Έχει τύχει να δείτε (ευτυχώς σπανίζουν) διαφημίσεις σε
οθόνες πάνω σε τοίχους στους δρόμους, που διαρκούν πέντε - δέκα δευτερόλεπτα
και επαναλαμβάνουν το ίδιο μοτίβο;
Άστο! αυτή είναι η νέα κανονικότητα.
ΣΤAΘΗΣ Σ/.5.6.2018
Το ίδιο και το ίδιο και το ίδιο! Εφιαλτικό…
Δυο μάτια σε κοιτούν, ένα άηχο στόμα σου χαμογελάει,
το βάφει ένα κραγιόν και ξανά απ’ την αρχή. Και πάλι και πάλι και πάλι.
Εφιαλτικό…
Μπορείς βεβαίως να μην το κοιτάζεις. 
Δυο μάτια σε κοιτούν, ένα άηχο στόμα σου χαμογελάει,
το βάφει ένα κραγιόν και ξανά απ’ την αρχή. Και πάλι και πάλι και πάλι.
Εφιαλτικό…
Όλα μπορείς να
μην τα κοιτάζεις.
Μπορείς να κάνεις ότι δεν ακούς τα ίδια και τα ίδια και τα
ίδια οκτώ χρόνια τώρα – μόνον που δεν ξέρω τι είναι πιο εφιαλτικό.
Για το
χρέος, τους μισθούς, την ανάπτυξη, τα ίδια και τα ίδια, για σένα επίσης τα
ίδια: τεμπέλης, διεφθαρμένος, λαϊκιστής, ετερόκλητος όχλος, μόρφωμα.
Εφιαλτικό.
Μπορείς όμως να κάνεις και ότι δεν ακούς.
Μπορείς επίσης να βάλεις τα αυτιά σου ανάμεσα στα
τουΐτ του κ. Καμμένου (το ένα) και του κ. Καρανίκα (το άλλο).
Η μελωδία της
ευτυχίας.
«Φίλε» μου έλεγε ο φίλος (πίναμε καφέ και μαζεύαμε
ήλιο στη νωχελική πλατεία της γειτονιάς μας) – «φίλε, φέτος δεν έχω αναμνήσεις!
ούτε κατάλαβα πώς πέρασαν οι μήνες απ’ το περσινό καλοκαίρι. Το μόνο που με
απασχολούσε ήταν να πληρωθώ για να πληρώσω».
Και πάντα σκάρτος ο λογαριασμός,
πάντα με την ψυχή στο στόμα…
Άστο! αυτή είναι η νέα κανονικότητα.
Οι περισσότεροι
προσαρμόζονται.
Πάλι καλά να λες.
Οι διπλανοί είναι πιο φτωχοί – ένα γάλα στο
τραπέζι για το παιδί.
«Ε, όχι κι έτσι» σου λέει ο Συριζαίος της πολυκατοικίας.
Δεν ξέρω τι είναι πιο εφιαλτικό:
το ένα κουτί με το γάλα για το παιδί στο σπίτι
ή ο Συριζάκιας του δευτέρου ορόφου;
Δυο μάτια σε κοιτούν, ένα άηχο στόμα σου χαμογελάει, βαψ’
του τα χείλη με ένα κόκκινο βαθύ κραγιόν, σαν τις κόκκινες σημαίες που έχουν
στο κωλότσεπο τα καλόπαιδα προς πάσαν προεκλογική χρήση – κόκκινο κραγιόν σαν
το αίμα που στάζουν οι λέξεις τους όταν σου κόβουν το χέρι, σου επιστρέφουν το δάχτυλο
και σου υπόσχονται τα ίδια και για το άλλο χέρι – όμως ούτε αυτό είναι παράξενο
πια.
Μιλήσαμε πολλές φορές για τη «βοή των επερχομένων». Δεν ήρθαν.
Και όμως,
είναι περισσότερο βέβαιον από κάθε άλλη φορά ότι έρχονται…
Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.
ΥΓ.: Αν, λόγου χάριν, ζητούσε κανείς αναλόγως της
αναμενόμενης περικοπής των συντάξεων να περικοπούν και οι συντάξεις των
βουλευτών που υπερψήφισαν αυτήν την εκατόμβη, θα ήταν λαϊκιστής; όχλος;
μόρφωμα; διεφθαρμένος; κορόιδο; τι;
email: stathispontiki@gmail.com
€ $ ●► « » ▲▼◄
ΠΗΓΗ://www.topontiki.gr/article/276039/apo-tin-epopteia-sto-epekeina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου