Εκλογικός ... μαζοχισμός!

Στη Γαλλία, οι πολιτικές επιλογές ξαφνικά γίνονται όλο και πιο νεοφιλελεύθερες, τη στιγμή που το άστρο της θατσερικής λογικής σβήνει με ταχείς ρυθμούς…

Μοναδικό παράδοξο: η κληρονομιά της Μάργκαρετ Θάτσερ αποκηρύσσεται στη χώρα της, την ώρα που τα μαγικά οικονομικά της φίλτρα έχουν επιτυχία στη Γαλλία.

Στις 5 Οκτωβρίου, η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι έβγαλε στα μέλη του κόμματός της έναν λόγο που σύγχυσε πολλούς από αυτούς.

Κατήγγειλε μια κοινωνία που αιμορραγεί από τα προνόμια των πλουσίων, υπεραμύνθηκε του ρόλου του κράτους «που πρέπει να εξασφαλίζει όσα τα άτομα, οι κοινότητες και οι αγορές δεν μπορούν να δώσουν», επέμεινε στα «εργατικά δικαιώματα», έπλεξε το εγκώμιο των φόρων («τιμή που πρέπει να πληρώσουμε για να ζούμε σε μια πολιτισμένη κοινωνία»), εκθείασε τις δημόσιες υπηρεσίες, κυρίως την εκπαίδευση και την παιδεία, των οποίων το προσωπικό ύμνησε, ανήγγειλε αύξηση των δημοσίων δαπανών στους τομείς της κατοικίας και των μεταφορών.

Ακόμα και προφορικό, ένα τέτοιο τετ-α-κε στο πρόγραμμα των Συντηρητικών προκάλεσε αηδία στους απαρηγόρητους εραστές τις σιδηράς κυρίας. Ένας μάλιστα από αυτούς κατήγγειλε τη «νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση» (1).

Ας μην ανησυχεί.

Η ηρωίδα του μόλις πήρε, μετά θάνατον, πολιτικό άσυλο από την άλλη μεριά της Μάγχης, όπου ένα ποτ-πουρί νεοφιλελεύθερων μέτρων βρίσκεται στην καρδιά του προγράμματος της γαλλικής Δεξιάς. Σημάδι της σχεδόν ομόφωνης βούλησης να τελειώνουν με τους σοσιαλιστές σε λίγους μήνες, αλλά και σημάδι της κατάστασης αποσύνθεσης στην οποία ο πρόεδρος Ολάντ αφήνει το κόμμα του, η νίκη του υποψηφίου της Δεξιάς έχει ήδη ανακοινωθεί.

Ενός υποψηφίου που υπόσχεται στους ψηφοφόρους να επιμηκύνει δύο ή τρία χρόνια την ηλικία συνταξιοδότησης, να δώσει τέσσερις ώρες παραπάνω εργασία εβδομαδιαίως, χωρίς αποζημίωση, να καταργήσει το φόρο μεγάλης περιουσίας - την ώρα που ο ΦΠΑ, που χτυπάει τα φτωχότερα νοικοκυριά, θα αυξηθεί - να μειώσει σταδιακά τα επιδόματα ανεργίας, να καταργήσει 300-500 χιλιάδων θέσεις στο Δημόσιο…

Σε μια χώρα όπου η επίκληση στις δημοσκοπήσεις παίρνει τη θέση του πολιτικού διαλόγου, το γεγονός ότι τα τρία πρώτα από τα μέτρα αυτά απορρίπτονται πλήρως από τον κόσμο, περνά σχεδόν απαρατήρητο (2).

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα.

Αντί να κινητοποιηθούν ενάντια σε μια θατσερικού τύπου «εκκαθάριση», την οποία απαρνούνται ακόμα και οι Βρετανοί συντηρητικοί, κάποιοι ψηφοφόροι της Αριστεράς, τους οποίους αφειδώς αναμετέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης, συμμετείχαν στις προκριματικές εκλογές της Δεξιάς.

Με κίνδυνο να χαρίσουν στον νικητή μια επιπλέον νομιμοποίηση όταν θα εφαρμόσει το πρόγραμμά του.

Το 2012, η «χρήσιμη ψήφος» οδήγησε τους αντιπάλους του νεοφιλελευθερισμού να επιλέξουν τον Φρανσουά Ολάντ από τον πρώτο γύρο ώστε να εξασφαλίσουν την ήττα του Νικολά Σαρκοζί. Γνωρίζουμε τι έγινε κατόπιν:

ο προσανατολισμός του ηττημένου έγινε ο προσανατολισμός του νικητή, ενώ το Εθνικό Μέτωπο αναδείχθηκε σε πρώτο κόμμα στη Γαλλία.

Αυτή τη φορά πάντως, για ηττηθεί ο Σαρκοζί, στήριξαν έναν από τους πρώην υπουργούς του, τον Αλέν Ζιπέ, ο οποίος - εντελώς τυχαία - πριν από τριάντα χρόνια υπήρξε ο πρωτεργάτης της νεοφιλελεύθερης στροφής της γαλλικής Δεξιάς (3)…

Τι λένε τώρα που επικράτησε ο Φρανσουά Φιγιόν;

Έχει γίνει, άραγε, τόσο δύσκολο πια να κρατήσει κάποιος την πολιτική ενέργειά του προκειμένου να υπερασπίσει τις δικές του ιδέες;

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(1) Nicolas Baverez, «Le virage antilibéral de Theresa May», «Le Figaro», Παρίσι, 17 Οκτωβρίου 2016.

(2) 56 % αντίθετοι με την κατάργηση του 35ωρου, 64 % αντίθετοι στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, 67 % αντίθετοι στην κατάργηση του φόρου μεγάλης περιουσίας (δημοσκόπηση IFOP Atlantico, 23 Μαΐου 2016).

(3) Βλ. François Denord, «Et la droite française devint libérale», «Le Monde diplomatique», Μάρτιος 2008.

                                       By Serge Halimi and Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)

                                                              monde-diplomatique.gr

Στη Γαλλία, οι πολιτικές επιλογές ξαφνικά γίνονται όλο και πιο νεοφιλελεύθερες, τη στιγμή που το άστρο της θατσερικής λογικής σβήνει με ταχείς ρυθμούς…

Μοναδικό παράδοξο: η κληρονομιά της Μάργκαρετ Θάτσερ αποκηρύσσεται στη χώρα της, την ώρα που τα μαγικά οικονομικά της φίλτρα έχουν επιτυχία στη Γαλλία.

Στις 5 Οκτωβρίου, η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι έβγαλε στα μέλη του κόμματός της έναν λόγο που σύγχυσε πολλούς από αυτούς.

Κατήγγειλε μια κοινωνία που αιμορραγεί από τα προνόμια των πλουσίων, υπεραμύνθηκε του ρόλου του κράτους «που πρέπει να εξασφαλίζει όσα τα άτομα, οι κοινότητες και οι αγορές δεν μπορούν να δώσουν», επέμεινε στα «εργατικά δικαιώματα», έπλεξε το εγκώμιο των φόρων («τιμή που πρέπει να πληρώσουμε για να ζούμε σε μια πολιτισμένη κοινωνία»), εκθείασε τις δημόσιες υπηρεσίες, κυρίως την εκπαίδευση και την παιδεία, των οποίων το προσωπικό ύμνησε, ανήγγειλε αύξηση των δημοσίων δαπανών στους τομείς της κατοικίας και των μεταφορών.

Ακόμα και προφορικό, ένα τέτοιο τετ-α-κε στο πρόγραμμα των Συντηρητικών προκάλεσε αηδία στους απαρηγόρητους εραστές τις σιδηράς κυρίας. Ένας μάλιστα από αυτούς κατήγγειλε τη «νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση» (1).

Ας μην ανησυχεί.

Η ηρωίδα του μόλις πήρε, μετά θάνατον, πολιτικό άσυλο από την άλλη μεριά της Μάγχης, όπου ένα ποτ-πουρί νεοφιλελεύθερων μέτρων βρίσκεται στην καρδιά του προγράμματος της γαλλικής Δεξιάς. Σημάδι της σχεδόν ομόφωνης βούλησης να τελειώνουν με τους σοσιαλιστές σε λίγους μήνες, αλλά και σημάδι της κατάστασης αποσύνθεσης στην οποία ο πρόεδρος Ολάντ αφήνει το κόμμα του, η νίκη του υποψηφίου της Δεξιάς έχει ήδη ανακοινωθεί.

Ενός υποψηφίου που υπόσχεται στους ψηφοφόρους να επιμηκύνει δύο ή τρία χρόνια την ηλικία συνταξιοδότησης, να δώσει τέσσερις ώρες παραπάνω εργασία εβδομαδιαίως, χωρίς αποζημίωση, να καταργήσει το φόρο μεγάλης περιουσίας - την ώρα που ο ΦΠΑ, που χτυπάει τα φτωχότερα νοικοκυριά, θα αυξηθεί - να μειώσει σταδιακά τα επιδόματα ανεργίας, να καταργήσει 300-500 χιλιάδων θέσεις στο Δημόσιο…

Σε μια χώρα όπου η επίκληση στις δημοσκοπήσεις παίρνει τη θέση του πολιτικού διαλόγου, το γεγονός ότι τα τρία πρώτα από τα μέτρα αυτά απορρίπτονται πλήρως από τον κόσμο, περνά σχεδόν απαρατήρητο (2).

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα.

Αντί να κινητοποιηθούν ενάντια σε μια θατσερικού τύπου «εκκαθάριση», την οποία απαρνούνται ακόμα και οι Βρετανοί συντηρητικοί, κάποιοι ψηφοφόροι της Αριστεράς, τους οποίους αφειδώς αναμετέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης, συμμετείχαν στις προκριματικές εκλογές της Δεξιάς.

Με κίνδυνο να χαρίσουν στον νικητή μια επιπλέον νομιμοποίηση όταν θα εφαρμόσει το πρόγραμμά του.

Το 2012, η «χρήσιμη ψήφος» οδήγησε τους αντιπάλους του νεοφιλελευθερισμού να επιλέξουν τον Φρανσουά Ολάντ από τον πρώτο γύρο ώστε να εξασφαλίσουν την ήττα του Νικολά Σαρκοζί. Γνωρίζουμε τι έγινε κατόπιν:

ο προσανατολισμός του ηττημένου έγινε ο προσανατολισμός του νικητή, ενώ το Εθνικό Μέτωπο αναδείχθηκε σε πρώτο κόμμα στη Γαλλία.

Αυτή τη φορά πάντως, για ηττηθεί ο Σαρκοζί, στήριξαν έναν από τους πρώην υπουργούς του, τον Αλέν Ζιπέ, ο οποίος - εντελώς τυχαία - πριν από τριάντα χρόνια υπήρξε ο πρωτεργάτης της νεοφιλελεύθερης στροφής της γαλλικής Δεξιάς (3)…

Τι λένε τώρα που επικράτησε ο Φρανσουά Φιγιόν;

Έχει γίνει, άραγε, τόσο δύσκολο πια να κρατήσει κάποιος την πολιτική ενέργειά του προκειμένου να υπερασπίσει τις δικές του ιδέες;

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(1) Nicolas Baverez, «Le virage antilibéral de Theresa May», «Le Figaro», Παρίσι, 17 Οκτωβρίου 2016.

(2) 56 % αντίθετοι με την κατάργηση του 35ωρου, 64 % αντίθετοι στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, 67 % αντίθετοι στην κατάργηση του φόρου μεγάλης περιουσίας (δημοσκόπηση IFOP Atlantico, 23 Μαΐου 2016).

(3) Βλ. François Denord, «Et la droite française devint libérale», «Le Monde diplomatique», Μάρτιος 2008.

                                       By Serge Halimi and Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)

                                                              monde-diplomatique.gr