Η απόπειρα κατάργησης της εθνικής μας εορτής της 28ης Οκτωβρίου 1940

                            «Η Αθήνα ελεύθερη»;

Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα: 

«Για τέταρτη χρονιά φέτος οι εκδηλώσεις «12 Οκτωβρίου 1944. Η Αθήνα ελεύθερη» γεμίζουν την πόλη. 
Πέντε φορείς, το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, η Περιφέρεια Αττικής, ο Δήμος Αθηναίων, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους και η ΕΡΤ, αναλαμβάνουν τη διοργάνωση και υποστηρίζουν ένα σύνολο δράσεων για την ανάδειξη της επετείου της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής τον Οκτώβριο του 1944 ως μιας πάνδημης γιορτής της πόλης. Οι εκδηλώσεις, που εκτείνονται όλο τον χρόνο, κορυφώνονται τον μήνα Οκτώβριο». 

Από τον Οκτώβριο του 2015 λοιπόν, από την επαύριο δηλαδή της ανάληψης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρείται τεχνηέντως η υπέρμετρη ανάδειξη της 12ης Οκτωβρίου 1944, ως ημέρας μνήμης, ανταγωνιστικής της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Το ΟΧΙ του 1940 δεν φαίνεται να είναι και πολύ αρεστό στο «φιλε-left» σύστημα εξουσίας, λόγω προφανώς των αντιστασιακών μηνυμάτων που αυτό περνάει στην ελληνική κοινωνία και μάλιστα στη νεολαία και ως εκ τούτου θα πρέπει να υποβαθμιστεί και υποσκελιστεί και εν τέλει να καταργηθεί (1). 

Στο πλαίσιο αυτό δίδεται έμφαση, ιδιαίτερα στη δημόσια εκπαίδευση, στην ανάδειξη άλλων πτυχών της περιόδου, προσπάθεια εμφορούμενη πάντοτε υπό ένα διάχυτο «μεταμοντέρνο» πνεύμα μηδενισμού και δη εθνομηδενισμού. 
Η μαθητιώσα νεολαία λοιπόν βρίσκεται στο στόχαστρο του υπ. Παιδείας, που μέσω «επιμορφωτικών» σεμιναρίων και προγραμμάτων του ΙΕΠ προς τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, στο πλαίσιο πάντοτε ενός ευρύτερου σχεδιασμού εκ του πονηρού αλλαγής του κέντρου βάρους, από το ΟΧΙ του 1940 και την πανεθνική και παλλαϊκή Αντίσταση, στην Απελευθέρωση και τον Εμφύλιο.
Δύο είναι οι βασικοί ιδεολογικοί πυλώνες βάσει των οποίων επιχειρείται η κατάργηση της 28ης Οκτωβρίου 1940, μέσω της ανάδειξης της 12ης Οκτωβρίου 1944, ημέρας απελευθέρωσης της πρωτεύουσας: 

α) το liberal ιδεολόγημα του ευρωπαϊσμού και της παγκοσμιοποίησης, σύμφωνα με το οποίο «η Ελλάδα είναι μοναδική χώρα στην Ευρώπη που εορτάζει την έναρξη και όχι τα λήξη του πολέμου», και 
β) Τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα του κυβερνώντος σχήματος του «Πρώτη φορά Αριστερά». 
Στην πρώτη περίπτωση οι Έλληνες εγκαλούνται ως δήθεν «φιλοπόλεμοι» διότι εορτάζουν την αντίσταση στον ξένο επιβουλέα, τη φασιστική Ιταλία (1940), και όχι τη συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας (1945) ή την απελευθέρωση της πρωτεύουσας Αθήνας (1944), χάρη κυρίως στις αλλεπάλληλες ήττες του Άξονα από τους Συμμάχους. 
Επίσης, εγκαλούνται για «εθνοκεντρισμό», εφόσον δεν εορτάζουν μαζί με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είτε εκείνοι πολέμησαν (π.χ. ΕΣΣΔ, Βρετανία), είτε παραδόθηκαν σχεδόν αμαχητί (π.χ. Δανία), είτε υπήρξαν ακόμα και συνεργάτες του Άξονα, με χιλιάδες μάλιστα εθελοντές στα Ες Ες (π.χ. Κροατία, βαλτικές χώρες και άλλες ανατολικές χώρες) 

(2). Από την άλλη επιχειρείται η καλλιέργεια ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος -κατά το «διαίρει και βασίλευε»- και αποδόμησης του πανεθνικού και παλλαϊκού χαρακτήρα της αντίστασης των Ελλήνων από το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 μέχρι και την αποχώρηση ή την παράδοση και του τελευταίου Γερμανού στρατιώτη από τη χώρα μας (Σεπτέμβριος 1944 – Μάιος 1945).

Έτσι αναδεικνύονται άλλες πτυχές της περιόδου εκείνης, πάντοτε υπό ένα πνεύμα μηδενισμού, με θεματολογία όπως οι δωσίλογοι, η πείνα, η μαύρη αγορά, καθημερινή ζωή, ο υλικός πολιτισμός, πρωτίστως δε τα εμφύλια πάθη της εποχής. Σε κάθε δε περίπτωση αποσιωπώνται οι ηρωικές πράξεις ανθρώπων του λαού μας, η ανάδειξη των οποίων απαγορεύεται διά ροπάλου, ιδίως στη δημόσια εκπαίδευση, βάσει τουλάχιστον των σχετικών οδηγιών των σχολικών συμβούλων 
(3). Για τον εσμό των εθνομηδενιστών, η λήξη της γερμανικής Κατοχής είναι πρωτίστως η απαρχή του καταστροφικού για τον τόπο μας, μα και τόσο αγαπητού για την ιστοριογραφία τους Εμφυλίου, και τίποτε περισσότερο. 
Για όλους αυτούς η Απελευθέρωση παρουσιάζει ουσιαστικά ενδιαφέρον, γιατί αμέσως μετά την ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά (1944) και ο Εμφύλιος Πόλεμος (1946-49), κορυφαίες στιγμές σύμφωνα με το αφήγημά τους. Υπ’ αυτό λοιπόν το εθνομηδενιστικό και ενίοτε εμφυλιοπολεμικό οπτικό πρίσμα μπορεί κανείς να αναγνώσει και να ερμηνεύσει τον τόσο ζήλο για ανάδειξη της 12ης Οκτωβρίου 1944 ως οιονεί εθνικής μας εορτής, εις βάρος της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Εμείς από την πλευρά μας έχουμε να αντιτείνουμε το ότι η 28η Οκτωβρίου είναι μία εθνική εορτή που καθιερώθηκε «από τα κάτω», εν μέσω της Κατοχής, από τον απλό αγωνιζόμενο ελληνικό λαό και τις αντιστασιακές του οργανώσεις. 
Ο λαός μας δεν εορτάζει μόνο τις νίκες του, μα και τον αγώνα και τις θυσίες του για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έννοιες άγνωστες για τον εσμό των κάθε λογής εθνομηδενιστών. 
Το μεγαλείο και αξία του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου εδώ ακριβώς έγκειται: οι Έλληνες του τότε αγωνίστηκαν εναντίον υπέρτερων σε μέσα και αριθμούς εχθρικών δυνάμεων, μη γνωρίζοντας αν θα νικήσουν ή αν θα ηττηθούν 
(4).Αυτός ο αγώνας είχε έναν πάνδημο και πανεθνικό χαρακτήρα. 

Από την ηγεσία του τόπου μέχρι και τον τελευταίο αγρότη και στρατιώτη, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ο λαός μας αντιστάθηκε αρχικά κατά την ιταλική και εν συνεχεία κατά τη γερμανική εισβολή, συνεχίζοντας τον ένοπλο αγώνα του και καθ’ όλη την περίοδο της Κατοχής, μην υποστέλλοντας ποτέ τη σημαία της αντίστασης. 
Αυτό είναι άλλωστε το μήνυμα του ΟΧΙ: 

Μήνυμα αντίστασης και συνάμα μήνυμα ενότητας, που κάποιοι θέλουν να διασαλεύσουν. 

Όταν στον αυστηρά ελεγχόμενο από το μεταξικό καθεστώς Τύπο της εποχής δημοσιευόταν επιστολή του Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, που καλούσε τους Έλληνες να αγωνιστούν για την ελευθερία τους, αυτό προφανώς σήμαινε ότι ακόμα και οι θανάσιμοι κατά τα άλλα πολιτικοί αντίπαλοι της εποχής παραμέρισαν τις διαφορές τους και ενώθηκαν ενώπιον του επερχόμενου κοινού κινδύνου και έτσι οδηγηθήκαμε στο έπος του 1940.

Σήμερα ποιον ενοχλεί η εθνική ενότητα; Κυρίως δε ποιον ενοχλεί το αντιστασιακό φρόνημα του λαού μας; 

Ποιος δεν θέλει να περάσει και στη νέα γενιά η αντιστασιακή μας παράδοση; Πρόκειται φυσικά για ρητορικά ερωτήματα, μέσα από την απάντηση των οποίων μπορούμε να κατανοήσουμε το ποιος επωφελείται από όλη αυτή την ιστορία.

 Η πολιτική βούληση για αντικατάσταση της 28ης Οκτωβρίου από την 12η Οκτωβρίου προκύπτει και από αναφορές σαν αυτήν, της σχολικής συμβούλου Βασιλική Σακκά, η οποία σε «επιμορφωτική» ομιλία της προς τους εκπαιδευτικούς έχει κάνει σαφή λόγο για κατάργηση της εθνικής μας εορτής: «Να γιορτάσουμε την απελευθέρωση και όχι την κήρυξη του πολέμου».

«Η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου 1940 ως εθνικής μας εορτής».

«Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 ενοχλεί. Να καταργηθεί!».

«Γιατί ενοχλεί η 28η Οκτωβρίου;».

                                                          του Θ.Κ. από την Ρήξη φ. 147

                                                                  €   ●► « » ▲▼◄ $