Τρείς ύποπτες συμπτώσεις που θυμίζουν 2015!

Υπάρχει πιθανότητα να ποντάρει η κυβέρνηση σε άλλο χαρτί από εκείνο της αξιολόγησης;

Η κοινή λογική λέει «όχι». Αλλά έχει αποδειχτεί ότι η κυβέρνηση με την κοινή λογική έχει πάρει διαζύγιο, αν ήταν ποτέ παντρεμένοι.

Αυτή τη στιγμή συμβαίνουν στην πολιτική της κυβέρνησης τρία γεγονότα που είναι πανομοιότυπα με του α’ εξάμηνου του 2015, που οδήγησε στο δημοψήφισμα. Συμπτώσεις;

Το πρώτο είναι η συγκέντρωση υπερβολικού όγκου χρήματος στο δημόσιο ταμείο σε βάρος των υποχρεώσεων απέναντι στους ιδιώτες όπου το δημόσιο τα χρωστάει.
Θυμίζω ότι το α’ εξάμηνο του 2015 η κυβέρνηση είχε «δανειστεί» τα αποθεματικά σχεδόν όλων των ταμείων για να μπορεί να αποπληρώνει τα αναγκαία στο ΔΝΤ και να τραβάει σε μάκρος τη διαπραγμάτευση, με τα γνωστά αποτελέσματα!

Η κυβέρνηση σωρεύει λεφτά, τα οποία εμφανώς δεν της χρειάζονται.

Αντιθέτως, ρίχνουν πίσω την ανάπτυξη, μπλοκάροντας τη δραστηριότητα της ιδιωτικής οικονομίας, της παραγωγής, των εξαγωγών.

Πόσα είναι αυτά τα χρήματα;

Αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό του Γενικού Λογιστηρίου και της Τράπεζας της Ελλάδος!

Το βέβαιο είναι ότι με το πλεόνασμα που ανακοίνωσε για το α’ δίμηνο, στα ταμεία θα βρίσκονται σύντομα συγκεντρωμένα περίπου 4 δις ευρώ από τα ανακοινώσιμα.

Τα οποία, όπως και το 2015 θα λείπουν από την πραγματική οικονομία.

Οι μεγάλες ανάγκες του κράτους έναντι χρεών είναι το καλοκαίρι οπότε και πρέπει να αποπληρωθούν ληξιπρόθεσμες οφειλές 7,1 δις ευρώ προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ  και προς ένα ομόλογο. 
Και μετά το Φθινόπωρο που πρέπει να αποπληρωθούν δόσεις άλλων 6 δις.

Μέχρι τον Ιούλιο οι υποχρεώσεις είναι ύψους 1,5 δις προς την ΕΚΤ.

Όλο αυτό το σκηνικό μαρτυράει πολιτική κωλυσιεργίας και απώθησης των διαπραγματεύσεων στο βάθος του χρόνου, χωρίς να αποκλείει και την πιθανότητα «ηρωισμών».

                                                      Ένας Αμερικανός Βαρουφάκης!

Το δεύτερο γεγονός- σύμπτωση είναι η πρόσληψη από τον υπουργό Οικονομίας Δ. Παπαδημητρίου του διευθυντή Ερευνών του Ινστιτούτου Levy των ΗΠΑ Γιαν Κρέγκελ, που επιχειρηματολογεί ότι «το ευρώ εγκλωβίζει τη χώρα» και ότι «όσο η Ελλάδα ακολουθεί το ευρώ δεν μπορεί να πάει σε ανάπτυξη».

Την πρόσληψη υπερασπίστηκε ο υπουργός και η κυβέρνηση με το επιχείρημα ότι σε μια ρευστή κατάσταση της διεθνούς οικονομικής σκηνής είναι χρήσιμο να λαμβάνει κανείς υπ όψιν του ποικίλες γνώμες από διαφορετικές σχολές και απόψεις. 

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η κυβέρνηση απέπεμψε τον Έλληνα Βαρουφάκη και προσέλαβε τον Αμερικανό!

Σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» το 2013 ο Γιαν Κρέγκελ είχε πει ότι «δεν υπάρχει πρόβλημα αν η Ελλάδα αποφασίσει να μην εξυπηρετήσει άλλο το χρέος της, γιατί το χρέος έχει περάσει από τα ιδιωτικά χέρια στον επίσημο τομέα (στα κράτη) και επομένως «ούτε η ΕΚΤ ούτε το ΔΝΤ θα καταρρεύσουν. Κανείς δεν θα μπει σε συστημικές δυσκολίες.  Πρέπει να διασφαλίσουμε έτσι το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, όπως έκαναν στην Αργεντινή»!

Στην ίδια συνέντευξη ο κ Κρέγκελ επέμεινε ότι κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσεις να λες ναι στην τρόικα και να βάλεις τα όριά σου. 
Να πεις «ως εδώ».

Το τρίτο γεγονός - σύμπτωση είναι η καθυστέρηση της ίδιας της κυβέρνησης να προχωρήσει στην αξιολόγηση, χρησιμοποιώντας αστείες δικαιολογίες.

Σαν εκείνη ότι φταίει η δήθεν διαφωνία του ΔΝΤ με την ΕΕ, στην οποία αποδείχθηκε ανίκανος να απαντήσει καίρια και ο εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ Κικίλιας, όταν το επιχείρημα τέθηκε από τον εκπρόσωπο της κυβέρνηση κ Τζανακόπουλο μόλις προχτές!

Η κυβέρνηση θέλει να ξεχνάει, και η αντιπολίτευση δεν κάνει τον κόπο να της θυμίζει διαρκώς, ότι η ίδια έχει παραδεχτεί τον Δεκέμβριο πως έχει προχωρήσει μόνο το ένα τρίτο από τα συμφωνημένα και εκεί βρισκόταν το αγκάθι των διαπραγματεύσεων!

Σ αυτό το σημείο είναι ακόμα οι συνομιλίες με την τρόικα!

Τι διαπραγματεύεται η κυβέρνηση;

τα φανερά προσπαθεί να κερδίσει μια παραχώρηση για να έχει να πουλήσει στους πολίτες ένα παραμύθι νίκης μέσα στην καταστροφή που έχουν τα μέτρα, για τα οποία έχει προφορικά συμφωνήσει!

Και θυμίζω ότι η τρόικα επέστρεψε στην Αθήνα μόνο αφού υποσχέθηκε ο κ Τσακαλώτος ότι 
«θα είναι καλό παιδί»!

Η κυβέρνηση, όμως, εξακολουθεί και πετάει τη μπάλα όλο και πιο μακριά χωρίς να κερδίζει και τίποτε ουσιαστικό στα εργασιακά, στα συνταξιοδοτικά, στα φορολογικά, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ενέργεια και στα υπόλοιπα θέματα που είναι ανοιχτά στο τραπέζι.

Αντιθέτως, ζημιώνει τη χώρα μειώνοντας τις καταθέσεις, μειώνοντας την κεφαλαιακή επάρκεια των ιδιωτών, αυξάνοντας την ανεργία, αυξάνοντας την ύφεση, μειώνοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών στο μέλλον και των δανειστών στον κάθε θεσμικό κυβερνήτη της χώρας.

Γκρεμίζοντας τις αξίες των ελληνικών επιχειρήσεων και τραπεζών στο χρηματιστήριο και αυξάνοντας τις απολύσεις, σε ένα καθεστώς αστάθειας όπου η αυθαιρεσία και η ανομία κυριαρχούν.

Μοιάζει σαν κανείς εκεί μέσα να μην έχει τη στοιχειώδη συνείδηση ότι όσο πιο πολύ καθυστερείς τόσο τα δεινά της πραγματικής οικονομίας μετατρέπονται σε χασούρα δισεκατομμυρίων, την οποία, όπως και το 2015 θα πληρώσει ο λαός με νέο μνημόνιο.

                                                      Από την πίσω πόρτα

Είναι πέρα από σαφές ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται δήθεν στα φανερά, ενώ από την πίσω πόρτα φροντίζει ώστε η διαπραγμάτευση να υπονομεύεται.
Επειδή, όπως και το 2015, αντί να σοβαρευτεί και να αποφασίσει να ασκήσει ΜΙΑ πολιτική, προσπαθεί να ισορροπήσει σε δυο βάρκες μέσα σε τρικυμία!

Και η ΜΙΑ πολιτική είναι:

Είτε ότι αποφασίζεις να πεις στους δανειστές «ως εδώ» με ό,τι αυτό συνεπάγεται και να έχεις το θάρρος να διαχειριστείς αυτό που συνεπάγεται αν θέλεις να είσαι συνεπής μ αυτά που λες ότι πιστεύεις.

Γιατί δεν μπορεί κανείς να πιστεύει άλλα στη θεωρία και να κάνει τα αντίθετα στην πράξη. Απατεώνες είσαστε;

Είτε να πας σπιτάκι σου, ομολογώντας ότι αυτά που πιστεύεις κι αυτά που είσαι υποχρεωμένος να κάνεις δεν συμβιβάζονται.

Είτε να αλλάξεις πολιτική και να ακολουθήσεις τη γραμμή που τρέχει το σύστημα, διαπραγματευόμενος πάνω σ αυτή τη γραμμή, χωρίς καραγκιοζιλίκια και δήθεν λαϊκό πόνο.

Αλλά, εδώ είναι φανερό ότι η κυβέρνηση έχει ποντάρειτα λεφτά του ελληνικού λαού σε άλλα χαρτιά, όπως και το 2015!

Προσπαθεί «να αντέξει» μέχρι τις γερμανικές εκλογές το Φθινόπωρο, με την ελπίδα ότι μια νίκη του Σούλτς θα ελαφρύνει τις απαιτήσεις των Γερμανών από την Ελλάδα.

Μόνο που, ακόμα κι αν κερδίσει ο Σούλτς, θα χρειαστεί 6 μήνες για να κυβερνήσει και η Ελλάδα δεν αντέχει οικονομικά άλλο τόσο διάστημα αναμονής.

Προσπαθεί να εκμαιεύσει μια σειρά από θεατρικού παρά ουσιαστικού περιεχομένου ελαφρύνσεις σε περιορισμένες ομάδες πληθυσμού για να έχει να πουλήσει κάτι στους πολλούς  που πρόκειται να σφαγιάσει άγρια με τα μέτρα.
Μόνο που αυτά που επιδιώκει να πάρει είναι περισσότερο σε επίπεδο μη κυβερνητικής οργάνωσης για λίγους παρά κυβέρνησης όλων των πολιτών!

Προσπαθεί να καλλιεργήσει ένα κλίμα σύγκρουσης με «τον βασανιστή της χώρας κακό Γερμανό» και το «κακό ΔΝΤ» για να αντιπαρατεθεί μαζί τους σ ένα ακόμα δημοψήφισμα, αν δεν της βγουν τα κουκιά, πουλώντας «ως εδώ» αντίσταση όπως πρεσβεύουν οι κύριοι Παπαδημητρίου και Κρέγκελ.

 Μόνο που ο λαός δεν ξαναρίχνει την ψήφο του σε στημένη διπρόσωπη κάλπη.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται συχνά μόνο ως φάρσα…

Το μόνο βέβαιο, λοιπόν, είναι ότι έτσι κι αλλιώς κι αυτό το παιχνίδι θα το πληρώσουν οι πολίτες πολύ ακριβότερα απ όσο φαντάζονται. Επειδή δεν γίνεται γι’ αυτούς. 
Γίνεται για την επιβίωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι οποίοι είναι το πρόβλημα.

                                                        Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

                                                            ΠΗΓΗ:www.liberal.gr

 Γιάννης Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιώργος Αργείτης, αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Δημήτρης Παπαδημητρίου, πρόεδρος στο Levy Economics Institute, Γιαν Κρέγκελ και Εκχαρτ Χάιντς, καθηγητές Οικονομικών στο Βερολίνο, σε ημερίδα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για την κρίση χρέους στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη που έγινε τον Δεκέμβριο του 2011. 

=================================================================

                            ΔΙΑΒΑΣΤΕ &ΤΟ «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ»

                                                                15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

=============================================================

                 Το «Levy Economics Institute» προτίμησε η ΓΣΕΕ !!!

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Με δυο διθυραμβικά δελτία Τύπου, ένα από το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και ένα από την ίδια τη ΓΣΕΕ, ανακοινώθηκε η συνεργασία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ με το Levy Economics Institute του Bard College της Νέα Υόρκης.

Η συμφωνία υπογράφτηκε την Τετάρτη στα γραφεία της ΓΣΕΕ από τον Παναγόπουλο (που ως πρόεδρος της ΓΣΕΕ είναι και πρόεδρος του ΙΝΕ) και τον Διευθυντή του Levy Economics Institute Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Θα μπορούσε να πει κανείς «όλα τα έχει η Μαριωρή ο φερετζές της λείπει». Τα κοινά ερευνητικά προγράμματα με αμερικάνικα ινστιτούτα της έλειπαν της ΓΣΕΕ, σε μια περίοδο που η εργατική τάξη αντιμετωπίζει μια σαρωτική επίθεση στα πιο στοιχειώδη δικαιώματά της.

Κάποιος άλλος θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι εδώ γίνεται παιχνίδι «ακαδημαϊκού» τύπου από τους «ερευνητές» του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και τον διευθυντή του αμερικάνικου ινστιτούτου, που τυχαίνει να είναι Ελληνας.

Οτι χτίζονται καριέρες.

Ενας τρίτος θα μπορούσε να επισημάνει με αγανάκτηση πως δεν είναι δυνατόν να μας λένε τόσο χοντρά ψέματα, όπως ότι «αντικείμενο της συνεργασίας αποτελεί η υλοποίηση ερευνητικών προγραμμάτων που στοχεύουν στην ανάδειξη προτάσεων πολιτικής προς όφελος του κόσμου της εργασίας.

Στόχος είναι η διάχυση των ερευνητικών αποτελεσμάτων στο ευρύτερο κοινό, επιτρέποντας με αυτό τον τρόπο την ουσιαστική παρέμβαση στο δημόσιο διάλογο».

Ενας πιο προσεκτικός θα παρατηρούσε ότι αλλιώς παρουσιάζεται το αμερικάνικο ινστιτούτο από τη ΓΣΕΕ και αλλιώς από το ΙΝΕ.

Το ΙΝΕ μας συστήνει το αμερικάνικο ινστιτούτο ως εξής: «Το Levy Economics Institute αποτελεί ένα διεθνούς κύρους ινστιτούτο που από το 1986 παράγει έρευνα στο πεδίο των δημόσιων πολιτικών.

Βασική επιδίωξη του Ινστιτούτου είναι να προσφέρει επιστημονικά τεκμηριωμένες αναλύσεις, οι οποίες βοηθούν τους φορείς χάραξης πολιτικής στην αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων στις ΗΠΑ και παγκοσμίως».

Η ΓΣΕΕ μας το συστήνει… λίγο διαφορετικά: «Το Levy Economics Institute είναι ένα ινστιτούτο που από το 1986 παράγει έρευνα στο πεδίο των δημόσιων πολιτικών προσφέροντας επιστημονικά τεκμηριωμένες αναλύσεις, οι οποίες βοηθούν τα συνδικάτα και τους φορείς χάραξης πολιτικής στην αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων».

Οπως βλέπετε, στην ανακοίνωση της ΓΣΕΕ προστέθηκε ότι το Levy Economics Institute παράγει αναλύσεις που βοηθούν πρωτίστως τα συνδικάτα και δευτερευόντως τους φορείς χάραξης πολιτικής (δηλαδή τις κυβερνήσεις), ενώ αντίθετα το ΙΝΕ μιλά μόνο για αναλύσεις που βοηθούν τις κυβερνήσεις.

Ολα τα παραπάνω είναι σωστά, όμως δεν περιλαμβάνουν το μείζον.

 Τι είναι στην πραγματικότητα το Levy Economics Institute;

Πρόκειται για παράρτημα της Wall Street.

 Ιδρύθηκε το 1986 και χρηματοδοτήθηκε από έναν από τους λεγόμενους «γύπες των αγορών», τον χρηματιστή Λεόν Λεβί, που πέθανε το 2003. Ο Λεόν Λεβί υπήρξε ένας δισεκατομμυριούχος χρηματιστής, διαχειριστής hedge funds, εφάμιλλος του Σόρος, του Πόλσεν και των άλλων golden boys του αμερικάνικου χρηματιστικού κεφάλαιου.

Γιος επίσης δισεκατομμυριούχου χρηματιστή, μπήκε στη φίρμα του Οπενχάιμερ το 1951 και υπήρξε από τους σκαπανείς των αμοιβαίων κεφαλαίων και στη συνέχεια των hedge funds.

Το 1982, μαζί με ένα άλλο αρπακτικό της Wall Street, τον Τζακ Νας, ίδρυσε δική του φίρμα, την Odyssey Partners LP, η οποία έφτασε να διαχειρίζεται και να τζογάρει κεφάλαια 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων!

Το 1986, ο Λεβί, όπως κάθε δισεκατομμυριούχος σπεκουλάντης της Wall Street, χρηματοδότησε και ίδρυσε το Levy Economics Institute στο Κολέγιο Μπαρντ της Νέας Υόρκης.

Ηταν το μεγάλο αφεντικό μέχρι το θάνατό του, ενώ μέλος του Διοικητικού Συμβούλιου διετέλεσε και ο συνεταίρος του Τζακ Νας.

Σ’ αυτό το συμβούλιο πάντοτε φιγουράρει ένα μεγάλο όνομα της Wall Street.

 Σήμερα, για παράδειγμα, μέλος του ΔΣ είναι ο Μάρτιν Λίμποβιτς, κορυφαίο εκτελεστικό στέλεχος του ευαγούς ιδρύματος της Morgan Stanley.

Ολα τα παραπάνω τα βρήκαμε με μια πολύ σύντομη έρευνα στο Ιντερνετ. Εκεί βρήκαμε και την επιστολή που έστειλε το 1995 στο Levy Economics Institute ένα αμερικάνικο ρεφορμιστικό συνδικάτο, η Ενωση Εργαζομένων σε Ξενοδοχεία και Εστιατόρια Local 100.

Μη φανταστείτε τίποτα επαναστατιλίκια. Το συνδικάτο σημειώνει την αντίθεση ανάμεσα στους διακηρυγμένους στόχους του Ινστιτούτου και την επιχειρηματική δράση του Λεβί και δύο άλλων συνεταίρων του στην Odyssey Partners, οι οποίοι φιγουράριζαν εκείνη την περίοδο και στο ΔΣ του Levy Economics Institute.

 Γίνεται λόγος για επιχειρήσεις που αγόρασε το hedge fund και έκανε μαζικές απολύσεις, για εργασία σε άλλες επιχειρήσεις του χωρίς συλλογική σύμβαση και με συνεχή τρομοκράτηση των εργαζόμενων και άλλα τέτοια ωραία και διδακτικά.

Το Levy Economics Institute, ίσως λόγω της εθνικότητας του σημερινού προέδρου του, φαίνεται πως κάνει μπάσιμο στην Ελλάδα. Πριν από τη συνεργασία με το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, άρχισε συνεργασία με τη συντηρητική (και έξαλλα «μνημονιακή») οικονομική φυλλάδα «Εξπρές», η οποία κάθε βδομάδα, στο κυριακάτικο φύλλο της, διαθέτει μια ειδικά σχεδιασμένη σελίδα στους ανθρώπους του Levy Economics Institute.

Η ΓΣΕΕ είναι προφανώς ένα πολύ καλό εισιτήριο για την ελληνική αγορά.

Ποιος θα τολμήσει ν’ αμφισβητήσει τις προθέσεις ενός αμερικάνικου ινστιτούτου που έχει στενή συνεργασία με τη ΓΣΕΕ;

Αυτό το εργαλείο της Wall Street, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΓΣΕΕ, θα προχωρήσει στην «επεξεργασία προτάσεων για την άμεση δημιουργία θέσεων εργασίας στην Ελλάδα, καθώς επίσης την ανάπτυξη ενός μακροοικονομετρικού υποδείγματος για την ελληνική οικονομία, το οποίο θα αποτελέσει τη βάση για μια ρεαλιστική αξιολόγηση εναλλακτικών πολιτικών για την καταπολέμηση της κρίσης στη χώρα μας»!

Παλαιότερα, μερικά αστέρια της σοσιαλδημοκρατικής εργατοπατερίας, τα οποία στη συνέχεια και μέχρι σήμερα πέρασαν στην πολιτική καριέρα, εκπαιδεύτηκαν από το γερμανικό Ιδρυμα Αντενάουερ.

Τα διάφορα ιδρύματα που ιδρύουν είτε κυβερνήσεις είτε αστικά κόμματα εξουσίας στις ιμπεριαλιστικές χώρες είτε καπιταλιστές όπως ο Σόρος ή ο Λεβί, αποτελούν εργαλεία υπηρέτησης της πολιτικής συγκεκριμένων συμφερόντων.

Πρώτα μπαίνει ένα Ιδρυμα και μετά ακολουθούν τα κεφάλαια. Οπως ακριβώς την εποχή της αποικιοκρατίας, πρώτα πήγαιναν οι ιεραπόστολοι και μετά ακολουθούσαν οι κονκισταδόρες και οι λεγεώνες.

Δεν είναι σαφές αυτή τη στιγμή τι επιδιώκει το Levy Economics Institute με το άνοιγμα που πραγματοποιεί στην Ελλάδα γενικά και προς τη ΓΣΕΕ ειδικότερα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η δουλειά που θα κάνει με τη ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν πρόκειται να εξυπηρετήσει έστω και στο ελάχιστο τα συμφέροντα των εργαζόμενων, αλλά αντίθετα θα τα βλάψει. Μπορεί να εξυπηρετήσει τους εργατοπατέρες (ως γνωστόν, τα κοράκια των «αγορών» είναι γενναιόδωρα προς τους «συνεργάτες» που στρατολογούν στα «λόμπι» εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους), μπορεί να βοηθήσει κάποιους καριερίστες πανεπιστημιακούς και υποψήφιους πανεπιστημιακούς στις καριέρες τους, όμως τα εργατικά συμφέροντα δεν πρόκειται να τα υπηρετήσει.

Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι οι διάφοροι Λεβί, Σόρος και σία, άνθρωποι που έφτιαξαν αμύθητες περιουσίες πατώντας επί πτωμάτων και ρουφώντας ιδρώτα και αίμα ολόκληρων λαών, χρηματοδοτούν επιστημονικά και ψευτοεπιστημονικά ινστιτούτα για να τα δουν να στρέφονται ενάντια στα συμφέροντά τους. Εργαλεία για την πολιτική τους φτιάχνουν.

Πηγή:www.ethnos.gr/oikonomia/arthro/to_euro_plironei_to_propatoriko_amartima_tou-63697027/

=================================================================

Rania Antonopoulos

Senior Scholar and Director, Gender Equality and the Economy Program, Levy Economics Institute Currently on leave

 Areas of expertise are gender and macroeconomic policy, pro-poor development, and social protection. Has taught economics at New York University and served as a consultant and adviser for the United Nations Entity on Gender Equality and the Empowerment of Women (UN Women), the United Nations Development Programme (UNDP), and the International Labour Organization (ILO), among others. 

During her tenure at the Levy Institute, she has directed policy-oriented research projects on South Africa, India, and Mexico, identifying the macro-micro impacts of employment guarantee programs that particularly benefit women. Since 2011, she has collaborated with the Labour Institute of the General Confederation of Greek Workers (INE/GSEE) on a public service job creation program that was adopted by the Ministry of Labour and put into effect in 2012. Building on that experience, she proposed a fully developed job guarantee proposal for Greece, leading a team of researchers that has received significant policy attention. In 2011, she also co-directed a joint project of the Levy Institute, UNDP, and ILO that fully integrates women’s unpaid work in official poverty measures, with case studies for Mexico, Chile, and Argentina.

Recent publications include Gender Perspectives and Gender Impacts of the Global Economic Crisis (ed.; Routledge, 2013); “Explaining Long-Term Exchange Rate Behavior in the United States and Japan,” in J. K. Moudud, C. Bina, and P. L. Mason, eds., Alternative Theories of Competition: Challenges to the Orthodoxy (Routledge, 2012); Direct Job Creation for Turbulent Times in Greece (with D. B. Papadimitriou and T. Toay), Μελέτες (Studies) 15, INE/GSEE, December 2011 (in Greek); Unpaid Work and the Economy: Poverty, Time Use and Gender in Developing Countries (ed.; Palgrave Macmillan, 2010); “Employment Guarantee Policies: A Gender Perspective,” Policy Brief No. 2, UNDP Poverty Reduction and Gender Equality Series. April 2010; “Social Protection for Women,” United Nations Chronicles, Vol. 47, No. 1, February 2010; “Macroeconomic Implications of HIV/AIDS: From Unpaid to Paid Care Work” (with T. Toay), in V.-K. Nguyen and J. Klot, eds., The Fourth Wave: An Assault on Women: Gender, Culture & HIV in the 21st Century (UNESCO/SSRC, 2010); “Responding to the Crisis, Promoting Gender Equality: Stimulus Packages and Public Job Creation” (with K. Kim), in S. Dullein et al., eds., The World Economy in Crisis—The Return of Keynesianism? (Metropolis Verlag, 2010); and An Alternative Theory of Long-run Exchange Rate Determination (VDM Verlag, 2009). At Bard since 2001.

See all Levy Institute publications by Rania Antonopoulos

                                              ΠΗΓΗ:www.bard.edu/levyms/antonopoulos/