Ο στόχος των παγκοσμιοποιητών είναι ταυτόσημος με τον στόχο των Γερμανών

... Και του Παγγερμανισμού είναι το «κράτος»!

Ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αλλά κι από όλες τις συνακόλουθες Συνθήκες μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε., δηλαδή τη Συνθήκη του Άμστερνταμ, της Λισαβόνας, έχει διαπιστωθεί ή διαπιστώνεται ότι ο στόχος των παγκοσμιοποιητών είναι ταυτόσημος με τον στόχο των Γερμανών, που δεν είναι άλλος από τον παγγερμανισμό και τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη.

Μέσα στα πλαίσια των κοινών στόχων παγκοσμιοποίησης και παγγερμανισμού προεξάρχουσα θέση έχει το Κράτος.

Το Κράτος ως σχεδιαστής ρυθμιστής και συντονιστής  της αναπτυξιακής πορείας ενός Έθνους και ως εγγυητής της κοινωνικής συνοχής.

Αυτές ακριβώς οι λειτουργικές έννοιες του Κράτους είναι ο εχθρός της παγκοσμιοποίησης και του παγγερμανισμού ταυτόχρονα.
Βεβαίως είναι γνωστό, ότι οι παγκοσμιοποιητές δε θέλουν μόνο την απομείωση του Κράτους αλλά και την απομείωση της έννοιας του Έθνους, έτσι όπως αυτή προσδιοριζόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια σε σχέση με το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο, στοιχεία που συγκροτούσαν την έννοιά του. 

Αυτή, καθώς επίσης και η έννοια της εθνικής συνείδησης, είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια της παγκοσμιοποίησης στο δρόμο προς τη Νεοφεουδαρχία.

Έχει παρατηρηθεί , στα πλαίσια της Ε.Ε,. ότι όλοι οι μηχανισμοί της αλλά και όλοι οι υπηρέτες της συγκεκριμένης, μετα το Μάαστριχτ, «λογικής»  στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. το πρώτο που περιλαμβάνουν μέσα στα νεοφιλελεύθερα σχέδια τους ως κυβερνήσεις των κρατών-μελών της, είναι το χτύπημα του δημόσιου τομέα με την ευρύτερη και τη στενότερη έννοιά του.

Το έχουμε δει σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου με προεξάρχουσα θέση αυτή της χώρας μας, όπου ουσιαστικά διαλύθηκε ή αποσαθρώθηκε η Δημόσια Διοίκηση και περιορίστηκε στο ελάχιστο ο παρεμβατικός ρόλος του Κράτους.
Η παγκοσμιοποίηση δεν θέλει την παρέμβαση του Κράτους ως κεντρικού σχεδιαστή της αναπτυξιακής πορείας, της οικονομικής προόδου ενός Έθνους και ως εγγυητή της κοινωνικής συνοχής.

Αντιθέτως, θέλει αυτοί οι σχεδιασμοί να είναι στα χέρια ιδιωτών, αυτων των λίγων ανθρώπων και κέντρων, που στοχεύουν στην υπερσυγκέντρωση του πλούτου των κοινωνιών. 

Αυτό άλλωστε προσδιορίζει και την ολοκλήρωση  του παγκοσμιοποιημένου σχεδίου.

Ο θρίαμβος της παγκοσμιοποίησης έχει σαν κατάληξη την  νέα φεουδαρχία, δηλαδή την  αντικοινωνική πολιτικοοικονομικοκοινωνική  παγκόσμια ολιγαρχία. 
Αυτός είναι ο τελικός στόχος των «παγκοσμιοποιητών».

Ο στόχος αυτός στα πλαίσια της Ευρώπης ταυτίζεται με τις επιδιώξεις του παγγερμανισμού, τις επιδιώξεις δηλαδή της ενωμένης Γερμανίας, η οποία χρησιμοποιείται ως τοποτηρητής ενός θεσμοποιημένου τοκογλυφικού μηχανισμού , που είναι η Ε.Ε., αλλά χρησιμοποιεί ταυτόχρονα την παγκοσμιοποίηση, προκειμένου να πετύχει τον δικό της στόχο, δηλαδή την ηγεμονία στην Ευρώπη.

Θα έχετε παρατηρήσει ότι σε όλες τις χώρες που μπήκαν κάτω από κατοχή χρέους, απομειώθηκε το Κράτος.

Όλη αυτή την περίοδο, ιδιαίτερα από το 2009 έως σήμερα, παρατηρείται συρρίκνωση της κρατικής παρέμβασης σε όλα τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης πλην της Γερμανίας, όπου αντί να παγκοσμιοποιείται το Κράτος ισχυροποιείται. 

Ισχυροποιούνται οι κρατικές παρεμβάσεις, ισχυροποιούνται οι κρατικές επενδύσεις, επενδύσεις δηλαδή κρατικών εταιρειών στις χώρες που βρίσκονται κάτω από το άγος του χρέους ή κάτω από τη γερμανική επιρροή μέσω της οικονομικής χειραγώγησης ή μέσω του χρέους.

Οι στόχοι αυτοί, λοιπόν, είναι οι βασικοί στόχοι των «παγκοσμιοποιητών» και  δια μέσου αυτών του παγγερμανισμού ταυτόχρονα!

Μέχρι τώρα  δεν έχει βρεθεί το σημείο καμπής πάνω στο οποίο θα συγκρουστούν οριστικά οι παγκοσμιοποιητές με τους Γερμανούς. 

Δηλαδή, δεν έχει βρεθεί ακόμα εκείνο το μεγάλο διακύβευμα που θα φέρει απέναντι τους Γερμανούς με τους παγκοσμιοποιητές. 

Δεν έχει βρεθεί, δηλαδή, το σημείο που ο παγγερμανισμός δεν θα εξυπηρετείται από τα σχέδια των «παγκοσμιοποιητών». ή  το αντίστροφο   
Μέχρι αυτή την χρονική στιγμή εξυπηρετούνται και τα δυο σχέδια απολύτως.

 Είναι δε πολύ χαρακτηριστικό, ότι όλα τα πολιτικά κόμματα σε όλη την – κατεχόμενη ουσιαστικά – Ευρώπη μιλούν για λιγότερο Κράτος.

Οι μόνοι που δε μιλούν για λιγότερο Κράτος είναι οι Γερμανοί !

Είναι χαρακτηριστικό ακόμα  και το βλέπουμε τώρα  και με την τελευταία εκλογή στη Γαλλία του θιασώτη του χρηματοπιστωτισμού, του Εμμανουέλ Μακρόν, ότι  τα πρώτα μέτρα που θέλει να πάρει η νέα κυβέρνηση και που ήδη ανακοινώθηκαν, είναι οι παρεμβάσεις στον δημόσιο τομέα της Γαλλίας, με προφανή βέβαια στόχο, την αποσάθρωση της κρατικής παρέμβασης, τον περιορισμό της επιρροής του γαλλικού κράτους στην κοινωνική συνοχή και στην οικονομία, όπως ακριβώς συμβαίνει και συνέβαινε σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης,-επαναλαμβάνω- εκτός Γερμανίας.

Όλο αυτό το σχέδιο βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλάβασίζεται - κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό- στην απογοήτευση και στηνοπισθοχώρηση της Ευρωπαϊκής Κοινωνίας!

Οι γαλλικές εκλογές έδειξαν ότι η ευρωπαϊκή κοινωνία οπισθοχωρεί μπροστά στις επιθέσεις που δέχεται μέσω της προπαγάνδας και της χρησιμοποιούμενης ισλαμοτρομοκρατίας ως μηχανισμού επιβολής του νεοφεουδαρχικού μοντέλου. Οπισθοχωρεί μπροστά στις απαιτήσεις της νεοφεουδαρχίας και του παγγερμανισμού, που λειτουργούν σε βάρος της προοπτικής των Εθνών και των κρατών της Ευρώπης.

Επομένως, είναι απολύτως αντιληπτό, ότι το πρώτο πολιτικό μέλημα των κινημάτων και των πολιτικών σχηματισμών που αντιμάχονται το αντικοινωνικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης είναι η αφύπνιση και η έγερση της Κοινωνίας των Πολιτών της Ευρώπης.

Αφύπνιση μέσα από την εκφορά ενός λόγου που θα αποκαλύπτει το εφιαλτικό μέλλον μιας κοινωνίας υπό το καθεστώς μιας νέας φεουδαρχίας και ταυτόχρονα θα διαμορφώνει μαζί με την ευρωπαϊκή κοινωνία ένα σχέδιο ουσιαστικής εξόδου από την «παγκόσμια φυλακή» των «παγκοσμιοποιητών».

                                                                    Του Νίκου Σίμου

                                                             ΠΗΓΗ:anastoxasmoi.gr