Ο πολύπλοκος γεωπολιτικός κόσμος της Ρωσικής Ομοσπονδίας

Σε μια διάσημη πλέον ομιλία του στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Παγκόσμια Ασφάλεια του 2007, ο Βλαντιμίρ Πούτιν διευκρίνισε με σαφήνεια τους καθοριστικούς παράγοντες της εξωτερικής πολιτικής του.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο Πούτιν, η Ρωσία δεν ανέχεται σε καμία περίπτωση την περικύκλωση που πραγματοποιεί η Ατλαντική Συμμαχία στα όρια του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Ο Πούτιν δεν έχει πεισθεί -και το επιχείρημά του δεν μπορεί να επικριθεί - ότι το δίκτυο αισθητήρων, ραντάρ και πυραύλων ICBM που είναι εγκατεστημένοι γύρω από την Ρωσική Ομοσπονδία βρίσκονται εκεί για να «διαχειριστούν την αστάθεια στην ευρύτερη Μέση Ανατολή».

Επιπλέον, ο Πούτιν πίστευε και εξακολουθεί να πιστεύει, 

ότι το διεθνές σύστημα θα πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στη νομιμοποίηση των Ηνωμένων Εθνών και των άλλων παγκόσμιων οργανισμών και όχι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ή στις συμμαχίες των προθύμων που σχηματίστηκαν στον Πρώτο και Δεύτερο Πόλεμο 

του Κόλπου, διαλύοντας ένα παραδοσιακό σύμμαχο της Ρωσίας 

όπως το Ιράκ, δημιουργώντας ένα μεγάλο πεδίο δράσης τρομοκρατών, κυρίως για το πετρέλαιο.

Για τον ρώσο πρόεδρο, η αμερικανική μονοπολικότητα δημιουργεί ένα στρατηγικό κενό στις άκρες των αυτοκρατοριών, με ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες για τη μελλοντική στρατηγική, ακόμη και για τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Επιπλέον, ο Πούτιν είχε τονίσει το ενδιαφέρον του για μια νέα συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες για τη μείωση των πυραυλικών συστημάτων ICBM, η οποία αργότερα να επεκταθεί και σε άλλες χώρες, επιτρέποντας μια σημαντική μείωση των στρατιωτικών δαπανών, οι οποίες δεν θα στοχεύουν πλέον σε μια ψυχροπολεμική αντιπαράθεση, αλλά στον έλεγχο για τη μείωση των περιφερειακών συγκρούσεων.

Ακόμη μια φορά που η Ρωσία προειδοποίησε για τις καταστροφικές συνέπειες ενός μελλοντικού μονοπολικού κόσμου: 

καμία δύναμη δεν μπορεί από μόνη της να ελέγξει τον κόσμο, αλλά αν το κάνει, ανοίγει το δρόμο για ένα φοβερό πόλεμο.

 Εκείνη την εποχή ήταν στο προσκήνιο το ζήτημα του Ιράν.

Για τη Ρωσία, ο κόσμος πρέπει να είναι πολυπολικός, ειδικά σε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χάσει την γεωοικονομική υπεροχή τους και ουσιαστικά, η παγκοσμιοποίηση έχει τελειώσει.

Και η Ευρώπη; 

Θα περιμένει τα ψίχουλα του ΤΤΙΡ, δηλαδή ακόμα μια μυστική συνθήκη με τις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύοντας πως μπορούν να επεκτείνουν την οικονομία τους, ή θα αρχίσουν να σκέφτονται για τον ευρωπαϊκό ρόλο σε ένα παγκόσμιο γεωοικονομικό επίπεδο;

Τέλος, μετά από μερικές πολύ σκληρές παρατηρήσεις σχετικά με την συμπεριφορά των ΗΠΑ, ο Πούτιν στηλίτευσε την εξαγωγή «δημοκρατίας» που στην πραγματικότητα, μαζί με τις διεθνείς ΜΚΟ, παρήγαγε το αντίθετο αποτέλεσμα. 

Αυτό σημαίνει αδύναμα και μη βιώσιμα κράτη που βρίσκονται στο έλεος της διεθνούς βοήθειας, καθώς και των πολυεθνικών εταιρειών που στη συνέχεια δημιουργούν περαιτέρω κοινωνικές εντάσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις, οδηγούν στην ανάπτυξη της ισλαμικής τρομοκρατίας.

Στο Μόναχο, όπως και σήμερα, χρειαζόταν θάρρος για να αναδειχθεί η σύνδεση μεταξύ των παγκόσμιων οικονομικών καταστροφών και της τρομοκρατίας, καθώς και μεταξύ της παγκοσμιοποίησης, των μονοπολικών πολιτικών και την κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση στον πλανήτη.

Στην ουσία, για τον Βλαντιμίρ Πούτιν ο μονοπολικός κόσμος τελείωσε, με την κρίση αυτού που θα ονομάζαμε ως «πρώτη παγκοσμιοποίηση» ο οποίος & εγκλωβίστηκε από την επέκταση της Κίνας, την άνοδο των χωρών των BRICS & τα άλλα νέα κέντρα ανεξάρτητης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης & την μεγάλη οικονομική κρίση των Ηνωμένων Πολιτειών, που προήλθε άμεσα από τη γεωπολιτική & οικονομική υπερβολή του μοναδικού νικητή του Ψυχρού Πολέμου.

Σήμερα, συνειδητοποιούμε ότι ορισμένες από τις προφητείες του Ρώσου Προέδρου έχουν γίνει πραγματικότητα: 

η Κίνα επεκτείνεται γεωοικονομικά πέραν των συνόρων της, τόσο με την πρωτοβουλία «Μια Ζώνη, Ένας Δρόμος» η οποία θα οδηγήσει στην οικονομική ανάπτυξη και τη γεωστρατηγική ενοποίηση του συνόλου της Ασίας και με τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να μετατραπεί από μια «Ασιατική ΕΕ" σε ένα πραγματικό «Ανατολικό ΝΑΤΟ».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες φεύγουν από τη Μέση Ανατολή και την αφήνουν στην τύχη της. Αυτό, θα είναι επίσης και το τέλος της Ευρώπης.

Ακόμη & το Ισραήλ, το οποίο με τον Πρωθυπουργό Νετανιάχου πρόσφατα αρνήθηκε συνάντηση με τον Πρόεδρο Ομπάμα στην Ουάσιγκτον, ανανέωσε τους δεσμούς του με τη Ρωσία. Το Ισραήλ ακολουθεί τη δική του Παγκόσμια Στρατηγική, η οποία είναι η γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε» στην αραβική περιοχή, χαρακτηριστική του Ψυχρού Πολέμου, και φυσικά η φιλοδοξία του να καταστεί περιφερειακή δύναμη, τώρα που ο ίδιος ο ισλαμικός κόσμος βυθίζεται στον εμφύλιο πόλεμο.

Επί του παρόντος, το Ισραήλ παρακολουθεί στενά την αμυντική υποδομή κατά μήκος των συνόρων του με τη Συρία και ενώ στην αρχή των εχθροπραξιών θεωρούσε ότι ο Μπασάρ αλ-Άσαντ ήταν ο αδύναμος κρίκος του φιλοιρανικού άξονα, η μετέπειτα εξέλιξη του στρατηγικού πλαισίου στη Συρία δείχνει ότι το Ισραήλ παύει την υποστήριξή του προς τους «μετριοπαθείς αντάρτες» την στάση που κληρονόμησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Επίσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, πίστευαν ότι η ρωσική υποστήριξη προς τον Αραβικό στρατό της Συρίας θα είναι τεχνολογικά και στρατηγικά ασήμαντη, η προέλαση μέχρι τη Ράκα μας δείχνει μια πολύ διαφορετική πορεία των γεγονότων.

Με τις ενέργειές της στη Συρία, η Ρωσική Ομοσπονδία έχει αποδειχθεί ότι είναι μια αξιόπιστη αντίπαλος της Ατλαντικής Συμμαχίας, ενώ το ΝΑΤΟ έχει πλέον στερηθεί τη στρατηγική του στη Μέση Ανατολή και το Μαγκρέμπ πέρα από την παλιά ειρηνευτική ρητορική.

Ως εκ τούτου, ένας νέος ρωσοισραηλινός άξονας είναι πιθανό να υλοποιηθεί, χάρη στη ρωσική και κινεζική επένδυση στον τομέα της ισραηλινής υψηλής τεχνολογίας, η οποία είναι η πιο προηγμένη στον κόσμο.

Αυτό θα αναπληρώσει το κενό που άφησε η παλιά βορειοαμερικανική ηγεμονία, η οποία εστιάζει πλέον στη διατήρηση των πιέσεων γύρω από την Κίνα, ώστε να περιοριστεί η χερσαία και θαλάσσια προβολή δύναμης της, καθώς και στην περικύκλωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, σε μια αναβίωση του Ψυχρού Πολέμου.

Οι Φιλιππίνες έχουν προσφέρει έξι νέες βάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες χτίζουν ένα παγκόσμιο δίκτυο ανάπτυξης Ειδικών Δυνάμεων. Η Κίνα έχει επίσης δημιουργήσει μια νέα βάση στο Τζιμπουτί.

Σήμερα η Κίνα & η Ρωσία τείνουν να επεκτείνουν την περιφέρειά τους με σκοπό να αντιπαρατεθούν στην αμερικανική μονομερή τάξη, τόσο μέσω της οικονομίας -λαμβάνοντας υπόψη τη σταδιακή εγκατάλειψη του ρόλου της Κίνας ως κύριου αγοραστή των αμερικανικών κρατικών ομολόγων, όσο και με την «κατάκτηση» της Ρωσίας του νευραλγικού κέντρου της Μέσης Ανατολής. 

Και οι δύο νέες εξουσίες, που θέλουν να γίνουν οι πόλοι αναφοράς του νέου πολυπολικού κόσμου, «ξεφορτώνονται» τα δολάρια και αγοράζουν χρυσό. 

Μια νέα παγκόσμια κατανομή ισχύος κάνει την εμφάνισή της.

Για το Ρωσικό στρατηγικό δόγμα, ένας σημαντικός παράγοντας είναι η πολιτιστική και η συμβολική του διάσταση, καθώς θεωρείται ως ο φυσικός κληρονόμος της πολιτιστικής συνέχειας της πνευματικότητας της Ευρώπης, ξεχασμένες αξίες τις οποίες δείχνει πως έχει προδώσει. 

Ως εκ τούτου, η Ευρασία είναι ένα πολιτιστικό και στρατηγικό μοντέλο της αυτόνομης Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν και μια προσπάθεια πολιτιστικής διασύνδεσης μεταξύ της Ευρασιατικής χερσονήσου με την σλαβική ενδοχώρα.

Όλα αυτά, μέσα ένα «γεωπολιτιστικού» και στρατιωτικού περιβάλλοντος, όπου η Ρωσία εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη δύναμη, ικανή να λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ των εθνών και των παραδοσιακών γεωπολιτικών περιοχών, μέσω της ρωσικού πνεύματος και της πολιτιστικής της αυτονομίας.
Giancarlo Elia Valori

 ΠΗΓΗ:presscode.gr