Κάνετε κριτική, όχι αντισημιτισμό... Ή κα΄ντε το όπως ο Ακης!!!

Ακη Γαβριλίδη:Πολιτική κριτική & αντισημιτισμός 

Μέρες που είναι, ας προσπαθήσουμε να έχουμε λίγο ξεκάθαρα – όσο γίνεται, σε μία τρομερά περιπεπλεγμένη υπόθεση- τα πράγματα στο μυαλό μας.

Η διαφορά της κριτικής στο Ισραήλ από τον αντισημιτισμό δεν είναι ποσοτική. 

Είναι ποιοτική.

Δεν υπάρχει κάποιο ποσοτικό όριο το οποίο «δεν πρέπει να ξεπεράσει» η κριτική στο Ισραήλ για να μην «μεταβληθεί» σε αντισημιτισμό.

Το Ισραήλ είναι ένα κράτος.

Τα κράτη είναι βρώμικες ιστορίες. 

Όλα. 

Άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, άλλα τώρα και άλλα παλιότερα ή αργότερα. 

Η κριτική στα κράτη και τις αποφάσεις τους είναι θεμιτή και επιβεβλημένη.

Κάθε τέτοια κριτική, όμως, οφείλει να είναι, ακριβώς, πολιτική. 

Όχι εθνοτική-θρησκευτική. 

Να στοχεύει πολιτικές πράξεις και αποφάσεις, όχι πληθυσμιακά σύνολα.

Χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζουμε ότι η διάκριση αυτή είναι ένας πολύ γενικός μπούσουλας, και ότι στην πράξη το εθνοτικό-θρησκευτικό πάντοτε συμπλέκεται με το πολιτικό. 

Όπως είχε παρατηρήσει μεταξύ άλλων εδώ και καιρό ένα εκλεκτό –όσο και άπιστο- τέκνο του ευρωπαϊκού εβραϊσμού, ο Μπαρούχ Σπινόζα. 

Πάντοτε λοιπόν πολιτικές επιλογές επιχειρούν να εμφανιστούν ως «επιταγές του θεού», και αντίστροφα θεολογικές αντιλήψεις δομούνται με βάση πολιτικές προτεραιότητες και ιεραρχίες. 

Η δική μας δουλειά όμως είναι να ξεδιαλύνουμε αυτή τη διαπλοκή, όχι να την αναπαράγουμε και να την εμπεδώνουμε βαθύτερα.

Όταν λέμε «θεολογικό», δεν εννοούμε απαραίτητα ό,τι αναφέρεται στο θεό και στις μεταφυσικές πεποιθήσεις των ανθρώπων· ούτε υπαινίσσομαι εδώ μία διαφωτιστικής έμπνευσης έκκληση για «εκκοσμίκευση» και για εκσυγχρονισμό. 
Το πρόβλημα με τους κήρυκες του θεολογικού μίσους, όπως και του εθν(οτ)ικού που είναι εκκοσμικευμένο θεολογικό, δεν είναι το τι πιστεύουν για την άλλη ζωή, αλλά ότι εμφανίζουν την παρούσα ζωή ως το βασίλειο της ουσιοκρατίας, άρα ως κάτι μη υποκείμενο σε μετασχηματισμό. 

Το πρόβλημα με τον ρατσισμό δεν είναι ότι θεωρεί κάποιες φυλές ανώτερες από άλλες, αλλά ήδη το γεγονός ότι χωρίζει τον κόσμο σε «φυλές», δηλαδή σε σύνολα με πάγια και αμετάλλακτα χαρακτηριστικά, που πηγάζουν από την προέλευση των ανθρώπων και προεξοφλούν τον προορισμό και τη μοίρα τους.

Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι το τελικό κριτήριο, η παγίωση και η ασφυκτική κωδικοποίηση, και όχι τολεκτικό περιεχόμενο των αντίστοιχων αποφάνσεων καθαυτό. 

Μια διατύπωση όπως «το Ισραήλ είναι κράτος-δολοφόνος» εκ πρώτης όψεως μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι απλώς διαπιστώνει ένα πραγματικό γεγονός: 

οι δυνάμεις του κράτους του Ισραήλ πράγματι προκαλούν το βίαιο θάνατο ανθρώπων. 

Αλλά το νόημα μιας φράσης δεν έγκειται στις λέξεις και τις φράσεις καθαυτές, αλλά στην ιδέα με την οποία συνδέει τις φράσεις αυτές όποιος τις εκφωνεί ή/ και όποιος τις ακούει. 

Με αυτή τη λογική, στο βαθμό που μία τέτοια φράση λέγεται για να υπονοήσει «πάντα ήταν έτσι και πάντα θα είναι έτσι», καταλήγει να λειτουργεί ρατσιστικά.

Για να πάρουμε δύο πιο καθαρά παραδείγματα: το σύνθημα «όχι στις δολοφονίες Παλαιστινίων-ελευθερία στη Γάζα» είναι προφανώς πολιτικό. 

(Πράγμα που μεταξύ άλλων σημαίνει: είναι επιδεκτικό αντίρρησης, απόκλισης και διαφωνίας. 

Π.χ.: τι ακριβώς θα πει «ελευθερία» υπό τις παρούσες συνθήκες; πώς μπορεί να υλοποιηθεί; …).

                                                                         του Άκη Γαβριηλίδη 

                                                                         € $  ●► « » ▲▼◄

                                                                ΠΗΓΗ://nomadicuniversality.com