Η Γεωπολιτική κρίση - Το Προσφυγικό & η Νέα Πολιτική Συνόρων

«Οι ιστορικές αναγκαιότητες προειδοποιούν, αρκεί να μπορεί κανείς να διαβάζει τα σημάδια. Η ιστορία έχει τη δική της σοφία και τους δικούς της συγχρονισμούς», έλεγε μόλις πέρυσι ο Γερμανός φιλόσοφος και ιστορικός Χάμπερμας. 

Και είναι αλήθεια ότι την ίδια ώρα που τα τρακτέρ μπλοκάρουν τις εθνικές οδούς, χωρίζοντας την Ελληνική επικράτεια σε έξι γεωγραφικές περιφέρειες, σε συγχρονισμό με τα σημάδια των καιρών, η Ελλάδα λαμβάνει προειδοποίηση τριών εβδομάδων να τακτοποιήσει τα του οίκου της, προτού κηρυχθεί επισήμως εκτός ευρωπαϊκών συνόρων και εκτός ευρωπαϊκής επικράτειας.

Η ανατομία της κρίσης

Η Ελλάδα, που μπήκε στη ζώνη Schengen το 1992, μετά την επιτυχή κατά τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς διαχείριση των μεταναστευτικών ροών από την Αλβανία και τον αποτελεσματικό έλεγχο των Ευρωπαϊκών συνόρων, φαίνεται να έχασε, κάτω από το βάρος αυτού που η ελληνική κυβέρνηση ονόμαζε με περισσή ιστορική και πολιτική αστοχία πριν ένα χρόνο «αλλάζουμε την Ευρώπη», την ιστορική της ευρωπαϊκή συνείδηση, αλλά και τη στιγμή μέσα στο χρόνο, όπου μπορούσε να συμπορευτεί με την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική.

Η παραπάνω «πολιτική¨ αλλαγή & μετατόπιση της Ευρώπης συνέβη, αλλά χωρίς την Ελλάδα…

Κάτω από το βάρος των διεθνών γεωπολιτικών και πολιτικών ισορροπιών, αλλά και της ανακίνησης του «Ισλαμικού κινδύνου» που άγγιξε στο μάγουλο την Ευρώπη μετά τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις, η Ευρώπη συσπειρώθηκε, εντατικοποίησε την κοινή στάση πολιτικής συνόρων και αμυντικής πολιτικής, ενώ η Ελλάδα, ανακαλύπτοντας όψιμα την «ιστορική αριστερή ιδεολογία», αδυνατούσε ν΄ ακολουθήσει και να συγχρονιστεί στην ιστορική συγκυρία, τόσο στην κοινή αμυντική πολιτική όσο και στο γεωπολιτικό πεδίο, επιχειρώντας «τιμωρητικές» για την Ευρώπη γεωπολιτικές και ιδεολογικές συμμαχίες και επιλεκτικές συγγένειες, την ίδια στιγμή που οι χώρες αυτές βρίσκονταν σε οικονομικό, γεωπολιτικό εμπάργκο και ¨πολιτική Σιβηρία¨ από την Ενωμένη Ευρώπη.  

Παράλληλα, η περίφημη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που μέσω της συνθήκης Schengen επιχείρησε πριν δύο δεκαετίες να βάλει τέλος στις ηγεμονικές εθνικές πολιτικές που ταλαιπώρησαν για δεκαετίες την Ευρώπη μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, βάζοντας τέλος στον ψυχρό πόλεμο Ανατολής-Δύσης και δημιουργώντας τις «Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης», φαίνεται τον τελευταίο χρόνο να ξεπέρασε τα όρια της. 

Η ευφορία που δημιούργησε για δυο δεκαετίες η πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1998 είναι σαφές πως δεν μένει πια εδώ, αφού φαίνεται ότι ενώ τα σύνορα έπεφταν, ενσωματώνοντας στην Ενωμένη Ευρώπη χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ και στα γεωγραφικά όρια της Ασιατικής Ηπείρου, οι εθνικές ευαισθησίες οξύνονταν.

Η πάλαι ποτέ συνθήκη της Βεστφαλίας, που όριζε την ιστορική Ανατολή και Δύση της γηραιάς Ευρώπης, ορίζοντας παράλληλα σύνορα ηγεμονίας και γεωπολιτικής κυριαρχίας και νομιμοποιώντας ως κοινοπολιτείες τις «overseas» γεωπολιτικά εύφορες κατακτήσεις των Ευρωπαϊκών κρατών, μας γνέφει ειρωνικά και πάλι από τα βάθη της Ευρωπαϊκής ιστορίας, όσο οι γεωπολιτικές ισορροπίες «κόβουν και ξαναμοιράζουν». 

Δεν είναι τυχαία άλλωστε ούτε η άνοδος των εθνικιστικών τάσεων στην Ευρώπη, ούτε η αναφορά του Γερμανού ΥΠΟΙΚ κ. Σόιμπλε, στην ανάγκη ειδικού φόρου στις τιμές του πετρελαίου, προκειμένου η Ε.Ε. ν΄ αντιμετωπίσει το ανεξέλεγκτο οικονομικό βάρος των προσφυγικών ροών από πάλαι ποτέ πετρελαϊκές χώρες.

Είναι πλέον σαφές ότι η Ενωμένη Ευρώπη δε μένει πια εδώ. 

Και για όσους βιαστούν ν΄ αναφωνήσουν ζήτω η Νέα Ευρώπη, τα γεγονότα είναι καταγγελτικά σε επίπεδο Διεθνούς Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 

Στις προσφυγικές ροές, που έγιναν μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις συνώνυμο της παραβατικότητας και της τρομοκρατίας, οι «κόκκινες πόρτες» ήρθαν να προστεθούν στο ήδη επιβαρυμένο σκηνικό ξενοφοβίας, με το πρόσφατο ψήφισμα του Κοινοβουλίου της Δανίας, για δήμευση - σε μορφή εγγύησης της νομιμότητας- ρευστού και κοσμημάτων αξίας άνω των 1300 ευρώ από τους εισερχόμενους πρόσφυγες, να δίνει την τελευταία μαχαιριά στην Ευρώπη της αλληλεγγύης.

Και ενώ η Ελλάδα διατρέχει ρεαλιστικά - & για 2η φορά μέσα στο χρόνο - τον κίνδυνο να εξαιρεθεί από την κοινή ευρωπαϊκή πορεία και τη «Νέα Ευρωπαϊκή Ταυτότητα», όπως αυτή διαμορφώνεται, ο ρόλος της Τουρκίας, ως χώρα προέλευσης των μεταναστευτικών ροών, αλλά και ως σύνορο με τις πετρελαϊκές χώρες προέλευσης, αναβαθμίζεται στο Ευρωπαϊκό τραπέζι των συζητήσεων, μετατοπίζοντας έτσι τις ισορροπίες & «νομιμοποιώντας» ή παραβλέποντας τις τακτικές της Τουρκίας στις πολλαπλές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με την Ιταλία και την Ισπανία να αποσύρονται παράλληλα από το κάδρο ως χώρες εισόδου, και την Ελλάδα να τοποθετείται στο τέλος της μέρας ως το «πρόβλημα» και το αγκάθι στην εφαρμογή της κοινής ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής. 

Και μπορεί η συνθήκη ελεύθερης μετακίνησης να είχε από καιρό καταστρατηγηθεί, με την Ουγγαρία να βάζει συρματοπλέγματα, το Νορβηγικό κοινοβούλιο να ψηφίζει εσωτερικά σύνορα διόδου και τη Γαλλία και το Βέλγιο να επιμηκύνουν τη φύλαξη των συνόρων λόγω κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όμως οι Ελληνικές αστοχίες ενός χρόνου και οι δια στόματος πρωθυπουργού ασυμβίβαστες με το Διεθνές Δίκαιο και Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς δηλώσεις όπως «η θάλασσα δεν έχει σύνορα¨, στοχοποίησαν ανεπιστρεπτί την Ελλάδα ως κατεξοχήν «πρόβλημα» στην εφαρμογή των κοινών μηχανισμών ασφάλειας των Ευρωπαϊκών συνόρων.

Στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, που επλήγησανπερισσότερο, σηκώνοντας το μεγαλύτερο βάρος των μεταναστευτικών ροών από τηνείσοδο της Τουρκίας, υπάρχει παρόλα αυτά η λέξη «ελευθεροκοινωνία».  

Μια συγκινητική λέξη, που η δική μου αλλά και όλες οι οικογένειες ναυτικών αναγνωρίζουν και που στη διάλεκτο της «ναυτοσύνης»  σημαίνει: διασυνοριακή ζώνη μέσα στη θάλασσα όπου 

η επικοινωνία είναι εφικτή & ελεύθερη με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. 

Σε αναλογία Ευρωπαϊκού Δικαίου, είναι η λέξη που θα μπορούσε σε ιδανικές συνθήκες να είναι το συνώνυμο της συνθήκης Σένγκεν.

Αν οι χειρότερες προβλέψεις επαληθευτούν, αφήνοντας την Ελλάδα απομονωμένη και εκτός Ευρωπαϊκής «ελευθεροκοινωνίας», υποβαθμίζοντας περαιτέρω και το γεωπολιτικό ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή, οι προβλέψεις είναι εξαιρετικά δυσοίωνες και η έξοδος από την κρίση εξαιρετικά αμφίβολη. 

Οι συνθήκες απαιτούν μία υπεύθυνη εθνική πολιτική με τη συμβολή όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, καθώς οι χειρισμοί στην παρούσα φάση πρόκειται να ορίσουν την ευρωπαϊκή ή όχι φυσιογνωμία της χώρας και σε διπλωματικό επίπεδο, τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο για τις επόμενες δεκαετίες.

                                                              ΠΗΓΗ: presscode.gr

                                                          ΔΡ. ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΡΙΝΙΑ