«Πέτρος Τατσόπουλος - Νατάσσα Μποφίλιου. Τι θα γινόταν αν;»

Διαβάζοντας διαγωνίως, λάθρα σχεδόν, την αντίδραση του συγγραφέα και πρώην πολιτευόμενου, Πέτρου Τατσόπουλου, στο Facebook περί δηλώσεων Νατάσσας Μποφίλιου, η αντίδραση ενός τρίτου  θα μπορούσε να είναι κατά τι πιο οργισμένη. 

Η ευειδής, καλλίφωνη, ταλαντούχα και ευφυής στα ίδια, είχε υποπέσει σε ατυχείς δηλώσεις περί αλλοτρίων. 

Η κακοτοπιά δεν έγκειτο απλώς στο ότι εκφράστηκε αυθορμήτως για έννοιες που δεν καλοκατείχε, όσο στο γεγονός ότι οι λέξεις αυτές υπήρξαν, εν πολλοίς εισέτι αποτελούν κυριολεξεί ζητήματα ζωής και θανάτου.

Η κα Μποφίλιου χαρακτήρισε μέσα σε πέντε γραμμές την «Ευρωπαική Ένωση» «δικτατορία» και ευατήν «Τροτσκίστρια». 

Εξέφρασε δε επιθυμία να συμμετάσχει σε μία «παγκόσμια επανάσταση» ακολουθώντας έναν ικανό «Ηγέτη » στο «Βουνό». 

Τέτοιο λεκτικό και ιδεολογικό τζακ ποτ δύσκολα ο λαλίστατος και πολυγραφότατος κος Τατσόπουλος θα άφηνε ασχολίαστο με τον συνήθη, γνώριμο και προσφιλή του τρόπο. 

Πέραν του καγχασμού του κ. Τατσόπουλου, και του αγοραίου τρόπου να της απευθυνθεί άμεσα και σε πρώτο ενικό πρόσωπο αποκαλώντας της «χαζιοβόλα », η ανάρτηση του ήταν αδυσώπητα ευθύβολη. 

Ούτε λίγο ούτε πολύ, συνέστησε και συνέτισε την εύχαρη τραγουδοποιό να είναι πιο φειδωλή και συνετή όταν πραγματεύεται θέματα για τα οποία άλλοι, και δη πολυάριθμοι, «ρίσκαραν την ζωή τους».

Ακόμη και αν κάποιος δεν διαθέτει βιώματα, μνήμες και άμεσες αναφορές σε δικτατορίες και αντάρτικα, δύσκολα καταφέρνει να περιορίσει εαυτόν, ώστε να μην εξανίσταται. 

Ακόμη και αν κάποιος παραμερίσει καλόπιστα και καλοπροαίρετα πολιτικές και ιδεολογίες, δεν μπορεί να μην σταθεί στο θεμέλιο, το πρωτεύον. 

Είναι άραγε σε θέση η κα Μποφίλιου να γνωρίζει ότι το διεθνές πολιτικό μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να σημαίνει ιδιαζόντως απλά, απτά πράγματα που στην δική της συνείδηση αποτελούν ανεπίστρεπτα αυτονόητα και δεδομένα; 

Της περνάει άραγε από το μυαλό ότι Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί απλώς να σημαίνει καθαρό αέρα να αναπνέεις και πόσιμο νερό να πιεις; 

Μία βόλτα στην βαλκάνια γειτονιά θα την πείσει, Τέτοβο, Τίρανα, Σκόπια. 

Δεν χρειάζεται κανείς να θίξει δικαιώματα, ελευθερίες, ασφάλεια, υποδομές σε υγεία ή μετακίνηση και μεταφορές. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αναδύθηκε ως αναγκαιότητα μέσα από στάχτες κρατών και λαών. 

Μέσα από ολοκαυτώματα.

Αλλά ας μην σταθεί η μπίλια του κρίματος στην κα Μποφίλιου. 

Ας χρεωθεί την ευθύνη το Facebook που ως κοινωνικό μέσο δικτύωσης παίρνει μία δήλωση, μία στιγμή, όπως ακριβώς θα σαχλαμάριζε κανείς ή θα ξεσπάθωνε στην ομήγυρη ή την οικογένεια, και την ανάγει σε θέσφατο ή κωδίκελο. 
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. 

Ουδείς έχει το δικαίωμα να είναι πιο αυστηρός με τους άλλους από ό,τι είναι με τον εαυτό του.

Το στοίχημα και η πρόκληση είναι άλλη, για την την ακρίβεια αλλού. 

Τι θα γινόταν αν η κα Μποφίλιου ξαφνικά άρχιζε να γράφει, ή να πιάνει στασίδι στα έδρανα της Βουλής, και αντιστοίχως ο κος Τατσόπουλος έπιανε το μικρόφωνο; 

Όχι ότι εκλείπουν συναφή παραδείγματα, ιδίως ως προς το πρώτο σκέλος, το δεύτερο λίγοι θα το αποτολμούσαν. 
- Ας έχει δε υπόψιν ο συγγραφέας και πολιτικός πως ό,τι καταγγέλλουμε αποτελεί αντικείμενο συγκαλυμμένης λατρείας, κατά την ρήση του πάλαι ποτέ φίλου και συγκατοίκου του, Κωστή Παπαγιώργη -. 

Τι θα γινόταν όμως αν ξαφνικά ένας καθηγητής διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής άρχιζε να διδάσκει ανατομία και vice versa; 

Αν ένας οπωροπώλης άρχιζε να πουλάει ψάρια και θαλασσινά, και ένας ιχθυοπώλης σούστες, βελόνες και υφάσματα από τόπι με το μέτρο; 

Θα επικρατούσε μία κάποια σύγχυση. 

Αυτού του είδους οι αναρχίες, οι επαναστάσεις, οι επανακαθορισμοί, αν τις τραβήξει κανείς μέχρι τέλους κοστίζουν ζωές. 

Στην κυριολεξία. 

Αρκεί ένα χειρουργός να ξυπνήσει πιλότος ένα πρωί, ή ένας πιλότος να αποκτήσει τέτοια πεποίθηση και πίστη στις ικανότητες και την διάνοιά του που να επιχειρήσει εγχείρηση ανοικτής καρδιάς μίαν ωραία πρωία.

Ο Πλάτων το είχε θέσει πολύ απλά. 

Καθείς οφείλει να πράττει τα ίδια, τα του εαυτού, αυτά που κατέχει και γνωρίζει, αυτά που πηγάζουν από την ψυχή του, και να μην πολυπραγμονεί. 

Στην δική του Πολιτεία τουλάχιστον, σε αυτή που εκείνος συνέλαβε, ήταν ζήτημα ψυχολογικής και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Όπως δεν βάζουμε ένα καναρίνι σε γυάλα, μήτε χρυσόψαρο σε κλουβί, ο καθένας μας ας κάνει κάθε ημέρα το κόπο, να αναλογίζεται που οφείλει να χωρεί και να κινείται.

Όσο για τα σπουδαία και υψηλά, Ευρωπαϊκές Ενώσεις, δικτατορίες, κομμουνισμούς, βουνά, τρέμει το φυλλοκάρδι λαμπρών πολιτικών, διπλωματών, καθηγητών, να τα χειριστούν και μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης τα συλλαβίζουν.

 Τα ψελλίζουν πάντοτε ψιθυριστά τρέμοντας μήπως ξυπνήσουν κάποιον βαρύ ίσκιο.

                                       
                                                 ΜΥΡΕΝΑ ΣΕΡΒΙΤΖΟΓΛΟΥ

                                                  ΠΗΓΗ:www.kathimerini.gr