Η «εναλλακτική αριστερά» (ούτε καν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
στην Ελλάδα) δεν καταφέρνει να ακολουθήσει μια πειστική πολιτική πράξη στον
παρόντα χρόνο.
Η Ελλάδα είναι στο μάτι του ευρωπαϊκού κυκλώνα, αλλά
έχει, τουλάχιστον, μια κυβέρνηση που το παλεύει από την πλευρά του λαού και
υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να τα καταφέρει.
Να περάσει επιτυχώς τη δεύτερη αξιολόγηση, να
αποσπάσει ικανή ελάφρυνση του χρέους, να επιτύχει τη δημοσιονομική εξομάλυνση,
να βγει στις αγορές και… Και μετά τι;
«Μετά να γλεντήσουμε την επανένταξή μας στους κόλπους
της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κανονικότητας», είναι η νεοφιλελεύθερη
προσέγγιση.
Προσλαμβάνοντας ως «κανονικότητα» το γεωπολιτικό
vertigo που μαστίζει τον κόσμο του 21ου αιώνα - αυτή την διαρκώς ανακυκλούμενη
αλληλουχία οικονομικών, γεωπολιτικών και πολιτισμικών κλονισμών, που
κατατέμνουν τον πλανήτη προκαλώντας φυγόκεντρες δυνάμεις και σταδιακή
υπερίσχυση των νόμων του Χάους:
Η βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος
στο επίπεδο της πολιτικής και της οικονομίας, η θεσμική και γεωπολιτική
διάσπαση και αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κατάρρευση του ευρώ και της
ευρωζώνης με τις φυγόκεντρες τάσεις να αυξάνονται και να πληθύνονται, η ακραία
φτωχοποίηση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου και των Βαλκανίων εν ονόματι του…
ενάρετου θεσμικού οικονομισμού, είναι η κανονικότητα του νεωτερικού
φιλελευθερισμού…
«Μετά περνάμε στην αριστερή διακυβέρνηση»,
λέμε εμείς.
«Πολύ ωραία, και τι ακριβώς σημαίνει αριστερή διακυβέρνηση; Τι
ακριβώς θα κάνετε;» μας ρωτούν.
«Θα διαμορφώσουμε πολιτικές στήριξης της κοινωνίας και ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, που θα βρίσκονται στον κεντρικό πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής», απαντάμε. «Τι ακριβώς εννοείτε, μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένοι;», συνεχίζουν οι διαπορόντες…
«Θα διαμορφώσουμε πολιτικές στήριξης της κοινωνίας και ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, που θα βρίσκονται στον κεντρικό πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής», απαντάμε. «Τι ακριβώς εννοείτε, μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένοι;», συνεχίζουν οι διαπορόντες…
Υπάρχει εναλλακτική;
«Μετά περνάμε στην
αριστερή διακυβέρνηση», λέμε εμείς.
«Πολύ ωραία, και τι
ακριβώς σημαίνει αριστερή διακυβέρνηση; Τι ακριβώς θα κάνετε;» μας ρωτούν. «Θα
διαμορφώσουμε πολιτικές στήριξης της κοινωνίας και ιδιαίτερα των κατώτερων
κοινωνικών τάξεων, που θα βρίσκονται στον κεντρικό πυρήνα της κυβερνητικής
πολιτικής», απαντάμε. «Τι ακριβώς εννοείτε, μπορείτε να γίνετε πιο
συγκεκριμένοι;», συνεχίζουν οι διαπορόντες…
Υπάρχει εναλλακτική;
Όχι, δεν μπορούμε να
γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
«Δεν ξέρουμε καν τι είναι
αριστερή διακυβέρνηση», όπως λέει και ο καθηγητής Δουζίνας…
«Δεν υπάρχει συνταγή ή
τυφλοσούρτης, και γι’ αυτό μας παρακολουθεί με αγωνία η παγκόσμια Αριστερά.
Δεν ξέρουμε τι είναι
(σ.σ: αριστερή διακυβέρνηση), αλλά σε τι αποσκοπεί: να αλλάζει συνεχώς τους
συσχετισμούς δύναμης, μεταφέροντας πόρους και αρμοδιότητες από το κράτος στους
πολίτες»… Πολύ ωραία, αλλά γίνεται αυτό, ως πολιτική πράξη, στο ασφυκτικά νεοφιλελευθερο
θεσμικό - συστημικό περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Και αν γίνεται πώς
γίνεται;
Εδώ ακολουθεί η «αμηχανία
της Δημοκρατίας», θα έλεγε ο Ιταλός εξπέρ της πολιτικής θεωρίας Κάρλο Γκάλι,
«το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί, ότι οι υποσχέσεις δεν έχουν τηρηθεί».
Κάτι που εδραιώνει μιαν
αντίληψη ότι δεν υπάρχει Εναλλακτική, μιαν αντίληψη που αλλάζει χαρακτήρα σε
πολλά μέρη της Δύσης : «παρά τις καθησυχαστικές αφηγήσεις ή τους τρομοκρατικούς
εκφοβισμούς, οι πολίτες κατακτούν την αυτονομία τους από το νεοφιλελεύθερο
σύστημα, τις αντιφάσεις του οποίου βιώνουν με όρους ανασφάλειας, ανισότητας και
έλλειψης προοπτικής»
«Ωστόσο, αυτή η εξέγερση
παίρνει συχνά μια «λαϊκίστικη» ή «δεξιά» μορφή», σημειώνει ο Κ.Γ. Και το
αιτιολογεί: «επειδή οι αριστερές κυβερνήσεις» έγιναν το βασικό όχημα του
νεοφιλελευθερισμού, ενώ η «εναλλακτική αριστερά (σ. σ: ούτε καν η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς) δεν κατάφερε να
ακολουθήσει μια πειστική πολιτική πράξη»…
Φόβος και ελπίδα
Κάπως έτσι:
το Brexit & το
πιθανολογούμενο Italexit, ο Τραμπ στις ΗΠΑ, ο Γκρίλο στην Ιταλία, τα δίδυμα
Φιγιόν - Λεπέν στη Γαλλία, Φράουκε Πέτρι - Σόιμπλε στη Γερμανία &, εάν
θέλετε,
το δίδυμο Μιχαλολιάκου -
Μητσοτάκη στην Ελλάδα, είναι προϊόντα της παγκοσμιοποιημένης περιρρέουσας
αντίληψης ότι «δεν υπάρχει δημοκρατική (σ. σ: ούτε καν αριστερή) εναλλακτική.
Μιας αντίληψης που κλονίζει ακόμα και την «εύθραυστη ελπίδα ότι η ανθρωπότητα
είναι ικανή να θεσπίσει η ίδια τους νόμους που θα διασφαλίσουν την αξιοπρέπεια
και την ελευθερία όλων*».
Και παράγει τη
«διεθνοποιημένη κοινωνική αντίδραση» που περιγράφαμε στο προηγούμενο άρθρο μας
ως αντίδραση - αποτέλεσμα ενός εγκατεστημένου, στην ψυχολογία των μαζών, φόβου
για το μέλλον».
Όμως ο φόβος δεν είναι
απαραίτητα κακός σύμβουλος.
Αντίθετα, μπορεί να
συμβάλλει και στη συντήρηση της ελπίδας.
Διαβάστε αυτή την
ιστοριούλα και θα καταλάβετε τι εννοώ:
Η Ναντέζτνα Μαντελστάμ,
(σύζυγος του σπουδαίου Ρώσου ποιητή Όσιπ Μαντελστάμ (πέθανε το 1938 σε
στρατόπεδο συγκέντρωσης με τη Σταλινική στάμπα «εχθρός του λαού») και φίλη της
μεγάλης Άννας Αχμάτοβα, πέρασε τη ζωή της παρέα με τον φόβο και την ελπίδα, δυο
συναισθήματα τα οποία ευφυώς, σε ένα σημείο του βιβλίου της «Ελπίδα στα χρόνια
της Απελπισίας», ορίζει ως εξής:
Ο φόβος είναι φως, είναι
η θέληση για ζωή,είναι αυτοπεποίθηση.
Είναι ένα βαθιά ευρωπαϊκό
συναίσθημα. Τρέφεται από τοναυτοσεβασμό, την αίσθηση της προσωπικής
αξιοπρέπειας, των προσωπικών δικαιωμάτων, των αναγκών, των απαιτήσεων και των
επιθυμιών. Ο άνθρωποςυπερασπίζεται ό,τι κατέχει, και φοβάται μην το χάσει. Ο
φόβος και η ελπίδαείναι στοιχεία αλληλένδετα.
Χάνοντας την ελπίδα,
χάνουμε και τον φόβο - δενέχουμε πια λόγο να φοβόμαστε…
*Τα εντός εισαγωγικών
αποφθέγματα του Κάρλο Γκάλι είναι αποσπασμένα από τη συνέντευξή του στον Τάσο Τσακίρογλου
(efsyn.gr)
Νίκος Τσαγκρής
restaro.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου