Είδαμε
χθες στο Μαρουσιώτικο
θέατρο ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ (Λητούς 6 – Πλατεία Αγίας Λαύρας), μια παράσταση που μας
συγκίνησε. Και παράλληλα λειτούργησε μέσα μας λυτρωτικά, ψυχοθεραπευτικά, θα
τολμούσαμε να πούμε.
Είδαμε το έργο «Μην παίζεις με τα χώματα» της Στέλλας Βλαχογιάννη. Που παίζεται ήδη από το Δεκέμβριο (κάθε Σάββατο, στις 9μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 8μ.μ.) και ελπίζουμε να παίζεται για πολύ ακόμη.
Πρόκειται για τρεις μονολόγους γυναικών - με το ίδιο όνομα αλλά διαφορετική ηλικία - που συμπλέκονται μεταξύ τους και γίνονται μια φωνή:
Η φωνή της γυναίκας που η μνήμη τη «ματώνει»». Γιατί οι ιστορίες και των τριών, όσο κι αν διαφέρουν, έχουν θέμα κοινό:
την αποξένωση, προπάντων όμως την απώλεια Του αδελφού του αγαπημένου που απαγχονίστηκε, της νιότης που χάθηκε χωρίς να βιωθεί, της ίδιας της ζωής που την έκλεψε ο χρόνος...
Ο χρόνος ο δυνάστης, που «μας μεγαλώνει», χωρίς να μας ρωτά.
Είδαμε το έργο «Μην παίζεις με τα χώματα» της Στέλλας Βλαχογιάννη. Που παίζεται ήδη από το Δεκέμβριο (κάθε Σάββατο, στις 9μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 8μ.μ.) και ελπίζουμε να παίζεται για πολύ ακόμη.
Πρόκειται για τρεις μονολόγους γυναικών - με το ίδιο όνομα αλλά διαφορετική ηλικία - που συμπλέκονται μεταξύ τους και γίνονται μια φωνή:
Η φωνή της γυναίκας που η μνήμη τη «ματώνει»». Γιατί οι ιστορίες και των τριών, όσο κι αν διαφέρουν, έχουν θέμα κοινό:
την αποξένωση, προπάντων όμως την απώλεια Του αδελφού του αγαπημένου που απαγχονίστηκε, της νιότης που χάθηκε χωρίς να βιωθεί, της ίδιας της ζωής που την έκλεψε ο χρόνος...
Ο χρόνος ο δυνάστης, που «μας μεγαλώνει», χωρίς να μας ρωτά.