Η παγίδα του χρήματος & ο σκοτεινός ρόλος των κεντρικών τραπεζών

Οι απλοί άνθρωποι απαιτούν ως λύση της κρίσης χρέους, καθώς επίσης της εξαθλίωσης τους, την εκτύπωση νέων χρημάτων – μοιάζοντας με αυτόν που παρακαλεί το δήμιο του να του κόψει το χέρι που πονάει, έχοντας την εντύπωση πως έτσι θα θεραπευτεί

«Δεν είναι ο καπιταλισμός υπεύθυνος για το ότι, οι πλούσιοι γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι, εις βάρος των εισοδηματικά ασθενέστερων, για τη μη ισορροπημένη, άδικη αναδιανομή των εισοδημάτων δηλαδή, αλλά η εντελώς λανθασμένη κατασκευή του νομισματικού μας συστήματος. Το υφιστάμενο χρήμα είναι «κακό» – ενώ, εάν μία οικονομία θέλει να επιβιώσει, καθώς επίσης να είναι επιτυχημένη, θα πρέπει υποχρεωτικά τα χρήματα της να είναι «καλά». Όταν χρησιμοποιείται το «κακό» χρήμα, προκαλούνται ξανά και ξανά οικονομικές καταρρεύσεις – ενώ η απαραίτητη προϋπόθεση για τη δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων, οπότε του βιοτικού επιπέδου, είναι η χρήση «καλών» χρημάτων» – Bagus, Marquart.  

Θεωρούμε απολύτως απαραίτητη την ενημέρωση όσο το δυνατόν περισσοτέρων ανθρώπων, όσον αφορά το σκοτεινό ρόλο των κεντρικών τραπεζών, τις ληστρικές μεθόδους των εμπορικών, καθώς επίσης της δημιουργίας του «κρατικού χρήματος», στις σύγχρονες οικονομίες – οι οποίες λειτουργούν με ένα απαρχαιωμένο νομισματικό σύστημα, ηλικίας άνω των 200 ετών, κατασκευασμένο για να εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τις «ανάγκες» μίας αχόρταγης ελίτ.

Περαιτέρω, οφείλουμε να εξηγήσουμε την έννοια του σημερινού «κακού» χρήματος, όπως αυτό χαρακτηρίζεται στον πρόλογο του κειμένου μας – ξεκινώντας με το γεγονός ότι, τα «καλά» χρήματα υπήρχαν εκείνη την εποχή, όπου οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν πολύτιμα μέταλλα ή εμπορεύματα για τις συναλλαγές τους.

Σε μία οικονομία τώρα που κυκλοφορούν μόνο «καλά» χρήματα, όπως για παράδειγμα χρυσός, η ποσότητα χρήματος αυξάνεται τότε μόνο, όταν εισέρχεται νέος χρυσός – είτε μέσω της αγοράς του από άλλες χώρες, είτε με την εξόφληση των εμπορικών πλεονασμάτων έναντι χρυσού, είτε με την εξόρυξη του.
Τα «καλά» χρήματα είναι επομένως εκείνα, τα οποία δεν μπορεί να πολλαπλασιάσει ένα κράτος, μέσω της λειτουργίας του «τυπογραφείου» του. Αντίθετα, τα «κακά» χρήματα είναι αυτά που στηρίζονται στο σύστημα των χάρτινων, χωρίς αντίκρισμα νομισμάτων – τα οποία μπορούν να πολλαπλασιαστούν «κατά το δοκούν», ενώ η αξία τους βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην εμπιστοσύνη των ανθρώπων απέναντι τους.

Η έξοδος από τον κανόνα του χρυσού (1971), προς όφελος των άυλων, κρατικών χρημάτων είναι, μεταξύ άλλων, υπεύθυνη για τις μεγάλες αλλαγές στον ανθρώπινο χαρακτήρα – ειδικά επειδή οι άνθρωποι εξαρτήθηκαν από τη χρηματοπιστωτική βιομηχανία, από την οποία αδυνατούν πλέον να «απελευθερωθούν». Αυτός είναι ο βασικός λόγος, για τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι έγιναν «απρόσεκτοι», ανώριμοι, εγωιστικοί, υλιστικοί, κοινωνικά απομονωμένοι, επιφανειακοί, καθώς επίσης καταθλιπτικοί.

Συνεχίζοντας, η ποσότητα χρημάτων στην Ευρωζώνη αυξήθηκε, μεταξύ των ετών 2000 και 2012, κατά περίπου 100% – αντίθετα, το ΑΕΠ μόλις κατά 15%.

Με δεδομένο όμως το ότι, η ποσότητα χρημάτων πρέπει να προσαρμόζεται με ευελιξία στο ρυθμό ανάπτυξης, κάτι που στην περίπτωση της Ευρωζώνης και όχι μόνο «καταργήθηκε», θα έπρεπε τουλάχιστον οι τραπεζίτες, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά το έγκλημα που συντελέσθηκε, να εξεγερθούν εναντίον – κάτι που φυσικά δεν συνέβη, αφού το έγκλημα εξυπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα τους (αν και μεσοπρόθεσμα).

Οι υπόλοιποι, απλοί άνθρωποι βέβαια, οι οποίοι δεν γνωρίζουν δυστυχώς τη λειτουργία του χρήματος, απαιτούν ως λύση της πιστωτικής στενότητας που διαπιστώνουν, την οποία θεωρούν υπεύθυνη για την κρίση χρέους και την εξαθλίωση τους, την εκτύπωση νέων χρημάτων – μοιάζοντας ουσιαστικά με κάποιον,  ο οποίος παρακαλεί το δήμιο του να του κόψει το χέρι που πονάει, επειδή τον βασάνισε ο δήμιος, έχοντας την εντύπωση πως έτσι θα θεραπευτεί.

Ειδικότερα, ο πληθωρισμός που νομοτελειακά προκαλείται από την εκτύπωση νέων χρημάτων, ωφελεί κυρίως εκείνους, οι οποίοι εισπράττουν πρώτοι τα νέα χρήματα – μεταξύ άλλων, επειδή μπορούν να αγοράζουν αγαθά (μετοχές, ακίνητα κλπ.), στις ακόμη φθηνές τιμές, στις οποίες πωλούνται.

Αντίθετα, αυτοί που εισπράττουν τα νέα χρήματα τελευταίοι, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων λοιπόν, ζημιώνονται σε μεγάλο βαθμό – επειδή εκείνη ακριβώς τη στιγμή, οι τιμές των αγαθών, καθώς επίσης των υπηρεσιών, έχουν ήδη αυξηθεί.

Οι πρώτοι παραλήπτες των νέων χρημάτων είναι το κράτος, οι τράπεζες, καθώς επίσης οι μεγάλες επιχειρήσεις – τελευταίοι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Συμπερασματικά λοιπόν, ο πληθωρισμός που ακολουθεί πολύ αργότερα την εκτύπωση χρημάτων, δημιουργεί φτώχεια, κυρίως στις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις – πλούτο δε σε εκείνους τους υπερβολικά πλουσίους, οι οποίοι συνδέονται στενά με το τραπεζικό σύστημα.

Οι κύριοι υπεύθυνοι της υπερβολικής διόγκωσης των χρεών, καθώς επίσης της μεταφοράς πλούτου από τους πλούσιους στους φτωχούς, της σκόπιμα εσφαλμένης λοιπόν λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι οι κυβερνήσεις των κρατών – ακολουθούμενες από τις κεντρικές τράπεζες.

Σε κάθε περίπτωση η ανάπτυξη, η οποία αποτελεί τη μοναδική λύση για τη μείωση τόσο των ιδιωτικών, όσο και των δημοσίων χρεών, καθώς επίσης για την καταπολέμηση της ανεργίας, δεν προέρχεται από την αύξηση της ποσότητας χρήματος – αλλά αποκλειστικά και μόνο από τις επενδύσεις, οι οποίες έχουν πάψει πλέον να διενεργούνται σε ολόκληρη σχεδόν τη Δύση.

Στις αδύναμες χώρες, όπως η Ελλάδα, για ειδικούς λόγους (ασταθές κλίμα, ύφεση, μειωμένη ζήτηση κλπ.), ενώ σε όλες τις υπόλοιπες, ακριβώς επειδή τυπώνονται μεγάλες ποσότητες χρημάτων χωρίς αντίκρισμα – τις οποίες εισπράττουν πρώτοι οι ισχυροί, επενδύοντας τες στα καζίνο, στα οποία έχουν μετατραπεί τα χρηματιστήρια, όταν σταμάτησαν να υπηρετούν πλέον τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ περισσότερα πατώντας:

www.analyst.gr/2014/09/07/h-pagida-tou-xrimatos/2/

© Copyright 2014 - Analyst.gr.