Μεγάλε, Θεό-ρατε, παντοτινέ Μας Μίκη !!!

                                                   «Λυγίζουν» και οι Γίγαντες ...

Ο γίγαντας με τα κάτασπρα ατίθασα μαλλιά, άνοιξε διάπλατα τις χερούκλες του και χώρεσε μέσα όλη η Ελλάδα. 

Και τότε έφυγε ένας σπινθήρας και πήρε φωτιά το Καλλιμάρμαρο, απ’ άκρη σ’ άκρη. 

Γεμάτο. Γεμάτες και οι ψυχές των ανθρώπων. 

Ενώθηκαν  -έγιναν ένα- ανέβηκαν σε μια βάρκα και ταξίδεψαν «Στο περιγιάλι το κρυφό». 

Καθώς ανοιγοκλείνει τα μάτια, πότε απαλά και πότε με ένταση… 

Καθώς κουνάει μελωδικά τα χέρια, πέρα δώθε, μοιάζει να παίζει στα δάχτυλα - μαγικά - τις πιο ευαίσθητες χορδές μας. 
Σα να αρμενίζει μέσα στη ψυχή μας. 

Με τι καρδιά, με τι πνοή/ τι πόθους και τι πάθος/ πήραμε τη ζωή μας, λάθος!/ κι αλλάξαμε ζωή.

Και η δική του ψυχή είναι γεμάτη. 

Γεμάτη με μουσική, γεμάτη με το ηλεκτρικό φορτίο που κουβαλάει ο πυρήνας του κατάμεστου σταδίου. 

Ο κόσμος δεν σταματάει να χειροκροτεί. 

Φέρνει την τεράστια παλάμη του, στο πρόσωπο για να κρύψει τα δάκρυα του. 

Ο κόσμος παραληρεί «Μπράβο μαέστρο! Μπράβο!» 

Ο γίγαντας μοιάζει τόσο μικρός εκείνη τη στιγμή. 

Σαν παιδάκι.

Σαν το παιδάκι εκείνο που γεννήθηκε στη Χίο, τον Ιούλη του 1925. 

Με καταγωγή από την Κρήτη και τη Μικρά Ασία και έμελλε να γίνει ο θεόρατος Μίκης Θεοδωράκης, που έμπασε στο στόμα του ελληνικού λαού, τους μεγαλύτερους ποιητές. Χιλιοτραγουδημένους. 

Διευρύνοντας ακόμη περισσότερο το μεγαλείο τους.  
                       

Ο συνθέτης που τραγουδήθηκε από τους Beatles, την Εντίθ Μπιάφ… 

Ο συνθέτης που έντυσε μουσικά το μυθικό συρτάκι του Αλέξη Ζορμπά.

Έζησε την κατοχή, τον εμφύλιο, τη δικτατορία… 

Ταυτισμένος με την ιστορία της χώρας. 

Ο αγωνιστής, ο επαναστάτης, ο εξόριστος, ο ιδεολόγος, ο πρεσβευτής… 

Ο πολιτικός - ο μόνος ίσως - που κατάφερε να βγει αλώβητος από τη μπόχα του υπόνομου που κουβαλάει το κατεστημένο. 

Στεκόταν αγέρωχος σε όλα, όπως έκανε κάθε φορά μπροστά απ’ την ορχήστρα του, φέρνοντας μαζί του τον αέρα της έμπνευσης. 

Κι έτσι καταχωρήθηκε στη συνείδηση του λαού ως γίγαντας που άπλωνε τα χέρια και έδινε φτερά στην Ελλάδα για να πετάξει.

Της έδινε ύψος να σταθεί περήφανη, εκεί έξω απ’ τον μικρόκοσμο της, στην υφήλιο.

Όσο όμως η συγκλονιστική νύχτα στο Καλλιμάρμαρο γίνεται viral, τόσο νιώθουμε μέσα μας τη θλίψη να φουντώνει. 

Για το κενό που ακολουθεί. 

Δεν υπάρχει συνέχεια. 

Δεν υπάρχει διαδοχή, αυτών των μεγεθών και τωναξιών, ως αντίβαρο στη μιζέρια. 

                                                                       Σώτια Ζένιου 

                                                            ΠΗΓΗ:www.philenews.com