Ο Ευρωπαΐζων Εθνικισμός

Όσο εξελίσσεται η οικονομική κρίση παρατηρούμε ότι οι φυγόκεντρες πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν το παραδοσιακό κέντρο άρχισαν να πυκνώνονται από νέο κόσμο, είτε από αντίδραση είτε από συνειδητοποιημένη απόφαση. 

Είναι γεγονός ότι ο αυτοχθονισμός, ο εθνικισμός, η παραδοσιοκρατία και ο συντηρητισμός επανέρχονται δυναμικά στην Ευρώπη, όμως στην Ελλάδα παρά την αρχική άνοδο πολλοί προβληματίζονται για την πολιτική και κομματική τελμάτωση του χώρου τους. 

Ίσως θα έπρεπε να αναζητήσουν το αίτιο στην παγιωμένη & εν πολλοίς παρωχημένη αντίληψή τους.

Δεν είναι υπερβολή αν πω ότι η ελληνική ακροδεξιά είναι απολιθωμένη, υπό την έννοια ότι αντιλαμβάνεται και ζυγίζει τα τεκταινόμενα με αυστηρά ιδεολογικά και πολιτικά κριτήρια, τα οποία ωστόσο έχουν κολλήσει στα μέσα του 20ού αιώνα. 

Η συνεχής αναπαραγωγή κλισέ, όπως ο Μεταξάς, ο Έβολα και οι Συνταγματάρχες, καθώς και προπαγανδιστικές εικόνες, σχεδιαστικά εμπνευσμένες απευθείας από τα εθνικιστικά και μαρξιστικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου, που πλέον χρησιμοποιούνται μόνο σε παρωδίες και ντοκιμαντέρ, απλώς καταμαρτυρούν την πολιτική και διανοητική ένδεια των σύγχρονων εθνικοφρόνων οι οποίοι απλώς ανακυκλώνονται.

Η δε εμμονή με την «Ευρώπη» δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα την εμμονή του παραδοσιακού κομμουνιστή για τη Σοβιετική Ένωση. 

Προκαλώ οποιονδήποτε εθνικιστή να μου εξηγήσει με επιχειρήματα γιατί πρέπει να ενδιαφερόμαστε τόσο έντονα για την μοίρα της Ευρώπης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραγνωρίζουμε τους γεωστρατηγικούς και λοιπούς παράγοντες που θα επηρεάσουν την χώρα μας.

Από την εποχή του Βυζαντίου έως τις μέρες μας, η Ευρώπη έχει να παρουσιάσει κυρίως μηχανορραφίες, προδοσίες, εισβολές, λεηλασίες & συκοφαντίες εις βάρος του ελληνικού έθνους. Και δεν είναι καθόλου παράξενο για όσους αναγνωρίζουν ότι η γεωγραφία δεν επιτρέπει διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων. 

Κανένα μεγάλο βορειοδυτικό ευρωπαϊκό κράτος δεν θα επέτρεπε την ανάδυση ενός κυρίαρχου κράτους στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, διότι αυτό θα σήμαινε την de facto εξάρτησή του - ούτε η Ρωσία θα το επέτρεπε. 

Όλοι θυμούνται την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, αλλά κανείς δεν θυμάται την άλωση από τους Φράγκους, οι οποίοι ανέκαθεν εποφθαλμιούσαν την πολύτιμη γεωπολιτική και γεωοικονομική τοποθεσία της Βασιλεύουσας. 

Κανείς δεν θυμάται τα ληστρικά δάνεια που συνήψε το νεοσύστατο ελληνικό κράτος με τις «προστάτιδες δυνάμεις», τις παραγγελίες πολεμικού υλικού που δεν παραδόθηκαν ποτέ, την βρετανική πολιτική στην Κύπρο, και γενικώς την συνεχή εμπλοκή των δυτικών δυνάμεων στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδος, με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Προφανώς κανένας «ευρωπαΐζων» εθνικιστής δεν γνωρίζει ότι στις περίφημες θεωρίες των Ευρωπαίων φυλετιστών, όπως ο Γάλλος Arthur de Gabineau, οι Έλληνες εντάσσονται στις «συμφυρματικές» φυλές, μία θεωρία που καλλιεργήθηκε συστηματικά από τον 19ο αιώνα και αποδεχόταν ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ, μέχρι που αντιμετώπισε την σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων στρατιωτών και υποχρεώθηκε να πει ότι «τελικά στους σύγχρονους Έλληνες πρέπει να ρέει ακόμη το αίμα των αρχαίων προγόνων τους», μια ομολογία που δεν είχε σκοπό να επαινέσει τους Έλληνες, αλλά να μειώσει την ατίμωση των Γερμανών που τα βρήκαν δύσκολα από μία φυλή που μέχρι τότε θεωρείτο «συμφυρματική». 

Ειλικρινά, θα δυσκολευτεί πολύ κανείς για να βρει μία ουσιαστική βοήθεια από ευρωπαϊκό κράτος προς την Ελλάδα, χωρίς να υποκρύπτει δόλο, συμφέρον, εκμετάλλευση και απάτη.

Πού βασίζεται, λοιπόν, αυτή η αναγκαιότητα να υπερασπιστούμε την Ευρώπη και να ενταχθούμε σ’ αυτήν; 

Σε μακροχρόνιους δεσμούς; 

Δεν υπήρξαν ποτέ μακροχρόνιοι δεσμοί με κανένα ευρωπαϊκό κράτος. 

Σε κοινά στρατηγικά συμφέροντα; 

Ίσως να έχουμε κοινά συμφέροντα με τις βαλκανικές χώρες και με την μεσογειακή Ιταλία, λόγω γεωγραφίας, αλλά δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον με τη Γερμανία, την Βρετανία και με τις υπόλοιπες βορειοδυτικές ευρωπαϊκές χώρες, το αντίθετο θα έλεγα. 

Μήπως βασίζεται στον κοινό πολιτισμό; 

Πόσα κοινά έχει άραγε ο μέσος προτεστάντης Γερμανός με τον μέσο ορθόδοξο Έλληνα; 

Από την αντίληψη περί πολίτη και πολιτείας έως το ηθικό υπόβαθρο. 

Ακόμη και ο Oswald Spengler διέκρινε τις εγγενείς πολιτιστικές διαφορές των Ελλήνων με τους ομοφύλους του. 

Πόσα κοινά έχει ο αγγλοσάξονας Βρετανός με τον μεσογειακό Έλληνα; 

Πόσα κοινά έχουν οι νορδικοί λαοί με τον ελληνικό λαό; 

Την περίοδο που ο Έλληνας είχε δικό του πολιτισμό, δηλαδή μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα (μετά εδραιώθηκε η «Δύση», πότε σαν διαφωτισμός, πότε σαν φασισμός, πότε σαν σοσιαλισμός και πότε σαν λιμπεραλισμός, διαφορετικές όψεις του ίδιου πράγματος), διέφερε σημαντικά από τον δυτικοευρωπαίο. 

Αν πάμε πιο πίσω, στα επαναστατικά χρόνια, τότε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η ελληνική κοινωνία ήταν εντελώς ξένη σε σχέση με τα δυτικά δεδομένα. 

Αυτή η αναγκαιότητα ναταυτίσουμε την Ελλάδα με την «Ευρώπη» βασίζεται μονάχα στον μεταπρατικό τρόπο σκέψηςκαι τον συμπλεγματισμό σημαντικής μερίδας Ελλήνων, οι οποίοι πάντα θαυμάζουντην «Ευρώπη», καθένας για τους δικούς του μεταφυσικούς λόγους που δεν έχουνφυσικά καμία απολύτως βάση, ούτε καν υπαρξιακή.

Κοντολογίς, όταν οι σύγχρονοι εθνικιστές ενδιαφερθούν για το ελληνικό έθνος όπως είναι, ως αυτόνομη πολιτιστική, πνευματική, ιστορική οντότητα, και όχι ως συνιστώσα της Ευρώπης, όταν αγκαλιάσουν τον πολιτισμό του, ευθυγραμμιστούν με τα πάγια συμφέροντά του και αποβάλλουν τον σχεδόν ραγιάδικο ευρωπαϊσμό τους – δεν έχουμε κάποιο προαιώνιο χρέος απέναντι στα ευρωπαϊκά έθνη, ούτε τα ζωτικά μας συμφέροντα είναι εξαρτημένα από τις χώρες πέρα του Ρήνου, του Δούναβη και της Βόρειας θάλασσας – τότε ίσως να βγουν από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται σήμερα.

«Γι’ αὐτὸ λέγω, πὼς ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ δοκιμαστικὴ πέτρα γιὰ κάθε ἕναν ἀπό μας, ποὺ θὰ πάει σὲ κάποια χώρα της: ἢ θὰ γίνει πίθηκος ξενόδουλος, θαυμάζοντας σὰν οὐρανοκατέβατα ὅλα ὅσα βλέπει κι ἀκούει σὲ κείνη τὴ χώρα, καὶ θ’ ἀρνηθεῖ τὸ γάλα τῆς μάνας του, ἢ θὰ καταλάβει πόσο ψεύτικα εἶναι τὰ φανταχτερὰ στολίδια της, καὶ πόση βαρβαρότητα ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὴν πολιτισμένη ἐπιφάνειά της, καὶ θὰ ἀγαπήσει μὲ πάθος τὸν τόπο του, νοιώθοντας «μὲ ἐπίγνωση», τὴν πνευματική της εὐγένεια καὶ τὴν ὑπεροχή μας, μπροστὰ σὲ κεῖνες τὶς ἀνθρωπομερμηγκιές» – Φώτης Κόντογλου

                                                ΠΗΓΗ:themermaidtavern.gr