Τα... πριμ που πήρε ο Σπύρος Λούης

Σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο, στις 29 Μαρτίου 1896, ο νερουλάς Σπύρος Λούης από το Μαρούσι κατακτά μία από τις πλέον ιστορικές νίκες του ελληνικού αθλητισμού.

Κερδίζει τον πρώτο επίσημο διεθνή μαραθώνιο δρόμο στην ιστορία του παγκόσμιου στίβου και μένει «αθάνατος».

Επί της κλασικής διαδρομής Μαραθώνας – Αθήνα ξεπερνάει αρχικά τους ξένους αντιπάλους του, στη συνέχεια τους Έλληνες και για πολλά – πολλά χρόνια αργότερα και τις φήμες που ξέσπασαν ότι τάχα «έκλεψε» στα τελευταία χιλιόμετρα.

Έχουν γραφεί χιλιάδες άρθρα, γνώμες, κριτικές, κείμενα για τον αγώνα και τη νίκη του Σπύρου Λούη.

Σήμερα εμείς δεν θα ασχοληθούμε ούτε πώς έφθασε ο Έλληνας δρομέας στη γραμμή εκκίνησης, ούτε πώς εξελίχθηκε ο αγώνας ούτε για τη μετέπειτα ζωή του.

Θα φέρουμε στο φως τα πριμ που έλαβε από ενθουσιώδεις συμπατριώτες μας, απόλυτο δείγμα της χαράς και περηφάνιας τους αλλά και του σεβασμού τους προς τον αθλητή που έτρεξε με το Νο 17 στη λευκή φανέλα του.

Πρόκειται για μια διαφορετική προσέγγιση στη μεγάλη νίκη του Λούη που ποτέ ξανά στη ζωή του δεν έτρεξε σε μαραθώνιο δρόμο.



Ο πρόεδρος της συντεχνίας αργυροχρυσοχόων Αθήνας, κ. Κυπαρίσσης πρόσφερε στον μεγάλο Έλληνα πρωταθλητή μια χρυσή αλυσίδα.
Ο καφεπώλης Δημήτρης Μπαβέας ανακοίνωσε ανήμερα της νίκης του ότι προσφέρει δωρεάν καφέ στον Λούη σε καθημερινή βάση για έναν ολόκληρο χρόνο.

Η ξενοδόχος Δήμητρα Βιβή θα παρέχει δωρεάν φαγητό εφ όρου ζωής ενώ οι σιδηρόδρομοι Αττικής δωρεάν εισιτήρια επίσης για όλη τη ζωή του Λούη αλλά και της οικογένειας του.

Ένα κεντρικό κουρείο της πρωτεύουσας πρόσφερε δωρεάν κούρεμα και ξύρισμα ενώ ο ιδιώτης Μιχαήλ Βόδας έκανε δώρο μια κυνηγετική καραμπίνα.

Ωστόσο, ως το πιο αξιοπερίεργο δώρο πρέπει να θεωρηθεί μία σιδερένια ραπτομηχανή μάρκας Σίνγκερ.

Όπως προείπαμε, ο Σπύρος Λούης δεν έτρεξε ποτέ ξανά στη ζωή του.

Το 1936 παραβρέθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου αλλά ουδέποτε υπήρξε σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής όπως κακώς μνημονεύεται σε αρκετές εκδόσεις.

Ο Λούης ακολουθούσε στην τελετή έναρξης τον σημαιοφόρο Γιάννη Σεραιδάρη (σφαιροβολία) και πρόσφερε λίγο αργότερα, με ρούχα τσολιά, ένα κλαδί αγριελιάς στον Αδόλφο Χίτλερ.