Οι Κοτσαμπάσηδες & η (ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ) «Αριστερά»

Η εγχώρια ολιγαρχία του πλούτου και της ισχύος δεν είναι ούτε καπιταλιστική ούτε εθνική ούτε κοινωνική. Παραπέμπει ευθέως στην εποχή των «κοτζαμπάσηδων» επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και για τον λόγο αυτόν επικεντρώνεται σε μια κλειστή έννοια υπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος τόσο της κρατικής οντότητας όσο και των εργαζομένων, αποτελούμενων την ευρεία μάζα της κοινωνίας που ουσιαστικά τους θέλει σε θέση πάλαι ποτέ «δουλοπάροικου». 

Η κοινωνική σχέση που επιζητά η νεοπλουτίστικη αυτή ολιγαρχία της Μεταπολίτευσης είναι ακόμη και σήμερα σε συνθήκες πλήρους και δομικής χρεοκοπίας της χώρας, εκείνης του «τσιφλικά» και του «κολίγου».

Η στρεβλή αυτή ολιγαρχία, που βάσισε τον πλούτο και την πολιτική επιρροή της στο καθεστώς κλεπτοκρατίας σε βάρος του «έθνους και του λαού», επικράτησε καθοριστικά μετά την ένταξη στην ΕΟΚ αρχικά και στο ευρώ κάποιες δεκαετίες μετά. 

Συμπίπτει πολιτικά με την κυριαρχία του σοσιαλιστικού και «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. 

Το κομματικό δημιούργημα του Α. Παπανδρέου αρχικά, που εξελίχθηκε σε «όχημα» της πτέρυγας των γερμανικής αντίληψης ευρωπαϊστών Σοσιαλδημοκρατών υπό τον Κ. Σημίτη στην εποχή του τέλους του Ψυχρού Πολέμου και του Μάαστριχ μετά τα μέσα της δεκαετίας του '90. 

Το ΠΑΣΟΚ δεν εντασσόταν και δεν εντάσσεται έως και σήμερα, που πλέον έχει πολιτικά και ιδεολογικά αποκαθηλωθεί, ούτε στη Δεξιά ούτε στο Κέντρο ούτε και στην Αριστερά. 

Ουσιαστικά αποτέλεσε τον κυρίαρχο πόλο του μεταπολιτευτικού δικομματισμού και ενός ευκαιριακού Συντάγματος συνεχώς αναθεωρούμενου, βάσει συγκυριακών σκοπιμοτήτων, αυτό του 1975, ως σύστημα διακυβέρνησης εκ προσωπικοτήτων.

Οπου οι κύριες προσωπικότητες-ηγεμόνες προέρχονταν αρχικά από τις οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου και σε αυτό το δίπολο, το αποϊδεολογικοποιημένο και τελικά αποπολιτίκ, προστέθηκαν οικογένειες της πολιτικής, των επιχειρήσεων και των τραπεζών που υπηρέτησαν το καθεστώς, χωρίς να επιχειρήσουν οποιαδήποτε αναβάθμισή του στο πέρασμα των δεκαετιών.

Συνεκτικός δεσμός η κυρίαρχη εμμονή της ελληνικής ηγεμονικής τάξης του 1975 και μετά να προσδέσει τη χώρα στον «κεντρικό πυρήνα» του ευρωπαϊκού καρτέλ, των παραδοσιακά αναφερόμενων ως Ηπειρωτικών Δυνάμεων της Κεντρικής Ευρώπης, με μόνη κύρια αναφορά στον ατλαντικό παράγοντα τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. 

Η εν λόγω ένταξη λειτούργησε ως μια καθεστωτική αποδοχή υποκατάστασης θεσμικών εγγυήσεων ως προς τον στρατηγικό προσανατολισμό της Ελλάδας. 

Εγγυήσεων που κατά το παρελθόν υπηρετούνταν μέσα από το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας ή τη συμμετοχή στα θερμά μέτωπα πολέμου και συγκρούσεων, παγκόσμιων ή περιφερειακών.

Μέσα από τις διαδικασίες αυτές η πολιτική, η οικονομία, οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες της χώρας απέκτησαν οντότητα, προσωπικότητα και δομημένα συμφέροντα μέσα από τους διαχειριστές τους, σε μοντέλο νεοπλουτίστικης, αταξικής, απαίδευτης κοινωνικά και εθνικά ολιγαρχίας. 

Η «αταξία» αυτή, χωρίς οράματα και κοινωνική ηθική, προσέβλεπε και προσβλέπει στην εκχώρηση της χώρας σε μια σύγχρονη «αυτοκρατορική δομή», που θα της έδινε τα εχέγγυα και τη θεσμική ισχύ του «κοτζαμπάση» και μόνον, υποκαθιστώντας την ανατολική οθωμανική κυριαρχία του παρελθόντος από μια νέα δυτικότροπη κυριαρχούμενη από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους.

Οι Ελληνες τον 19ο αιώνα επέλεξαν τον άλλον δρόμο από εκείνον του Μέτερνιχ. 

Η ολιγαρχία τους, που προέκυψε από το 1975 και μετά, επέλεξε την επιστροφή της χώρας και του λαού στην «αποδοχή» του δόγματος Μέτερνιχ. 

Είναι το ίδιο που προέκριναν η διοίκηση Τσίπρα και η πρώτη συστημική Αριστερά με το δημοψήφισμα του προηγούμενου Ιουλίου.

Οταν η πλειοψηφία του λαού προέκρινε «όχι» και η διακυβέρνηση με την ολιγαρχία επέλεξαν «ναι». 

Μόνον που η αμοραλιστική και μονίμως εθνομηδενιστική Αριστερά αυτήν τη φορά υπηρετεί χωρίς προσχήματα και «καλύμματα» την Ελλάδα των κοτζαμπάσηδων και της εκχώρησης στις αυτοκρατορίες του νεοφιλελευθερισμού, αποστερώντας από τους Ελληνες το μόνο περιουσιακό στοιχείο που τους προστάτευε ώστε να μην εξελιχθούν και πάλι σε «κολίγους». 

Το εθνικό κράτος τους... ως πλατφόρμα επιβίωσης.

                                                          Mενέλαος Τασιόπουλος