Εμβληματικός,
ανατρεπτικός, ευφυής, πνευματώδης, πάντα γοητευτικός στο σινεμά και στη ζωή,
ένας από τους σπουδαίους σκηνοθέτες του Ελληνικού σινεμά έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Δευτέρας στα 74
του χρόνια.
«Αυτοί που
πλήττουν στις ταινίες έχουν μια πληκτική ζωή», έλεγε πριν μερικά χρόνια στο
flix, σε μια μεγάλη συνέντευξη εφ όλης της ύλης κι ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ
πληκτικός ούτε στην οθόνη ούτε στην ζωή του.
Ακριβώς όπως κι ο ίδιος έτσι και οι
ταινίες του ήταν πάντα πνευματώδεις και ερεθιστικές για το μυαλό, γεμάτες ιδέες
και νεύρο, με την αίσθηση πως δεν αναζητούν απλώς θεατές μα συνενόχους.
Ο Νίκος
Παναγιωτόπουλος ήξερε να χειρίζεται την πιο λεπτή μορφή ειρωνείας με τρόπο
αληθινά αριστοτεχνικό, να αποδομεί την ανθρώπινη συμπεριφορά και να την αναλύει
με έμπνευση, αναγνωρίζοντας και περιγράφοντας το μεγαλείο και την ανοησία της
ανθρώπινης κατάστασης, συχνά μέσα στο ίδιο πλάνο.
Ο ίδιος ήταν
ένας άνθρωπος που έμοιαζε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ουσία παρά για τα
προσχήματα, για τις πράξεις εξίσου με τις ιδέες, ένιωθε την ανάγκη να κινείται
συνεχώς, να μην βαλτώνει.
Κάπως έτσι άφησε πίσω του 17 μεγάλου μήκους ταινίες,
με την τελευταία του «Η Κόρη του Ρέμπραντ» να έχει βγει στις αίθουσες μόλις
πριν λίγες εβδομάδες και την επόμενη να έχει ήδη ξεκινήσει γυρίσματα.
Γεννημένος
το 1941 στη Μυτιλήνη σπούδασε σκηνοθεσία στην Αθήνα και το Παρίσι για να κάνει
την πρώτη του μεγάλου μήκους,
«Τα Χρώματα της Ιριδας», το 1974 βάζοντας τον
εαυτό του στο κέντρο ενός νέου ελληνικού σινεμά που έβρισκε τότε το βηματισμό
του.
Τέσσερα χρόνια μετά «Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας» κέρδισαν την
Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Λοκάρνο και έγινε ένα φιλμ ορόσημο, αγαπήθηκε από το κοινό
και καθιέρωσε τον Παναγιωτόπουλο ως έναν από τους σπουδαίους δημιουργούς του
Ελληνικού σινεμά.
Οχι ότι ο
ίδιος νοιαζόταν ιδιαίτερα για τέτοιου είδους τίτλους.
Αυτό που έμοιαζε να τον
ενδιαφέρει ήταν η επόμενη ταινία του και κάπως έτσι από τότε μέχρι σήμερα
υπέγραψε 17 ταινίες που φλερτάρουν με τα είδη και την σινεφιλία, με τις δικές
του γοητευτικές εμμονές και αψηφούν με αυθάδεια κάθε είδους κατηγοριοποιήσεις.
Ο ίδιος αγαπούσε τις λέξεις (έχοντας φυσικά γράψει και βιβλία) όσο και τις
εικόνες και ξέροντας να χειρίζεται και τα δυο με εξαιρετική μαεστρία έκανε
ταινίες που άλλοτε βασίζονταν σε βιβλία ( «ο Εργένης», τα «Οπωροφόρα της
Αθήνας») ή άλλοτε έμοιαζαν με κεφάλαια σε μια δική του δαιδαλώδη, απολαυστική
ιστορία που γραφόταν με εικόνες και ιδέες.
Αεικίνητος
και πάντα γοητευτικός, εξαιρετικός συνομιλητής, πάντα ανατρεπτικός σε κάθε
έκφανση της ζωής του, μα ειδικά στο σινεμά, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος υπήρξε
πάντα παρών.
Με τις ταινίες και το λόγο του, με τον τρόπο που υπήρξε έμπνευση
και «δάσκαλος» (αν κι ο ίδιος μάλλον θα γελούσε με την λέξη) σε μια νέα γενιά
σκηνοθετών.
Με τη βεβαιότητα πως μέσα σε μερικους μήνες, θα είχε έτοιμη την
επόμενη ταινία του. Με τον ενθουσιασμό και τη χαρά ενός μικρού παιδιού.
Φιλμογραφία
•►Τα Χρώματα
της Ίριδος (1974)
•►Οι
Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας (1978)
•►Μελόδραμα;(1981)
•►Βαριετέ
(1985)
•►Η Γυναίκα
που Εβλεπε τα Ονειρα (1988)
•►Ονειρεύομαι
τους Φίλους μου (1993)
•►Ο Εργένης
(1997)
•►Αυτή η
Νύχτα Μένει (1999)
•►Beautiful
People (2001)
•►Κουράστηκα
να Σκοτώνω τους Αγαπητικούς σου (2002)
•►Delivery
(2004)
•►Πεθαίνοντας
στην Αθήνα (2006)
•►Αθήνα-
Κωνσταντινούπολη (2008)
•►Τα
Οπωροφόρα της Αθήνας (2010)
•►Δεσμά
Αίματος (2012)
•►Η
Λιμουζίνα: κωμωδία παρεξηγήσεων (2013)
•►Η Κόρη του
Ρέμπραντ (2015)
Δείτε ακόμη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου