ ἡ Μεγάλη Ἰδέα ἀπεβίωσαν. 

Τὸ 2018, συμφέρον τῶν δύο λαῶν εἶναι νὰ μάθουν τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας ὅτι μόνον μία συνεργασία τῶν δύο λαῶν τοῦ Αἰγαίου θὰ ἀποτρέψῃ τὸν διαμελισμὸ καὶ τῶν δύο ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις.

                                Δημήτρης Κιτσίκης                               12 Μαρτίου 2018

                                                               € $  ●► « » ▲▼◄

                                             ΠΗΓΗ://endiameseperiochenea.blogspot.gr/