Μαθήματα ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗΣ Ορθότητας !!!

Το μεγαλύτερο, κυριολεκτικά υπαρξιακό, πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα είναι η παράνομη μετανάστευση. 

Παρ’ όλη την εξόφθαλμη κοινωνική, πολιτική και οικονομική απειλή από την διασυνοριακή μετακίνηση πληθυσμών ξένων προς την Ευρώπη, που ελάχιστες ως ανύπαρκτές δυνατότητες προσαρμογής στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, 
η γραφειοκρατία των Βρυξελών έχει από καιρό επενδύσει στον «εμβολιασμό» της Γηραιάς Ηπείρου με αφρό-ασιατικούς «παράτυπους» που, κατά τους μανδαρίνους του Υάλινου Πύργου, θα δώσουν την αναγκαία δημογραφική και πολιτιστική ώθηση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. 

Η ιδέα είναι όντως εξωπραγματική και ιστορικά και κοινωνικά αλλήθωρη, πλην όμως μια στρατιά πολιτικών και «διαμορφωτών γνώμης» μας βομβαρδίζει αενάως με τα «καλά» της παράνομης μετανάστευσης.

Το ό,τι μια τέτοια «πολιτική» είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, δεν φαίνεται να επηρεάζει την επιμονή των μανδαρίνων να επιβάλουν την «λύση» της «παράτυπης» μετανάστευσης ως το ελιξίριο της νεότητος για την Γηραιά Ήπειρο στην κοινή γνώμη των κρατών - μελών.

Αδίκως εκείνοι που δικαίως ανησυχούν αναφέρουν τα παραδείγματα χωρών όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, & προπάντων, η Βρετανία, όπου η τριτοκοσμική μετανάστευση - νόμιμη & «παράτυπη»-- έχουν δημιουργήσει επικίνδυνα αδιέξοδα. 

Ο αιώνιος αντίλογος των μανδαρίνων & των περί αυτών «προοδευτικών» είναι ο μύθος της «ποικιλότητας» (diversity) ως του φαντασιακού θεμελίου ευημερίας του αύριο στον δυτικό κόσμο.

Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να αντιστέκεται στις θεωρίες «πολυπολιτισμικότητας» & «ποικιλότητας». 
Να λοιπόν που ο της Ελλάδος επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κ. Αβραμόπουλος, ανέλαβε εργολαβικώς να βάλει τα πράματα στην θέση τους. 

Αφού πρώτα κατακεραύνωσε τον Πολωνό Tusk για την (ορθή) διαπίστωσή του ότι οι αναγκαστικές ποσοστώσεις στο προσφυγικό πρέπει να καταργηθούν, έκανε & βήμα παρά πέρα για να μας υποδείξει ότι πρέπει να αποδεχθούμε τους «παράτυπους» ως αναπόδραστο δεδομένο του μέλλοντος & να αυτό-εκπαιδευτούμε ώστε η αποδοχή των κυμάτων του Τρίτου Κόσμου να

γίνει το κύριο μέτρο της «προόδου» στην Ευρώπη του αύριο.

Η Ελλάδα εξακολουθεί να υπνώττει γενικώς σε θέματα εσωτερικής ασφάλειας, ένα σημαντικό μέρος των οποίων(& πιθανώς, αυτή την στιγμή, το σημαντικότερο) είναι η εισροή των «παράτυπων». 

Ιδιαίτερο μάλιστα ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι παρ’ όλη την  δυσθυμία του «κυριάρχου λαού» σε σχέση με την μεταβολή της Αθήνας, ας πούμε, σε κακή έκδοση τριτοκοσμικού γκέτο, οι ιδιαιτέρως δραστήριες μειοψηφίες των «αλληλέγγυων» & των διαφόρων ΜΚΟ της 5ης Φάλαγγας, επιβάλουν τις απόψεις τους χωρίς την παραμικρή αντίδραση από τα πολιτικά κόμματα που, υποτίθεται, αντιπολιτεύονται την κωμικοτραγική «κυβέρνηση» των ανοιχτών συνόρων.

Φαίνεται επίσης ότι ουδείς ενοχλείται στην Ελλάδα από την αυξανόμενη πείρα δυτικοευρωπαϊκών κρατών όπου πλέον τα αρματωμένα στρατεύματα στους δρόμους έγιναν ρουτίνα για τον φόβο «παράτυπων» & «νόμιμων»· όπου η Πρωτοχρονιά απαιτεί μαζική αστυνομική κινητοποίηση για να αποφευχθούν κατά συρροή σεξουαλικές επιθέσεις παράτυπων» κατά των γηγενών θηλυκού γένους· όπου η μετάδοση χριστουγεννιάτικων μηνυμάτων προσβάλει «θρησκευτικές μειονότητες» που απαιτούν την άμεση διακοπή τους· και όπου το στήσιμο μιας φάτνης γίνεται πολιτικό θέμα, με τις περίτρομες αρχές να σπεύδουν να αφαιρέσουν τέτοια αντικείμενα που δεν συνάδουν με την «ποικιλότητα» και «πολυπολιτισμικότητα».

Η ελληνική άποψη της ασφάλειας φαίνεται ότι πλέον αποκλίνει επικίνδυνα προς το ευρωπαϊκό «μέτρο», δηλαδή προς το αξίωμα της αναγκαίας εγκατάλειψης βασικών εθνικών κοινωνικών και πολιτιστικών αρχών, που διαμορφώθηκαν δια μέσου αιώνων, και την αποδοχή ως αναπόφευκτου του δικαιώματος των «παράτυπων» να απαιτούν την ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ των αυτοχθόνων στις δικές τους παραδόσεις & «αξίες».

Οι παρ’ ημίν «στοχαστές» & «ειδικοί» φαίνεται επίσης να προσπερνούν την παγίδα των identity politics, ενός όρου που κάνει θραύση σε Ευρώπη & Αμερική, και ο οποίος παραπέμπει

σε ένα σχιζοφρενικό σχήμα απαιτήσεων του κάθε πικραμένου με βάση αυτοπροσδιοριζόμενες «ταυτότητες» είτε αυτές είναι φυλετικές, θρησκευτικές, σεξουαλικές κ.λπ.

Το μέτρο της σύγχυσης που προκαλεί η βύθιση των πάντων στην κολυμπήθρα των identity politics είναι τεράστιο (βλ. π.χ. εδώ και εδώ)· και ακόμη χειρότερα, τα identity politics τείνουν να αποκτήσουν τον ρόλο της κεντρικής πολιτικής των δυτικών ανεπτυγμένων κοινωνιών με ότι αυτό συνεπάγεται για τις ελάχιστες απαιτήσεις ισορροπίας και προστασίας  των εθνικών ταυτοτήτων, παραδόσεων, και επικρατούντων κοινωνικών αξιών.

Το ερώτημα που ανακύπτει για την μακροπρόθεσμη ισορροπία & εσωτερική ασφάλεια της Ελλάδας είναι τούτο: επιλέγουμε την κοινωνία και εθνική υπόσταση με υφή χυλού απροσδιορίστων χαρακτηριστικών; 

Ή επιδιώκουμε την διατήρηση μιας εθνικής ταυτότητας η οποία, παρ’ όλους τους βιασμούς και τις αυτοχειρίες των τελευταίων σαράντα ετών, εξακολουθεί να αντιστέκεται;

Οι «προοδευτικοί» μας είχαν & έχουν μια βαθιά ριζωμένη αντιπάθεια στην έννοια του Έθνους. 

Οι απερίγραπτες και αλλοπρόσαλλες «θέσεις» της επικρατούσας διεφθαρμένης πολιτικής τάξης έχουν κάνει κι αυτές καλά την δουλειά τους. 

Όπως φαίνεται όμως ένας στρατηγικός λαϊκός πυρήνας εξακολουθεί να πιστεύει σε μια έστω και τραυματισμένη ελληνικότητα και να αντιστέκεται στις κορώνες της «παγκοσμιοποίησης».

Υπό το φως όλων αυτών η μόνιμη και αυξανόμενη απειλή της ισλαμικής τρομοκρατίας και μόνο παίρνει διαστάσεις που επειγόντως πρέπει να αποτελέσουν θεμέλια μια εθνικής πολιτικής κατά της «παράτυπης» μετανάστευσης.

Για να το πούμε ωμά, η Ελλάδα θα προχωρήσει στην αυτοκτονία αν επιτρέψει την εγκατάσταση στο εσωτερικό της «πολυποίκιλων» περιχαρακωμένων αλλοθρήσκων κοινοτήτων σαν αυτές του Molenbeek-Saint-Jean των Βρυξελών ή των Banlieues της Γαλλίας. 

Όμως, οι πιέσεις από την ΕΕ, και εν γένει από τους «ανεπτυγμένους», για πολιτικές που προωθούν

ακριβώς αυτό το μέλλον είναι τεράστιες και ανυπόφορες.

Αυτό που αντιμετωπίζει η Ευρώπη «των μεταναστών και των προσφύγων» σήμερα παραμερίζει με τρομακτική ευκολία τις παλιότερες απειλές των αυτοκρατοριών και της Σοβιετίας. 

Η στρατιωτική εισβολή, η ολοκληρωτική ιδεολογία, οι μυστικοί πράκτορες και σαμποτέρ έχουν αντικατασταθεί από επιδέξια και καταλυτική πολιτιστική πίεση και τον εκβιασμό που ανθούν μπροστά στην παραλυτική υποχώρηση των διαβόητων «ελίτ» κάτω απ’ το βάρος του σύνδρομού ενοχής για την διατυμπανιζόμενη «λευκή κυριαρχία» (white supremacy) και όλα τα περί της αποικιοκρατίας.

Η στάση των λεγομένων «χωρών του Βίζεγκραντ», μπροστά στο σύνδρομο ενοχής και τον πολιτισμικό εκβιασμό της «ποικιλότητας», θα μπορούσε να διδάξει ορισμένα πράγματά στους παρ’ ημίν, πλην όμως ο συγκεκαλλυμένος χαρακτηρισμός των χωρών αυτών από τους κονδυλοφόρους των Βρυξελών ως «φασιστικών» δημιουργεί ισχυρότατη αποτροπή στους έντρομους «ηγέτες» μας.

Αλλά όπως κι αυτές, έτσι και η Ελλάδα δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο να αποδέχεται

το σύνδρομο της ενοχής και τα παρεπόμενα του.

Αν αυτή η απλή αλήθεια ριζώσει στους «ηγέτες» μας υπάρχουν πιθανώς ελπίδες.

                                                                Τάσσος Συμεωνίδης

                                                  (RIEAS Ακαδημαικός Σύμβουλος)

Copyright: Research Institute for European and American Studies (www.rieas.gr)

Publication date: 14 January 2018

Note: The article reflects the opinion of the author and not necessarily the views of the Research

Institute for European and American Studies (RIEAS).