«Ο ατάλαντος κ. Ομπάμα» & o ταλαντούχος «κωλοτούμπας» Ευκλειδης Τσακαλωτος!!!

 Το Ευκλείδη Τσακαλώτο, είναι ένα Υπουργό της κυβέρνησης Τσίπρα, ιδιαίτερα προβεβλημένο & αγαπητό στα μέλη & τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ Αμαρουσίου. 
Συχνά πυκνά τον έφερναν στην πόλη μας για να αναπτύξει τις βαθυστόχαστες οικονομικές του αναλύσεις, μιλώντας σε Ελληνικά του ...Μέλλοντος, τα οποία πρώτος χρησιμοποίησε & τυποποίησε ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου(GAP)
Σε κάποιες διαλέξεις ήμουν κι εγώ παρών! 
Αυτό που με εντυπωσίασε δεν ήταν η ακατανόητη Αριστερή αοριστολογία με την ξενική προφορά του Επιστήμονος, όσο η αποδοχή που ετύγχαναν τα λεγόμενα του κολλητού του Γ. Στουρνάρα, από τους Αριστερούς Ανανεωτές Μαρουσσιώτες...
Το Μέλλον μας(είπα τότε εντός μου), είναι προδιαγεγραμμένο & δυσοίωνο!!!
Τώρα που τρέχει ανα τον κόσμο(& δεν φτάνει), για να υλοποιήσει τις «επαναστατικές»  Αριστερο-ΝεοΦιλελεύθερες προτάσεις του για την Ελληνική Οικονομία, βρήκα την ευκαιρία να ξεθάψω ένα κείμενό του από την «ΑΥΓΗ»,  το οποίο αναφέρεται στο διάγγελμα  Ομπάμα(8/08/2011), έτσι για να αναγνωρίσουμε(υποκλινόμενοι), το Αριστερό ήθος & την επιστημονική του αρτιότητα...
=====================================================================
Είναι ώρα να σοβαρευτούμε. 
Η κρισιμότητα της στιγμής δεν αφήνει κανένα άλλο περιθώριο. 
Όλοι μαζί αν γίνεται, αλλά αλλιώς χώρια. 
Δεν ξεχνάει ο αμερικανικός λαός ότι οι τράπεζες μας φέρανε στο χείλος του γκρεμού το 2008. 
Τα ελλείμματα και το χρέος είναι αποτέλεσμα των δικών μας προσπαθειών να σώσουμε την κατάσταση από την απίστευτη ανευθυνότητά τους. 
Αν δεν είχαμε πράξει έτσι τότε, η παγκόσμια ύφεση θα ήταν πολύ χειρότερη. 
Ακόμα και έτσι, όπως επισήμανε στους “Financial Times” ο Kenneth Rogoff, οι πιο πολλές χώρες δεν έχουν καν φτάσει στο επίπεδο του ΑΕΠ που είχαν πριν από την κρίση. 

Επισήμανε επίσης ότι οι κεντρικές τράπεζες, όπως η ΕΚΤ, κακώς συζητάγανε πριν από έξι μήνες για την ανάγκη πιο σκληρής στάσης νομισματικής πολιτικής και ότι ένας μεγαλύτερος πληθωρισμός θα ήταν μέρος της λύσης αν βοηθούσε τον ιδιωτικό τομέα να μειώσει το χρέος του. 
Είναι ξεκάθαρο πια ότι θα ήταν τεράστιο λάθος αν όλες οι οικονομίες του κόσμου ακολουθούσαν πολιτικές λιτότητας.
Αντιθέτως, αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια συντονισμένη δημοσιονομική πολιτική με χώρες όπως η Γερμανία, η Κίνα και η Ιαπωνία, που έχουν περιθώρια για επεκτατικές πολιτικές και μπορούν να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης τους. 
Έτσι άλλες χώρες θα χρειάζονταν μικρότερη διόρθωση στα δημοσιονομικά τους. 
Αν δεν αρέσει αυτό στις αγορές, τόσο το χειρότερο για τις αγορές. 
Αλλά ας μην έχει αυταπάτες κανείς. 
Δεν θα ξαναδεχτούμε τη διάσωση των τραπεζών με δυσμενείς όρους για την απασχόληση, 
τους μισθούς, το κοινωνικό κράτος.  
Είναι η ώρα όχι μόνο της ευθύνης, αλλά και της επιστροφής της πολιτικής. Είναι ώρα οι πολιτικοί να επιβάλουν ένα νέο παράδειγμα. Δεσμεύομαι ότι οι ΗΠΑ θα ηγηθούν όλων των αναγκαίων πρωτοβουλιών για τη νέα κατεύθυνση.

                                                    Ο ταλαντούχος κ. Ομπάμα

                                    Ένας παράλληλος κόσμος 

Στο διάγγελμα της Δευτέρας, βεβαίως, ο ατάλαντος κ. Ομπάμα δεν είπε τίποτε από όλα αυτά. Περιορίστηκε σε κάποιες αμπελοφιλοσοφίες για την αμερικανική οικογένεια, τον στρατό και την ανάγκη για συναίνεση με τους ρεπουμπλικανούς. 
Το ότι οι ρεπουμπλικανοί δεν έχουν επιδείξει την παραμικρή διάθεση για συμβιβασμό, δεν έχει καμία σημασία. Ούτε το ότι η παγκόσμια οικονομία αντιμετωπίζει την απειλή μιας νέας ύφεσης.  
Το διάγγελμα του Ομπάμα δεν καθησύχασε τις αγορές. 
Η παρέμβαση του Bernanke, για τη διατήρηση χαμηλών επιτοκίων μέχρι το 2013, είχε κάπως καλύτερη τύχη, αλλά, συγχρόνως, επισημοποίησε το γεγονός ότι και πέντε χρόνια μετά το 2008 η παγκόσμια οικονομία θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, σε στασιμότητα. 
Και με δεδομένο το μπάχαλο στα διευθυντικά κλιμάκια της Ε.Ε., είναι εντελώς σίγουρο το ξέσπασμα μια νέας κερδοσκοπικής επίθεσης στη δική μας μεριά του Ατλαντικού. Μπροστά σε όλα αυτά, ο Ομπάμα παρουσιάστηκε ως παρατηρητής, χωρίς όραμα, χωρίς νέες ιδέες, χωρίς, έστω, μια κάποια αίσθηση της κρισιμότητας της κατάστασης.

Για τον Ομπάμα είχαμε σαφείς ενδείξεις και πριν από την εκλογή του: 
την εξάρτηση της εκλογικής καμπάνιας του από τη χρηματοδότηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, την απροθυμία των οικονομικών συμβούλων του να μιλήσουν για την αναδιανομή του εισοδήματος, την υποστήριξη που δόθηκε στο σχέδιο Paulson για τη διάσωση των τραπεζών. 
Αλλά η στρατηγική του Ομπάμα σφραγίστηκε από την επιλογή των υπευθύνων οικονομικής πολιτικής μετά τις εκλογές. 
Οι ίδιοι οικονομολόγοι που μετά το 1990 προώθησαν τη φιλελευθεροποίηση των χρηματαγορών και εμπόδισαν όλες τις, έστω, δειλές προσπάθειες ρύθμισης, ακόμα και όταν ήταν φανερό ότι κάτι πολύ σοβαρό πάει στραβά, δεν μπορούσαν παρά να ανοίξουν τον δρόμο του συμβιβασμού.  
Δηλαδή της διατήρησης της εξουσίας των τραπεζικών ιδρυμάτων και των χρηματαγορών. 
Οι αξιολύπητες και για τον Ομπάμα εξευτελιστικές προσπάθειες συναίνεσης με τους ρεπουμπλικανούς έρχονται ως λογικό επακόλουθο αυτής της κατεύθυνσης. 
Για να αλλάξεις πορεία, για να απειλήσεις και να διαπραγματευτείς ένα νέο πρότυπο διακυβέρνησης, πρέπει να στηριχτείς σε άλλες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες. 
Και ο Ομπάμα είχε πάρει την απόφαση ότι αυτό ήταν εκτός Ημερήσιας Διάταξης πολύ πριν από τις εκλογές.

Θα μπορούσε ένας πιο ταλαντούχος Ομπάμα να αλλάξει ουσιαστικά τα δεδομένα της οικονομικής κρίσης; 
Πολλές φορές αριστεροί αναλυτές επισημαίνουν ότι ο κεϋνσιανισμός του ’30 δεν ήταν αρκετός για να λύσει την κρίση του ’29. 
Σωστή επισήμανση, αλλά μία που ξεχνά το κατά πόσο ο Roosevelt, με τις παρεμβάσεις του, έθεσε τα θεμέλια της μεταπολεμικής φιλελεύθερης συναίνεσης. 
Τα αυξημένα δικαιώματα των συνδικάτων, τα δημόσια έργα και η κοινωνική ασφάλιση έστρωσαν τον δρόμο για το νέο μοντέλο. 
Βέβαια η αλλαγή ήρθε και από τα κάτω, με την έντονη παρουσία του εργατικού κινήματος & πριν και μετά τον πόλεμο. 
Αλλά το ταλέντο του Roosevelt ήταν υπαρκτό. 
Οι λόγοι του στη δεκαετία του ’30 δεν επισημαίνουν μόνο προβλήματα, ούτε εξαντλούνται σε ευχολόγια για συναίνεση. 
Η ρητορική του κατά των τραπεζών θυμίζει πιο πολύ ΣΥΡΙΖΑ παρά Ομπάμα.

Αλλά για την αριστερά το κύριο θέμα δεν είναι να υπογραμμίζουμε την κατά βάθος σωστή θέση ότι η φύση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης μπορεί να έχει ξεφύγει από τις δυνατότητες κεϋνσιανών συνταγών του παρελθόντος. 
Πόσω μάλλον να φοβόμαστε - παράλογη φοβία βέβαια, αν η παραπάνω θέση είναι σωστή - ότι τέτοιες λύσεις θα ενσωματωθούν από το σύστημα και θα αποριζοσπαστικοποιήσουν το κίνημα. 

Μια αλλαγή κατεύθυνσης, ιδιαίτερα μια που θα περιόριζε τις χρηματαγορές και θα άνοιγε τον δρόμο της επιστροφής της πολιτικής θα ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. 
Το θέμα είναι να σκεφτούμε βαθιά και σοβαρά για το τι σημαίνει αυτή η έλλειψη ευελιξίας που παρατηρούμε στους κυρίαρχους πολιτικούς κύκλους και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. 
Να δούμε, σε μια πρώτη φάση με κρύο μάτι, τους κινδύνους που εμφανίζονται και τις προοπτικές που ανοίγονται. 
Το δικό μας «ταλέντο» έγκειται στο να μπορέσουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, να προωθήσουμε την αυτοοργάνωση των κινημάτων αντίστασης, να θέσουμε μεταβατικές προτάσεις που συνδέουν τις τωρινές ανάγκες με διαφορετικά καταναλωτικά και παραγωγικά πρότυπα. 
Με λίγα λόγια, εμείς χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό είδος ταλέντου από αυτό των αντιπάλων μας.

                                              ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ*

                                                             23/08/2011, 5:55 π.μ.

             * Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

                                                               Πηγη : ΑΥΓΗ