Ενώ το κράτος τον επαίνεσε για την επιτυχία του στις
Πανελλήνιες Εξετάσεις στις οποίες συμμετείχε από τη φυλακή με σχετική άδεια από
τις Αρχές, σήμερα το ίδιο κράτος τού αρνείται το δικαίωμα να φοιτήσει στη Σχολή
που εισήχθη, απορρίπτοντας συστηματικά τα αιτήματά του για χορήγηση
εκπαιδευτικών αδειών.
Με τον τρόπο αυτό, αντί να ενθαρρύνει, ως οφείλει, του
στερεί κάθε δυνατότητα κοινωνικής επανένταξης, αναιρώντας τους ίδιους τους
στόχους του σωφρονιστικού συστήματος.
Η πρόταση από την πλευρά του Υπουργείου Δικαιοσύνης,
περί θέσπισης δυνατότητας στους κρατουμένους φοίτησης εξ αποστάσεως, όχι μόνο
δεν επιλύει το πρόβλημα, αλλά αντίθετα, προσβάλλει και υποβαθμίζει κατάφωρα την
έννοια της παιδείας, η οποία είναι απόλυτα και άρρηκτα συνυφασμένη με την
προσωπική επαφή εκπαιδευτικού - μαθητή.
Το κράτος οφείλει να παρέμβει προς την κατεύθυνση
της προστασίας της ζωής του Νίκου Ρωμανού όχι μόνο για ανθρωπιστικούς λόγους,
αλλά γιατί το αίτημά του είναι θεμιτό και εύλογο, και σε καμμία περίπτωση δεν
μπορεί μία Πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της να εξωθεί τα μέλη της στο θάνατο.