Στη "ΣΦΑΓΗ της ΧΙΟΥ" αφιερωμένη η γιορτή της 25ης Μαρτίου, στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου "Η Ελληνική Παιδεία"

Aφιερωμένη στη "Σφαγή της Χίου" είναι η γιορτή της 25ης Μαρτίου στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου "Η Ελληνική Παιδεία". Καθηγητές και μαθητές αποφάσισαν με αυτόν τον τρόπο  ν' αντισταθούν στο...διεθνή εξευτελισμό της χώρα μας και να κρατήσουν ψηλά τα ιδανικά της Ελλάδας. Το τιμητικό αφιέρωμα στη Χίο θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 26 Μαρτίου στις 6:00 το απόγευμα στο συγκρότημα Αμαρουσίου (Κανάρη 9, τηλ. 210 80.24.125).

                                                          Πρόγραμμα εκδήλωσης



Τη Υπερμάχω
"Δυό λευτεριές την ίδια μέρα"
Στην Κυρά του Γένους"
ΧΙΟΣ 1822
Α. ΜΕΡΟΣ
"Μελετώντας την ιστορία..."
Β. ΜΕΡΟΣ
"Η Σφαγή της Χίου πηγή έμπνευσης και δημιουργίας"
Δ. Βικέλα "Λουκής Λάρας" (θεατρικό)
Ν. Ντελακρουά "Η σφαγή της Χίου" (εικαστικό)
Βίκτωρ Ουγκώ "Το Ελληνόπουλο" (χορικό-χορωδία-ορχήστρα)
Γ. ΜΕΡΟΣ
Ελληνικοί Χοροί
"Ο Δετός" (Μεστά Χίου)
"Νενητούτσικος"
"Γιαρ-γιαρ" (Σαμοθράκη)
"Ικαριώτικος"
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
"Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλιον" Απολυτίκιον
Επίλογος
Στο πρόγραμμα υπάρχει απόσπασμα από το ποίημα του Βίκτωρ Ουγκώ "Το Ελληνόπουλο" του 1828, το οποίο παραθέτουμε στο σύνολό του (σε μετάφραση του Κωστή Παλαμά)
Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τα' όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ' αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ' τα νερά.
Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ' την αφάνταστη φθορά.
Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τ' ήθελες τάχα να 'χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν' αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;
Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να τα πλέξης ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;
Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ` το Ιράν, που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ' το δεντρί
που μεσ' στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κ' έν' άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, Δεν σώνει
μεσ' απ' τον ίσκιο του να βγει;
Μη το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύκτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ' όλα τα αγαθά
τούτα; Πες. Τα` άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
-Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Νά.