Πενήντα χρόνια αργότερα ... από τη διχτατορία του «Απρίλη»

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου (ή, κατά το δημοκρατικότερο, «Απρίλη») έγινε στα χρόνια της μεταπολίτευσης αντικείμενο «βαθιάς ανάλυσης» από τους απανταχού προοδευτικούς, πραγματικούς και faux. Εκόντες άκοντες όλοι βυθίστηκαν στην αυτοκριτική. 

Η πρώτη περίοδος μετά την επιστροφή της «δημοκρατίας» σημαδεύτηκε από εκκαθαρίσεις συμβολικής κυρίως μορφής και αναγκαίων προσαρμογών στην κοινοβουλευτική τάξη. 

Πλήθη χουντικών βρέθηκαν έτσι να καταφθάνουν πλησίστιοι στην Ιθάκη της σιωπηλής συγχώρεσης και ένταξης στους καινούργιους πολιτικούς «φορείς». 

Οι τελευταίοι φυσικά περιελάμβαναν και όλα τα υλικά κατεδάφισης που πρόσκαιρα είχαν εκπαραθυρωθεί από την χούντα.

Αυτό ήταν ίσως και το μεγάλο επίτευγμα της επανασύνδεσης μας με την «δημοκρατία» το 1974: 

δια μιας, οι πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές της αμέσως προ 21/4/67 περιόδου επανήλθαν στο προσκήνιο για να χτίσουν την καινούργια «βιώσιμη» και «δυνατή» Ελλάδα.

Αστραπιαία ξεχάστηκαν όλα εκείνα του καταθλιπτικού παρελθόντος 1956-66 όπως, π.χ., οι ύβρεις και οι ξυλοδαρμοί στη βουλή με χρήση μικροφώνων και ενίοτε και καθισμάτων ως όπλων για συγκρούσεις εκ του συστάδην· οι «μαχητικές λαϊκές κινητοποιήσεις» που έριχναν στο χάος την Αθήνα· ο οπερετικός «Ανένδοτος»· οι κωμικοτραγικές καντρίλιες των «πολιτειακών παραγόντων», οι «αποστασίες», και τόσα άλλα. 

Αλλά το μεγαλύτερο και πλέον ένδοξο βήμα της μεταπολίτευσης ήταν η ανακήρυξη της «δημοκρατίας των βουνών» σε «δημοκρατία των αστών» και η γέννηση της ενδόξου ταξιαρχίας των «δημοκρατικών δυνάμεων» που εξακολουθούσαν να ομνύουν πίστη και αφοσίωση σε όλες τις δικτατορίες των προλεταριάτων με θρησκευτικό φανατισμό (και εξακολουθούν να το κάνουν ακόμη και σήμερα).
Τα μεσολαβήσαντα σαράντα τρία χρόνια από το 1974 έδειξαν με τρόπο ατράνταχτο ότι λίγα (ή τίποτα) δεν μάθαμε από τα παθήματα που οδήγησαν στην χούντα.

Επειδή μάλιστα όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα, η διαδρομή της μεταχουντικής

«δημοκρατίας» μας αποτελεί την αδιάψευστη μαρτυρία της καταστροφικής αποτυχίας των πάντων -- κομμάτων, «ηγετών», «διανοουμένων», «στοχαστών», λαϊκών και μη τάξεων, φτωχών και πλούσιων, μορφωμένων και αμόρφωτων κ.λπ. -- που οδήγησε το 2010 στην κατάλυση της Ελλάδος ως ανεξάρτητης (εν μέρει τουλάχιστον) χώρας του «ευρωπαϊκού πυρήνα» μέσω της Νέας Κατοχής των «θεσμών» και του εθνικού χρέους. 

Αυτό ήταν και το απαύγασμα των κίβδηλων «δημοκρατικών διαδικασιών» που δήθεν στερέωσαν τα δικαιώματα του λαού, θωράκισαν και ανέπτυξαν την οικονομία, εξασφάλισαν το μέλλον, και ένωσαν άρρηκτα την Ελλάδα με την λέσχη των ισχυρών (η οποία, εβδομήντα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγεί την Ευρώπη σε νέες σκοτεινές περιπέτειες).

Η χούντα πρόσφερε πολύτιμο υλικό για μια ολόκληρη μυθοπλασία «προοδευτικής» παραγωγής στην οποία στηρίχθηκε ουσιαστικά το μεταχουντικό κατασκεύασμα. 

Το άγος των ersatz «αντιστασιακών» ήταν ένα μικρό τμήμα μόνο του οργίου που αναδύθηκε με τον «δημοκρατικό μετασχηματισμό» της κοινωνίας. 

Το απείρως μεγαλύτερο εθνικό έγκλημα των αλλεπάλληλων εκπαιδευτικών «μεταρρυθμίσεων» που οδήγησε στον βίαιο γλωσσικό εκφυλισμό, στον ιδιότυπο ρατσισμό και μίσος προς την «εθνοκεντρική» ιστορία, στην κατάρρευση του πανεπιστημίου, και στην παραγωγή λεγεώνων αγραμμάτων δεν έχει ακόμα ερευνηθεί επαρκώς. 

                  Η «σύσσωμη λαϊκή αντίσταση» στους συνταγματάρχες δεν ήταν ούτε «σύσσωμη» 
                                                                  αλλά ούτε και ουσιαστικά «αντίσταση». 

Το μεταχουντικό ακάματο εργαστήριο πολιτικά «ορθής σκέψης», με πρωτοβουλία των «δημοκρατικών δυνάμεων», συστηματικά καλλιέργησε αυτή την «αντιστασιακή» σύνθεση μοντέρνας τέχνης, η οποία, μεταξύ άλλων, οδήγησε και στην βαθμιαία χειραγώγηση των υποτιθέμενων «συντηρητικών δυνάμεων» που δεν τόλμησαν ποτέ να αντισταθούν σ’ αυτό το «αφήγημα» πλέριας λαϊκής εξουσίας.

Όμως, η λαϊκή «δημοκρατική» κυριαρχία μετά το 1974 απέτυχε παταγωδώς να χαλιναγωγήσει τα ορμέφυτα περιθωριακών παρανοϊκών και εγκληματικών μειοψηφιών που ταχύτατα εξελίχθηκαν σε τρομοκρατικές οργανώσεις.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα του ευρωπαϊκού «σκληρού πυρήνα» (κατά δήλωση αυτών που κανείς πια δεν τους πιστεύει) η οποία εξακολουθεί να βασανίζεται από εσωτερική τρομοκρατική βία που βλάστησε και ανδρώθηκε με την ουσιαστική ανοχή των «προοδευτικών» και την σιωπή των «συντηρητικών» παντός τύπου.

Η προσχηματική ελληνική «δημοκρατία» ταλανίζεται χωρίς τέλος και οι «δημοκρατικές δυνάμεις» ακόμη αποδέχονται τους «μαχητές πόλης» ως παραγωγικά στοιχεία της αναγκαίας δημοκρατικής πάλης που χωρίς αυτήν κινδυνεύουν η ελευθερία, η ανεξαρτησία, και η εθνική μας ταυτότητα. 

Το πολιτικό παρελθόν και η γλώσσα «αντίστασης» του συνόλου της σημερινής κυβέρνησης υπάρχουν ως κειμήλια εκείνων των πρώτων μεταχουντικών «αγώνων» του πεζοδρομίου· 
κανείς «προοδευτικός» δεν βρίσκει κάτι το ένοχο και μεμπτό στην πλούσια αυτή παρακαταθήκη ακραίων πολιτικών, λογικών, και κοινωνικών διαστρεβλώσεων που ακόμη συντηρούν τις παραλυτικές παθογένειες της αναστημένης το 1974 «δημοκρατίας».

                                   --------------------------------------------------------------------------------

                                   Τάσσος Συμεωνίδης (RIEAS Ακαδημαικός Σύμβουλος) 

Copyright: Research Institute for European and American Studies (www.rieas.gr) Publication date: 23 April 2017 Note: The article reflects the opinion of the author and not necessarily the views of the Research Institute for European and American Studies (RIEAS).

                                                            € « » $  ●▲▼◄►