Η UNESCO Αμαρουσίου & η «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης»

Για την UNESCO Αμαρουσίου κάθε παγκόσμια ή διεθνής ημέρα είναι μία αφορμή για συζήτηση, προβληματισμό, αλλά κυρίως μία μεγάλη ευκαιρία για αφύπνιση. 

Μέσα από τις ημέρες αυτές θεωρούμε, πως ο άνθρωπος κάνει έναν απολογισμό πάνω στο συγκεκριμένο κάθε φορά θέμα σε ατομικό και παγκόσμιο επίπεδο. 

Για εμάς στην UNESCO Αμαρουσίου ο προβληματισμός, η αφύπνιση, η κινητοποίηση και η ευαισθητοποίηση του κόσμου είναι το μεγάλο διακύβευμα και το κύριο μέλημά μας.

Για το λόγο αυτό, σήμερα, 21 Μαρτίου, «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης» ο Όμιλός μας δίνει το βήμα σε έναν από τους εθελοντές μας (ο οποίος επιθυμεί - και για εμάς είναι απόλυτα σεβαστό- να διατηρήσει την ανωνυμία του), για ν’ αφήσει μέσω της ποίησης το στίγμα της σημερινής κατάστασης.

                                           Ιωάννα Παπανικολάου - Πουσπουρίκα

                                   Πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Αμαρουσίου

Αδράνεια

Μπορεί να γύρισες πολύ

ίσως να εκουράσθης

λίγο να βρεις μεσ’ την αυλή

το χρόνο, δεν εβιάσβης

< το χρόνο που σου κλέψανε

σε μιας ζωής πορεία

κι οι πόνοι σου θεριέψανε

και σ’ έπιασαν τα κρύα

Να έβγεις έξω στην αυλή

δύσκολο πρέπει να’ ναι

απ’ τη ραστώνη την πολλή

«αφήστε με, κοιμάμαι».

Κάποτε λες μονάχος σου:

«θέλω το φως να νιώσω»

«είν’ η ζωή το πάθος μου»

«τόσο κοντά μου, τόσο!»

τότε κινείς προς την Αυλή

να νιώσεις τον αέρα,

να δυναμώσεις τη στιγμή,

να ζήσεις την ημέρα.

Μα είναι τόσες οι φωνές

κι άλλες τόσες εικόνες

κάνουν τις σκέψεις σου πολλές

ορίζουνε κανόνες

βαραίνουνε το βήμα σου

μιλούν στην τεμπελιά σου

σκεπάζουνε τα μάτια σου

σφραγίζουνε τ’ αυτιά σου

Και ξανακάθεσαι μπροστά

στην πολυθρόνα πάλι

με τα παράθυρα κλειστά

έξω, η αυλή μεγάλη!

Να περιμένει πάντα εκεί

να τήνε περπατήσεις

να δεις το Γιώργο, την Κική

κι άλλους για να μιλήσεις

Δεν σε ξεχνά, πως την ξεχνάς;

θαρρώ πως είστε ένα!

όπου γυρίσεις κι όπου πας

σε περιμένει, εσένα

να σηκωθείς σιγά-σιγά

την πόρτα να ζυγώσεις

κι από του φόβου τα κλειδιά

το σώμα ν’ αλαφρώσεις.

Στο τέλος μένει η σιωπή

και μια αδυναμία

σαν την ομίχλη ειν’ πυκνή

καμιά επιθυμία

ούτε ένα βήμα πιο μπροστά

για τη δική σου μοίρα

απόμειναν όλα κλειστά

έγιναν όλα φύρα.

Όμιλος UNESCO Δήμου Αμαρουσίου Περιφέρειας Αττικής