«O Θάνατος του Παλικαριού»

Ο τίτλος του άρθρου είναι ασφαλώς δανεισμένος από ένα κεφάλαιο του εξαιρετικού έργου του μεγάλου μας διανοητή, διπλωμάτη και πολιτικού Ίωνα Δραγούμη, Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα. 

Το βιβλίο αυτό υπήρξε σταθμός στην πνευματική σταδιοδρομία του Δραγούμη και συναισθηματικό πυροτέχνημα στις καρδιές των Ελλήνων της εποχής. 

Αφορά τον Μακεδονικό Αγώνα και την ηρωική θυσία του Έλληνα αξιωματικού, Παύλου Μελά, ο οποίος αφήνοντας την ήσυχη ζωή του στην Αθήνα, τις στρατιωτικές λέσχες της πόλης και την γυναίκα του και τα δυο του παιδιά αποφασίζει να ανηφορίσει για τα δύσβατα βουνά της μακεδονικής γης και για τους στρατώνες στους βάλτους ώστε να εγείρει τις εθνικές συνειδήσεις των γηγενών πληθυσμών και να τους εμψυχώσει για τον αγώνα της λευτεριάς. 

Στις 13 Οκτωβρίου του 1904 πέφτει όμως νεκρός από τα πυρά των οθωμανών κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. 

Ο θάνατος του παλικαριού γίνεται το σύμβολο του μακεδονικού Ελληνισμού για την λευτεριά και την ένωση στον εθνικό κορμό, η ελληνική κυβέρνηση αιφνιδιάζεται και ο αθηναϊκός λαός συγκινείται και αναλογίζεται πως για να πέθανε το παλικάρι για την Μακεδονία, πάει να πει πως το αξίζει κανείς να αγωνιστεί γι’ αυτήν. 

Ότι δηλαδή δεν κατάφερε να κάνει η ελληνική κυβέρνηση της εποχής, ότι δεν κατάφερε να πράξει η ιστορικότητα της Μακεδονίας και το δίκαιο της ελληνικής φυλής, το έπραξε ο ηρωικός θάνατος ενός παλικαριού. 

Την αφύπνιση όλου του Ελληνισμού και την θέληση του για αγώνα! 

Εκεί που απέτυχε η διπλωματία, κέρδισε το συναίσθημα. 

Κι εκεί όπου δεν έφτανε ο γραπτός λόγος των λογίων και τα πομπώδη συνθήματα, εισχώρησε βαθιά μέσα στις καρδιές των Ελλήνων η σφαίρα που σφήνωσε στο κορμί του νεαρού αξιωματικού. 

Και ξέσπασε ο Μακεδονικός Αγών.

Στις 28 Οκτωβρίου 2018 έχουμε μια επανάληψη της ιστορίας από αυτούς που αρέσκονται να την επαναλαμβάνουν, θέλοντας και μη. 

Ένας επίσης νεαρός Έλληνας της Βορείου Ηπείρου, ανήμερα της εθνικής επετείου, σημαιοστολίζοντας όλη την περιοχή ασκώντας το νόμιμο του δικαίωμα ως μέλος της ελληνικής εθνικής μειονότητας αναγνωρισμένης από το πρωτόκολλο της Κέρκυρας και τοποθετώντας ο ίδιος με τα χέρια του τον σταυρό που έφτιαξε στον λόφο του χωριού του, θα πέσει νεκρός από τα πυρά των αλβανικών ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας κάτω και πάλι από αδιευκρίνιστες συνθήκες. 

Υπάρχει σειρά στοιχείων και αναφορών οι οποίες καταμαρτυρούν πως ο νεαρός γηγενής της ηπειρωτικής γης, Κωνσταντίνος Κατσίφας, είχε συλληφθεί πριν δυο μέρες από τις αλβανικές αρχές και του είχαν γίνει συστάσεις για τον σημαιοστολισμό της περιοχής και ότι κάποιοι αστυνομικοί προέβησαν σε υποστολή της μεγάλης σημαίας που είχε ο ίδιος τοποθετήσει με αποτέλεσμα να προκαλέσει την δικαιολογημένη αγανάκτηση του νεαρού και να αντιδράσει με ένθερμο τρόπο προς την κίνηση αυτή. 

Γνωρίζουμε πως οπλοφορούσε, δεν γνωρίζουμε όμως αν άνοιξε πυρ και προς τα πού. 

Άλλες πηγές μιλούν για πυροβολισμούς στον αέρα και άλλες στο αυτοκίνητο της αστυνομίας, οι πρώτες μπορεί να περιέχουν στοιχεία αλήθειας, οι δεύτερες δεν ταιριάζουν με την πιστοποίηση των σημαδιών στο αστυνομικό όχημα. 

Επίσης, το ανθρωποκυνηγητό που προηγήθηκε πριν την εκτέλεση του με την συμμετοχή των ειδικών αλβανικών δυνάμεων RENEA, την κινητοποίηση ολόκληρου ελικοπτέρου και drone προβληματίζει τον κάθε σκεπτόμενο και καχύποπτο αναγνώστη για την ταχύτατη έλευση όλων αυτών των παραγόντων προς την σύλληψη ενός και μόνου ανθρώπου τον οποίο γνώριζαν πολύ καλά δεδομένου του ιστορικού του και του μαχόμενου φρονήματος του για την ελληνικότητα της κοινότητας του και της γης του. 

Μια κίνηση της αλβανικής αστυνομίας που μας βάζει σε υποψίες πως πολύ πιθανόν όλο αυτό να το καλλιέργησε και να το τροφοδότησε καθότι γνωρίζοντας το ψυχολογικό και ιδεολογικό προφίλ του νεαρού αγωνιστή, θα γνώριζε και με ποιον πιθανόν τρόπο θα αντιδρούσε σε μια προκλητική κίνηση όπως αυτή της υποστολής της ελληνικής σημαίας από την γη του, προκαλώντας κατά αυτόν τον τρόπο ένα τετελεσμένο γεγονός. 

Τα αίτια σαφώς και οι γεωπολιτικές σκοπιμότητες είναι πολύ νωρίς για να αναφερθούν και να αναλυθούν καθώς το αίμα του νεαρού συμπατριώτη μας είναι ακόμη νωπό και τα δάκρυα κυλούν ακόμη στο πρόσωπο όλων μας και ιδίως της οικογένειας του. 

Μια οικογένεια η οποία όντας γέννημα θρέμμα της περιοχής, στους Βουλιαράτες του νομού Αργυρόκαστρου δέχτηκε επίθεση φραστική και υλική με την εισβολή της αλβανικής αστυνομίας στον οίκο της αναζητώντας τον υιό τους. 

Όπως όλα δείχνουν ελληνικές αλλά και αλβανικές πηγές, οι δεύτερες οι οποίες άλλαξαν μετά από λίγο την είδηση τους όπως πολύ σωστά παρατήρησε και κατέγραψε ο Σύλλογος Βορειοηπειρωτών, ότι ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, πρώτα συνελήφθη και μετά εκτελέστηκε με δύο σφαίρες, στην καρδιά και στο μέτωπο. 

Η υπόθεση όπως όλοι μας καταλαβαίνουμε μυρίζει μπαρούτι και αίμα. Αν ο Κωνσταντίνος συνελήφθη γιατί εκτελέστηκε; 

Αν πυροβολήθηκε εξ’ αποστάσεως ως άμυνα απέναντι στα υποτιθέμενα δικά του πυρά προς την αστυνομία γιατί φέρει δυο τραύματα από σφαίρες και ιδίως αυτή στο μέτωπο όπου υποδηλώνει χαριστική βολή; 

Kαι μόνο το γεγονός πως οι αλβανικές αρχές αρνήθηκαν να δεχτούν στην αρχή Έλληνα ιατροδικαστή και όταν τελικά το έπραξαν μετά από πιέσεις και γνωρίζοντας ότι θα βρεθούν σε αδιέξοδο, είχαν πλένει το σώμα του νεκρού και είχαν ράψει τα τραύματα του, θαρρείς και θα του έκαναν οι ίδιοι την κηδεία του επί δημόσιας δαπάνης, προδίδει το ένοχο μυστικό της αλβανικής επιθετικότητας και βαρβαρότητας. 

Δυστυχώς , πέρα της αναίσχυντης στάσης των αλβανικών αρχών, εξίσου κατάπτυστη μπορούμε να θεωρήσουμε και την ανακοίνωση της ελληνικής αστυνομίας και κυβερνήσεως. 

Με την πρώτη να σπιλώνει το όνομα του Κωνσταντίνου σε άτοπο και άχρονο ιστορικό σημείο με αναληθή κατηγορίες και την δεύτερη να σωπαίνει ενόχως και να προτιμάει την μνήμη ενός χρήστη ναρκωτικών ουσιών, οροθετικού ομοφυλόφιλου και επίδοξου ληστή κοσμηματοπωλείου αντί την τιμή, μνήμη και απαίτηση της δικαιοσύνης ενός σύγχρονου εθνομάρτυρα. 

Διότι ο Κωνσταντίνος είναι πλέον ένας τέτοιος!

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, Βορειοηπειρώτης, από τους Βουλιαράτες του Αργυρόκαστρου, 35χρονών και πατέρας ενός παιδιού είναι ο νέος φόρος αίματος που κλήθηκε να πληρώσει ο σύγχρονος Ελληνισμός ποτίζοντας το ιερό δένδρο της λευτεριάς μετά από χρόνια ξηρασίας, είχε προηγηθεί σαφώς ο θάνατος του τότε 33χρονου Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρρα το 2010, ώστε να διαταράξει τους Έλληνες από τον δεκαετιών λήθαργο τους και να στρέψει την προσοχή τους προς την σκλαβωμένη γη των πατέρων μας και την καταπίεση των συμπατριωτών μας. 

Αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν τα σχολικά εγχειρίδια και οι ομιλίες των βορειοηπειρωτικών συλλόγων στις αίθουσες για τα δικαιώματα και τις δυσκολίες του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, έρχεται εξ’ αίφνης μια σφαίρα, για την ακρίβεια δύο σφαίρες, ώστε να εισχωρήσουν βαθιά μέσα στη ναρκωμένη συνείδηση των Ελλήνων και να τους τραντάξει από το κώμα στο οποίο έχουν περιπέσει μετά από τις αναισθησιογόνες επιχειρήσεις και υποχωρητικές κινήσεις των τελευταίων κυβερνήσεων. 

Και έτσι έχουμε την επανάληψη της ιστορίας. Δεν γνωρίζω αν θα επακολουθήσει ο Βορειοηπειρωτικός Αγών. Αν θα υπάρξει μια ανασύσταση της Μ.Α.Β.Η. Ή αν στο τέλος θα την ελευθερώσουν κάποιοι ‘’παλαβοί’’, σύμφωνα και με τον Άγιο Παίσιο, ή κάποιοι ‘’τρελοί εξτρεμιστές’’ σύμφωνα και με τον Αλβανό πρωθυπουργό, Έντι Ράμα…. μια ελευθερία και μια ένωση που μας στέρησαν τρεις φορές οι μεγάλες δυνάμεις όπου ο ελληνικός στρατός υπήρξε και τις τρεις νικηφόρος και απελευθερωτής.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η ελλαδική κυβέρνηση θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική της τότε εποχής, δηλαδή αυτής της αυτοαποκαλούμενης ‘’ψυχραιμίας’’ η οποία μεταφράζεται ως αδιαφορία. Στην συγκεκριμένη ιστορική εποχή και λόγω της αριστερής αυταρχικής κυβερνήσεως που μας κατέχει, έχουμε περισσότερο ταύτιση ακόμα και με τον εθνικό εχθρό και υιοθέτηση των θέσεων του για το πρόσωπο του νεκρού και την ιδεολογική του ταυτότητα. 

Οι Έλληνες σε αίσθημα και φρόνημα δεν πρόκειται να ξεχάσουν όμως ούτε τον Αλβανό εξτρεμιστή και τύραννο, ούτε και την ελλαδική αριστερώς εξτρεμιστική και λαϊκώς τυρρανική κυβέρνηση τους. Ίσως και γι’ αυτό να υπάρχει μεταξύ τους ταύτιση των θέσεων… 

Ούτε σαφώς και τον νέο εθνομάρτυρα του μαχόμενου βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. 

Οι τελευταίες λέξεις του εκλιπόντος, ο οποίος κοίταζε με γαλήνη και αίσθηση αυτοθυσίας την κάνη του όπλου όταν τον εκτέλεσαν, σύμφωνα πάντα με τον ιατροδικαστή, ήταν «Ζήτω η Ελλάς! 

Ζήτω ο Ελληνισμός! », λέξεις οι οποίες θα αντηχούν για πολύ καιρό στα αυτιά μας σαν να ήμασταν δίπλα του όταν τις φώναξε και θα εισβάλλουν αδιάλειπτα στις συνειδήσεις μας υπενθυμίζοντας μας το καθήκον μας ως Έλληνες απέναντι σε άλλους Έλληνες.

Ο εθνικός μας ποιητής και σονετογράφος Λορέντζος Μαβίλης, είχε πει λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή: 

«Δεν είχα φανταστεί ποτέ μου πως θα είχα την τιμή να πεθάνω για την Ελλάδα» ως εθελοντής στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο στις 28 Νοεμβρίου του 1912 στον Δρίσκο των Ιωαννίνων. 

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, όχι πολλά χιλιόμετρα μακρυά από τον Δρίσκο, το είχε φανταστεί και το επιδίωξε!!!

Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον νεαρό σύγχρονο εθνομάρτυρα της πατρίδος μας.

                                                           Τορνικίδης Γεώργιος

                                  € « » $  ●▲▼◄►  $ $  €  $ $  « » ●► ▲▼◄► €

                          ΠΗΓΗ://geoparatirisy.com/2018/11/08/o-θάνατος-του-παλικαριού/