Προς ένα Πλανητικό Καθεστώς;

«Πράγματι, έχει διαπιστωθεί ότι θα μπορούσαν να επιβληθούν αναγκαστικοί νόμοι ελέγχου τού πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων ακόμη & νόμων που να καθιστούν υποχρεωτική την έκτρωση, αν η κρίση πληθυσμού γίνει αρκετά σοβαρή ώστε να θέτει σε κίνδυνο την κοινωνία.

Τα πιο πειστικά επιχειρήματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να δικαιολογήσουν την κρατική ρύθμιση της αναπαραγωγής βασίζονται στην ταχεία αύξηση του πληθυσμού σε σχέση με την ικανότητα των περιβαλλοντικών και κοινωνικών συστημάτων να εξουδετερώσουν τις σχετικές επιπτώσεις.

Για την παροχή υψηλής ποιότητας ζωής για όλους, πρέπει να υπάρχουν λιγώτεροι άνθρωποι.

Αλλά υπάρχουν και άλλοι σοβαροί λόγοι που υποστηρίζουν την επιβολή νομοθεσίας για την ρύθμιση της αναπαραγωγής».

Πώς σας φαίνεται το παραπάνω απόσπασμα;

Προέρχεται από ένα βιβλίο με τίτλο «Οικο-Επιστήμη: Πληθυσμός, Πόροι, Περιβάλλον»,  το οποίο κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1978.

Συγγραφείς του είναι οι Πωλ και Ανν Έλριτς και ο Τζον Χόλντρεν.

Θα μου πείτε ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει όποια ανοησία θέλει.

Όμως, ίσως να ανησυχήσετε κάπως αν σας πω ότι ο Χόλντρεν ήταν σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον σε όλη την διάρκεια της προεδρικής θητείας εκείνου.

Κι αν προσθέσω ότι τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του παραπάνω βιβλίου, ο Μπαράκ Ομπάμα διόρισε τον Χόλντρεν διευθυντή τού Λευκού Οίκου σε θέματα επιστήμης και τεχνολογίας, μάλλον θα συμφωνήσετε ότι τα πράγματα σοβαρεύουν.

Βέβαια, όσο κι αν έψαξα το ογκωδέστατο (1052 σελίδες) βιβλίο, δεν βρήκα κάποια υπόδειξη ή πρόταση για το βάσει ποιας επιστημονικής μεθόδου θα αποφασιστεί πόσος πρέπει να ο πληθυσμός μιας χώρας ή και ολόκληρου του πλανήτη.

Όπως δεν βρήκα κάποια ριζοσπαστική πρόταση για το περιεχόμενο που θα πρέπει να έχει μια νομοθεσία περί ελέγχου τού πληθυσμού, εκτός από την απαγόρευση να αποκτούν τα ζευγάρια περισσότερα από δυο παιδιά.

Αντίθετα, βρήκα κάποιες ιδέες που θα βοηθούσαν αυτόν τον έλεγχο, όπως π.χ. η πρόταση στην σελίδα 788, της οποίας πάντως αναγνωρίζεται η δυσκολία στην εφαρμογή:

«Η πρόσθεση στειρωτικού στο πόσιμο νερό ή σε βασικά είδη διατροφής είναι μια πρόταση που φαίνεται να τρομάζει τους ανθρώπους περισσότερο από ό,τι οι περισσότερες προτάσεις για ακούσιο έλεγχο της γονιμότητας. Πράγματι, αυτό θα βάλει κάποια πολύ δύσκολα πολιτικά, νομικά και κοινωνικά ερωτήματα, για να μη μιλήσουμε για τα τεχνικά προβλήματα».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο «Προς ένα πλανητικό καθεστώς».

Ο Χόλντρεν ξεκινάει από μια απλοϊκή σκέψη: αφού ο καθένας κάνει ό,τι θέλει στην θάλασσα δίχως να σκέφτεται την ζημιά που προκαλεί στο περιβάλλον, η καλύτερη λύση θα ήταν η καθιέρωση παγκοσμίως ενός «Δικαίου της Θάλασσας», υπό την εποπτεία του ΟΗΕ και των διαφόρων οργάνων του. Στην συνέχεια, επεκτείνει αυτή την σκέψη: αφού μπουν με επιτυχία οι κανόνες για την θάλασσα, μπορούμε να προχωρήσουμε σε ένα «Δίκαιο της Ατμόσφαιρας», που θα εποπτεύει την ατμοσφαιρική ρύπανση.

Και ολοκληρώνει την σκέψη του: αν όλα πάνε καλά, ίσως αυτά τα όργανα να μπορέσουν να εξελιχθούν σε ένα Πλανητικό Καθεστώς.

Τί σημαίνουν όλα αυτά; Εξηγεί ο ίδιος ο Χόλντρεν (η υπογράμμιση δική του):

 «Ένα τέτοιο ολοκληρωμένο Πλανητικό Καθεστώς θα μπορούσε να ελέγχει την ανάπτυξη, διαχείριση, συντήρηση και διανομή όλων των φυσικών πόρων, ανανεώσιμων ή μη, τουλάχιστον στον βαθμό που υπάρχουν διεθνείς επιπτώσεις.

Έτσι, το Καθεστώς θα μπορούσε να έχει την εξουσία να ελέγχει τη ρύπανση όχι μόνο στην ατμόσφαιρα και τους ωκεανούς αλλά και σε υδάτινα συστήματα του γλυκού νερού, όπως ποτάμια και λίμνες που διασχίζουν διεθνή σύνορα ή χύνονται στους ωκεανούς.

Το Καθεστώς θα μπορούσε επίσης να είναι μια λογική κεντρική υπηρεσία που θα ρυθμίζει όλο το διεθνές εμπόριο, ίσως συμπεριλαμβανομένων της βοήθειας από αναπτυγμένες χώρες προς τις λιγώτερο αναπτυγμένες και όλων των τροφίμων της διεθνούς αγοράς.

Το Πλανητικό Καθεστώς θα μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη για τον καθορισμό τού βέλτιστου πληθυσμού τού κόσμου και κάθε περιοχής (...)

Ο έλεγχος του πληθυσμού θα μπορούσε να παραμείνει στην αρμοδιότητα της κάθε κυβέρνησης αλλά το Καθεστώς θα πρέπει να έχει κάποια ισχύ για να επιβάλλει τα συμφωνηθέντα όρια.

Όπως με το Δίκαιο της Θάλασσας και άλλες διεθνείς συμφωνίες, όλες οι συμφωνίες για τη ρύθμιση του πληθυσμού, των πόρων και της ρύπανσης θα πρέπει να υπόκεινται σε αναθεώρηση και τροποποίηση σύμφωνα με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες.

Το Πλανητικό Καθεστώς μπορεί να έχει το πλεονέκτημα σε σχέση με προηγούμενα προτεινόμενα καθεστώτα παγκόσμιας διακυβέρνησης στο να μην έχει κυρίως πολιτική έμφαση - ακόμα κι αν η πολιτική αναπόφευκτα θα είναι ένα μέρος όλων των συζητήσεων, σιωπηρά ή ρητά.

Δεδομένου ότι οι περισσότεροι από τους τομείς που θα ελέγχει το Καθεστώς, σήμερα ρυθμίζονται ή ελέγχονται από τα έθνη ή οποιονδήποτε άλλο, η καθιέρωση του Καθεστώτος θα συνεπαγόταν λίγο-πολύ παράδοση της εθνικής κυριαρχίας.

Παρά ταύτα, θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά στην καταστολή των διεθνών συγκρούσεων απλώς και μόνο επειδή η παγκόσμια αλληλοσύνδεση περιβάλλοντος - πόρων δεν θα επέτρεπε μια τέτοια ξεπερασμένη πολυτέλεια».

Δεν ξέρω σε πόσων από σας το μυαλό περνούν αυτή την στιγμή Oργουελικές εικόνες μιας παγκόσμιας κυβέρνησης που, απαλλαγμένη από τα δεσμά και τα βαρίδια τής δημοκρατίας, θα φροντίζει για το καλό όλων μας, χωρίς εμείς να χρειάζεται να ανησυχούμε για ο,τιδήποτε.

Όμως, ας τα έχουμε όλα τούτα υπ' όψη μας την επόμενη φορά που η παρέα θα μας πιέσει να τοποθετηθούμε ως προς το αν είναι καλύτερα για μας να εκλεγεί η Χίλλαρυ αντί του Τραμπ, για το αν ο Ομπάμα ήταν καλύτερος πρόεδρος από εκείνον τον ανεκδιήγητο Βλάκα προκάτοχό του ή για το αν και πόσο είναι ωφέλιμοι οι διάφοροι καπιταλιστικοί οργανισμοί τύπου Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΝΑΤΟ κλπ.

                                                         ΠΗΓΗ:teddygr.blogspot.gr