Η TTIP, η CETA, η TISA & το κακό συναπάντημα!

Μέσω των τριών ανίερων, μυστικών διατλαντικών συμφωνιών, γίνεται προσπάθεια να υποδουλωθούν πλήρως οι Πολίτες από την παγκόσμια ελίτ - με την πλήρη κατάργηση της εθνικής τους κυριαρχίας, της Δημοκρατίας & του Κράτους Δικαίου  

«Με τις συμφωνίες TTIP και CETA, οι μεγαλύτερες πολυεθνικές επιχειρήσεις του πλανήτη και τα λόμπι τους, αποκτούν άνευ προηγουμένου εξουσίες – αφού θα μπορούν να επηρεάζουν & να αλλάζουν τη νομοθεσία προς όφελός τους ή να μηνύουν σε ιδιωτικά δικαστήρια τις κυβερνήσεις που δεν συμμορφώνονται.

Σε αυτό το πλαίσιο, καμία χώρα δεν θα έχει τη δυνατότητα να αρνηθεί επενδύσεις ή προϊόντα μιας εταιρείας, ακόμα και αν αυτά ενέχουν κινδύνους για την υγεία των πολιτών, το περιβάλλον ή τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η καλλιέργεια μεταλλαγμένων, την οποία η Ελλάδα μέχρι στιγμής απαγορεύει, αλλά υπό το καθεστώς της TTIP και της CETA θα αναγκαστεί να δεχτεί.

Αυτή τη στιγμή όμως έχουμε μία μοναδική ευκαιρία. 

Η διαρροή των μυστικών κειμένων της TTIP από το ολλανδικό γραφείο της Greenpeace προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις ενάντια στη συμφωνία από πληθώρα πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών φορέων στην Ευρώπη. 

Η έμπρακτη εναντίωση του αρμόδιου Έλληνα υπουργού για θέματα εμπορίου, στην TTIP & τη CETA, είναι όχι μόνο ζήτημα εθνικού συμφέροντος, αλλά & ηθικού χρέους» (Greenpeace).

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ασφαλώς πολύ μεγάλα προβλήματα, τα οποία εμποδίζουν τόσο την κυβέρνηση, όσο και τους Πολίτες της, να ασχοληθούν με θέματα που αφορούν γενικότερα τον πλανήτη - όπως είναι οι παραπάνω ανίερες, μυστικές συμφωνίες, τις οποίες προωθούν οι αμερικανικές πολυεθνικές (σχεδόν το 50% των γερμανικών πολυεθνικών ανήκει σε ξένους), με τη Greenpeace να προσπαθεί να αντισταθεί.

Εν τούτοις, οι Έλληνες οφείλουν να ασχοληθούν με αυτά τα θέματα, μεταξύ άλλων επειδή οι θηριώδεις ιδιωτικοποιήσεις που τους επιβάλλονται, αφορούν και τις κοινωφελείς επιχειρήσεις τους – οι οποίες θα αποκτηθούν από τις πολυεθνικές, σε εξευτελιστικές τιμές, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην περαιτέρω εξαθλίωση τους.

Ειδικότερα, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, η επόμενη μέθοδος λεηλασίας της Δύσης από τους ελίτ της είναι η επιβολή συμφωνιών, όπως η CETA, η TTIP, η TISA κοκ. – με αποκορύφωμα τη δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ. 

Οι συμβάσεις αυτές παρουσιάζονται ως ωφέλιμες για όλους τους συμμετέχοντες, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ανίερες, μυστικές συμφωνίες, οι οποίες εξυπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα – όπως ο έλεγχος των νόμων των κυρίαρχων κρατών, εκ μέρους των πολυεθνικών.

Για παράδειγμα, το εθνικό σύστημα υγείας της Μ. Βρετανίας, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τους φορολογουμένους της, μέσω της συμφωνίας ΤΤΙΡ θα «δικαστεί» από ιδιωτικά δικαστήρια – επειδή εμποδίζει τον ανταγωνισμό των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών! 

Έτσι θα μπορούν να επιβληθούν πρόστιμα και αποζημιώσεις στην κυβέρνηση της χώρας από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες - ενώ δεν είναι απίθανο να υποχρεωθεί τελικά να καταργήσει το δημόσιο σύστημα υγείας.

Ο πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας πάντως αρνήθηκε να αποκαλύψει τα έγγραφα, τα οποία περιγράφουν τις συνέπειες της ΤΤΙΡ για το συγκεκριμένο θέμα - τεκμηριώνοντας έτσι πως πράγματι δεν υπηρετεί τους Πολίτες που τον εξέλεξαν. 

Δεν υπάρχει πάντως καμία αμφιβολία πως η Μ. Βρετανία δεν είναι η μοναδική δυτική χώρα, η κυβέρνηση της οποίας έχει στόχο να μεταφέρει όλους τους δημόσιους τομείς στα χέρια των ιδιωτών - με αποτέλεσμα να μετατραπούν οι Πολίτες σε όμηρους τους.

Αυτού του είδους οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν φτάσει στο αποκορύφωμα τους στις Η.Π.Α. - ενώ αποτελούν τη βασική αιτία, λόγω της οποίας αυξάνονται συνεχώς οι στρατιωτικές δαπάνες της υπερδύναμης. 

Για παράδειγμα, η αποκρατικοποίηση των αμερικανικών φυλακών είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθούν πολλοί αθώοι Πολίτες πίσω από τα σίδερα - όπου εργάζονται υποχρεωτικά για 0,79 Σεντ την ώρα, παράγοντας προϊόντα για ιδιωτικές εταιρείες που προμηθεύουν το στρατό ή για άλλες επιχειρήσεις (πηγή: Roberts).

Διεφθαρμένοι αστυνομικοί, διεφθαρμένοι εισαγγελείς και διαφθαρμένοι δικαστές στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού, συμμετέχουν στη μεγαλύτερη δυνατή αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων, χρησιμοποιώντας ως σκλάβους τους φυλακισμένους - ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οικονομολόγοι, οι οποίοι επαινούν τις ιδιωτικές φυλακές, ισχυριζόμενοι πως λειτουργούν πολύ πιο αποδοτικά από τις κρατικές. 

Δεν αναφέρουν φυσικά πως η αποδοτικότητα τους στηρίζεται στην εργασία σκλάβων - αφού αμείβονται πλουσιοπάροχα για να το παραλείψουν.

Περαιτέρω σε ολόκληρη τη Δύση οι κυβερνήσεις, οι οποίες ελέγχονται από τις Η.Π.Α., προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποπροσανατολίσουν τους λαούς τους από το αναμφίβολο γεγονός ότι, τους ξεπουλάνε. 

Ειδικά στην Ευρώπη, η διαδικασία αυτή επιτυγχάνεται με την επικέντρωση των δημοσίων συζητήσεων στο προσφυγικό πρόβλημα - το οποίο παραδόξως αφορά μόνο τους Σύριους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θεωρούνται αυθαίρετα ως παράνομοι μετανάστες.

Κανένας δεν αναρωτιέται βέβαια γιατί οι Πολίτες άλλων χωρών, όπως της Λιβύης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν κοκ., οι πατρίδες των οποίων επίσης βομβαρδίστηκαν, δεν είναι πρόσφυγες - ενώ δεν δίνεται καμία σημασία στις αιτίες της μαζικής μετανάστευσης και της τρομοκρατίας, οι οποίες δεν είναι άλλες από την πείνα που έχει προκαλέσει η Δύση, ληστεύοντας όλα αυτά τα κράτη και τους πολέμους που διεξάγει.

Ενώ λοιπόν η λεηλασία έχει διευρυνθεί στις δυτικές πλέον χώρες και στις κοινωνίες τους, προβάλλεται το τρομακτικό θέαμα άλλων, πολύ πιο φτωχών και ταλαιπωρημένων λαών - έτσι ώστε αφενός μεν να μην παραπονιέται κανείς για τη φτωχοποίηση του, αφετέρου να του προκαλούνται συναισθήματα φόβου, τα οποία εξουδετερώνουν όλες τις υγιείς αντιστάσεις του.

Δεν πρέπει λοιπόν να απορούμε καθόλου με τη νεκρική σιωπή των αμνών που βασιλεύει – για τους λαούς δηλαδή που δεν διαμαρτύρονται, παρά το ότι οδηγούνται με τη σειρά στο ικρίωμα. 

Αντίθετα, όλα εξελίσσονται σωστά και προγραμματισμένα, χωρίς να γίνονται καθόλου λάθη - είτε μας αρέσει, είτε όχι. Ειδικά όσον αφορά τώρα τις μυστικές, διαβολικές συμφωνίες, τα εξής:

                                                                           Η ΤΤΙΡ

Η διατλαντική εμπορική και επενδυτική συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership - TTIP), προηγουμένως διατλαντική συμφωνία ελευθέρου εμπορίου (TAFTA), αποτελεί μία πρόταση προστασίας του ελευθέρου εμπορίου και των επενδύσεων, με τη μορφή μίας διεθνούς συνθήκης μεταξύ της ΕΕ και των Η.Π.Α. 

Οι ακριβείς προϋποθέσεις διαπραγματεύονται από τον Ιούλιο του 2013, με ολόκληρη τη διαδικασία να διεξάγεται αδιαφανώς, πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες.

Ως πρόδρομος της θεωρείται η πολυμερής συμφωνία για τις επενδύσεις (Multilateral Agreement of Investment – MAI) η οποία, τη δεκαετία του 1990, προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις εκ μέρους ακτιβιστών και ΜΚΟ. 

Η ΤΤΙΡ έχει πολλές ομοιότητες με την CETA, η οποία είναι μία ανάλογη συμφωνία της ΕΕ με τον Καναδά που θα αναλύσουμε παρακάτω - ενώ και οι δύο συνδέονται με τη διεθνή εμπορική συμφωνία κατά της παραποίησης (ACTA), η οποία απέτυχε λόγω των διαμαρτυριών εναντίον της από τους Πολίτες των χωρών της ΕΕ και των Η.Π.Α.

Σύμφωνα με αυτά που δημοσιοποιούνται, ο στόχος της ΤΤΙΡ είναι η κατάργηση των δασμολογικών και μη δασμολογικών «φραγμών», μεταξύ των Η.Π.Α. και της ΕΕ, με στόχο την άνοδο του ρυθμού ανάπτυξης σε όλες τις χώρες που θα συμμετέχουν – λόγω της μείωσης του κόστους των εξαγωγικών επιχειρήσεων, η οποία θα αύξανε τους τζίρους τους. Οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ της ΕΕ και των Η.Π.Α. το 2013, σε δις €, φαίνονται στον πίνακα που ακολουθεί:

Δείκτες                                          Προϊόντα         Υπηρεσίες             Σύνολο

Εξαγωγές της ΕΕ στις Η.Π.Α.            288,3              196,1                 484,4

Εξαγωγές των Η.Π.Α. στην ΕΕ          158,8              146,1                 304,9

Εμπορικό έλλειμμα Η.Π.Α.              -129,5                -50,0                -179,5

Εν τούτοις, αρκετές μελέτες τεκμηριώνουν πως δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο – καθώς επίσης πως η συμφωνία θα είναι αρνητική για τους μισθούς των εργαζομένων. 

Την ίδια στιγμή τα κανονιστικά πρότυπα (Standards) που προωθούνται ταυτόχρονα, στους τομείς της προστασίας του περιβάλλοντος, των καταναλωτών, της υγείας, της εργατικής νομοθεσίας και του κοινωνικού κράτους, εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τις πολυεθνικές – οπότε δεν είναι προς όφελος των Πολιτών.

Το χειρότερο όλων πάντως είναι η δημιουργία ιδιωτικών διαιτητικών δικαστηρίων που προωθείται από την ΤΤΙΡ, τα οποία θα δίνουν τεράστια ισχύ στις πολυεθνικές, εις βάρος των κρατών – ειδικά όσον αφορά την απαίτηση αποζημίωσης τους για διαφυγόντα κέρδη λόγω της καθυστέρησης ή μη διενέργειας επενδύσεων, μετά από κοινωνικές αντιδράσεις. 

Με απλά λόγια, με τη συμφωνία αυτή θα περιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό η εθνική κυριαρχία των κρατών – τα οποία θα ευρίσκονταν στο έλεος των επιχειρήσεων. 

Θα αποτελούσε επί πλέον ένα μεγάλο πλήγμα για τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου – οπότε πολύ σωστά εξεγείρονται εναντίον της οι Πολίτες της ΕΕ.

Εν τούτοις, γίνεται προσπάθεια παράκαμψης των αντιδράσεων των Πολιτών – με την έννοια της υιοθέτησης της συμφωνίας χωρίς να χρειαστεί η επικύρωση της από τα εθνικά κοινοβούλια. 

Υπενθυμίζουμε εδώ πως η αιτία της βιασύνης των ΗΠΑ είναι η κρίση χρέους της Ευρώπης – στην οποία οι αμερικανικοί επενδυτικοί όμιλοι έχουν πουλήσει επικίνδυνα χρηματοπιστωτικά προϊόντα.

Ειδικότερα, στο παρελθόν οι αμερικανικές τράπεζες πούλησαν μαζικά σε δήμους και σε επιχειρήσεις δομημένα ομόλογα, ενώ τους εγκρίναν δάνεια, διαβεβαιώνοντας τους πως τα μικρά γράμματα κάτω από τις συμβάσεις δεν ήταν απαραίτητο να διαβαστούν. 

Οι υπερχρεωμένοι λοιπόν δήμοι και οι αφελείς επιχειρήσεις εισέπραξαν τα χρήματα.

Οι μεν πρώτοι για να κάνουν δώρα στους εκλογείς τους (το πελατειακό κράτος δεν είναι μόνο ελληνική πατέντα), ενώ οι δεύτερες για να κερδίσουν μερίδια αγοράς. 

Στη συνέχεια όμως ξύπνησαν, ανακαλύπτοντας τις παγίδες.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα κύμα αγωγών εναντίον των αμερικανικών τραπεζών, πολλές από τις οποίες δικαιώθηκαν από τα συνταγματικά δικαστήρια. Για παράδειγμα η αγωγή μίας μικρής γερμανικής πόλης, η οποία έγινε αποδεκτή από το δικαστήριο - επειδή η ενημέρωση της σχετικά με το προϊόν που αγόρασε ήταν ελλιπής, οπότε διεκδικεί από την JP Morgan το ποσόν των 57 εκ. €! (οι Ιταλοί έχουν καταθέσει επίσης αγωγές εναντίον της Deutsche Bank, για 7 δις € ομόλογα που τους πούλησε).

Λογικά λοιπόν οι Αμερικανοί φοβούνται πως θα ακολουθήσουν χιλιάδες άλλες τέτοιες περιπτώσεις που θα στηρίζονται στο δεδικασμένο της γερμανικής πόλης. 

Επομένως βιάζονται να υπογραφεί η ΤΤΙΡ που θα τους εξασφαλίζει από τις αγωγές εναντίον τους, αφού θα τους δίνει μεγαλύτερες εξουσίες από τα εθνικά δικαστήρια.

Αναλυτικότερα στο διεθνές δίκαιο ισχύει η αρχή, σύμφωνα με την οποία μία καταδίκη είναι τότε μόνο αποδεκτή, όταν είναι σύμφωνη με τη νόμιμη διαδικασία (due process of Law). 

Αυτό σημαίνει πως πρέπει να υπάρχει μία συνταγματική εγγύηση, έτσι ώστε ένας νόμος να μην επιτρέπεται να είναι παράλογος, αυθαίρετος ή τυχαίος. 

Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν τοποθετούνται όρια στην ερμηνεία του νόμου - οπότε για το λόγο αυτό υπάρχουν τα διεθνή διαιτητικά δικαστήρια, μέσω των οποίων συμβιβάζονται συνήθως οι αντίδικοι.

Οι Η.Π.Α. όμως αισθάνονται ανασφαλείς όσον αφορά τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, σε σχέση με τα χρηματοπιστωτικά τους προϊόντα – τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως όπλα μαζικής καταστροφής από τον W, Buffet. 

Φοβούνται λοιπόν πως αρκετοί ευρωπαϊκοί οργανισμοί θα απαιτήσουν να λάβουν πίσω τα χρήματα τους, όπως η γερμανική πόλη, κάτι που δεν θα μπορεί να συμβεί, εάν υπογραφεί η ΤΤΙΡ.

Χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες οι Η.Π.Α., ευρισκόμενες σε πορεία παρακμής, θέλουν να εξασφαλίσουν πως το παιχνίδι θα παίζεται με τους δικούς τους κανόνες όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη – αφού διαφορετικά δεν θα επιβιώσουν. 

Αυτό που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία είναι το ότι, δεν ενδιαφέρονται τόσο για τις μελλοντικές τους επενδύσεις, αλλά για τις παρελθούσες – επειδή κατά τη διάρκεια της κρίσης χρησιμοποίησαν πολλά τεχνάσματα, για να εξαπατήσουν τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς και τις επιχειρήσεις.

Θέλουν λοιπόν να αποφύγουν με κάθε θυσία τις αποζημιώσεις που θα κληθούν τελικά να πληρώσουν στους ζημιωμένους πελάτες τους - για τα στοιχήματα που ουσιαστικά τους πούλησαν εν αγνοία τους, με στόχο την καταλήστευση τους.

Φυσικά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος, αφού προωθείται παράλληλα η ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ - μέσω του οποίου οι ΗΠΑ μάλλον θέλουν να ληστέψουν ξανά την Ευρώπη, όπως το 2008, για να καλύψουν τα τεράστια χρέη τους που σύντομα θα υπερβούν τα 20 τρις $. Επίσης για να πιέσουν ασφυκτικά τη Ρωσία, προτού δημιουργηθεί ο δεύτερος οικονομικός πόλος που σχεδιάζει με την Κίνα - προσελκύοντας πολλά άλλα κράτη που θέλουν να προστατευτούν από την υπερδύναμη.

                                                                      Η CETA

Η συμφωνία CETA (Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία - Comprehensive Economic and Trade Agreement) είναι παρόμοια με την ΤΤΙΡ, αφορά τον Καναδά και την ΕΕ, ενώ προωθήθηκε έξυπνα στον Καναδά - με την έννοια πως θα ωφελούταν σε πολύ μεγάλο βαθμό από την αύξηση των εξαγωγών του στην Ευρώπη. 

Πρόκειται για μία τεχνική που χρησιμοποιούν οι Η.Π.Α. επίσης στην ΕΕ για την ΤΤΙΡ - με στόχο να πείσουν για τα πλεονεκτήματα της.

Περαιτέρω, φαίνεται πως οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της ΕΕ και του Καναδά, όσον αφορά την CETA έχουν ολοκληρωθεί, χωρίς να είναι γνωστό στους Πολίτες – παρά το ότι προβλέπονται και σε αυτήν ιδιωτικά διαιτητικά δικαστήρια, μέσω των οποίων θα παρακάμπτεται το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Σε κάθε περίπτωση, όταν επικυρωθεί η CETA, θα έχει τη δυνατότητα κάθε αμερικανικός όμιλος, ο οποίος θα διατηρεί ένα μικρό υποκατάστημα στον Καναδά, να καταθέτει αγωγή εναντίον οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κράτους θεωρεί πως βλάπτει τα συμφέροντα του – ενώ η εκδίκαση θα διενεργείται από ένα ιδιωτικό διαιτητικό δικαστήριο.

Φυσικά επίσης κάθε καναδικός, αφού η συμφωνία αφορά τον Καναδά και την ΕΕ. Για παράδειγμα, εάν η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», η οποία είναι θυγατρική της καναδικής Eldorado Gold, έχει την άποψη πως η ελληνική κυβέρνηση της προξενεί ζημίες στις Σκουριές με τις αποφάσεις της, τότε θα έχει τη δυνατότητα να την καταγγείλει σε κάποιο ιδιωτικό δικαστήριο – ζητώντας αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη ή για οτιδήποτε άλλο.

Περαιτέρω, εάν η CETA επικυρωθεί, αλλά όχι η ΤΤΙΡ, οι αμερικανικές επιχειρήσεις θα έχουν σχεδόν όλα τα πλεονεκτήματα της ΤΤΙΡ, χωρίς τα μειονεκτήματα της – με την έννοια ότι, θα ανταγωνίζονται μεν τις ευρωπαϊκές εταιρείες στην ΕΕ, μέσω των θυγατρικών τους στον Καναδά, χωρίς όμως να ισχύει το ίδιο στις Η.Π.Α.

Με απλά λόγια, επειδή σχεδόν όλες οι αμερικανικές πολυεθνικές έχουν κάποια θυγατρική στον Καναδά ή μπορούν να ιδρύσουν όταν το κρίνουν σκόπιμο, τότε θα δύνανται να απολαμβάνουν όλα τα προνόμια και τα δικαιώματα που θα τους προσφέρει η CETA στην Ευρώπη – καταθέτοντας αγωγές εναντίον κρατών, δήμων και πόλεων, όταν θεωρούν πως οι αποφάσεις τους τις ζημιώνουν.

Για παράδειγμα, όταν μία εταιρεία όπως η Monsanto, την οποία σχεδιάζει να εξαγοράσει η γερμανική Bayer, δεν μπορεί να προωθήσει την έγκριση ενός γενετικά μεταλλαγμένου προϊόντος της στην Ευρώπη, ή μία άλλη όπως η Kellogg δεν επιτρέπεται να πουλήσει τα δημητριακά της από γενετικά τροποποιημένο καλαμπόκι, τότε θα μπορεί να ζητήσει την υποχρεωτική έγκριση του προϊόντος ή την αποζημίωση της (διαφυγόντα κέρδη) από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μέσω της θυγατρικής του Καναδά – απευθυνόμενη σε κάποιο ιδιωτικό διαιτητικό δικαστήριο, το οποίο τελικά θα αποφασίσει.

Αντίθετα, η CETA δεν επιτρέπει κάτι αντίστοιχο στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, όσον αφορά τις Η.Π.Α. - οπότε εύλογα οι αμερικανοί δεν πιέζουν υπερβολικά για την υπογραφή της ΤΤΙΡ συμβιβαζόμενοι με τις απαιτήσεις των Ευρωπαίων, αφού η CETA τους είναι πολύ πιο ωφέλιμη. 

Ακόμη χειρότερα, τα ιδιωτικά δικαστήρια των επενδυτών θα μπορούσαν να αποφασίσουν πως οι αμερικανικές απόψεις υπερισχύουν των ευρωπαϊκών και καναδικών - ενώ, στις περιπτώσεις που θα υπάρχει σύγκρουση, θα έχουν τη δυνατότητα να επικαλεσθούν τους περιοριστικούς κανόνες της ΤΤΙΡ, παρά το ότι δεν θα έχει υπογραφεί η συμφωνία.

Ως εκ τούτου, η υπογραφή της CETA από την ΕΕ και τον Καναδά χωρίς την ΤΤΙΡ της ΕΕ με τις Η.Π.Α. θα ήταν καταστροφική – γεγονός που επεξηγεί την αγωνία των ευρωπαϊκών πολυεθνικών, όσον αφορά την επίτευξη ή μη της συμφωνίας ΤΤΙΡ. 

Λογικά λοιπόν θεωρείται πως η ΤΤΙΡ δεν είναι τίποτα άλλο, από ένας Δούρειος Ίππος των Η.Π.Α., με στόχο να επικεντρώσει όλες τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων Πολιτών και τελικά να μην ψηφιστεί - όταν στο παρασκήνιο θα υπογράφεται η CETA με τον Καναδά, η οποία θα τους εξασφαλίζει τεράστια πλεονεκτήματα, χωρίς κανένα μειονέκτημα. Έτσι θα έχουν πετύχει μία διπλή νίκη, ενοχοποιώντας για την αποτυχία υπογραφής της ΤΤΙΡ τους Ευρωπαίους Πολίτες - οι οποίοι θα έχουν αυτοπαγιδευθεί, χωρίς καν να το γνωρίζουν.

                                                                               H TISA

Η TiSA (Trade in Services Agreement), είναι μία συμφωνία που διαπραγματεύεται σήμερα μεταξύ των Η.Π.Α., των 28 χωρών της ΕΕ, καθώς επίσης 21 άλλων κρατών – όπως το Μεξικό, ο Καναδάς, η Ιαπωνία, το Ισραήλ, η Ελβετία και η Τουρκία. 

Ο βασικός κρυφός σκοπός της είναι να υποχρεωθούν τα κράτη να ιδιωτικοποιήσουν όλες τις επιχειρήσεις κοινωνικής ωφελείας – μεταξύ των οποίων την ύδρευση, την ηλεκτρική ενέργεια, την Υγεία, την Παιδεία, την ασφάλεια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Οι διαπραγματεύσεις έχουν ήδη ξεκινήσει από το 2012, χωρίς να ενημερώνεται η κοινή γνώμη. Εάν δε ευοδωθούν, θα έχει πραγματοποιηθεί ο χωρισμός της παγκόσμιας κοινωνίας σε δύο τάξεις – η κυρίαρχη των οποίων, η διεθνής ελίτ, θα εδραιωθεί, χωρίς πλέον να κινδυνεύει να χάσει τα ηγεμονικά της προνόμια.

Περαιτέρω, η TISA σχεδιάζεται να υιοθετηθεί από πενήντα χώρες, συμπεριλαμβάνοντας τη διασυνοριακή ανταλλαγή υπηρεσιών. 

Τα κράτη δε που συμμετέχουν στις μυστικές συζητήσεις επιδιώκουν μία ευρεία «απορρύθμιση» του τομέα των υπηρεσιών – γεγονός που θα επέτρεπε μεταξύ άλλων στους πολυεθνικούς ομίλους, να εμπορεύονται παγκοσμίως με νοικιασμένους ή «δανεικούς» εργαζομένους.

Οι πενήντα αυτές χώρες αντιπροσωπεύουν το 65% περίπου του παγκοσμίου εμπορίου στον τομέα των υπηρεσιών - με πρώτο στόχο της συμφωνίας να αποτελεί η ιδιωτικοποίηση του νερού. Στα πλαίσια αυτά, η αναφορά (Petition) εναντίον της ιδιωτικοποίησης της ύδρευσης, η οποία κατατέθηκε στις Βρυξέλλες από την πρωτοβουλία «right 2 water», απορρίφθηκε από την Κομισιόν - με την αιτιολογία πως δεν είναι αρμόδια για το θέμα.

Προφανώς η Κομισιόν γνώριζε πως διενεργούνται διαπραγματεύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίες αφορούν και το νερό – οπότε απέφυγε να απαντήσει. 

Ειδικά όσον αφορά το θέμα αυτό, το ντοκιμαντέρ για τις περιπέτειες του νερού στην Ελλάδα, είναι από τα καλύτερα στο είδος του - ενώ οι Έλληνες δύσκολα μπορούν να αμυνθούν, λόγω της υπερχρέωσης της χώρας και της υπαγωγής της σε ένα νέο καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου.

Περαιτέρω, η συμφωνία μπορεί να επεκταθεί και σε άλλους τομείς – όπως στην κατάργηση των απαγορεύσεων που προέβλεπε η GATS (η διεθνής συμφωνία για το εμπόριο και τις υπηρεσίες του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου), σχετικά με τις επιχειρήσεις δημοσίου ενδιαφέροντος. 

Ειδικότερα, γίνεται προσπάθεια μέσω αυτής να εδραιωθούν οι ιδιωτικοποιήσεις που διενεργούνται από ορισμένες χώρες, επίσης στα πλαίσια των μέτρων που επιβάλλει το ΔΝΤ – έτσι ώστε να είναι αδύνατη η επανεθνικοποίηση τους.

Για παράδειγμα, η πόλη του Παρισιού πούλησε το 1985 τη δημόσια επιχείρηση ύδρευσης στους ομίλους GDF Suez και Veolia - με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι τιμές του νερού περισσότερο από 100%, καθώς επίσης να μειωθεί η ποιότητα του, λόγω της ελλιπούς συντήρησης του δικτύου, για εξοικονόμηση δαπανών.

Έτσι λοιπόν αποφάσισε η πόλη το 2010 να αγοράσει ξανά τη δημόσια επιχείρηση - κάτι που δεν θα είναι στο μέλλον δυνατόν, εάν υπογραφεί η παραπάνω συμφωνία (TiSA). 

Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Αμβούργο, όταν το κρατίδιο αποφάσισε να εθνικοποιήσει την εταιρεία ηλεκτρικής ενέργειας - η οποία είχε αυξήσει σημαντικά τις τιμές, επιβαρύνοντας δυσανάλογα τα νοικοκυριά.

Όσον αφορά τώρα την απασχόληση, οι ιδιωτικοποιήσεις αυξάνουν σημαντικά την ανεργία – γεγονός που τεκμηριώνεται από τις Η.Π.Α., στις οποίες οι αποκρατικοποιήσεις της ύδρευσης και των παράλληλων κλάδων, οδήγησαν στηναπώλεια του 1/3 των θέσεων εργασίας. 

Συμπερασματικά λοιπόν οι πολυεθνικοί όμιλοι προετοιμάζονται «θεσμικά», με στόχο την λεηλασία της δημόσιας περιουσίας πολλών κρατών, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης εκ μέρους τους.

Παράλληλα, επιδιώκουν τη λεηλασία των εργαζομένων, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με την επιβολή χαμηλών μισθών σε ορισμένους τομείς, καθώς επίσης με τη διεύρυνση της «δανεικής εργασίας» - της ενοικίασης των εργαζομένων δηλαδή από ανάλογες εταιρείες, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε να μην απαιτούνται απολύσεις, αποζημιώσεις κοκ.
Η συντριπτική πλειοψηφία πάντως των βουλευτών της ΕΕ υποστήριξε στις 03.02.2106 ένα ψήφισμα που καθορίζει τις συστάσεις τους προς την Επιτροπή, για τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις που αφορούν την TiSA. 

Το τελικό κείμενο έχει υιοθετηθεί με 532 ψήφους υπέρ, 131 κατά και 36 αποχές (πηγή). Υπέρ του κειμένου τοποθετήθηκαν οι Χριστιανοδημοκράτες, οι Σοσιαλιστές, οι Συντηρητικοί και οι Φιλελεύθεροι. 

Οι Πράσινοι, η Αριστερά και οι Εθνικιστές βουλευτές αντιτάχθηκαν, ενώ το βρετανικό UKIP επείχε. 

Σε επί μέρους άρθρα της συμφωνίας υπήρχαν όμως διαφορές - όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.

138

Τέλος, οι διαπραγματεύσεις που αφορούν την παραπάνω συμφωνία, όπως και όλες τις υπόλοιπες, είναι κρυφές, κυρίως επειδή το απαίτησαν οι Η.Π.Α. - οι οποίες ζήτησαν να κρατηθούν μυστικά όλα όσα συμφωνηθούν, τουλάχιστον για πέντε έτη μετά την τελική υπογραφή τους.

                                    Επίλογος

Συμπερασματικά, η συμφωνία ΤΤΙΡ αφορά την ΕΕ και τις Η.Π.Α., η CETA την ΕΕ και τον Καναδά, όπου όμως υπεισέρχεται έμμεσα η υπερδύναμη, ενώ η TISA την ΕΕ, τις Η.Π.Α. και 21 άλλα κράτη, τα οποία θέλει να προσδέσει η υπερδύναμη στο άρμα της - έτσι ώστε να ελέγχει πλήρως τον πλανήτη, με εξαίρεση τις χώρες που «άπτονται» της Ρωσίας και της Κίνας, στις οποίες δεν μπορεί να επιβληθεί.

Μέσω όλων αυτών των συμφωνιών, οι οποίες ολοκληρώνουν τις υφιστάμενες, οι ελίτ του 1% θα μπορούν να κυριαρχούν στο υπόλοιπο 99% των Πολιτών, μετατρέπονταςτο σταδιακά σε σκλάβους χρέους – όπως είχε προβλεφθεί από το 1984 του Orwell, μέσω της επικράτησης ενός απολυταρχικού, φασιστικού καθεστώτος.

Στα πλαίσια αυτά, αρκετοί υποθέτουν πως οι καπιταλιστικές κρίσεις, οι οποίες οδήγησαν στην απόλυτη δικτατορία των κεντρικών τραπεζών, σε μία μορφή σοβιετικού καθεστώτος της ελίτ καλύτερα, είναι σκόπιμες – αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να στεφθεί με επιτυχία η όλη διαδικασία. 

Σκόπιμο θεωρείται επίσης το μεταναστευτικό, με την έννοια της δημιουργίας πολυπολιτισμικών κοινωνιών οι οποίες, πολύ περισσότερο όταν είναι φτωχές, ελέγχονται ευκολότερα από τους ελίτ - με πειραματόζωο εδώ τη Σουηδία.

Εν τούτοις, δεν έχει αποφευχθεί η δημιουργία ενός αντίθετου πόλου, υπό τη Ρωσία και την Κίνα, ο οποίος αρνείται να αποδεχθεί την αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη – με την ΕΕ να θεωρείται υποτελής των Η.Π.Α.

Ως εκ τούτου έχει επανέλθει η εποχή του ψυχρού πολέμου, με κύριο αντίπαλο τη Ρωσία, απέναντι στην οποία τοποθετείται από τις Η.Π.Α. ξανά η Γερμανία – όπως μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση. 

Την ίδια στιγμή γίνεται προσπάθεια διάλυσης της συμμαχίας των BRICS – εν πρώτοις στη Λατινική Αμερική, τα προηγούμενα αριστερά καθεστώτα της οποίας, στις βασικές χώρες της, στη Βραζιλία και στην Αργεντινή, έχουν αντικατασταθεί πραξικοπηματικά με φιλικά προς τις Η.Π.Α. (ενώ η αντιδραστική Βενεζουέλα οδηγείται προς τη χρεοκοπία και το χάος).

Ολοκληρώνοντας, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τις αντιδράσεις των Πολιτών της Δύσης, όσον αφορά τις συμφωνίες υποδούλωσης τους από τις ελίτ, οι οποίες ευρίσκονται σε εξέλιξη - με επόμενο στόχο τη διάλυση των εθνικών κρατών, η οποία προϋποθέτει την καταστροφή της μεσαίας τάξης που στηρίζει το Κράτος Δικαίου και τη Δημοκρατία. 

Στο σημείο αυτό προηγείται η Ελλάδα, αποτελώντας ένα ιδανικό πειραματόζωο – ενώ στο ελληνικό πεδίο μάχης συγκρούονται επί πλέον σήμερα οι Η.Π.Α., η Γερμανία, η Ρωσία και η Κίνα, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία.

Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι συμφωνίες δεν πρέπει να περάσουν – δεν θα περάσουν όμως μόνο εάν όλοι οι Ευρωπαίοι Πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων, αντιδράσουν από κοινού, κάνοντας ο καθένας ότι καλύτερο μπορεί. Κυρίως ενημερώνοντας το κοντινό του περιβάλλον και διαμαρτυρόμενος με κάθε τρόπο που έχει στη διάθεση του – ατομικά και συλλογικά.

==================================================================

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. 

Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

                                                                    Βασίλης Βιλιάρδος 

                                                           e-mail: viliardos@analyst.gr 

                                                                         www.analyst.gr