Η φόλα Σόϊμπλε & ο ΣΥΡΙΖΑ

Oι διαρκείς παρατάσεις θρυμματίζουν ελπίδες, γκρεμίζουν αντοχές, διαλύουν κοινωνικές συνοχές

Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, που προσδοκούν μυστικά ακόμα και οριστικό ναυάγιο της συμφωνίας για το χρέος. 

Να παραμείνει ανένδοτος ο Σόϊμπλε, να αποχωρήσει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα, να μην εφαρμοστούν (όπως έχει δεσμευτεί ο πρωθυπουργός) οι ρυθμίσεις για την μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου. 

Να γλυτώσουν τις περικοπές έστω από σπόντα, ακόμα κι αν αυτή η «σπόντα» υπονομεύει το γενικό καλό…

Η διαρκής παράταση του φαύλου κύκλου των μνημονίων, η αναβολή της εξόδου από την κρίση - απ’ τον Χειμώνα στην Άνοιξη κι από την Άνοιξη στο καλοκαίρι - θρυμματίζει ελπίδες, γκρεμίζει αντοχές, διαλύει κοινωνικές συνοχές που μπάλωσε με το νήμα του ηθικού πλεονεκτήματος η κυβερνητική παρέα του Τσίπρα, επαναφέρει την αμοράλ ατομικότητα. 

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω και, «εδώ που φτάσαμε φίλε, προτιμώ να τα στυλώσει ο Σόϊμπλε, να πάει στον διάβολο το ΔΝΤ και μαζί του οι περικοπές των συντάξεων και του αφορολόγητου…Να γλυτώσω τη νέα σφαγή, την απόλυτη εξαθλίωση, τον οριστικό οικονομικό μου θάνατο…».

Ακριβώς έτσι αντέδρασε ο συνταξιούχος σύντροφος Δ.Τ., όταν έμαθε τα καθέκαστα απ’ το Εurogroup , ότι ο Σόϊμπλε στάθηκε εμπόδιο στη συμφωνία για την ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους. 

Συνταξιούχος σύντροφος στην κυριολεξία αν θέλετε να ξέρετε, με χιλιάδες… ένσημα στους αγώνες και στις φυλακές και στις εξορίες…

                       Η φόλα του Σόϊμπλε

Φυσικά, ο συγκεκριμένος αποτελεί μια εξαίρεση, η αντίδρασή του ήταν περιστασιακή, θυμική. Ανακλαστική στο βρώμικο παιγνίδι που επιχείρησε να παίξει το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ο εντεταλμένος γερμανός βασανιστής μας: 

«Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έστησε παγίδα στους δανειστές, η οποία ενδέχεται να αποδειχθεί μοιραία. Το τίμημα το πληρώνουν για μια ακόμα φορά οι Έλληνες, που θα βιώσουν στο πετσί τους τα νέα μέτρα λιτότητας», έγραφαν τις επόμενες μέρες οι εφημερίδες, (οι γερμανικές εφημερίδες!) περιγράφοντας τη βρωμιά του συμπατριώτη τους υπουργού οικονομικών. 

Οι Ελληνικές… πανηγύριζαν. 

Στη γραμμή «βάστα Σόϊμπλε», ή σχεδόν: 

«Μεγάλες και υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον αριστερό ριζοσπαστισμό γερμανικές εφημερίδες (Ντι Βέλτ, ΤΑΖ, SZ) ασκούν κριτική στον Βόλφανγκ Σόιμπλε για την ανελαστική στάση του…», περιγράφει την ελληνική δημοσιολογική κατάντια ο αρθρογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών Τάσος Παππάς: 

Μόνον εδώ δημοσιολόγοι της συμφοράς, κόμματα της αντιπολίτευσης και αντιλαϊκιστές παντός καιρού, δεν κρύβουν τη χαρά τους επειδή η Ελλάδα δεν πήρε αυτά που προσδοκούσε, υποστηρίζοντας πως για όλα φταίει η ελληνική κυβέρνηση…»

Έτσι ακριβώς: 

ο Σόϊμπλε στήνει παγίδα στους δανειστές, τους πετάει μια φόλα ψευτορύθμισης του χρέους

● Ο Ευκλείδης δε μασάει τη φόλα και τα βροντάει 

● Μαζί του και ο Τόμσεν, η Γαλλία και η Ιταλία 

● Η ζημιά γίνεται, ο Γερμανός κερδίζει νέα παράταση: 

«Μέχρι το Eurogroup της 15ης Ιουνίου, όπου θα αναγκαστεί να δεχτεί μια μίνιμουμ ρύθμιση προκειμένου να κρατήσει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, τουλάχιστον ίσαμε τις γερμανικές εκλογές», είναι μια εκτίμηση. 

Μια άλλη θέλει την Ελληνική κυβέρνηση να υποχωρεί, αποδεχόμενη ακόμα και μια θολή ρύθμιση… δημιουργικής ασάφειας τύπου Σόϊμπλε για το χρέος, προκειμένου να εμπεδωθεί ο στρατηγικός της στόχος για δανεισμό με βιώσιμα επιτόκια από τις αγορές και έξοδο απ’ την κρίση...

                       Ο αμείλικτος χρόνος

«Αμ δε», σκέφτονται πολλοί (πάρα πολλοί, επιμένω,) και προσδοκούν μυστικά να κυλίσουν έτσι τα πράγματα, ώστε στις 15 Ιουνίου να ευοδωθεί η ρητή δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα ότι αν δεν πάρουμε την λύση για το χρέος τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν: 

«να γλυτώσουν τη νέα σφαγή, τη νέα αιμορραγία, τον οριστικό οικονομικό θάνατο…

Ο χρόνος είναι αμείλικτος, ο χρονισμός της κυβέρνησης με τις ανάγκες των Ελλήνων, ακόμα και αυτών που την στηρίζουν, δεν είναι πια –εμποδίζεται να είναι – συμβατός: 

η παράταση του φαύλου κύκλου των μνημονίων, η αναβολή της αξιολόγησης και της εξόδου από την κρίση – απ’ τον Χειμώνα στην Άνοιξη κι από την Άνοιξη στο καλοκαίρι – θρυμματίζει ελπίδες, γκρεμίζει αντοχές, διαλύει κοινωνικές συνοχές που μπάλωσε με το νήμα του ηθικού πλεονεκτήματος η κυβερνητική παρέα του Τσίπρα, επαναφέρει την αμοράλ ατομικότητα…

Θα έλεγε κανείς ότι η ελληνική Αριστερά που, αδιαμφισβήτητα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα εμπίπτει ήδη (κυρίως λόγω αδυναμίας χρονισμού με τις κοινωνικές ανάγκες) στην απογοητευτική θεώρηση του Αλέν Μπαντιού: 

αυτή η Αριστερά δεν αντιπροσωπεύει κάτι το πραγματικά διαφορετικό. 

Βρίσκεται στο εσωτερικό της ενιαίας πολιτικής, επομένως δεν είναι ουσιαστικά πολιτική, αλλά διαχειριστική. (…) 

Με άλλα λόγια, η παλιά Αριστερά έχει πεθάνει, είναι νεκρή, και η νέα Αριστερά δεν έχει ακόμα εντελώς αναδυθεί…

                                                                  Νίκος Τσαγκρής 

                                                           ΠΗΓΗ:restaro.blogspot.gr/