Στη γραμμή του Τζορτζ Σόρος η Μαρίνα Πατούλη, στο ζήτημα της εγκατάστασης ασυνόδευτων «προσφυγόπουλων»

Η τοποθέτηση της Προέδρου του Ομίλου για την «UNESCO Βορείων Προαστίων», σχετικά με αντιδράσεις εγκατάστασης  ασυνόδευτων προσφυγόπουλων σε σχολεία

Με επίκεντρο τις αντιδράσεις από ομάδες του πληθυσμού που έχει ξεσηκώσει το ζήτημα της εγκατάστασης ασυνόδευτων προσφυγόπουλων σε σχολεία ανά την Ελλάδα αλλά και στα βόρεια προάστια στο πλαίσιο της επικείμενης φιλοξενίας τους στην πτέρυγα Μπόμπολα του Νοσοκομείου «Αμαλία Φλέμινγκ, η Πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Βορείων Προαστίων Μαρίνα Πατούλη Σταυράκη, τοποθετείται σχετικά:

«Είναι ελπιδοφόρο που στις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών και ομάδων του πληθυσμού ενάντια στη φιλοξενία ανήλικων προσφυγόπουλων σε τοπικές εγκαταστάσεις και στην ένταξή τους στο σχολικό περιβάλλον, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων στον Δήμο Πεντέλης υψώνουν το ανάστημά τους και μας υπενθυμίζουν ότι η παιδεία και η μάθηση δεν υψώνουν τείχη αλλά απελευθερώνουν από προκαταλήψεις και κάθε είδους στερεότυπα.
Ως Όμιλος που υπερασπίζει τα πανανθρώπινα ιδανικά και ιδεώδη επιδοκιμάζουμε τη θέση τους, που τους τιμά ως γονείς και ατομικά ως οντότητες.
Η ύψιστη αποστολή της εκπαίδευσης είναι η αποδοχή του άλλου, η ανεκτικότητα, και μέσα από αυτή τη διαπλαστική διαδικασία, η προαγωγή του Ανθρώπου. Αρετές που στη σύγχρονη εποχή το ελληνικό σχολείο, η ελληνική οικογένεια φαίνεται ότι έχουν αποτύχει να εμπνεύσουν και να εμφυσήσουν στα παιδιά μας.
Η προστασία, η φροντίδα και η υπεράσπιση όλων των παιδιών για όλους εμάς, εκπαιδευτικούς, φορείς, γονείς αλλά και στο σύνολό μας ως κοινωνία πρέπει να αποτελεί πρώτιστο μέλημα.

Στη βάση αυτή πρέπει να αναγνωρίσουμε
ότι η ετερογένεια των σημερινών κοινωνιών αλλά και των μαθητικών τάξεων είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή και απαιτείται επανεξέταση τόσο των ιδεολογικών μας προσεγγίσεων όσο και των μεθόδων διδασκαλίας μας, κυρίως στα ανθρωπιστικά μαθήματα.
Τα τελευταία χρόνια ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία έχουν πάρει διαστάσεις τις οποίες η εκπαίδευση δεν μπορεί πλέον να αγνοεί.
Τα μεγάλα και ευρέως αποδεκτά ιδεώδη, όπως η ειρήνη, η ισότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη, η μη διάκριση κάποιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας έναντι των άλλων, έχουν χάσει το πραγματικό τους περιεχόμενο.
Ως κοινωνία βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σημείο καμπής.
Πρέπει, λοιπόν, να μας γίνει βαθιά συνείδ
ηση ότι καθένας από εμάς οφείλει να προβληματιστεί, να
αναρωτηθεί και να δει πίσω από το εξωτερικό περίβλημα του κάθε ανθρώπου, να κοιτάξει
τον ίδιο τον άνθρωπο χωρίς τις παραμορφώσεις που προκαλούν οι εδραιωμένες
ξενοφοβικές & ρατσιστικές αντιλήψεις, αυτόν τον άνθρωπο που παλεύει για ίσα
δικαιώματα & θέλει να είναι και να νιώθει ελεύθερος, που διεκδικεί και δικαιούται να
ζήσει.
Είναι η ώρα ως κοινωνία να κάνουμε το μεγάλο βήμα, να ρίξουμε τα τείχη του φόβου