Εἶναι ἐφικτὴ ἡ ἐπάνοδος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας;

 α) Τὸ Βυζάντιο δὲν ἐπανέρχεται
Εἶναι ὅπως σὲ ὑπολογιστή. Ἐπαναφέρεις ἕνα κείμενο ποὺ ἔσβησε τελευταῖο, ἀλλὰ δύσκολα ἐπαναφέρεις προτελευταῖο κείμενο ποὺ ἔσβησε καὶ ἀντεκατεστάθη ἀπὸ τροποποιημένο  κείμενο ποὺ ἔσβησε τελευταῖα.

Τὸ Βυζάντιο τὸ 1453 ἀντεκατεστάθη καὶ ἐτροποποιήθη ἀπὸ τὴν Ὀθωμανία. 
Ἀκόμα πιὸ πίσω ἡ άρχαία Ῥώμη ἀντεκατεστάθη καὶ ἐτροποποιήθη ἀπὸ τὴν νέα Ῥώμη κ.ο.κ. 

Ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ σβησμένου τελευταίου κειμένου εἶναι μέν ἐφικτὴ ἀλλὰ βραχυπρόθεσμη. 
Ἔχουμε ὡς παράδειγμα τὴν ἐπαναφορὰ τῆς ἀρχαίας προχριστιανικῆς Ῥώμης ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη, ἀλλὰ μόνον γιὰ τρία χρόνια (360-363) καὶ μόνον κατόπιν τῆς πολλῆς προσφάτου πτώσεως τῆς ἀρχαίας Ῥώμης, μὲ τὴν ἄνοδο στὴν ἐξουσία τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (306-337).

β) Μὲ ποῖον τρόπο ἡ Ὀθωμανία ἐπεκάλυψε καὶ ἀντεκατέστησε τὸ Βυζάντιο;

Μέσα στὴν μακρὰ περίοδο 2500 χρόνων τῆς οἰκουμενικῆς αὐτοκρατορίοας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, ἀπὸ τὴν Περσικὴ Αὐτοκρατορία στὴν Ὀθωμανική, μέσῳ τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Ἀλεξάνδρου, τῆς ἀρχαίας Ῥώμης καὶ τῆς Βυζαντινῆς, ἡ διαλεκτικὴ πορεία της ἀνεγνωρίσθη ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ εἰκόνα ποὺ ἐπαρουσίαζε ἦταν πάντα ἡ ἴδια, συνάμα ὅμως καὶ κάθε φορὰ διαφορετικὴ καὶ ἐξελικτική. 
Ἔτσι, ἡ μεγάλη ἀλλαγὴ μεταξὺ ἀρχαίας καὶ νέας Ῥώμης ὑπῆρξε ἡ μεταφορά της στὰ νερὰ τοῦ Βοσπόρου καὶ ἡ ἐπιβολὴ τῆς νέας θρησκείας τοῦ χριστιανισμοῦ. 

Ἡ μεγάλη ἀλλαγὴ τὸ 1453 δὲν ὑπῆρξε οὔτε ἀλλαγὴ τοποθεσίας, οὔτε ἀλλαγὴ θρησκείας, ἀλλὰ ἀλλαγὴ ἀπὸ μονομιλλετιακὴ κοινωνικὴ δομὴ σὲ τετραμιλλετιακὴ δομή.

Ἡ ἰδεολογία τοῦ Βυζαντίου ὑπῆρξε μέχρι τέλους ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως ἡ ἰδεολογία τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ὑπῆρξε μέχρι τέλους ὁ μαρξισμός-λενινισμός. 

Ὁ πρωτοεθνικισμὸς ποὺ ἐνεφανίσθη μετὰ τὸ 1204, ὑπῆρξε φαινόμενο παρακμῆς, συνεπείᾳ τοῦ θρησκευτικοῦ σχίσματος τοῦ 1054, ὅπως καὶ ὁ πρωτοκαπιταλισμὸς ποὺ ἐνεφανίσθη σταδιακὰ στὴν ΕΣΣΔ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Στάλιν, ὑπῆρξε φαινόμενο παρακμῆς, συνεπείᾳ τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου καὶ τῆς ηὐξημένης ἐπιθετικότητος τῆς Δύσεως. 
Ἡ πρὸ τοῦ 1917 τσαρικὴ Ῥωσία ἔχει σβήσει διὰ παντός, ὅπως καὶ τὸ Βυζάντιο, καὶ μία ἐπάνοδος τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἐὰν συμβῆ θὰ εἶναι βραχεῖα, ὅπως καὶ μιὰ ἐπάνοδος χωρὶς μεταβολές, τῆς Ὀθωμανίας, ὅσο βραχεῖα ὑπῆρξε ἡ ἐπάνοδος τῆς ἀρχαίας Ῥώμης ἀπὸ τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη.
Ἡ ἰδεολογία τῆς Ὀθωμανίας ὑπῆρξε μέχρι τέλους τὸ τετράστυλο κοινωνικὸ οἰκοδόμημα τῶν τεσσάρων μιλλετίων.  

Παρὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ δυτικοφερμένου ἐθνικισμοῦ στὶς ἀρχὲς τοῦ ΙΘ΄(19ου) αἰῶνος, τὸ  ὀθωμανικὸ κοινωνικὸ οἰκοδόμημα ἐξεφράζετο ἀκόμη ἔντονα τὸ 1798, μέσῳ τοῦ περιφήμου κειμένου τῆς «Διδασκαλίας Πατρικῆς». 
Τὸ διάγγελμα αὐτὸ πρὸς τὸν  λαὸ τῶν Ῥωμαίων τῆς Αὐτοκρατορίας, ποὺ εἶχε συγγράψει ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἄνθιμος ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου στὸ Φανάρι, τὸν Γρηγόριο Ε’ καὶ στὸ πνεῦμα τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἀθανασίου Παρίου (1721-1813), δύσκολα κατανοεῖται σήμερα, ἐπειδὴ ἔχουμε πιστεύσει στὶς πομφόλυγες περὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ποὺ συνεχίζει νὰ ἐξαποστέλλῃ ἡ Δύση μὲ τεραστία δόση ὑποκρισίας στὰ μέρη μας, ὅταν σφάζει λαϊκοὺς ἡγέτες τῆς περιοχῆς ὅπως τὸν Σαντὰμ Χουσσεΐν ἤ τὸν Καντάφι ἤ ὅταν γυμνόστηθες κοπέλες καὶ ἀλληλέγγυες τῶν μεταναστῶν προβάλουν τὸ σῶμα τους γιὰ νὰ ἀκινητοποιήσουν τὶς δυνάμεις ἀσφαλείας τῶν κατεχομένων ἀπὸ τὴν Δύση ἐδαφῶν ποὺ ἀνενόχλητη ὀργανώνει τὴν μία μετὰ τὴν ἄλλη ἔγχρωμες καὶ ἀνοιξιάτικες ἐπαναστάσεις, οἱ πρῶτες τῶν ὁποίων ἦσαν αὐτὲς τῶν Βαλκανίων τοῦ 1821 ποὺ ἐξήλωνε σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ΙΘ΄αἰῶνα τὸ πουλόβερ τῆς Ὀθωμανίας.

γ) Τὸ νόημα τῆς πατριαρχικῆς κραυγῆς τοῦ 1798

Ἡ «Διδασκαλία Πατρικὴ» τοῦ πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἀνθίμου, ἐπικουρουμένου ἀπὸ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ καὶ τὸν διδάσκαλο τοῦ Γένους, σοφὸ ἅγιο  Ἀθανάσιο Πάριο, προειδοποιοῦσε ὅτι:

 1) Οἱ ὑποκριτικὲς ἰδέες περὶ ἐλευθερίας καὶ ἀνεξαρτησίας (δηλαδὴ διαμελισμοῦ τῆς οἰκουμενικῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς) εἶναι τοῦ Διαβόλου (δηλαδὴ τοῦ δυτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ) καὶ ἀντέβαινον ρητῶς εἰς τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας.

2) Ἡ Οἰκουμενικὴ Αύτοκρατορία τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς ποὺ σήμερα ἐκφράζεται μέσῳ τῆς Ὀθωμανίας (καὶ πρωτύτερα μέσῳ τοῦ Βυζαντίου) οἰκοδομήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ προφυλάξῃ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν ὀρθόδοξο, ἀπὸ τὴν ἀπληστία τῶν ἰμπεριαλιστῶν: 
«Ἰδέτε λαμπρότατα τί οἰκονόμησεν ὁ ἄπειρος ἐν ἐλέει καὶ πάνσοφος ἡμῶν Κύριος, διὰ νὰ φυλάξῃ καὶ αὖθις ἀλώβητον τὴν ἁγίαν καὶ ὀρθόδοξον πίστιν ἡμῶν τῶν εὐσεβῶν καὶ νὰ σώςῃ τοὺς πάντας. Ἤγειρεν ἐκ τοῦ μηδενὸς τὴν ἰσχυρὰν αὐτὴν βασιλείαν τῶν Ὀθωμανῶν ἀντί τῆς τῶν Ῥωμαίων ἡμῶν βασιλείας, ἡ ὁποία εἶχεν ἀρχίσει τρόπον τινὰ νὰ χωλαίνῃ εἰς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως φρονήματα».

3) Ὁ Θεὸς ἔφερε τοὺς Ὀθωμανοὺς γιὰ νὰ προστατεύσῃ τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τοὺς παπιστές :   
«Καὶ ὕψωσε τὴν βασιλείαν αὔτη τῶν Ὀθωμανῶν περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλην διὰ νὰ ἀποδείξῃ ἀναμφιβόλως ὅτι θείῳ ἐγένετο βουλήματι καὶ ὄχι μὲ δύναμιν τῶν ἀνθρώπων, καὶ νὰ πιστοποιήσῃ πάντας τοὺς πιστοὺς ὅτι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον ηὐδόκησε νὰ οἰκονομήσῃ μέγα μυστήριο, τὴν σωτηρίαν δηλαδὴ εἰς τοὺς ἐκλεκτοὺς τῶν λαῶν».

4) Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ Τουρκοκρατία ἀλλὰ βασιλεία ὀθωμανικὴ ποὺ προστατεύει τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν δυτικὴ δουλεία: 
«Κατέστησε λοιπὸν ἐφ’ἡμᾶς ὁ παντοδύναμος Κύριος αὐτὴν τὴν ὑψηλὴν βασιλείαν διὰ νὰ εἶναι εἰς μὲν τοὺς Δυτικοὺς ὡσὰν ἕνας χαλινός, εἰς δὲ τοὺς Ἀνατολικοὺς ἡμᾶς, πρόξενος σωτηρίας».

5) Ἡ «ἐλευθερία» εἶναι προπαγανδιστικὴ ἐφεύρεση τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καὶ ἀποτελεῖ ὀλέθριο κίνδυνο γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. 
Θυμίζει δὲ τὰ σημερινὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα» ποὺ προωθοῦνται ἀπὸ τὶς μὴ κυβερνητικὲς ὀργανώσεις στὴν ὑπηρεσία τῶν δυτικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν γιὰ νὰ ὑποδουλώσουν τὸν Τρίτο Κόσμο: 
«Ὁ πρῶτος ἀποστάτης, ὁ Διάβολος... ἐμεθοδεύθη εἰς τὸν τρέχοντα αἰῶνα μίαν ἄλλη πονηρία καὶ ἀπάτην ξεχωριστήν, δηλαδὴ τὸ νῦν θρυλούμενον σύστημα τῆς ἐλευθερίας τὸ ὁποῖον κατ’ ἐπιφάνειαν φαίνεται τάχα καλόν... ὑπάρχει ὅμως ἕνα δέλεαρ τοῦ διαβόλου καὶ φαρμάκι ὀλέθριον, διὰ νὰ κατακρημνίσῃ τοὺς λαοὺς εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ εἰς τὴν ἀκαταστασίαν».

6) Ἡ ὀθωμανικὴ βασιλεία ἐξασφαλίζει τὴν ἐπιβίωση τῆς Ὀρθοδοξίας: 
«Φυλάξατε στερεὰν τὴν πατροπαράδοτόν σας πίστην καὶ ὡς ὀπαδοὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπαρασάλευτον τὴν ὑποταγὴν εἰς τὴν πολιτικὴν διοίκησιν, ὁποὺ σᾶς χαρίζει ὅσα ἀναγκαῖα μόνον εἰς  τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ τὸ τιμιώτερον ἀπ΄ὅλα, ὁποὺ δὲν προξενεῖ κανένα ἐμπόδιον ἤ βλάβην εἰς τὴν ψυχικήν σας σωτηρίαν».

7) Πρόβλεψη γιὰ τὴν ἐπερχομένη καταστροφὴ τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ μελλοντικοῦ κρατιδίου: 
«Ὄχι Χριστιανοί! Ἄς μὴ χάσωμεν διὰ μίαν ψευδὴν καὶ ἀνύπαρκτον τάχα ἐλευθερία τοῦ παρόντος βίου, τὰς ἀμαραντίνους στεφάνους τῆς αἰωνίας μακαριότητος».

 Καὶ ὁ σοφὸς Ἄνθιμος «ἐπειδὴ ἔφθασα –λέγει- εἰς  τέτοιον γῆρας» ἱκετεύει τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ ἐννοήσουν ὅτι ἀληθὴς ἐλευθερία εἶναι: 
α)Ἡ διάθεσις τῆς λογικῆς ψυχῆς, ἥτις ποδηγετεῖ χάριτι Θεοῦ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὸ καλόν, χωρὶς ὅμως νὰ τὸν βιάσῃ. Ἡ τοιαύτη ἐλευθερία ὀνομάζεται αὐτεξούσιον. 
β) Ἡ ἐλευθερία τὸ νὰ ἠμπορῇ νὰ βάλλη εἰς πράξιν τὰ τῆς θελήσεώς του ὀρέξεις ὁ ἄνθρωπος ἀνεμποδίστως, ἡ ὁποία εἶναι μία ἀνυποταξία. 
γ) Λέγεται ἐλευθερία τὸ νὰ ζῇ τινὰς κατὰ τοὺς θείους καὶ ἀνθρωπίνους νόμους, τουτέστι τὸ νὰ ζῇ ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε ἔλεγχον τῆς συνειδήσεως καὶ ἀπὸ παιδείαν πολιτικήν. Εἰς  αὐτὴν οὗν τὴν δημοκρατίαν αὐτοὺς τοὺς φύσει διαφόρου καταστάσεως ἀνθρώπους κι αὐτεξουσίους ὅταν τοὺς θεωρήσωμεν κι ἀνυποτάκτους, πῶς ἠμπορῇ νὰ συσταθῇ αὐτὴ ἡ διοίκησις; 
Ὁ δυνατὸς ἐπικρατήσει τοῦ ἀδυνάτου, ὁ εὔρωστος τοῦ ἀσθενοῦς, ὁ γνωστικὸς ἀπατήσει τὸν ἄγνωστον». 
Μὲ ἐνυπωσιακὴ ἀκρίβεια ὁ Ἄνθιμος ξεσκεπάζει τὴν βία ποὺ στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας ἡ δυτικὴ ἀστικὴ τάξη ἀσκεῖ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων. 
Ὁ Ῥουσσὼ  ἔγραφε τότε: «Πρέπει νὰ ὑποχρεωθῇ [διὰ τὴς βίας] ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι ἐλεύθερος».

 Ἐνώπιον τοῦ στυγνοῦ κατακτητοῦ Βοναπάρτη καὶ τῶν Ἑλλήνων δωσιλόγων του, τῆς Δύσεως τοῦ Διαφωτισμοῦ, ὁ Ἄνθιμος ὑπενθυμίζει τὸ αὐτονόητο: 
Ὅτι ἐπὶ  μισὴ χιλιετία ἡ Ὀρθοδοξία ἐπέζησε καὶ ἐπανῆλθε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας πιὸ δυνατὴ ἀπὸ ποτέ, χάρι στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, ἐνῷ ὅταν τὸ 1821 συνεκροτήθη ἕνα ὀπερετικὸ κρατίδιο τύπου Κοσόβου στὸ ὄνομα τῆς δυτικῆς ἐλευθερίας, κατηντήσαμε ἀποτυχημένο failed state.

δ) Ἡ τεραστία εὐθύνη τοῦ Βατικανοῦ στὴν καταστροφὴ τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς καὶ τὴν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ Κοσόβου τοῦ 1821

Στὸν ΙΗ΄αἰῶνα, ὁ ῥωμαιοκαθολικισμός, ὡς πράκτωρ τοῦ δυτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ εἰσέδυε ὅλο καὶ βαθύτερα στοὺς ὀρθοδόξους κύκλους τῆς Αὐτοκρατορίας. 
Γι’  αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε: 
«Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς εἶναι ἡ αἰτία». Ἡ ἐπιρροὴ αὐτὴ τοῦ καθολικισμοῦ ὑπῆρξε ἡ αἰτία μίας οὐσιαστικῆς κρίσεως ποὺ ἐξεδηλώθη στὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ πνευματικὸ αὐτὸ κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὅλοι οἱ σουλτάνοι εἶχαν ἀναλάβει ὑπὸ τὴν προστασίαν τους καὶ εὐημεροῦσε χάριν τῶν προνομίων ποὺ ἡ δυναστεία τῶν Ὀσμανιδῶν τοῦ εἶχε παραχωρήσει ἐξ ἀρχῆς.

 Ἡ κρίση αὐτὴ ὠνομάσθη ἡ περὶ τῶν μνημοσύνων καὶ ἐξεδηλώθη λόγῳ τῶν δραστηριοτήτων τῆς σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης, τὸ 1754, ποὺ ἐπέτρεψε νὰ γεννηθῇ σὲ ἀντίδραση πρὸς αὐτοὺς τοὺς καθολικίζοντες Ἀγιαννίτες, τὸ ἀνατολικὸ ἀναγεννησιακὸ κίνημα τῆς Φιλοκαλίας (ὀνομαζόμενο καὶ τῶν Κολλυβάδων) –παραδοσιακό, ἀντιδυτικό, φιλωθωμανικό, ποὺ ὐπεστήριζε τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας- καὶ ποὺ ἐξηπλώθη στὸν ΙΘ΄αἰῶνα στὴν Ῥουμανία καὶ στὴν Ῥωσία. Ἡγέτες τοῦ κινήματος ὑπῆρξαν τρεῖς ἅγιοι: ὁ Μακάριος Νοταρᾶς, μητροπολίτης Κορίνθου (1731-1805), ὁ Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749-1809) καὶ ὁ Ἀθανάσιος Πάριος (1722-1813).

 Καὶ οἱ τρεῖς αὐτοὶ ἱεράρχαι ἐπανέφεραν τὴν τουρκόφιλη παράδοση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ ἐθεώρουν τοὺς Δυτικοὺς ὡς τοὺς μεγαλυτέρους ἐχθροὺς τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Μεταξὺ τῶν μεγάλων συγγραφέων τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς ποὺ ὑπήρξαν φιλοκαλικοὶ κατὰ τὸν ΙΘ΄αἰῶνα, ἠμποροῦμε νὰ μνημονεύσουμε τὸν Ῥῶσο Φιόντορ Ντοστογιέβσκι (1821-1881) καὶ τὸν Ἕλληνα Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη (1851-1911).

Ὅμως, ὁ πλέον ῥιζοσπαστικὸς τῶν τριῶν προαναφερθέντων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος Πάριος. 
Ὡς ἱερεὺς καὶ καθηγητὴς ἀντιδίκησε βιαίως μὲ τὸν ἡγέτη τῆς δυτικῆς παρατάξεως Ἀδαμάντιο Κοραῆ τὸν Σμυρναῖο (1748-1833), πράκτορος τοῦ Βοναπάρτη κατὰ τὸν Ἰωάννη Ῥωμανίδη, ὁ ὁποῖος ὑπεστήριζε μία θεωρία ἐξυπηρετικὴ γιὰ τὸν γαλλικὸ ἰμπεριαλισμό. Ἔλεγε πὼς κληρονόμοι τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἦσαν οἱ Γάλλοι, ὅπως καὶ οἱ Ῥῶσοι, ἀπὸ τὴν πλευρά τους, ἰσχυρίζοντο ὅτι ἦσαν κληρονόμοι τοῦ Βυζαντίου, καὶ ὅτι ἔπρεπε συνεπῶς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες νὰ γίνουν Γάλλοι γιὰ νὰ ἐπανακτήσουν τὸν πολιτισμό τους, ποὺ ἔχάθη δῆθεν λόγῳ ὀθωμανοποιήσεως.

Ὁ Κοραῆς ὠνόμαζε τὴν θεωρία του «μετακένωσιν», δηλαδὴ μετάγγιση αἵματος ὁλοκλήρου τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ στὸ σῶμα τῆς Ἑλλάδος. 

Σὲ ἕνα «Σάλπισμα πολεμιστήριον» ποὺ εἶχε ἐκδώσει τὸ 1801, ὁ Κοραῆς ἔλεγε: Δὲν ὑπάρχουν Ἕλληνες ποὺ νὰ διαφέρουν ἀπὸ τοὺς Γάλλους. 
Ὑπάρχει μόνον ἕνα ἔθνος, τῶν Ἑλληνογάλλων. Τὸ 1800 ἔγραφε: «Θαυμαστοὶ γενναῖοι Γάλλοι [τοῦ Βοναπάρτη]. Κατ’ἐσᾶς δὲν εἶναι ἄλλοι, πλὴν Γραικῶν, ἀνδρειωμένοι, κ’εἰς τοὺς κόπους γυμνασμένοι. Φίλοι τῆς ἐλευθερίας, τῶν Γραικῶν τῆς σωτηρίας. 
Ὅταν ἔχωμεν τοὺς Γάλλους, τὶς ἡ χρεῖα ἀπὸ ἄλλους; 
Γάλλοι καὶ Γραικοὶ δεμένοι, μὲ φιλίαν ἑνωμένοι. Δὲν εἶναι Γραικοὶ ἤ Γάλλοι, ἀλλ’ἕν ἔθνος Γραικογάλλοι».(Ἆσμα πολεμιστήριον τῶν ἐν Αἰγύπτῳ [μετὰ τοῦ Βοναπάρτου] περὶ ἐλευθερίας μαχομένων Γραικῶν).

Στὸν «Διάλογο δύο Γραικῶν»ποὺ εἶχε συντάξει στὴν Βενετία τὸ 1805, εἶχε προτείνει στὸ λαό του νὰ παύσῃ νὰ ὀνομάζεται Ῥωμηός-Ῥωμαῖος -ὅπως εἶχε καθιερωθῆ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας μέχρι καὶ στὴν διάρκεια τῆς Ὀθωμανίας- ἀλλὰ Ἕλλην, κατὰ ἐπιθυμία τῶν Δυτικῶν οἱ ὁποῖοι πάντα διεκδικοῦσαν τὸν τίτλο τῶν Ῥωμαίων τῆς ψευδεπίγραφης «Ῥωμαϊκῆς Γερμανικῆς Αὐτοκρατορίας» τῆς Δύσεως καὶ οἱ ὁποῖοι μέσῳ τοῦ δηλητηρίου τοῦ ἐθνικισμοῦ ἐφόρεσαν τὸ 1821, περικεφαλαία στὸν Κολοκοτρώνη καὶ τὸν ἐβάπτισαν (ὑποτιμητικὰ στὴν ἀντίληψη τους) Ἕλληνα, ὅπως ὁμοίως ἐβάπτισαν, ὑποτιμητικὰ κατ’αὐτοὺς, τοὺς Ὀθωμανούς, ὡς Τούρκους. 
Πράγματι, ἐπὶ ἐπάνω ἀπὸ μία χιλιετία, ἀπὸ τὸν Καρλομᾶγνο μέχρι τὸ 1923, οἱ ἅρπαγες δυτικοὶ βαρβαρικοὶ λαοὶ ἐπέμεναν νὰ ὀνομάζουν τὴν Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Ἑλληνικὴ (δηλαδὴ εἰδωλολατρική) καὶ μετὰ τουρκική (δηλαδὴ βαρβαρική), γιὰ νὰ κρατήσουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὸν ἐπίζηλο τίτλο τοῦ Ῥωμαίου. 
Μὲ τὴν ἐπιβολὴ ὅμως τοῦ ἐθνικισμοῦ στὸν ἑλληνικὸ καὶ τουρκικὸ χῶρο οἱ ὑποτιμητικὲς αὐτὲς ὀνομασίες ἔγιναν πηγὴ ὑπερηφανείας!

Ὁ Κοραῆς ἐπετίθετο βιαίως κατὰ τῶν ὀρθοδόξων μοναχῶν ποὺ κατ’αὐτὸν –καὶ σωστά- ἠναντιώνοντο στὸ ἔθνος (ὅμως ὄχι στὸ γένος). 
Ἡ ἀντιθρησκευτική του θέση ἐνεπνέετο ἀπὸ τὴν φοβερὴ σφαγὴ ποὺ ἐγνώρισε κατὰ τὴν γαλλικὴ ἐπανάσταση ὁ γαλλικὸς κλῆρος καὶ ὁ γαλλικὸς μοναχισμός. Ἰσχυρίζετο ὅτι ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς βυζαντινῆς ἐποχῆς, οἱ μοναχοὶ ἐξωθοῦσαν τοὺς αὐτοκράτορες νὰ γίνονται θεολόγοι ἀντί  γιὰ στρατηγοί.

Ἀντιθέτως ὁ Πάριος ἔγραψε μία «Παρότρυνσιν» γιὰ νὰ ἀποθαρρύνῃ αὐτοὺς ποὺ ἔστελναν τοὺς υἱους των νὰ σπουδάσουν στὴν Εὐρώπη, ὥστε νὰ μὴν ἐπηρεασθοῦν ἀπὸ τὶς δυτικὲς ἰδέες. 
Σὲ ἕνα ἄλλο κείμενο, ποὺ ἐδημοσίευσε τὸ 1798, μὲ τίτλο «Χριστιανικὴ Ἀπολογία», κατόπιν αἰτήσεως, ὅπως λέγει, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ε΄, καὶ ποὺ ἐτυπώθη στὸ Πατριαρχικὸ Τυπογραφεῖο, ἔγραφε πὼς ὅλο τὸ γένος τῆς Δύσεως ἀπέρριψε τελείως τὸν χριστιανισμό, ἐρύπανε τοὺς ἁγίους τόπους καὶ μετέτρεψε τὶς ἐκκλησίες σὲ ἐμπορικὰ καταστήματα καὶ τὰ μοναστήρια σὲ οἴκους ἀνοχῆς.

Τὸ 1785, ὁ Πάριος συνέγραψε τὸν βίο τοῦ μεγαλυτέρου ἐχθροῦ τῆς Δύσεως στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Μάρκου Εὐγενικοῦ, ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσσου, γεννημένου στὴν Πόλη τὸ 1392. Ἀποκαλεῖ χαρακτηριστικὰ τὸν Μᾶρκο, «δόξα τῆς Ἀσίας» καὶ «κεραυνὸ ποὺ κατέστρεψε τὴν δυτικὴ ὑπερηφάνεια». 
Ἐτιτλοφόρησε τὸ βιβλίο του αὐτό «Ὁ Ἀντιπάπας», ἐφ’ὅσον ὁ Μᾶρκος ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τοῦ πάπα στὸν ΙΕ΄αἰῶνα. 

Ὑπῆρξε ἐπίσης καθηγητὴς τοῦ Γενναδίου καὶ ἡγέτης τῆς φιλοτουρκικῆς παρατάξεως, αὐτὸς ποὺ ἐνέπνευσε τὸν πρῶτο πατριάρχη τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας μετὰ τὸ 1453.

ε) Ὁ ἐγκλωβισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὰ δίχτυα τοῦ ἑλληνοφραγκικοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ ὁ ῥόλος τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας

Ἀπίστευτο καὶ ὅμως ἀληθινό! Ἀκόμη καὶ οἱ ΓΟΧ τὴς Ἐκκλησίας τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου ἔχουν ξεχάσει τὸ ὀθωμανικὸ γένος τῶν Ῥωμηῶν καὶ ἔχουν συνταχθῆ σήμερα μὲ τὸν ἑλληνικὸ ἐθνικισμό, φραγκικῆς προελεύσεως!

Πῶς ὅμως οἱ φραγκολάτρες, ἀρνητὲς τῆς θρησκείας μας, ἐπέτυχαν αὐτὴν τελεία μεταβολὴ τῆς θέσεως τῆς ἑλληνωρθοδόξου Ἐκκλησίας μας σὲ ἐθνικιστικὸ κατασκεύασμα ποὺ ὑμνεῖ κάθε χρόνο τὴν θρησκευτοκτόνο 25ης Μαρτίου 1821, καὶ τοὺς ἐθνικιστὲς ἱερεῖς ὅπως τὸν Παπαφλέσσα, τὸν Ἀθανάσιο Διάκο, τὸν μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο καὶ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο; 
Ἡ ἀπάντηση εἶναι: 
Ἡ ἀξιοθαύμαστη προπαγάνδα τῆς γαλλοεμπνευσμένης, μέσῳ Ῥωσίας, μασονικῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ποὺ ἔπεισε μὲ ψεύδη τοὺς ἐξεγερθέντες χωρικοὺς τῆς Πελοποννήσου ὅτι δῆθεν ὁ ἡγέτης τοῦ ῥωμαίϊκου μιλλετίου Γρηγόριος Ε΄ ποὺ ἥδρευε στὸ Φανάρι, πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὰ χωριά τους καὶ ποὺ ἀδυνατοῦσαν ἐλλείψῃ ΜΜΕ νὰ ἐξακριβώσουν ἐὰν αὐτὸ ἦταν ἀλήθεια ἤ ὄχι, ὑπεστήριζε μίαν ἀντικυβερνητικὴ ἀποσχιστικὴ ἐξέγερση.

Τὸ Βῆμα, στὶς 19 Μαρτίου 2006 ἐδημοσίευσε μία λίστα Μασόνων ποὺ περιελάμβανε τὸ ὀνόματα 244 ἐπιφανῶν Μασόνων ἀπὸ τὸ 1800 ἕως τὸ 1950 τῶν ἀρχείων τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῶν μασόνων τῆς Ἑλλάδος. 
Τὸ ὄνομα τοῦ Γρηγορίου Ε΄ δὲν ἐμφανίζεται πουθενά. 
Στὶς 23 Μαρτίου 1821, ὁ οἱκουμενικὸς Πατριάρχης ἀφόρισε τὴν Ἐπανάσταση καὶ τὸν στρατηγὸ Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη, μασόνο, ἀρχηγὸ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας. Ἀλλὰ στὶς 10 Ἀπριλίου τοῦ ἰδίου ἔτους ὁ Ὀθωμανὸς αὐτοκράτωρ τὸν ἀπηγχόνησε ὡς ὑπεύθυνο τῆς ἐξεγέρσεως.

Στὶς δύο μεγάλες οἰκουμενικὲς αὐτοκρατορίες τῆς Κίνας καὶ τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς ὁ ἡγέτης θρησκευτικῆς, ἐπαγγελματικῆς, κοινωνικῆς ἤ ἐθνικῆς ὁμάδος ἦταν ἐξ ὁρισμοῦ ὑπεύθυνος γιὰ τὴν δράση τῶν ὑφισταμένων του καὶ ὁ πατριάρχης, ὡς ἡγέτης τοῦ μιλλετίου τῶν Ῥωμηῶν ἦταν ὑπεύθυνος γιὰ τὴν συμπεριφορὰ τῶν μελῶν τοῦ μιλλετίου. 
Συνεπῶς, ὁ σουλτάνος δὲν εἶχε λόγο νὰ ἐξακριβώσῃ ἐὰν πράγματι ὁ Πατριάρχης ἦταν ἐνήμερος τῆς ἐξεγέρσεως τῶν Ῥωμηῶν τῆς Αὐτοκρατορίας. 
Ὡς μιλλετμπασί (δηλαδὴ ἐθνάρχης) ἦταν ὑπεύθυνος καὶ ἔπρεπε νὰ τιμωρηθῇ. Εἴκοσι χρόνια ἐνωρίτερα εἶχε ἐκφρασθῆ, μαζὶ μὲ τὸν Ἄνθιμο καὶ τὸν Πάριο, σαφῶς κατὰ οἱασδήποτε ἀντισουλτανικῆς ἐξεγέρσεως. 
Ὡς ἐντόνως ἀντιφράγκος δὲν ἠδύνατο νὰ δεχθῇ τὴν ἀνταρσία τοῦ μιλλετίου του, ὅσο καὶ ἄν ἡ μετέπειτα ἱστοριογραφία τοῦ κρατιδίου προσεπάθησε νὰ ἐπικυρώσῃ τὶς ψευδεῖς δηλώσεις περὶ ἀντιθέτου τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας.

Ὁ Σουλτάνος ἐθεώρησε τὴν ἐξέγερση τῶν Ῥωμηῶν τοῦ Μωριὰ μεγάλο κίνδυνο γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Αὐτοκρατορίας. 
Ἔξαλλος, ἔπαυσε δύο Μεγάλους Βεζύρηδες σὲ διάστημα ὀλίγων ἡμερῶν, κάλεσε δὲ τὸν σεϊχουλισλάμη, δηλαδὴ τὸν ἐθνάρχη τοῦ σουννιτικοῦ μιλλετίου (τὸν ἀντίστοιχο τοῦ Γρηγορίου Ε΄ γιὰ τοὺς μουσουλμάνους) καὶ τὸν διέταξε νὰ ἐκδώση φετβὰ κατὰ τοῦ ὀρθοδόξου μιλλετίου, κάτι ποὺ ἠρνήθη νὰ κάνῃ μὲ ἀποτέλεσμα ὁ σουλτάνος νὰ τὸν κρεμάσῃ καὶ αὐτόν.

στ) Ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ ὡς ἑλληνοτουρκικὸ σύμβολο

Ἡ Ἐκκλησία μας, αὐτὴ τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ Ἀνθίμου καὶ τοῦ Παρίου, ἐνώπιον τῆς μελλοντικῆς ὑποδουλώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ γένους μέσῳ τῆς ξενοκινήτου ἀποσχιστικῆς ἐξεγέρσεως τῆς 25ης Μαρτίου 1821, τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας βλέπουμε μὲ τὴν σημερινὴ κατάρρευση, γνωρίζει κάλλιστα ὅτι ἡ Ὀθωμανία ἐπεβλήθη στὸν ἑλληνικὸ χῶρο ὡς ἀπελευθερωτικὴ δύναμη, μέσῳ τῶν Ῥωμηῶν στρατηγῶν της, τοὺς Ἐβρενός, στὸν ΙΔ΄αἰῶνα καὶ Ζαγανός, τὸν ΙΕ΄αἰῶνα.

 Ἁπτώτερο παράδειγμα εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ βυζαντινοῦ ἄρχοντος Ἐβρενοῦ. Ὑπηρέτησε τὸν σουλτάνο Ὀρχὰν στὸν ΙΔ΄αἰῶνα ἀπὸ τὴν ἑπομένη ἤδη τῆς καταλήψεως τῆς Προύσης καὶ ἔγινε ὀπαδὸς τοῦ μπεκτασισμοῦ. Ὑπῆρξε ὁ κυριώτερος στρατιωτικὸς ἡγέτης τῶν Ὀθωμανῶν. 
Ἐπὶ Μουρὰτ Α’, δευτεροτόκου υἱοῦ καὶ διαδόχου τοῦ Ὀρχάν, ἐνῷ ὁ σουλτάνος ἡγεῖτο προσωπικὰ τοῦ δεξιοῦ πλευροῦ τοῦ κράτους του, δηλαδὴ τοῦ ἀνατολικοῦ μετώπου, ποὺ κατηύθυνε τὶς ἐπιθέσεις του ἐπὶ τοῦ Εὐξείνου Πόντου, ὁ Ἐβρενὸς, ὡς διοικητὴς τῆς στρατιᾶς τοῦ Αἰγαίου, ἦτο ἐπιφορτισμένος μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ καταλάβῃ τὴν Μακεδονία καὶ τὴν πρωτεύουσά της, τὴν Θεσσαλονίκη. 
Ἐπολέμησε τοὺς Βουλγάρους, κατόπιν δὲ τοὺς Σέρβους, τοὺς δύο σλαυϊκοὺς λαοὺς ποὺ εἶχαν ἐπωφεληθῆ τῆς μακρᾶς παρακμῆς τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας γιὰ νὰ ἀποσχισθοῦν καὶ νὰ ἱδρύσουν κράτη εἰς βάρος της. 
Ὁ Ἐβρενὸς ἔπεισε τὸν βασιλέα Ἀνδρόνικο Δ΄ Παλαιολόγο (1376-1379) νὰ γίνῃ ὑποτελὴς τοῦ Μουράτ, ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε βοηθήσει νὰ πάρῃ τὸν βυζαντινὸ θρόνο. Ἔτσι τὴν κατάκτηση τῆς Ἑλλάδος τὴν ἐξεκίνησε στὸν ΙΔ΄αἰῶνα ἕνας Ἕλλην ἄρχων ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία, γιὰ λογαριασμὸ τῆς ἀνερχομένης νέας αὐτοκρατορίας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς.

Ὁ Ἕλλην γενίτσαρος στρατηγὸς Ζαγανός κατέλαβε τὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1453 γιὰ λογαριασμὸ τοῦ Πορθητοῦ. 
Στὴν διαθήκη του ὁ Μουρὰτ Β’εἶχε διορίσει τὸν Τσανταρλὶ Χαλίλ, μέλος τῆς ἰσχυρῆς οἰκογενεία τῶν  Τσανταρλὶ καὶ κύριο ἀντιπρόσωπο τῆς τουρκικῆς ἀριστοκρατίας, προστάτη τοῦ νέου αὐτοκράτορος. 
Ἔτσι ὁ Μωάμεθ ὑπεχρεώθη νὰ τοποθετήσῃ τὸν γέροντα Χαλὶλ πρῶτο μέγα βεζύρη τῆς βασιλείας του.

 Ἀλλὰ ὁ Χαλὶλ ἀντετίθετο στὴν Ἅλωση, 
Τότε, μόλις τρεῖς ἡμέρες προτοῦ πέσει ἡ Βασιλεύουσα, ὁ Μωάμεθ συνεκάλεσε κάτω ἀπὸ τὰ τείχη της τὴν κυβέρνησή του. 
Ὁ Χαλὶλ ἐζήτησε νὰ ἀρθῇ ἡ πολιορκία. Ἐξήγησε στὸν νεαρὸ αὐτοκράτορα, ποὺ ἦταν μόλις 21 ἐτῶν, πὼς ἡ ἐπιχείρηση καταλήψεως τῆς Πόλης ἦταν πολὺ παρακινδυνευμένη. Ἦλθε καὶ ἡ σειρὰ τοῦ Ζαγανοῦ νὰ ὁμιλήσῃ. 
Γνωρίζοντας ὅτι ἐντὸς τῶν τειχῶν ὁ βυζαντινὸς λαὸς, ὑπὸ τὴν πνευματικὴ ἡγεσία τοῦ Γενναδίου, ἤθελε νὰ ἀνοίξῃ κερκόπορτες γιὰ νὰ ἀπελευθερωθῇ ἀπὸ τὴν σκλαβιὰ τῶν ῥωμαιοκαθολικῶν Παλαιολόγων ποὺ ὑπηρετοῦσαν τὸν Πάπα, εἶπε πὼς οἱ φόβοι τοῦ μεγάλου βεζύρη  ἦσαν ἀβάσιμοι. Ἀνεφέρθη στὶς προφητεῖες ποὺ προέβλεπαν τὴς πτώση τῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Βυζαντινῶν. Ἐξύμνησε τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, τὸν νεαρὸ αὐτὸν  ἥρωα ποὺ σὰν τὸν Μωάμεθ Β΄, ἀλλὰ μὲ στρατὸ πολὺ ὀλιγώτερο, εἶχε κατακτήσει τὴν οἰκουμένη. Μεγάλος ἀριθμὸς νεαρῶν Ἑλλήνων ἐξαλεβισθέντων στρατηγῶν τοῦ σουλτάνου ὑπεστήριξε τὸν Ζαγανὸ καὶ ὁ Χαλὶλ ἐκατηγορήθη πὼς εἶχε ἐξαγοραθῆ ἀπὸ τὸν Παλαιολόγο. Τὴν 1η Ἰουνίου 1453, συνελήφθη μὲ τὰ περισσότερα μέλη τῆς οἰκογενείας του καὶ ἐδημεύθη ἡ περιουσία του.

Ἡ τουρκικὴ ἀριστοκρατία εἶχε ἡττηθῆ ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα περιστοιχιζόμενο ἀπὸ τοὺς νεαροὺς ἐξαλεβισθέντες Ῥωμηούς. 
Ἐβρενὸς καὶ Ζαγανὸς δὲν ἐπῆραν τὰ ἐδάφη τῆς Νέας Ῥώμης ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Ῥωμηῶν ποὺ τὰ εἶχαν ἤδη χάσει, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Βουλγάρων, τῶν Σέρβων καὶ τῶν Φράγκων. 
Δηλαδὴ ἐπανέφεραν τὴν Ῥώμη στὴν δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀντικειμενικὰ λοιπὸν ἠμποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἠργάσθησαν γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς ἑλληνωρθοδοξίας.

Ἀντὶ τῆς ξενοκινήτου 25 Μαρτίου 1821, σήμερα ὁ Ἑλληνισμὸς θὰ ἔπρεπε μαζὶ μὲ τὴν Τουρκικὴ Δημοκρατία, νὰ ἑορτάζῃ καθε χρόνο, ὡς κοινὴ ἐθνικὴ ἑορτή, τὴν 29η Μαΐου 1453, ὡς ἡμερα ἀπελευθερώσεως τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Φράγκους, διότι ἡ Πόλη δὲν ἁλώθηκς ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἀντεκατέστησαν τὴν παρηκμασμένη δυναστεία τῶν Παλαιολόγων μὲ τὴν ἀκμάζουσα δυναστεία τῶν Ὀσμανιδῶν, χαρίζοντας ἄλλα 400 χρόνια μεγαλείου στὴν Ῥωμηοσύνη, διότι ἡ αὐτοκρατορία τῶν Ὀσμανιδῶν ὑπῆρξε ἡ αὐτοκρατορία τῶν Ῥωμηῶν.

 Ἁγιὰ Σοφιά, σκέτη λοιπόν, ἑλληνικά, Ayasofya, σκέτη τουρκικά, ὄχι Ἁγία Σοφία, ὄχι Ναὸς τῆς Ὑπάτης Σοφίας τοῦ Ἐνσάρκου Λόγου τοῦ Θεοῦ ὄχι ἡ Sancta Sophia, Sancta Sapientia, Sainte Sophie, ὄχι ὡς βυζαντινὴ ἐκκλησία, ὀθωμανικὸ τέμενος ἤ μουσεῖο. 
Ἡ Ἁγιὰ Σοφιά-Ayasofya  σκέτη ἑλληνοτουρκική.

Γιὰ νὰ καταλάβῃ κανεὶς τὸν ψυχισμὸ τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ συνόλου, χρειάζεται νὰ μελετήσῃ  τὴν ἀφοσίωση Ἑλλήνων καὶ Τούρκων στὸ ἀξεπέραστο σύμβολο τῆς Ἀγιὰ Σοφιᾶς. 
Ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ ἐκφράζει τὸ διαλεκτικὸ ἀντιφατικὸ καὶ τελικὰ συνθετικὸ σύνολο τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ σώματος. Αὐτὴ ἡ διαλεκτικὴ ποὺ παρέμεινε ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα, μέσῳ τοῦ Σωκράτους, τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Μεβλανὰ Τζελαλεντὶν Ῥούμη, τὸ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ἐποικοδομιτικῆς ἑλληνοτουρκικὴς σκέψεως.

Ἡ θεία κοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ ἐπέρασε καὶ στοὺς Τούρκους Ἀλεβῆδες, σὲ στάση προσοχῆς «ὀρθοὶ  ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου τὸ ἀνάγνωσμα» καὶ ποτὲ μὲ φραγκικὸ γονάτισμα ἤ περσικὴ προσκύνηση, ἐτοιμάζεται διαλεκτικὰ μὲ τὴν ἑξῆς ἐντυπωσιακὴ ἀντιφατικὴ φρασεολογία, ἀκαταλαβίστικη γιὰ τοὺς Δυτικούς: 
«Μελίζεται καὶ διαμερίζεται ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος .
Ὁ πάντοτε ἐσθιόμεος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος».

Ὁ ἄλτερ ἔγκο τοῦ Ἴωνος Δραγούμη καὶ ὀνειροπόλος τῆς ἑλληνοτουρκικῆς ἑνότητος, ὁ Ἕλλην ἀξιωματικὸς Ἀθανάσιος Σουλιώτης-Νικολαϊδης, ἔγραφε τὸ 1908, ὡς παρατηρητὴς στὴν Κωνσταντινούπολη, εἰσερχόμενος στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἦταν ἀκόμη τζαμί. Παρατηρεῖ τὸν χότζα ποὺ, καθισμένος μὲ σταυρωτὰ τὰ πόδια διδάσκει σὲ μία πενηνταριὰ πιστοὺς ποὺ τὸν περιβάλλουν. 
Ὁ χότζας μιλᾷ μὲ ἁπλότητα καὶ γελᾷνε ὅλοι μαζί. Καὶ ὁ Σουλιώτης παρατηρεῖ : «Βέβαια ἡ διδασκαλία αὐτοῦ τοῦ χότζα ἐπέδρα πολὺ πραγματικώτερα ἀπὸ τοὺς μακαρονισμοὺς καὶ τὴν θεατρικότητα τῶν δικῶν μας ἱεροκηρύκων». 
Και πιὸ πέρα σημειώνει στὸ σημειωματάριό του γιὰ «τὰ χριστιανικὰ ἀγιάσματα ποὺ πᾶνε καὶ τούρκισσες καὶ τὰ κομπολόγια [κομποσχοίνια  ἤ τεσμπίχ] τοῦ χότζα ποὺ πᾶνε καὶ χριστιανές. Γίνεσαι Τοῦρκος Κωνσταντῆ, ἄντρα μου νὰ σὲ πάρω; Ἐσὺ γίνεσαι Χριστιανή, γυναῖκα νὰ σὲ πάρω;»

Στὴν Πόλη παρατηρεῖ μὲ τρυφερότητα τὸν τρόπο ζωῆς τῶν Τούρκων προσθέτοντας:  «Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ῥωμηοί, ὅσοι δὲν φραγκοφέρνουν. Καὶ φραγκοφέρνουν περισσότεροι Ῥωμηοὶ ἀπὸ Τούρκους».

Ὁ ἀλεβῆς Μωάμεθ ὁ Πορθητὴς ὅταν ἀπηλευθέρωσε τὴν Πόλη ἀπὸ τοὺς φραγκευμένους οὐνῖτες Παλαιολόγους, ἐπανέφερε τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ στὸ ῥωμαίϊκο μεγαλεῖο της, διότι ἡ Σοφία τῆς Ἀνατολῆς εἶχε ἐπισήμως μετατραπῆ σὲ ῥωμαιοκαθολικὸ ναὸ ἀπὸ τὸ 1204 στὸ 1261 καὶ σὲ οὐνιτικὸ καθολικὸ ναὸ ἀπὸ τὸ 1438 στὸ 1453. Δὲν ἦτο δυνατόν, αὐτὸς ὁ συνεχιστὴς τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ῥώμης νὰ ἐκφρασθῇ διαφορετικὰ ἀπὸ τοὺς βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες. 
Καὶ μάλιστα, γιὰ νὰ ὁλοκληρώσῃ καὶ νὰ ἐπεκτείνῃ τὸ βυζαντινό του ἔργου, ἔκτισε καὶ πάλι τὸν καταληστευμένο καὶ κατεστραμένο ναὸ ἀπὸ τοῦ Φράγκους τὸ 1204, τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τεραστίων διαστάσεων, σχεδὸν ὅσο ἡ Ἁγιὰ Σοφία, ὅπου ἐνεταφιάζοντο οἱ πατριάρχες τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος,  ποὺ ἡ λάρνακα μὲ τὸ λείψανό του μετεφέρθη ἐκεῖ τὸ 438 ἕως ποὺ ἐκλάπη ἀπὸ τοὺς Φράγκους τὸ 1204.

Ὁ Πορθητὴς (1432-1481) ἠθέλησε λοιπὸν νὰ ταφῇ ἐκεῖ. 
Μόνον ποὺ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι εἶχαν γίνει ἐρείπια. 
Γι αὐτὸ καὶ τὸ 1463-1470,  ἐζήτησε ἀπὸ Ἕλληνα ἀρχιτέκτονα,  τὸν Χριστόδουλο (γνωστὸ καὶ μὲ τὸ τουρκικό του ὄνομα Ἀτὶκ Σινάν), νὰ τὸ ξανακτίσῃ γιὰ νὰ τὸ ἀφιερώσῃ ὡς τζαμὶ στὸν Πορθητή  (Φατὶχ τζαμί), κρατῶντας ὅμως τὴ κρύπτη στὴν ὁποία εὑρίσκοντο οἱ τάφοι τῶν αὐτοκρατόρων.

Ἕνας θρῦλος λέγει πὼς αὐτὸς ὁ βυζαντινὸς ἀρχιτέκτων ἐπειδὴ εἶχε ἀποτύχει νὰ κτίσῃ τὸν τροῦλο τοῦ τζαμιοῦ ὑψηλότερο ἀπὸ αὐτὸν τῆς Ἁγιὰ Σοφιᾶς, ὁ Πορθητὴς τοῦ ἔκοψε τὸ χέρι. 
Ἀλλὰ ὁ Χριστόδουλος διεμαρτυρήθη γιὰ τὴν ἀδικία αὐτὴ στὸν καδῆ (μουσουλμᾶνο δικαστή) τῆς Πόλης ποὺ ἀπεφάσισε ὅτι ὁ Πορθητὴς εἶχε ἄδικο καὶ ἔδωσε τὴν ἄδεια στὸν Χριστόδουλο νὰ κόψῃ μὲ τὴν σειρά του τὸ χέρι τοῦ Πορθητοῦ! 
Ὁ Πορθητὴς ἐδήλωσε τότε ὅτι θὰ υπακούσῃ στὴν δικαστικὴ ἀπόφαση καὶ ἐπερίμενε τὸν Χριστόδουλο νὰ τοῦ κόψῃ τὸ χέρι! 
Ὁ τελευταῖος ὅμως, ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὴν μουσουλμανικὴ δικαιοσύνη, συνεχώρεσε τὸν Πορθητὴ καὶ  ἀπεφάσισε ἀντ’ αὐτοῦ νὰ γίνῃ ὁ ἴδιος μουσουλμᾶνος. 
Ὁ Πορθητὴς εὐγνωμονῶν, ἀντέμειψε τὸν Χριστόδουλο δίδοντάς του σὲ πλήρη ἰδιοκτησία ἕναν ὁλόκληρο δρόμο.

Τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀβδοὺλ Χαμίτ, στὸ τέλος τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος, ὁ τάφος τοῦ Πορθητοῦ  ἠνοίχθη καὶ σὲ βάθος τριῶν μέτρων εὑρέθη σιδερένεια καταπακτὴ ἀπὸ ὅπου πέτρινη σκάλα ὁδηγοῦσε στὴν ὑπόγεια κρύπτη. Ἐκεῖ εὑρέθη ὁ πραγματικὸς μαρμάρινος τάφος ποὺ περιεῖχε τὸ ταριχευμένο σκήνωμα τοῦ Μωάμεθ, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὁ Πορθητὴς εἶχε θελήσει ὡς Ῥωμαῖος αὐτοκράτωρ (σουλτάν-ἄλ-Ῥοὺμ καὶ Καῖσαρ-Κάϋσάρ) νὰ ταφῇ, κατὰ τὴν ἐπιθυμία τῆς χριστιανωρθοδόξου θετῆς μητέρας του, βυζαντινὸς βασιλεύς, ἐν μέσῳ τῶν ἄλλων βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων (κατὰ τὴν μαρτυρία τοῦ μεγάλου τούρκου πολιτικοῦ καὶ ποιητοῦ, Γιαχυὰ Κεμὰλ Μπεγιατλί).

Ὁ Θεσσαλονικιὸς ἀλεβῆς Μουσταφᾶ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ, 
γιὰ νὰ λύσῃ τὸν διαλεκτικὸ  γόρδιο δεσμὸ τῆς ἑλληνοτουρκικῆς Ἁγιὰ Σοφιᾶς, ἀπεφάσισε νὰ τὸ μετατρέψῃ σὲ μουσεῖο. 
Ἀλλὰ οἱ ἐθνικισμοὶ καὶ τῶν δύο πλευρῶν ποὺ συνεχίζουν νὰ ὑποσκάπτουν τὴν ὀντότητα τοῦ ἑλληνοτουρκισμοῦ, μὲ προβλεπόμενο ἀποτέλεσμα τὸν διαμελισμὸ καὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἡσυχάζουν. 
Ἔτσι τὸ 2007, ἕνας ἑλληνοαμερικανὸς πολιτικός, ὁ Chris Spirou ἵδρυσε μία ὀργάνωση, τὴν «Free Agia Sophia Council”, γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ κτίσματος σὲ χριστιανικὴ ἐκκλησία. Εἰς ἀπάντησιν, ὁ ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἔρντογαν, ὁ Τουρκοκρήτης, πρώην ἑλληνόφων μουσουλμᾶνος, Bulent Arinc, τὸν Νοέμβριο τοῦ 2013, ὅταν ἐξέσπασε ἡ ἀντιδικία Φετουλλὰχ Γκυλέν - Ἔρντογαν, ἐζήτησε ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ νὰ ἐπανέλθη ὡς μουσουλμανικὸ τέμενος. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ εἰσχωρήσῃ ὡς συνήθως, μεταξὺ τῶν δύο ἀντιμαχομένων ἀδελφῶν, Τούρκων καὶ Ἑλλήνων, οἱ Ῥῶσοι, οἱ ὁποῖοι γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἐζήτησαν νὰ μεταφερθῇ ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ στὰ χέρια τους, ὡς ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ὑποσχόμενοι νὰ ἀναλάβουν ὅλα τὰ ἔξοδα ἐπισκευῆς καὶ συντηρήσεως!

ζ) Ἐπάνοδος στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία μέσῳ Κύπρου

Ὁ ἐθνικισμὸς  κατέστρεψε τὴν Κύπρο καὶ τὴν κυπριακὴ Ὀρθοδοξία μέσῳ τοῦ ῥασοφόρου πολιτικοῦ Μακαρίου. Ὁ διεθνιστὴς κομμουνιστὴς πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας ὑπέκυψε καὶ αὐτός, χωρὶς νὰ δώσῃ λύση. Γιατί;

Ἡ ἑλληνικὴ διαλεκτικὴ σκέψη εἶναι θεϊκή. 
Οἱοσδήποτε τὴν ἀγνοήσει θὰ χάσῃ. Θέση, ἀντίθεση σύνθεση. Τόσο ἁπλὸ ἀλλὰ καὶ τόσο συμπαντικό. Σὰν τὸν Θεό. Ἄνδρας(θέση), γυναῖκα (ἀντίθεση), παιδί (συνθεση, ζωή). 
Ὅταν ἀγνοεῖται μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλία, τὴν ἔλλειψη γάμου καὶ οἰκογενείας, τὶς ἐκτρώσεις, τὸν φεμινισμό, τὴν ἀθεΐα, ἐπέρχεται ἡ συρρίκνωση καὶ ὁ θάνατος.

Ὁ ἐθνικισμὸς καὶ ὁ διεθνισμὸς εἶναι ἀντιδιαλεκτικὲς ἰδεολογίες καὶ ἀναποφεύκτως μὲ τὸν καιρὸ ὁδηγοῦν στὴν ἀποτυχία. Καμμία ἀπὸ αὐτὲς δὲν προτείνει σύνθεση.
Ἡ Ἑλλὰς κατεστράφη διότι ἐκκινήθη μεταξὺ ἐθνικισμοῦ καὶ διεθνισμοῦ.

Ἐπὶ δυόμισυ χιλιάδες χρόνια ὁ χῶρος τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς ἐστερεώνετο στὴν Αὐτοκρατορία, δηλαδὴ στὴν διαλεκτικὴ σύνθεση, στὴν ποιοτικὴ καὶ ὄχι τὴν ποσοτικὴ ὑπέρβαση τῶν ἀντιθέσεων, στὸν Σωκράτη. Τὸ 1821, οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἄρχισαν τὸ ξεχείλωμα τοῦ πουλόβερ τῆς Οἰκουμενικῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, τὴν Βυζαντινωθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, χάρι στὸν ἐθνικισμὸ τῆς μασονικῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, Αὐτοκρατορία ποὺ εἶχαν ἀποτύχει νὰ ξηλώσουν τὸ 1453, χάρι στὸν Γεννάδιο.

Τὸ 1908 ἡ νεοτουρκικὴ Μασονικὴ ἐπανάσταση καὶ τὸ 1909 τὸ Γουδί, 
ἔφεραν  τὸν ἀποσυνθετικὸ ἐθνικισμὸ στὴν καρδιὰ τῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ στὴν Ἀθήνα τὸν μεγαλοφυῆ μασόνο ἐθνικιστὴ Ἐλευθέριο Βενιζέλο. 
Καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς τοῦ Αἰγαίου τὸ σκηνικὸ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων εἶχε στηθῆ γιὰ τὴν κατακρήμνιση τῆς Αὐτοκρατορίας. 
Τραγικὸ τὸ διχασμένο πρόσωπο τοῦ Ἴωνος Δραγούμη μεταξὺ ἐθνικισμοῦ καὶ αὐτοκρατορίας, ἐνώπιον τῆς καταρρεύσεως τοῦ διαλεκτικοῦ συνόλου, ποὺ ἐπλήρωσε μὲ τὴν ζωή του τὸν θάνατο τῆς αὐτοκρατορικῆς διαλεκτικῆς.

Ὁ μεγαλοφυὴς Βενιζέλος ἐδιπλασίασε τὸ κρατίδιο ὑπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ Λόϋδ Τζώρζ, ἐπέτυχε νὰ διαλύσῃ τὴν Αὐτοκρατορία πρὸς ὄφελος τῆς Ἀγγλίας καὶ τὸ 1922 ἐξηφάνισε τὴν ἑνότητα τοῦ ἑλληνισμοῦ στὸ Αἰγαῖο ποὺ ἐπὶ τρεῖς χιλιάδες χρόνια ἐδέσποζε στὶς δύο ὄχθες του. 
Εἶχε μεταφράσει τὸ ἔργο τοῦ  Θουκυδίδη ἀντὶ τοῦ Πλάτωνος.

Τέλη Μαΐου 2016, ὁ Ν. Ἀναστασιάδης εἶχε προσκληθῆ στὴ Τουρκία ὡς πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. «Δὲν ἀποκλείεται τὸ ἐνδεχόμενο συναντήσεώς του μὲ Τούρκους ἀξιωματούχους στὸ περιθώριο τῆς Ἀνθρωπιστικῆς Συνόδου», ἐδήλωνε στὶς 7 Ἀπριλίου 2016, ἡ τουρκικὴ ῥαδιοτηλεόραση TRT. Ἐπίσης, μέχρι τὸ καλοκαίρι  τοῦ 2016, προεβλέπετο ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση νὰ ἐπιτρέψῃ τὴν εἴσοδο στὴν Τουρκία Ἑλληνοκυπρίων πολιτῶν, χωρὶς βίζα, μὲ διαβατήριο τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Ἀλλὰ ἐμεσολάβησε τὸ ἀποτυχὸν πραξικόπημα τοῦ Ἰουλίου.

Ὁ ἐθνικιστὴς Τάσσος Παπαδόπουλος ἔχει πεθάνει. 
Οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν δύο κοινοτήτων ἔχουν βελτιωθῆ. 
Κάλλιο τώρα παρὰ ποτέ, ὁ ἐκατέρωθεν ἐθνικισμὸς ἀπεδείχθη ἐπιζήμιος. 
Τώρα ἦλθε ἡ στιγμὴ οἰκοδομήσεως μίας ἐλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας στὴν Κύπρο, πυρὴν μίας πιὸ εὐρείας Ἐλληνοτουρκικῆς συνομοσποδίας στὸ Αἰγαῖο μεταξὺ Ἀθηνῶν καὶ Ἀγκύρας γιὰ ἐπανασύσταση τῆς Βυζαντινωθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀποικιοκρατικὴ Εὐρώπη.

Ναί, τὰ ἀνατολικὰ κουρδικὰ ἐδάφη τῆς Αὐτοκρατορίας  θὰ ἀποσχισθοῦν ἀλλὰ θὰ ἐπανέλθουν ὑπὸ μορφὴν αὐτονόμου κράτους στὰ πλαίσια τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας. 
Τὰ πρώην δυτικὰ ἐδάφη τῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ Ῥούμελη, θὰ ἐπαναφέρουν τὴν ἑνότητα τοῦ Αἰγαίου. Τὰ ὅμορα κράτη τῶν Βαλκανίων, ὅπως καὶ τὸ Κουρδιστὰν καὶ ἡ Ἀρμενία στὴν Ἀνατολή, θὰ προσδεθοῦν στὴν ἑλληνοτουρκικὴ αὐτοκρατορία ὡς αὐτόνομα καὶ ἡ Πόλη (Εἰς-τήν-Πόλη-Κωνσταντινούπολη) θὰ ξαναγίνη ἡ αὐτοκρατορικὴ πρωτεύουσα ὑπὸ τὴν ὀμπρέλλα τῶν δύο ἀντιμαχομένων Μεγάλων Δυνάμεων στὸ Αἰγαῖο, τῶν ΗΠΑ καὶ τὴν Ῥωσία ὑπὸ νέα Γιάλτα.

Ὁ αὐτοκράτωρ-καίσαρ-Κάϋσαρ, βασιλεύς-σουλτάνι ῥούμ, θὰ βασιλεύσῃ καὶ πάλι στὸν Βόσπορο, μὲ Ὀρθοδοξία καὶ Ἰσλάμ, μὲ οἰκουμενικὸ πατριάρχη ποὺ θὰ ἐπιβλέπη ὁλοκλήρου τῆς πλανητικῆς Χριστιανοσύνης καὶ χαλίφη ποὺ θὰ ἐπιβλέπη ὁλοκλήρου τοῦ πλανητικοῦ Ἰσλάμ. 
Ἡ παλαιὰ διαμάχη Γκυλέν-Ἔρντογαν θὰ ξεπερασθῆ μὲ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ πνεύματος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῶν σουφήδων. Ἡ ἐπέκταση τοῦ τεραστίου πολιτισμοῦ τῆς Κίνας στὴν Εὐρώπη μέσῳ τῆς Ὁδοῦ τῆς Μετάξης καὶ τοῦ λιμένος Πειραιῶς θὰ ἀντιμετωπισθῇ ἀπὸ τὴν συμμαχία ΗΠΑ-Ῥωσίας καὶ τὸ φράγμα τῆς ἑλληνοτουρκικῆς αὐτοκρατορίας, καὶ ἡ Εὐρώπη θὰ συγκυβερνηθῇ ἀπὸ τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Βατικανοῦ.

Τὰ ἐθνικιστικὰ φασιστικὰ κόμματα στὴν Εὐρώπη θὰ ὁλοκληρώσουν τὸν διαμελισμὸ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καὶ ὁ ἄθεος κομμουνιστικὸς διεθνισμὸς θὰ ἀντικατασταθῇ ἀπὸ τὸν θρησκευτικὸ ὀρθοδοξοϊσλαμιστικὸ κοινοτισμὸ ποὺ ἀποδέχεται μὲν τὸν παραγωγικὸ βιομηχανικὸ καπιταλισμό, ἀλλὰ ἐχθρεύεται τὸν ἄθεο τραπεζικὸ τοκογλυφικὸ καπιταλισμό. Καὶ γιὰ τοὺς ῥεαλιστὲς μία παρατήρηση:  Μόνον ἡ οὐτοπία γίνεται πραγματικότης. 
Ὁ ῥεαλισμὸς καταλήγει σὲ σκουπιδότοπο ψυχῶν.

η) Ἡ «Διδασκαλία Πατρική» τοῦ 1798 κατευθύνει καὶ σήμερα τὸ Ἅγιον Ὄρος

Τὸ 2005 εἶχα λάβει γράμμα ἀπὸ ἕνα δεξὶ χέρι τοῦ οἱκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, τὸν μοναχὸ τοῦ Ἁγίου Ὄρους (τοῦ κελλίου τοῦ Ἁγίου Τρύφωνος καὶ τοῦ Ἀγίου Γεωργίου τοῦ Κουδουνᾶ στὴν Πρίγκηπο τῆς Κωνσταντινουπόλεως), πατέρα Ἐφραίμ, μὲ τίτλο: 
«Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Τὸ ἰδανικὸ κρατικὸ πλαίσιο γιὰ τὸ γένος τῶν Ῥωμηῶν». Ἰδοὺ μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ἐπιστολή του αὐτή:

«Καὶ μόνον ὁ τίτλος θὰ ἦταν ἀρκετὸς γιὰ νὰ ζητηθῆ ἡ κεφαλή μου ἐπὶ πίνακι, καθ'ὅτι Ἕλλην ὑπήκοος καὶ δὴ μοναχός. Παρ' ὅλα αὐτὰ ὅμως θὰ ἐπιχειρήσω νὰ κάνω μιὰ μικρὴ  ἀναδρομὴ στὰ 644 χρόνια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας (1280-1924), γνωστῆς καὶ ὡς "τουρκικὸς ζυγός" στοὺς Νεοέλληνες, γιὰ νὰ δοῦμε ἦταν πράγματι ζυγός, σὲ σχέση μὲ τὴν πρὸ καὶ μετὰ περίοδο τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορόας ἤ ἦταν μία κατάσταση προτιμητέα ἀπὸ τὴν σημερινὴ καὶ πρὸ τῆς Ἁλώσεως, ὅσον ἀφορᾶ τοὺς Ρωμηούς.

»Σήμερα ὅλοι γνωρίζουμε πὼς ἡ τετάρτη σταυροφορία τῶν Φράγκων (τῶν σημερινῶν  Εὐρωπαίων, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης) διέλυσε στὴν κυριολεξία τὴν πρωτεύουσα τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τὴν Κωνσταντινούπολη. 
Ὅ,τι κινητό, ἅγια λείψανα, ἱερὰ σκεύη, χρυσός, ἔργα τέχνης κ.ἄ. μετεφέρθησαν στὴν Δύση. 
Τὰ ἀκίνητα, ναοὶ καὶ μοναστήρια κατεστράφησαν καὶ ἐβεβηλώθησαν μὲ αἰσχρὸ τρόπο. 
Ἡ χιλιόχρονη Βασιλεύουσα εἰσήρχετο στὴν ὀδυνηρότερη περίοδο τῆς ἱστορίας της. 
Πενῆντα ἑπτὰ χρόνια ἀργότερα, θὰ ἐπανέλθη ὁ βασιλεὺς τῶν Ρωμαίων, μὲ τὴν δυναστεία τῶν Παλαιολόγων, ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ Παλαιολόγοι δὲν θὰ σταθοῦν στὸ ὕψος τῶν προκατόχων των. 
Ἡ ρωμαϊκότητά τους θὰ εἶναι ἀπὸ χλιαρὴ ὥς ἀνύπαρκτη. 
Δύο ἐξ αὐτῶν, ὁ πρῶτος τῆς δυναστείας, Μιχαὴλ Η΄ καὶ ὁ προτελευταῖος, Ἰωάννης Η΄,  θὰ ἐπιχειρήσουν τὶς ἰσάριθμες ἑνωτικὲς συνόδους μὲ τὸν πάπα καὶ αὐτὸς ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ΄ ὁ τελευταῖος, ὁ ὁποῖος κατὰ κόρον μνημονεύεται ἀπὸ τοὺς Νεοέλληνες στοὺς ἥρωες, ἀκόμη, φεῦ!  καὶ στοὺς ἁγίους, θὰ δέχεται ἐπὶ ἕξι περίπου μῆνες τὸν καρδινάλιο Ἰσίδωρο, ὁ ὁποῖος εἶχε φραγκέψει ὀλίγα χρόνια ἐνωρίτερα, νὰ λειτουργῆ μὲ τὴν λατινικὴ συνοδεία του σ' αὐτὴν τὴν Ἁγία Σοφία καὶ νὰ προκαλῆ τὴν ἀγανάκτηση ὄχι μόνον τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ,  ἀλλὰ καὶ ἀνδρῶν ὅπως τοῦ πρωθυπουργοῦ του Λουκᾶ Νοταρᾶ, τοῦ Γεωργίου (Γενναδίου) Σχολαρίου κ.ἄ. 
Σ' αὐτὴν τὴν θλιβερὴ περίοδο καταλαμβάνει ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητὴς τὴν Βασιλεύουσα. 
Μετὰ τοὺς ἐπινικίους πανηγυρισμούς, ἀφοῦ ἐπετεύχθη ὄνειρο δεκαετιῶν γιὰ τοὺς Ὀθωμανούς, προσπαθεῖ νὰ συγκροτήση τὴν αὐτοκρατορία του. 
Ἀπὸ τὶς πρῶτες του ἐνέργειες, νὰ ὁρίση πατριάρχη γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς. 
Ἐπὶ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τὰ τελευταῖα τρισήμιση χρόνια, πατριάρχης δὲν ὐπῆρχε στὴν Κωνσταντινούπολη.  
Κάτω  ἀπὸ  τὴν  πίεση  τοῦ πάπα, μιὰ καὶ γιὰ τοὺς Λατίνους -κανονικοὺς καὶ οὐνίτας-ἡ κεφαλὴ εἶναι γιὰ ὅλους ὁ πάπας, δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ ὑπάρχη πατριάρχης ὀρθόδοξος.

»Ψάχνοντας ὁ Μωάμεθ νὰ εὕρη τὸν καταλληλότερο γιὰ πατριάρχη, φθάνει στὸν  Γεννάδιο Σχολάριο, μοναχὸ ὁμολογουμένης πνευματικότητος καὶ μορφώσεως. Εἶναι ἐκφραστὴς τῆς ἡσυχαστικῆς παρατάξεως, ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ τὴν ραχοκοκκαλιά, τὴν βάση τῆς Ὀρθοδοξίας. 
Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρωμηῶν ἀρχίζει νὰ ἀναπνέη, νὰ ξαναζῆ : 
"Ἡ 29η Μαΐου -ἔγραψε ὁ πατὴρ Ἰωάννης Ῥωμανίδης- εἶναι ἡμέρα ἀποφράς, διότι κατελύθη ἡ ἐναπομείνασα Αὐτοκρατορία, ἀλλὰ ὅμως ἠμπορεῖ νὰ θεωρηθῆ καὶ ὡς ἡμέρα τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι ἡ ὀρθόδοξη πίστη ἀπηλλάχθη ἀπὸ τὶς ἐκκοσμικευμένες προσμίξεις της καὶ διετήρησε τὴν ἡσυχαστικὴ παράδοση".

»Μὲ τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Γενναδίου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο ἀπεγκλωβίσθη ἡ  Ἐκκλησία ἀπὸ τὸν θανατηφόρο κλοιὸ τῶν παπικῶν. Ὅταν δὲ παραχωροῦνται ἀπὸ τὸν Πορθητὴ τὰ προνόμια πρὸς τὸν Πατριάρχη τοῦ Γένους, ἀρχίζει ἡ Ἐκκλησία νὰ ὀρθοποδῆ ἀπὸ τὴν ἡμιθανῆ κατάσταση στὴν ὁποία εὑρίσκετο.

»Ἕνα ἄλλο σπουδαῖο ζήτημα ἦσαν τὰ σχίσματα καὶ οἱ αἱρέσεις. Σήμερα, μόνον στὴν  Ἑλλάδα ὑπάρχουν 7-8 ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν κοινωνία οὔτε μὲ τὴν ἐπίσημη ἐκκλησία ἀλλὰ οὔτε καὶ μεταξὺ των. 
Στὴν Νέα Ὑόρκη τῆς Ἀμερικῆς ὑπάρχουν 11 ὀρθόδοξοι μητροπολῖτες. Εἶναι νὰ γελάῃ κανεὶς ἀλλὰ μᾶλλον νὰ κλαίῃ. Ἐξ  ἄλλου καὶ ἡ Ἑλλαδικὴ καὶ ἡ Βουλγαρικὴ Ἐκκλησία -οἱ ἐπίσημες- μὲ σχίσματα ἐγεννήθησαν καὶ σχησματικῶς ἔζησαν τὶς πρῶτες δεκαετίες τῆς ζωῆς των. 
Κάτι τέτοιο  ἦταν ἀδύνατον στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. 
Ἡ μόνη ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ ὁποία ἀνεγνωρίζετο ἀπὸ τὴν Ὑψηλὴ Πύλη ἦταν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως-Νέας Ρώμης μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα τρία πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων, μὲ τὰ ὁποῖα ὑπῆρχε πάντοτε συνεχὴς κοινωνία καὶ συνεργασία. 
Ὅ,τι ἄλλο ἐνεφανίζετο, σχῖσμα ἤ αἵρεσις, δὲν ἠδύνατο νὰ ἐπιζήση ἤ τοὐλάχιστον δὲν θὰ ἦτο μία ἀνεγνωρισμένη θρησκευτικὴ κοινότης (millet),  μὲ τὰ προνόμιά της.

»Ἄς ἔλθουμε τώρα σὲ ἕνα ἄλλο, ἀκόμη σπουδαιότερο, θέμα. Τὸ θέμα τῆς  στρατεύσεως, τὸ ὁποῖον κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, εἶναι καὶ τὸ σοβαρώτερον σὲ μία χριστιανικὴ κοινότητα. 
Ὁ Χριστὸς ὅταν ἔζησε εἰς τὴν Γῆ, ἐπανειλημμένως ἐφρόντιζε νὰ μᾶς δίδῃ τὸν τρόπο μὲ  τὸν ὁποῖον  πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε  τοὺς  ἐχθρούς  μας.   
"Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμῖν... τῷ τύπτοντί σε ἐπὶ τὴν σιαγόνα πάρεχε καὶ τὴν ἄλλην... καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντος τὰ σᾶ μὴ ἀπαίτει... πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε... καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς".
 Τὰ παραπάνω μᾶς διδάσκει ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία (Λουκ., στ΄27-35). 
Ὅταν δὲ ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐτράβηξε τὸ μαχαίρι του καὶ ἔκοψε τὸ αὐτί τοῦ Μάλχου, ὁ Κύριος τῆς ἀγάπης τὸν ἐπετίμησε λέγοντάς του:
 "Πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται" (Ματ., κστ΄ 52) καὶ ὅταν ὁμιλοῦσε ὁ Χριστὸς ἀπευθύνετο σὲ  ὅλους  ἐμᾶς, ὅσοι "καυχόμεθα ἐν τῷ ὀνόματί του", καὶ ὄχι μόνον στοὺς μαθητάς του καὶ ἐννοοῦσε τὸν κάθε χριστιανό, τὴν κάθε χριστιανικὴ οἰκογένεια, τὴν κάθε χριστιανικὴ πόλη, τὸ κάθε χριστιανικὸ κράτος. 
Τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ Χριστὸς ἔζησε στὴν Γῆ, ἡ "πατρίδα" του ἦταν ὑπόδουλη στοὺς Ρωμαίους. 
Πουθενὰ δὲν ἀκοῦμε οὔτε Αὐτόν, οὔτε καὶ τοὺς μαθητάς του νὰ ἀναφέρονται σ'αὐτὴν τὴν δουλεία, πολὺ περισσότερο δὲ νὰ παροτρύνουν τοὺς ὁμοεθνεῖς των νὰ πάρουν τὰ ὅπλα καὶ νὰ ἐκδιώξουν τοὺς κατακτητάς. Ἀντιθέτως μάλιστα ὅταν ἠρωτήθη γιὰ τὶς σχέσεις ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν μὲ τὴν ἐξουσία, εἶπε τὸ γνωστόν: 
"Ἀπόδοτε τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ" (Μαρκ. ιβ΄-17). Βλέπουμε ἑπομένως πὼς ἀκόμη καὶ στὴν δουλεία ὁ Χριστὸς δὲν ἐγκρίνει τὴν χρήση βίας, δηλαδὴ τὸν ἀμυντικὸ πόλεμο, ὅταν μάλιστα μὲ πληρωμὴ τῶν φόρων  ἐπιτυγχάνεται ἀναίμακτη.

»Στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, ὡς γνωστόν, οἱ Ρωμηοὶ δὲν ἦσαν ὑποχρεωμένοι νὰ ὑπηρετοῦν στὸν στρατό. Ἀντ' αὐτοῦ ἐπλήρωναν τὸν κεφαλικὸ φόρο (haraç) καὶ ἀπηλλαγμένοι ἀπὸ τὴν στρατιωτικὴ θητεία τους, ἐπεδίδοντο στὸ ἐμπόριο, τὴν ναυτιλία ἤ τὶς τέχνες ἀπὸ τὴν ἐφηβεία τους, ἐξασφαλίζοντας μ' αὐτὸν τὸν τρόπο πολλὰ περισσότερα ἀπὸ τοὺς φόρους των, σὲ σχέση μὲ τοὺς μουσουλμανόπαιδες οἱ ὁποῖοι ἐστρατολογοῦντο ὄχι βάσει μιᾶς ὁρισμένης θητείας ἀλλὰ ὅσο διήρκουν οἱ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις, οἱ ὁποῖες καὶ συχνότατες καὶ μακροχρόνιες ἦσαν.

»Ὁ πόλεμος γιὰ τὸν χριστιανὸ εἶναι ἀνεπίτρεπτος. 
Οὔτε ὁ ἀμυντικὸς, πολὺ δὲ περισσότερο ὁ ἐπιθετικός. Βεβαίως, ὅταν λέμε χριστιανὸ ἐννοοῦμε τὸν ὀρθόδοξο χριστιανό, διότι γιὰ τοὺς παπικοὺς καὶ τοὺς προτεστάντας ὁ πόλεμος εἶναι τρόπος ζωῆς. 
Ἄς μὴν ἐπεκταθοῦμε ὅμως σχετικὰ μὲ αὐτοὺς καὶ ἄς μείνουμε σὲ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους. 
Ὁ Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Essex, ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ τοῦ Κ΄ αἰῶνος, τὸν πόλεμο τὸν ἐθεώρει ὡς τὴν μεγαλύτερη πτώση τοῦ ἀνθρώπου : 
Οἱ πόλεμοι "σχεδὸν ἀνεξαιρέτως παρασύρουν πάντας εἰς ἠθικὴν συμμετοχὴν εἰς τοὺς φόνους. Δὲν ὑπάρχει μεγαλυτέρα ἁμαρτία ἐκείνης τοῦ πολέμου" (βλ. Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθὼς ἐστι, σ.170). Ἐπίσης στὸ βιβλίο του Περὶ πνεύματος καὶ ζωῆς, σελ. 20,  διαβάζουμε ὅτι "μετὰ ἀπὸ δύο παγκοσμίους πολέμους, καὶ ὁ πόλεμος εἶναι ἡ κατ' ἐξοχὴν ἁμαρτία, ὁ σύγχρονος κόσμος ἔχασε τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος".  
Ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος,  μᾶς πληροφορεῖ πὼς στὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία (τὸ λεγόμενο Βυζάντιο) δὲν ἐπετρέπετο γιὰ τὸν χριστιανὸ ὁ ἐπιθετικὸς πόλεμος. Ὅσον ἀφορᾷ δὲ τὸν ἀμυντικὸ, "ἔχριζε μετανοίας" ὁ λαμβάνων μέρος σ'αὐτόν.

»Ἔχουμε πάρα πολλὰ παραδείγματα γιὰ τὴν ἄνευ ὅπλων σωτηρία τοῦ γένους μας. 
Τὸ μεγαλύτερο εἶναι αὐτὸ τοῦ Ἀκαθίστου, ὅταν ἐνῷ ἔλλειπε ὁ αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος μὲ τὸ στράτευμά του ἀπὸ τὴν Βασιλεύουσα, τὸ ἔτος 620, ὁ Πατριάρχης μαζὶ μὲ τὸν ὐπόλοιπο κλῆρο καὶ τὸν λαὸ τῆς Πόλεως μὲ μόνην τὴν προσευχὴ ἐξεδίωξαν τοὺς Ἀβάρους,οἱ ὁποῖοι ἐπολιόρκουν τὴν πρωτεύουσα, καὶ ἐσώθησαν. 
Γιὰ νὰ ἀποδώσουν τότε "τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λητρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια" ἔμειναν ὄρθιοι σὲ μία ὁλονύκτια ἀκολουθία, εἰς τὸν ναὸν τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, ψάλλοντας τὸν ἀνεπανάληπτον Ἄκάθιστον Ὕμνον, γνωστὸν καὶ ὡς "Χαιρετισμοὶ τῆς Θεοτόκου". Δὲν νομίζω ὅτι χρειάζεται νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ ἄλλες παρόμοιες τέτοιες περιπτώσεις, οἱ πιὸ πολλοὶ τὶς γνωρίζουμε.

»Ἔτσι ἔζων καὶ ἐμαγαλούργουν οἱ Ρωμηοὶ στὴν Ὀθωμανία ἕως τὸν ΙΘ΄ αἰῶνα, ὅταν ἐζήλεψαν τὴν "εὔκολη καὶ πλατειὰ ὁδόν", δηλαδὴ τὸν "πολιτισμὸν" τῶν Φράγκων -πολέμους, ἐπαναστάσεις, διαφωτισμούς-  καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπὸ συνεταίρους μίας μεγάλης αὐτοκρατορίας μᾶς κατήντησαν "ἀφεντικὰ" ἑνὸς ἀμερικανοευρωπαϊκοῦ προτεκτοράτου.

»Οἱ ἐπίσκοποί μας στήνονται στὶς ἐξέδρες καὶ παρελαύνουν τὰ τὰνκς καὶ τὰ πυροβόλα ἐνώπιόν τους, ξεχνῶντας προφανῶς ὅτι δὲν εἶναι στρατηγοὶ ἀλλὰ λειτουργοὶ τοῦ Ὑψίστου. Οἱ ἱερεῖς εὐλογοῦν τὰ ὅπλα γιὰ νὰ ἔχουν "νικηφόρους ἀγώνας", λὲς καὶ τὸ "ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτὸν" εἶναι γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ὄχι γιὰ μᾶς καὶ τέλος ὅλοι μαζὶ ἑορτάζουμε "τὰς ἐπετείους τῶν νικῶν μας" ἐπὶ ἀλλοφύλων. Τοὐλάχιστον νὰ πάψωμε νὰ ὀνομάζωμε ἑαυτοὺς χριστιανοὺς ὀρθοδόξους. Ἴσως παπικούς, προτεστάντας, μουσουλμάνους ἤ ἀκόμη καλλίτερα ὀπαδοὺς τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τῆς Ἄρτεμης καὶ τῶν λοιπῶν πολεμοχαρῶν θεῶν. Θὰ εἴμαστε πιὸ κοντὰ στὴν ἀλήθεια».

θ) Ἀπάντηση στὸ πρωταρχικὸ ἐρώτημα: Ναί, εἶναι ἐφικτή, ἀλλὰ προσαρμοσμένη, ἡ ἐπάνοδος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας

Ἀπὸ τὸ ταξίδι μου στὴν Τουρκία, τοῦ Ἀπριλίου 2016, γιὰ πολιτικὲς καὶ πολιτιστικὲς ἐπαφές, ἀπεκόμισα τὶς ἑξῆς ἐντυπώσεις γιὰ τὴν μελλοντικὴ πορεία τῆς γείτονος χώρας, ὅσο εἶναι δυνατὸν νὰ κάνῃ κανεὶς προβλέψεις:

1 – Μέχρι τὸ τέλος τοῦ 2018 ὁ Ἔρντογὰν θὰ ἀνατραπῇ ἤ καὶ θὰ χάσῃ τὴν ζωή του καὶ στὴν Ἄγκυρα θὰ κυβερνήσῃ τὸ ἐθνικιστικὸ φασιστικὸ κόμμα ΜΗΡ ποὺ εἶχε ἱδρύσει ὁ μακαρίτης Ἀλπαρσλὰν Τουρκές. Πρωθυπουργὸς ἐνδέχεται νὰ γίνῃ γυναῖκα τοῦ κόμματος αὐτοῦ, ἡ Meral Akşener, ἱδρυτρίας νέου κόμματος, τοῦ İyi Parti.

2 - Ἡ κοινὴ πορεία Ἑλλάδος-Τουρκίας θὰ ξεκινήσῃ ἀπὸ μία κυπριακὴ συνομοσπονδία δύο ἰσοτίμων κρατῶν τοῦ ἑλληνοκυπριακοῦ καὶ τοῦ τουρκοκυπριακοῦ, ποὺ θὰ δώσῃ τὸ πρότυπο τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ κράτους τοῦ Αἰγαίου.

3 – Τὸ κράτος τοῦ Αἰγαίου δύναται νὰ τὸ ἀντιληφθῇ κανεὶς ὡς ἕνα ἀνθρώπινο σῶμα μὲ τοὺς δύο πνεύμονες νὰ τροφοδοτοῦνται μὲ ἀναπνοὴ ἀπὸ τὴν τραχεία. ὁ ἀριστερὸς πνεύμων νὰ εἶναι ἡ Ῥούμελη-Ἑλλὰς καὶ ὁ δεξιὸς πνεύμων νὰ εἶναι ἡ Ἀνατολία-Τουρκία, ἡ δὲ τραχεία νὰ εἶναι τὸ ἑνιαῖο Αἰγαῖο. 
Μέχρι στιγμῆς οἱ προσπάθειες διεκδικήσεως μέρος ἤ ὁλοκλήρου τοῦ Αἰγαίου ἀπὸ τὸν δεξὶ ἤ τὸν ἀριστερὸ πνεύμονα ἔχει πληγώσει σοβαρὰ τὴν τραχεία ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ ἀναπνεύσῃ καὶ ὁδηγεῖ πρὸς τὸν διαμελισμὸ καὶ τὸν θάνατο καὶ τῶν δύο πνευμόνων.

4 - Ὁ ἐθνικισμὸς καὶ τῶν δύο ὀχθῶν τοῦ Αἰγαίου, μέσῳ τῆς κοινῆς ἰδεολογίας τοῦ φασισμοῦ θὰ ἐπιφέρῃ περιέργως τὴν διαλεκτικὴ ἑνότητα τοῦ χώρου στρεφομένη, ὄχι ἐναντίον τῆς Ῥωσίας ἀλλὰ ἐναντίον τῆς Κίνας, μὲ δόρυ τὴν ἑλληνοτουρκικὴ ἐπέκταση στὰ τουρκογενῆ κράτη τῆς Κεντρικῆς Ἀσίας μέχρι καὶ τὴν ἀπόσχιση τοῦ Σιντζιὰνγκ (Κινεζικοῦ Τουρκεστάν) ἀπὸ τὴν Κίνα, πόσῳ μᾶλλον ποὺ εἶναι σχέδιο τοῦ πρόεδρου τῶν ΗΠΑ ὁ φίλος τῆς Ῥωσίας καὶ ἐχθρὸς τῆς Κίνας Τράμβιος. Ἤδη, σὲ δισέλιδη συνέντευξή μου, τὸ 1992, ὡς σύμβουλος τοῦ προέδρου Τουργκοὺτ Ὀζάλ, τὸ τουρκικὸ περιοδικὸ Aktuel,ἐτιτλοφόρει μὲ τεράστια γράμματα τὴν δήλωσή μου: 
«Νὰ πᾶμε μαζί [Ἑλλὰς καὶ Τουρκία] στὴν Κεντρικὴ Ἀσία!»

                                                   Δημήτρης Κιτσίκης                                  2 Μαΐου 2018

                                                                                     € $  ●► « » ▲▼◄