Πικρές αλήθειες για την προσφυγική κρίση

      Δεν υπάρχει «προσφυγική κρίση» στην Ευρώπη

μεσούντος του 2018, ώστε να έχει σημάνει συναγερμός

Μετά από δέκα ώρες έντονων διαβουλεύσεων, για την επίτευξη συμβιβασμού, οι ηγέτες της ΕΕ συμφώνησαν ώστε οι χώρες-μέλη να δεχθούν «εθελοντικά» ακόμη και τους πλέον αυστηρούς όρους για το μεταναστευτικό.
Παρά τις ιταλικές επιφυλάξεις, σταδιακά οι 28 ηγέτες συμφώνησαν στην μεταρρύθμιση του συστήματος χορήγησης ασύλου συμπεριλαμβάνοντας άρθρο για την προοπτική η Ιταλία και Ελλάδα να έχουν προοπτική δημιουργίας κέντρων υποδοχής προσφύγων «σε εθελοντική βάση».

Nα ξεκαθαρίσουμε πάντως τα πράγματα. 
Δεν υπάρχει «προσφυγική κρίση» στην Ευρώπη μεσούντος του 2018, ώστε να έχει σημάνει συναγερμός.

Είναι οι χώρες του Νότου που δεν αντέχουν πια να αποτελούν την «αποθήκη» για τις προσφυγικές ροές με τις χώρες του «Βίζεγκραντ» να θωρακίζουν τα σύνορά τους.

Αλλά αυτό που χαρακτηρίσθηκε ξαφνικά τώρα «μεταναστευτική κρίση» προκλήθηκε από συγκεκριμένα [πολιτικά αίτια και κυρίως την απειλή κυβερνητικής κρίσης στη Γερμανία.

«Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή λήψη μέτρων έκτακτης ανάγκης λόγω της πολιτικής ανάγκης που έχει προκύψει», δήλωσε ο  William Lacy Swing, ο Αμερικανός γενικός διευθυντής  του Διεθνούς Οργανισμού για την Μετανάστευση (IOM). 

Επισημαίνοντας πως οι 8.400 εργαζόμενοι στον Οργανισμό, παρακολουθούν όλες τις κινήσεις των ανθρώπων παντού στη Γη, δεν έχουν επισημάνει ανησυχητικές ροές για την εφετεινή χρονιά.

«Παρατηρούνται απλώς οι συνήθεις μεταναστευτικές ροές με ασφαλή και συνήθη τρόπο», συμπλήρωσε.

«Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι η αλλαγή πολιτικής  από κράτη υποδοχής, μια και οι αριθμοί είναι περιορισμένοι», δήλωσε ο José Ángel Gurría, γενικός γραμματέας του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ - OECD), που συνεργάζεται συμβουλεύοντας 34 χώρες  για ζητήματα μεταναστευτικής πολιτικής. 
Και αποκάλυψε πως η ετήσια αναφορά –που δόθηκε στη δημοσιότητα αυτή την εβδομάδα- «δείχνει μείωση του αριθμού των μεταναστευτικών ροών προς τις χώρες του ΟΟΣΑ σε επίπεδα που δεν κρίνονται κρίσιμα».

Τα στοιχεία που υπάρχουν δείχνουν πως οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν πρόβλημα με τις αφίξεις χιλιάδων ανθρώπων είτε διασχίζοντας τη Μεσόγειο με πλωτά μέσα, είτε περπατώντας μέσω Τουρκίας, από περίπου το 2003.

Το πρόβλημα εντάθηκε μόλις η ΕΕ κατήργησε την έκδοση προσωρινών αδειών εργασίας, προκαλώντας την δημιουργία παράνομης αγοράς.

Ο μεταναστευτικός ρυθμός μειώθηκε εδώ και δεκαετία, όταν οι κυβερνήσεις ήρθαν σε συμφωνίες με χώρες προέλευσης για επανεισδοχή. 
Όταν όμως οι περισσότερες από αυτές τις χώρες αντιμετωπίζουν πολιτική κρίση, οι συμφωνίες παύουν να ισχύουν.

Αφού γνώρισε προσφυγικό κύμα αφίξεων από την θάλασσα 100.000 τον μήνα, μετά την κρίση στη Συρία, με αποκορύφωμα τις αφίξεις 200.000 στα μέσα του 2015, σήμερα οι ευρωπαϊκές χώρες δέχονται αφίξεις ανάμεσα σε 4.000 ως 10.000, περίπου στα επίπεδα προ δεκαετίας. 
Σ΄αυτούς περιλαμβάνονται και γύρω στους 3.000 άνθρωποι που χάθηκαν, μόνον πέρυσι.

 Στην Γερμανία, από το υπουργείο Εσωτερικών έχει ανακοινωθεί μόλις τον περασμένο μήνα, ότι η εγκληματική δραστηριότητα έχει περιορισθεί στα χαμηλότερα επίπεδα από το 1992, παρά την αύξηση της άφιξης των μεταναστών που υπολογίζονται στο ένα εκατομμύριο. 
Η μόνη σημαντική αύξηση που παρουσιάσθηκε στην εγκληματικότητα στην Γερμανία ήταν σε θέματα αντισημιτισμού, επεισόδια τα οποία προκλήθηκαν από οπαδούς ακροδεξιών παρατάξεων.
Οι πόλεμοι της Δύσης εντείνουν το μεταναστευτικό πρόβλημα

Το μεταναστευτικό δεν παύει να αποτελεί λόγους προστριβής ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Αλλά να προτάξουμε ότι τα κύρια αίτια της πρόκλησης του προσφυγικού, αποτελούν:

●►1: Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι

●►2: Η πολυεθνική εξάπλωση

●►3: Η μείωση των αντιπολεμικών κινημάτων σε Ευρώπη και ΗΠΑ και

●►4: Η εξασθένιση των κινημάτων αλληλεγγύης.

Η πολεμική εισβολή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, ξεσπίτωσε εκατομμύρια ανθρώπους  καταστρέφοντας τις ζωές τους, τις οικογένειές τους, τα βιος τους ανατρέποντας όχι μόνον την κοινωνική ζωή αλλά και την ασφάλεια στην περιοχή.

Τα εκατομμύρια οι πρόσφυγες προσπάθησαν να καταφύγουν στη Δύση, όχι μόνον αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, αλλά επειδή εκεί ένοιωθαν πως το ΝΑΤΟ δεν θα τους βομβαρδίσει…

Επειδή εκείνοι οι Αφγανοί που είχαν καταφύγεις το Πακιστάν, ή σε χώρες της Μέσης Ανατολής, γνώρισαν και πάλι πολεμικές επιθέσεις από δυτικές χώρες. 
Παράδειγμα η Λιβύη, η οποία είχε υποδεχθεί πλήθη μεταναστών από εμπόλεμες περιοχές, πριν δεχθεί κι εκείνη τη ΝΑΤΟϊκή επίθεση.

Αποτέλεσμα ήταν όσοι είχαν καταφύγει εκεί, μετά την αμερικανο-ευρωπαϊκή πολεμική επιχείρηση και την χρηματοδότηση από τη Δύση τρομοκρατικών οργανώσεων, ακόμη και όσες εκατοντάδες χιλιάδες είχαν μεταναστεύσει εκεί από Υποσαχάριες χώρες υποχρεώθηκαν να αναζητήσουν άσυλο στην Ευρώπη διασχίοζντας τη Μεσόγειο, κυρίως προς την Ιταλία.

Το ίδιο συνέβη μα την χρηματοδότηση και εξοπλίζοντας  από ΗΠΑ και Ευρώπη «τρομοκρατικών» ομάδων (που βαφτίσθηκαν αντικαθεστωτικές) στη Συρία, με αποτέλεσμα εκατομμύρια Σύροι να καταφύγουν περνώντας τα σύνορα στο Λίβανο, την Τουρκία με απώτερο στόχο να φτάσουν στην Ευρώπη, δημιουργώντας έτσι την έντονη «προσφυγική κρίση», αλλά και την εμφάνιση ενισχυμένων ακροδεξιών «αντιπροσφυγικών» κομμάτων.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αντιστραφεί κι η κοινωνική πολιτική των Σοσιαλδημοκρατικών ευρωπαϊκών κομμάτων αλλά και των μετριοπαθών συντηρητικών, με την εργατική τάξη να αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα ανταγωνισμού και να καθίσταται «αντι προσφυγική».

Αλλά δυσμενές οικονομικό επακόλουθο ήταν η Ευρώπη να αντιμετωπίζει χορήγηση δισεκατομμυρίων ευρώ για δαπάνες προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα επακόλουθα της υποστήριξης των αμερικανικών πολέμων –την κύρια αιτία της προσφυγικής κρίσης.

Όπως είναι φυσικό οι «αποζημιώσεις», κάθε άλλο μπορούν να αντικαταστήσουν τις απώλειες που γνώρισαν οι πρόσφυγες από τις εμπόλεμες περιοχές, χάνοντας τις περιουσίες τους με προφανή την δυσαρέσκειά τους.

Κι όμως, ΗΠΑ και Ευρώπη ενοχοποιούν την δυσαρέσκεια αυτή αναγορεύοντάς την σε «εγκληματικότητα», παραγνωρίζοντας τα βασικά αίτια που αποτελούν οι πόλεμοι που ίδιες προκάλεσαν.

Αντί να κατανοήσουν πως κύριο μέλημά τους είναι να σταματήσουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους να αποσύρουν τα στρατεύματά τους και να αποζημιώσουν οικονομικά τις χώρες που οι πόλεμοί τους κατέστρεψαν.

                                                             Κ. Μπετινάκης 

                                                        ●►€ $   « » ▲▼◄►

                                    ΠΗΓΗ://www.styx.gr/index.php/articles/17316-