Η επάνοδος του Καισαρισμού

«Κάντο! Κάντο! Κοίτα με… κάντο! Εγώ ο ίδιος προσωπικά θα στηρίξω την προεκλογική σου καμπάνια, εκ μέρους αυτης της χώρας, η οποία δεν σε θέλει για πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά θέλει πάρα πολύ να κατεβείς για υποψήφιος» - John Oliver, κωμικός, πολιτικός σχολιαστής, παραγωγός και τηλεπερσόνα, σχολίασε σαρκαστικά την υποψηφιότητα του Donald Trump.

Βλαδίμηρος Πούτιν, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Μαρίν Λεπέν και αισίως Ντόναλτ Τραμπ.

Πρόκειται για προσωπικότητες που δεν ακολουθούν το πρότυπο του τεχνοκράτη - πολιτικού που ακολουθεί παθητικώς τις νόρμες ενός γραφειοκρατικού πολιτικού συστήματος.

Αντίθετα, πρόκειται για μία γενιά πολιτικών ηγετών που πιθανώς θα εγκαινιάσουν μία νέα εποχή.

Πριν είκοσι χρόνια, όταν η σοσιαλδημοκρατία μεσουρανούσε στη Δύση, αν έλεγε κανείς ότι θα επιστρέψουμε σε εποχές όπου ένας άνθρωπος θα μπορεί να συγκεντρώσει μεγάλη εξουσία και να ασκήσει τόση επιρροή, θα τον θεωρούσαν τουλάχιστον γραφικό και ότι βρίσκεται εκτός πραγματικότητας.

Οι γραφειοκρατικοί, τεχνοκρατικοί και σκιώδεις πολιτικοί οργανισμοί όπως η Ε.Ε. δεν επέτρεπαν την ανάδυση ισχυρών προσωπικοτήτων και ηγεσιών που θα είχαν τη δυνατότητα να ελέγξουν και να κινητοποιήσουν τόσες δυνάμεις.

Οι περισσότεροι αναφέρονταν στους «ισχυρούς σταθερούς θεσμούς» των δυτικών κρατών που υπερνίκησαν τον αναξιόπιστο και προβληματικό ηγετισμό. Ωστόσο, τι συμβαίνει σήμερα;

Γιατί, ενώ λέγεται ότι έχουμε ισχυρούς θεσμούς, παρατηρούμε την επιστροφή του ηγεμονισμού;

Πώς κατάφερε ένας άνθρωπος, όπως ο Βρετανός Nigel Farage, να στρέψει προς το μέρος του την μεγαλύτερη μερίδα του βρετανικού λαού ενάντια στις οικονομικές, πολιτικές και μιντιακές ελίτ που τάσσονταν αναφανδόν υπέρ του Bremain;

Ο Oswald Spengler είχε αναφερθεί στην επάνοδο του Καισαρισμού και το αιτιολόγησε ως μία αναπόφευκτη εξέλιξη η οποία συμβαίνει όταν ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα βρίσκεται στην παρακμή του και δεν μπορεί να ελέγξει την κατάσταση που το ίδιο δημιούργησε.

Όταν έχει χάσει την εμπιστοσύνη του λαού και οι παθογένειες δεν του επιτρέπουν να προσαρμοστεί και ν’ ακολουθήσει τις εξελίξεις, όπως αποδείχθηκε και από τ’ απόλυτο στραπάτσο των MME και των think tankers, καθώς και απ’ την πλήρη αποτυχία και ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να καταλάβει την κοινωνία που ανέδειξε πρόεδρο τον Donald Trump.

Ο Ρωμαίος στρατηγός, Ιούλιος Καίσαρας, οδήγησε στην κατάλυση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στον καιρό της παρακμής της εγκαινιάζοντας μία νέα εποχή Ρωμαϊκού Imperium υπό την απόλυτη και αδιαμφισβήτητη εξουσία ενός Μονάρχη.

Όπως οι σημερινοί αναδυόμενοι ηγέτες κατηγορούνται για λαϊκισμό και πως αψηφούν τις έμπειρες ελίτ, ομοίως και ο Ιούλιος Καίσαρας, αν και αριστοκρατικής καταγωγής, είχε ταχθεί με το μέρος της φιλολαϊκής παράταξης στη διαμάχη της με τη συγκλητική πλευρά.

Αυτόπου παρατηρούμε σήμερα είναι η πλήρης καχυποψία και δυσφορία του λαού απέναντιστους πολιτικούς, τα ΜΜΕ, τις οικονομικές ελίτ και τον ακαδημαϊκό κόσμο πουαποφάσισαν να μεταρρυθμίσουν την κοινωνία χωρίς να ληφθούν υπόψη οι ανάγκες καιοι αντοχές της, να εκσυγχρονίσουν (όπωςαντιλαμβάνονται αυτοί τον εκσυγχρονισμό) τον λαό ενάντια στη θέλησή του, ναμεταφέρουν την πολιτική εξουσία σε όλο και πιο κεντρικές και συγκεντρωτικέςδομές στις οποίες ο μέσος πολίτης δεν έχει απολύτως καμία επιρροή και δύναμη,και τέλος, να στηρίξουν ένα αποτυχημένοοικονομικό μοντέλο ανάπτυξης στις πλάτες των λαών, οι οποίοι ναι μεν ωφελήθηκανβραχυπρόθεσμα, αλλά είναι και οι μόνοι που καλούνται να αντιμετωπίσουν τιςμακροπρόθεσμες συνέπειες της αποτυχίας.

Επιπλέον, η αυτοκτονική πολιτική των δυτικών κρατών στα ηθικά, κοινωνικά και πολιτιστικά ζητήματα, όπως οι θεσμοί της θρησκείας και της οικογενείας που βάλλονται με κάθε μέσο και τρόπο, δεν αφήνουν άλλη επιλογή στον πολίτη απ’ το να περιφρονήσει τους «ισχυρούς πολιτειακούς θεσμούς» και να στραφεί σε προσωπικότητες, οι οποίες παρά τον αυταρχισμό και την συγκέντρωση της εξουσίας, πιάνουν καλύτερα τον παλμό του λαού και αντιλαμβάνονται τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

Το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί ωδή στον Καισαρισμό, εντούτοις εξηγεί τους λόγους και τα αίτια που οδηγούμαστε σ’ αυτόν.

Ο καισαρισμός  είναι διάδοχος του προοδευτικού κράτους, δεδομένου ότι καταργεί την συντηρητική Republic με τους διαχρονικούς θεσμούς και τις αντεξουσίες της (γερουσία, εκκλησία κλπ) δημιουργώντας το κεντρικό κράτος και στη συνέχεια παραδίδοντάς το στον ηγεμόνα.

                                               ΠΗΓΗ:themermaidtavern.gr