ΤΑΪΖΩ ΣΑΝΟ σε ΓΗ ΟΥΡΑΝΟ

Η απόπειρα των κομματανθρώπων να δείχνουν κοντά στον λαό, είναι πιο κωμική από τις εξωφρενικές υποσχέσεις τους
«Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει & στην καρδιά του ψιλικατζή», που πρέπει να κόψει κομμάτια από τις σάρκες του για να τα πουλήσει στη Βαρβάκειο και να πληρώσει ΦΠΑ στο κράτος που χρεοκόπησε αλλά δεν το λέει (και πόσοι το κατακλέψανε αλλά κανείς δεν φταίει). 

Ξάφνου, από το πουθενά, εκεί που ο εμποράκος μετράει τα τσίγκινα τα τσέντουλα και δεν του βγαίνει σούμα ούτε για παραγγελία τσίχλας, σκάει μύτη ο ηγέτης με σύμπασα την κουστωδία του. 

Γραβάτες, φλας, σηκωμένα μανίκια, πουκάμισα μισάνοιχτα και παρακεί γραβάτες και κάμερες στις κάμαρες τις χαμηλοταβανάτες.

«Κοντά στον λαό» κομπάζουν κι επιχαίρουν οι τροτέζες των λέξεων, που έχουν έτοιμο και παστρικό το πληκτρολόγιο για να σκορπίσουν λέξεις φτηνά αρωματισμένες και να βολέψουν όλες τις ορμές όσων ορέγονται δόξα κι εξουσία και λεζάντες (κι έχουν, ασφαλώς, τα λεφτά να πληρώσουν για αυτό). 

Και ξετρελαίνεται το ταμείο του ψιλικατζή να εισπράττει υποσχέσεις, χτυπήματα στην πλάτη, κατανόηση τοις μετρητοίς κι εκλογικό πρόγραμμα με δόσεις. 

«Μα, ακριβώς για περιπτώσεις όπως η υμέτερη πρέπει να βρεθούν συνέταιροι, το κράτος να βοηθήσει κι ο Σόιμπλε το δάνειο θα μας το χορηγήσει» λέει στοργικά ο μέγας ο ηγέτης στον μουζίκο, κι ένα αηδόνι λίγο πιο πέρα κελαηδάει τον θούριο του κόμματος σε ήχο πλάγιο, τόσο πλάγιο που ξώφαλτσα τους πήρε στα αυτιά.

Η ευτυχία πλημμυρίζει το μαγαζάκι του τρόμου και η προσδοκία για εκλογικό θρίαμβο ξεχειλίζει από τα μπατζάκια του λόχου των κομματικών καταδρομών. 

Οι κάμερες κλείνουν. Οι φωνές σβήνουν. 

Φεύγουν όλοι εκτός από τον επιτηδευματία και τα σαράκια που του τρώνε τις ημέρες και τις νύχτες. 
Τα χρέη ίδια, οι εισπράξεις πιο διαιτητικές από ποτέ, αλλά τουλάχιστον άναψε ξανά ο γλομπάκος της ελπίδας. 

Δεν είναι δα και λίγο ολόκληρος ηγέτης να έρχεται στον χώρο σου να σε κεράσει λόγια γενναία, μετρημένα, υπολογισμένα μέχρι ευρώ από ένα επιτελείο εκλεκτών τεχνοκρατών…

Αυτό μετράει πάνω απ’ όλα. 
Κοντά στον λαό, αλλά σε απόσταση ασφαλείας από τη φτώχεια του.

                                                                Παναγιώτης Λιάκος