Η θεωρία των δύο Παρασκευόπουλων

Η εικόνα που βλέπουμε, δηλαδή μιας χαρωπής παρέας που κάνει μαζί εκδρομές και ο ένας στηρίζει τον άλλον στα δύσκολα, λένε ότι δεν είναι αυτό που νομίζουμε. 

Αλλά ας μην επανερχόμαστε στα ίδια ερωτήματα. 

Ας μην ψάξουμε να δούμε αν τελικά δικαιώνεται η θεωρία των δύο άκρων. Ας πούμε απλά ότι γεννήθηκε η θεωρία των 2 Παρασκευόπουλων. Ίσως όμως καταρριφθεί και αυτή η θεωρία. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα σωφρονιστεί η Χ.Α και τι είδους σχέσεις θα αναπτύξει, υπόγειες ή εμφανείς με τον ΣΥΡΙΖΑ.

 14 Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2013 ο καθηγητής τότε - και τώρα είναι βεβαίως καθηγητής αλλά η πολιτική του σταδιοδρομία μοιάζει να έχει ρουφήξει την επιστημοσύνη του - Νίκος Παρασκευόπουλος παραχωρούσε συνέντευξη στην Αυγή για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.

Όταν τον ρωτά ο δημοσιογράφος Χρήστος Σίμος για ποιο λόγο καθυστέρησε η δίωξη στη Χ.Α απαντά: 

«Υπεύθυνη είναι, όπως έχει επισημανθεί από πολλούς, και η άνωθεν εκπορευόμενη πολιτική των δύο άκρων: Αντί αυτή να υπαγορεύει την απομόνωση και τον στιγματισμό ενός φαινομένου βαρβαρότητας και απανθρωπιάς, μεθοδεύει τη διάχυση της ευθύνης και τελικά την κοινωνική εξοικείωση (“και οι - τόσοι-άλλοι τα ίδια κάνουν”) με το έγκλημα». 

Ας ονομάσουμε τον πρώιμο Παρασκευόπουλο, Παρασκευόπουλο ένα, και ας τον τοποθετήσουμε στο ένα άκρο της δημοκρατικής ευαισθησίας.

Τρία χρόνια μετά το εκκρεμές ταλαντώθηκε. 

Σε συνέντευξή του στη Βραδυνή της Κυριακής, 11/12/2016 έχει μια πιο στρογγυλή άποψη. 

Μια ελαφρά μετατόπιση ωρίμανσης και μετάβασης στην κυνικότητα από τον ιδεαλισμό του αμφιθεάτρου. Η δημοκρατική ευαισθησία των αυστηρών διαχωριστικών γραμμών με το φιλοναζιστικό κόμμα ξεθώριασαν με το χρόνο. 

«Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης», επισημαίνει ο κ. Παρασκευόπουλος και συνεχίζει: «

Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. 

Και αυτή τη στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα». 

Ας ονομάσουμε αυτόν τον Παρασκευόπουλο, της ύστερης Συριζοδημιουργίας, Παρασκευόπουλο νούμερο δύο και ας τον τοποθετήσουμε στο αντίθετο άκρο, της μακιαβελλικής  ωμότητας.

Από την Αυγή στη Βραδυνή, από το 2013 στο 2016 και από τη διαυγή δημοκρατική ηθική στον ρευστό, θολό αυταρχισμό των λόγων και της εικόνας. 

Από το ένα άκρο της καθαρής θέσης, της απόστασης από την Χ.Α και του αιτήματος για «απομόνωση και στιγματισμό» της, στο άλλο. Α

υτό το αντίθετο άκρο που περιλαμβάνει αγκαλίτσες και πολιτικά μπαλαμούτια εξευμενισμού των υποδίκων Κασιδιάρη και Παππά. 

Μα δεν είναι αυτή η εικόνα της συνύπαρξης μια χυδαία εικόνα που παράγει την άλλοτε εξορκιστέα κοινωνική εξοικείωση; 

Ποιον Παρασκευόπουλο να πιστέψει κανείς; 

Φαίνεται ότι πολλοί καθηγητές λένε θεωρίες που δεν εννοούσαν. 

Ο Μίστερ Παρασκευόπουλος βλέπει από την οπτική γωνία του πολιτικού τον πρότερο ρομαντικό δόκτορα Παρασκευόπουλο και τον ανασκευάζει.

Θα λέγαμε ότι σχεδόν προσχώρησε στις θέσεις Μπαλτάκου, για σοβαρή Χρυσή Αυγή. 

Του Μπαλτάκου που ο Αντώνης Σαμαράς απέπεμψε λόγω των γνωστών συνομιλιών του εντός Βουλής με τον Ηλία Κασιδιάρη. Ίσως κατά μια έννοια να πήγε και λίγο πιο πέρα από τον ίδιο τον Μπαλτάκο. 

Σε συνέντευξη του στη RealNews το 2014, στην ερώτηση αν επιμένει στη συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή ακόμα & τώρα που κατηγορείται ως εγκληματική οργάνωση, είχε απαντήσει: 

«Όχι με αυτούς. Θέλω τους 500.000 ψηφοφόρους της Χ.Α. που δεν είναι ναζί». 

Ο Παρασκευόπουλος είναι λίγο πιο large από τον Μπαλτάκο. 

Δεν αποκλείει κανέναν από τη μεγάλη κυβερνητική αγκαλιά. 

Δεν αναφέρεται στην επανένταξη μιας μάζας ψηφοφόρων στη δημοκρατική οδό αλλά επιθυμεί να συνετίσει και το στενό οργανωτικό σχήμα με τους υποδίκους βουλευτές. 

Η ταμπέλα της Αριστεράς εξάλλου του προσφέρει την ελευθερία να τα τσαμπουνάει αυτά ανερυθρίαστα, χωρίς να κατηγορείται ότι «κλείνει το μάτι στη Χρυσή Αυγή».

Η εικόνα που βλέπουμε, δηλαδή μιας χαρωπής παρέας που κάνει μαζί εκδρομές και ο ένας στηρίζει τον άλλον στα δύσκολα, λένε ότι δεν είναι αυτό που νομίζουμε. 

Αλλά ας μην επανερχόμαστε στα ίδια ερωτήματα. 

Ας μην ψάξουμε να δούμε αν τελικά δικαιώνεται η θεωρία των δύο άκρων. 

Ας πούμε απλά ότι γεννήθηκε η θεωρία των δύο Παρασκευόπουλων. 

Ίσως όμως καταρριφθεί και αυτή η θεωρία. 

Ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα σωφρονιστεί η Χ.Α και τι είδους σχέσεις θα αναπτύξει, υπόγειες ή εμφανείς με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Όπως έλεγε και ο εμπνευστής αυτών των πολιτικών μορφών που μαςκυβερνούν, Νικολό Μακιαβέλλι «μια αλλαγή αφήνει την πόρτα ανοιχτή για να μπουνκαι άλλες».

                                                          ΠΗΓΗ:booksjournal.gr