Στην παγίδα του χρέους

«Όσο διεστραμμένο και αν ακούγεται, δεν παύει να ισχύει το ότι, αυτοί που προκάλεσαν τη χρηματοπιστωτική κρίση είναι αυτοί που βγήκαν τελικά κερδισμένοι από την κρίση.

Στην προκειμένη περίπτωση ο χρηματοπιστωτικός κλάδος, μαζί με την Πολιτική, κατάφεραν να πετύχουν έναν απίστευτο, διπλό άθλο: να υποχρεώσουν όλους εμάς τους πολίτες να πληρώσουμε το τεράστιο κόστος της κρίσης, καθώς επίσης να αυξήσουν εκθετικά τη δική τους ισχύ, σταθεροποιούμενοι στην εξουσία.

Όπως λέγεται, «μπορεί κανείς εύκολα να αγνοήσει την πραγματικότητα – όμως, δεν μπορεί να αγνοήσει τις οδυνηρές συνέπειες της αγνοούμενης πραγματικότητας».

Ειδικότερα, η ΕΚΤ, εκμηδενίζοντας τα βασικά επιτόκια, έχει εγκλωβιστεί στην παγίδα ρευστότητας. Η γαλλική κυβέρνηση είναι στο τέλος της, με την εθνικοσοσιαλιστική παράταξη και το φράγκο προ των πυλών, ενώ η ανεργία στην Ευρώπη αυξάνεται συνεχώς –  παραμένοντας σταθερά σε υψηλά επίπεδα στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα.

Εν τούτοις η Τρόικα διασώζει έναντι αρκετών δις € τη χρεοκοπημένη πορτογαλική «Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος» – χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι, τα μαυροντυμένα στελέχη της δραστηριοποιούταν από το 2011 στη χώρα, έχοντας ελέγξει όλες τις τράπεζες της, χωρίς να ανακαλύψουν την παραπάνω μεγάλη τραπεζική απάτη.

Περαιτέρω, θα συνεχίσουν να απογοητεύονται σίγουρα όλοι όσοι είναι τόσο ανόητοι, ώστε να νομίζουν πως απλά και μόνο με την ψήφο τους κάθε τέσσερα χρόνια μπορούν να αλλάζουν τη ροή των πραγμάτων. Οι πολιτικοί, οι τράπεζες, καθώς επίσης οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, δεν πρόκειται να το επιτρέψουν ποτέ.

Ουσιώδης, απαραίτητη δηλαδή εδώ για την κατανόηση του θέματος, είναι η γνώση πως τα κράτη χρηματοδοτούνται αφενός μεν από τα φορολογικά έσοδα, αφετέρου από την πώληση ομολόγων – τα οποία εγγυώνται και πληρώνουν σε τελική ανάλυση επίσης οι πολίτες τους.

Το 99% αυτών των ομολόγων, των δανείων δηλαδή που συνάπτουν τα κράτη, αγοράζονται από το χρηματοπιστωτικό κλάδο – ο οποίος εύλογα επιβάλλει δικτατορικά τις θέσεις του αφού, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ναπολέων, «Το χέρι που δίνει είναι πάντοτε επάνω από το χέρι που παίρνει». 

Ακριβώς λόγω αυτού του αναμφίβολου γεγονότος, η ελπίδα να απαιτήσουν οι πολιτικοί να γίνουν οι απαραίτητες, βαθιές αλλαγές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, έτσι ώστε να μην προκληθεί μία επόμενη κρίση, είναι αμελητέες – αφού ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο, από τους έμμισθους, πιστούς, πειθήνιους υπηρέτες της οικονομικής ελίτ. Σε γενικές γραμμές δε η Πολιτική δεν υπηρετεί πλέον τους ανθρώπους, ούτε τα κόμματα τους ψηφοφόρους τους – αφού έχουν μετατραπεί στο άβουλο εκτελεστικό όργανο της οικονομικής εξουσίας. 

Δυστυχώς όμως, όλοι όσοι λένε στους ανθρώπους δυσάρεστες αλήθειες, χωρίς να τους χειραγωγούν με κενές υποσχέσεις ή με πανάκριβα προεκλογικά δώρα (τα οποία φυσικά πληρώνουν οι ίδιοι οι Πολίτες, ευγνωμονώντας παραδόξως τους θήτες τους), δεν έχουν καμία απολύτως δυνατότητα εκλογής – δεν γίνονται ούτε καν βουλευτές.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ το πολύ ενδιαφέρον αρθρο πατάντας ΕΔΩ