Ο χαμένος 21ος αιώνας για όλους τους Έλληνες

Πόσο θα μοιάζει με τον σημερινό κόσμο εκείνος του 2040, όταν η Ελλάδα θα είναι ακόμη «καμμένη Γη» - σύμφωνα τουλάχιστον με το ΔΝΤ - και θα αρχίζει - στην καλύτερη περίπτωση - να αποπληρώνει το χρέος της με συσσωρευμένο επιτόκιο, της τάξης του 1,5%; 

Πόσο διαφορετικός θα είναι ο κόσμος το 2115, όταν η τότε διακυβέρνηση της περιοχής της Ελλάδας θα συζητά με τη διεθνή υπερδομή για το αν θα υπάρξει το ίδιο στάτους για τη διοίκησή της, όπως αυτό που θα έχει ισχύσει τον 21ο αιώνα, και για τον 22ο; 

Οπως εύκολα γίνεται κατανοητό, αν θεωρήσουμε το καθεστώς που υπερψήφισε το Κοινοβούλιο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ως σταθερό για τον αιώνα, τότε δεν υπάρχει νόημα να συζητούμε βασίμως για Ελλάδα των Ελλήνων. 

Αφού κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τι θα έχει συμβεί στον πλανήτη Γη όταν εμείς, τα παιδιά και τα περισσότερα από τα εγγόνια μας θα έχουν πεθάνει προ πολλού.

Αντιθέτως, ιδιαίτερη σημασία έχει να κατανοήσουμε τη σημερινή μας πραγματικότητα και  -τουλάχιστον - να προκρίνουμε τη διαμόρφωσή της για την επόμενη τριετία. 

Εως το 2018, οπότε το παρόν μνημονιακό πρόγραμμα τελειώνει. 

Ακόμη πιο ουσιώδες θα ήταν να οργανώσουμε τις κινήσεις μας για τους επόμενους μήνες, έως το τέλος του 2016, αφού αυτοί θα κρίνουν την τριετία. Και η τριετία τον αιώνα. 

Και ο αιώνας την οργανική πραγματικότητα της φυλής μας. 

Το Γένος μας, για το οποίο πολέμησαν οι παλαιότεροι ημών και μας κληροδότησαν χώρα. 

Εθνικό κράτος, και όχι διεθνής ή οθωμανική περιοχή. 

Θα μπορούσε να ειπωθεί, χωρίς να είναι ούτε κατ' ίχνος εθνικιστικό, ότι οι Έλληνες εδώ και κάποιες μέρες μετεξελίσσονται από έθνος με ιδιοκτησία επί κρατικής επικράτειας σε φυλή νομάδων υπό διεθνή διαχείριση και συσχετισμό ισχύος και εξάρτησης.

Σε μια πρώτη φάση, στην αρχή των Μνημονίων, εκχωρήθηκε επί πρωθυπουργίας Γ. Παπανδρέου & υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου το δικαίωμα αυτοδιάθεσης & διακυβέρνησης. 

Αλλά όχι το δικαίωμα και η αρμοδιότητα επί της επικράτειας. 

Της ονομαζόμενης δημόσιας ιδιοκτησίας. 

Αυτό απωλέσθη με τη σύμπραξη της πλειοψηφίας του Κοινοβουλίου, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. 

Εδόθη δηλαδή στον διεθνή έλεγχο, με την παρουσία και την απλή συμμετοχή πλέον των ελληνικών κυβερνήσεων, το εύρος της δημόσιας περιουσίας σε εταιρία holding, με έδρα την Ελλάδα. 

Το καθεστώς είναι αντίστοιχο με τη μετά την ήττα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία.

Όταν από κράτος η διεθνής της οντότητα αντιμετωπίστηκε ως εταιρία και με τον Θεμελιώδη Νόμο -τα μόνιμα Μνημόνια στην περίπτωσή μας- ως αναγκαστικό σύνταγμα. 

Η δικαιοδοσία των διεθνών Ευρωπαίων θεσμικών εκπροσώπων των πιστωτών είναι ευρεία επί της ακίνητης, της κινητής και της επιχειρησιακής οντότητας του Δημοσίου. Του κράτους. 

Ακίνητα, ΔΕΚΟ, δίκτυα, υποδομές, συγκοινωνίες, ενεργειακά και ορυκτά αποθέματα. Με ταυτόχρονους μάλιστα νόμους εδόθη σε ανεξάρτητη Αρχή, υπό τον έλεγχο της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας του ευρώ εκτός ελληνικής διοίκησης, το σύνολο των εσόδων του κράτους, η κατανομή και η αξιοποίηση των οποίων έχει προκαθοριστεί. 

Ομοίως, με την πρόβλεψη του δημοσιονομικού φρένου ή «κόφτη» (όχι, όμως, σε επίπεδο ελλείμματος της εκτέλεσης του Προϋπολογισμού, αλλά στο επίπεδο διασφάλισης παράλογου πλεονάσματος, της τάξης του +3,5%, για δεκαπέντε χρόνια) έχει ελεγχθεί σε μόνιμη βάση και η διαχείριση των δαπανών, με παραδοχή μαζικής φτωχοποίησης των Ελλήνων πολιτών σε περιβάλλον υφεσιακής ή οριακά θετικής οικονομίας.

Η απουσία εθνικής ελίτ, η κομματοκρατία και η ευρωπαϊκή δομική αυταπάτη και φαντασίωση οδήγησαν στην απώλεια του κράτους και την εκχώρησή του στο διεθνές σύστημα, χωρίς διά των όπλων και της βίας ξένης κατοχής, αλλά μέσω της συνταγματικής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αρα μη αναστρέψιμου εντός ευρώ για όσο υπάρχει δημόσιο χρέος. 

Που, σύμφωνα με τους οικονομολόγους του ΔΝΤ, το 2060 θα βρίσκεται στο 250% του ΑΕΠ. 

Πολύ υψηλότερα, δηλαδή, από το 128% του 2010...

Μενέλαος Τασιόπουλος

                                    II Η νέα εποχή

Ο​​ι πρόσφατες ελληνικές πολιτικές εξελίξεις συνιστούν ιστορική καμπή. 

Με το αιωνοβίωτο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων και τον «κόφτη», η Ελλάδα πέρασε και επισήμως σε καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας.

Εκλεισε έτσι η περίοδος της μεταπολίτευσης, η οποία είχε διαδεχθεί μια προγενέστερη φάση περιορισμένης κυριαρχίας, τη δικτατορία. 

Τότε, η αντικαθεστωτική διαμαρτυρία αντιμετωπιζόταν με την άμεση βία των τεθωρακισμένων. Τώρα, η μέθοδος είναι «soft». 

Εχοντας εξαντλήσει τα όποια ελληνικά διαπραγματευτικά όπλα, η κυβέρνηση θέτει στους πολιτικούς και στους πολίτες ένα αδύνατο δίλημμα: υποταγή ή χρεοκοπία;

Η Ελλάδα μετατρέπεται σε οιονεί προτεκτοράτο. 

Οι ξένοι αναλαμβάνουν να μας προστατεύσουν από τον εαυτό μας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται· 

η Βαυαροκρατία και η αμερικανοκρατία αποσκοπούσαν, επίσης, να καλύψουν τις αδυναμίες της ελληνικής πολιτικής ελίτ. Κάποιοι εκφράζουν ικανοποίηση καθώς, χάρη στην ξένη κηδεμονία, θα διορθωθούν τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομικής ζωής. 

Δεν θα μπορούν τα κόμματα να διορίζουν τους οπαδούς τους, δεν θα διαθέτουν τους πόρους του δημόσιου ταμείου για να τροφοδοτούν το πελατειακό σύστημα. 

Η ξένη τεχνική βοήθεια θα καλύπτει τις αδυναμίες της κυβερνητικής ομάδας & της διοίκησης.

Στη συλλογιστική αυτή θα στηριχθεί η νέα συνεργασία. 

Mutatis mutandis, κατά τη χουντική επταετία, αυτήν τη στάση κράτησαν πολλοί αστοί παράγοντες οι οποίοι ξεπέρασαν την αισθητική τους απέχθεια για τους συνταγματάρχες, με επιχείρημα ότι η πολιτική σταθερότητα εξασφάλιζε οικονομική ανάπτυξη και πρόοδο. 

Εξαιρετικά επικίνδυνη συλλογιστική: ο πολιτικός παλιμπαιδισμός της αστικής τάξης κατά τη δικτατορία οδήγησε στην κυπριακή καταστροφή.

Θα μπορούσε τότε ο πολιτικός κόσμος να αντισταθεί; 

Σε διαφορετική συγκυρία και συνθήκες, αλλά σε ανάλογη δυσκολία βρίσκονται σήμερα οι υπεύθυνες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις. 

Πώς να πείσουν ότι η κομματοκρατία και ο λαϊκισμός, δαίμονες από τους οποίους το ελληνικό σύστημα δεν φαίνεται να μπορεί να διαφύγει, είναι ελάσσονα δεινά από την ξένη κηδεμονία; Ακόμη και με την κυνική παραδοσιακή λογική της κατάληψης της εξουσίας, η τακτική τού κατά Μπρεχτ «πυρομανούς πυροσβέστη» δεν επιτυγχάνει δεύτερη φορά.

Η ξένη κηδεμονία δεν κινείται ούτε από φιλανθρωπία ούτε από φιλελληνισμό.

Υπακούει σε οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές ανάγκες και επιδιώξεις. 

Καθώς η Ελλάδα εντάσσεται στο δυτικό σύστημα, πολλές συνάδουν με ελληνικά συμφέροντα. 

Αλλες, όμως, εκφάνσεις της ελληνικής πολιτικής, επί παραδείγματι η εθνική παιδεία, δεν ενδιαφέρουν τους ξένους. 

Η ξένη κηδεμονία δεν πρόκειται να καταβάλει προσπάθειες για να σώσει τους Ελληνες στον τομέα αυτό. Μάλιστα, όπως συμβαίνει με τη ναυτιλία, ενδέχεται να επικρατεί η λογική του ανταγωνισμού.

Ανάλογα με την παιδεία ισχύουν για τη δημογραφία, το περιβάλλον, τον πολιτισμό, την κοινωνική συνοχή, την επιβίωση των τοπικών κοινωνιών, την αλληλεγγύη κράτους και Διασποράς, τις θρησκευτικές παραδόσεις. 

Οι τομείς αυτοί έχουν μεγάλη σημασία για τις μακροπρόθεσμες εθνικές προοπτικές, σε αντίθεση με την περισσότερο βραχυπρόθεσμη διάσταση των μνημονίων. 

Ο μεγάλος εθνικός κίνδυνος δεν βρίσκεται, επομένως, στις άμεσες συνέπειες από το καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας. 

Ελλοχεύει στις παράπλευρες και λιγότερο ορατές απώλειες από τη λειτουργία του. 

Η άμεση εξάρτηση της κυβέρνησης από τους δανειστές οδηγεί σε εγκατάλειψη των τομέων εκτός μνημονίου. 

Ετι χείρον: οι τομείς αυτοί ενδέχεται να αποτελέσουν το καταφύγιο-άλλοθι της δημοκοπίας και του λαϊκισμού, ώστε να εξισορροπείται το έξωθεν επιβεβλημένο δημοκοπικό έλλειμμα στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα.

Η μετατροπή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό προτεκτοράτο, συνέπεια μακροχρόνιας συσσώρευσης λαθών και εγκλημάτων, ελληνικών και ευρωπαϊκών, κατεβαίνει ένα ακόμη «σκαλί... στου Κακού τη σκάλα» – καθώς επεσήμαινε ο «προφητικός» Παλαμάς. 

Επιβεβαιώνει και εντείνει την ανευθυνοποίηση της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ. 

Ενέχει μακροπρόθεσμες απειλές για ό,τι εκπροσωπεί ο ελληνισμός. 

Επιτείνει τον κίνδυνο για εθνικές απώλειες. 

Οπως επί δικτατορίας, έτσι και σήμερα, θα απαιτηθεί μεγάλη πολιτική φαντασία και δημιουργικότητα ώστε να αξιοποιηθούν όσες, κατά τη θεωρία του Λεωνίδα Κύρκου, «ρωγμές» αφήνει η νέα μορφή επιβολής. 

Οι Ελληνες πολιτικοί παράγοντες θα κριθούν από την ικανότητά τους να επαναπροσδιοριστούν μπροστά στα νέα, πρωτόγνωρα διακυβεύματα.

Η μετατροπή της Ελλάδας σε οιονεί προτεκτοράτο αποτελεί ιστορική καμπή, όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη. 

Κλονίζεται η αρχή της ισότητας ανάμεσα στα κράτη-μέλη. 

Πρόκειται για μια συστηματική πορεία προς τη γερμανική Ευρώπη, σε αντίφαση προς το αρχικό όραμα, την ευρωπαϊκή Γερμανία. Επανέρχεται, επομένως, διά του ελληνικού ζητήματος, το ιστορικό γεωπολιτικό διακύβευμα, η σχέση της Γερμανίας με την υπόλοιπη Ευρώπη. 

Το φάσμα της Mitteleuropa (Μεσευρώπη), δηλαδή μια Ευρώπη-έδαφος με κέντρο και περιφέρειες, αναβιώνει. 

Θα το ανεχθεί ο αγγλοσαξονικός κόσμος; 

Το επικείμενο δημοψήφισμα ως προς την παραμονή ή μη του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ε.Ε θα σηματοδοτήσει ενδεχόμενες ευρύτερες ευρωπαϊκές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, με άμεσες συνέπειες για τη χώρα μας.

Γιώργος Πρεβελάκης

III Οι Κοτζαμπάσηδες & η (συστημική) αριστερά

Η εγχώρια ολιγαρχία του πλούτου και της ισχύος δεν είναι ούτε καπιταλιστική ούτε εθνική ούτε κοινωνική. 
Παραπέμπει ευθέως στην εποχή των «κοτζαμπάσηδων» επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και για τον λόγο αυτόν επικεντρώνεται σε μια κλειστή έννοια υπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος τόσο της κρατικής οντότητας όσο και των εργαζομένων, αποτελούμενων την ευρεία μάζα της κοινωνίας που ουσιαστικά τους θέλει σε θέση πάλαι ποτέ «δουλοπάροικου». 

Η κοινωνική σχέση που επιζητά η νεοπλουτίστικη αυτή ολιγαρχία της Μεταπολίτευσης είναι ακόμη και σήμερα σε συνθήκες πλήρους και δομικής χρεοκοπίας της χώρας, εκείνης του «τσιφλικά» και του «κολίγου».

Η στρεβλή αυτή ολιγαρχία, που βάσισε τον πλούτο και την πολιτική επιρροή της στο καθεστώς κλεπτοκρατίας σε βάρος του «έθνους και του λαού», επικράτησε καθοριστικά μετά την ένταξη στην ΕΟΚ αρχικά και στο ευρώ κάποιες δεκαετίες μετά. Συμπίπτει πολιτικά με την κυριαρχία του σοσιαλιστικού και «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. 

Το κομματικό δημιούργημα του Α. Παπανδρέου αρχικά, που εξελίχθηκε σε «όχημα» της πτέρυγας των γερμανικής αντίληψης ευρωπαϊστών Σοσιαλδημοκρατών υπό τον Κ. Σημίτη στην εποχή του τέλους του Ψυχρού Πολέμου & του Μάαστριχ μετά τα μέσα της 10ετίας του '90. Το ΠΑΣΟΚ δεν εντασσόταν και δεν εντάσσεται έως και σήμερα, που πλέον έχει πολιτικά και ιδεολογικά αποκαθηλωθεί, ούτε στη Δεξιά ούτε στο Κέντρο ούτε και στην Αριστερά. 

Ουσιαστικά αποτέλεσε τον κυρίαρχο πόλο του μεταπολιτευτικού δικομματισμού και ενός ευκαιριακού Συντάγματος συνεχώς αναθεωρούμενου, βάσει συγκυριακών σκοπιμοτήτων, αυτό του 1975, ως σύστημα διακυβέρνησης εκ προσωπικοτήτων.

Οπου οι κύριες προσωπικότητες-ηγεμόνες προέρχονταν αρχικά από τις οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου και σε αυτό το δίπολο, το αποϊδεολογικοποιημένο και τελικά αποπολιτίκ, προστέθηκαν οικογένειες της πολιτικής, των επιχειρήσεων και των τραπεζών που υπηρέτησαν το καθεστώς, χωρίς να επιχειρήσουν οποιαδήποτε αναβάθμισή του στο πέρασμα των δεκαετιών.

Συνεκτικός δεσμός η κυρίαρχη εμμονή της ελληνικής ηγεμονικής τάξης του 1975 & μετά να προσδέσει τη χώρα στον «κεντρικό πυρήνα» του ευρωπαϊκού καρτέλ, των παραδοσιακά αναφερόμενων ως Ηπειρωτικών Δυνάμεων της Κεντρικής Ευρώπης, με μόνη κύρια αναφορά στον ατλαντικό παράγοντα τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. 

Η εν λόγω ένταξη λειτούργησε ως μια καθεστωτική αποδοχή υποκατάστασης θεσμικών εγγυήσεων ως προς τον στρατηγικό προσανατολισμό της Ελλάδας. 

Εγγυήσεων που κατά το παρελθόν υπηρετούνταν μέσα από το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας ή τη συμμετοχή στα θερμά μέτωπα πολέμου και συγκρούσεων, παγκόσμιων ή περιφερειακών.

Μέσα από τις διαδικασίες αυτές η πολιτική, η οικονομία, οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες της χώρας απέκτησαν οντότητα, προσωπικότητα και δομημένα συμφέροντα μέσα από τους διαχειριστές τους, σε μοντέλο νεοπλουτίστικης, απαίδευτης κοινωνικά και εθνικά ολιγαρχίας. 

Η «αταξία» αυτή, χωρίς οράματα & κοινωνική ηθική, προσέβλεπε & προσβλέπει στην εκχώρηση της χώρας σε μια σύγχρονη «αυτοκρατορική δομή», που θα της έδινε τα εχέγγυα και τη θεσμική ισχύ του «κοτζαμπάση» και μόνον, υποκαθιστώντας την ανατολική οθωμανική κυριαρχία του παρελθόντος από μια νέα δυτικότροπη κυριαρχούμενη από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους.

Οι Ελληνες τον 19ο αιώνα επέλεξαν τον άλλον δρόμο από εκείνον του Μέτερνιχ. 

Η ολιγαρχία τους, που προέκυψε από το 1975 και μετά, επέλεξε την επιστροφή της χώρας και του λαού στην «αποδοχή» του δόγματος Μέτερνιχ. 

Είναι το ίδιο που προέκριναν η διοίκηση Τσίπρα και η πρώτη συστημική Αριστερά με το δημοψήφισμα του προηγούμενου Ιουλίου.

Οταν η πλειοψηφία του λαού προέκρινε «όχι» και η διακυβέρνηση με την ολιγαρχία επέλεξαν «ναι». 

Μόνον που η αμοραλιστική και μονίμως εθνομηδενιστική Αριστερά αυτήν τη φορά υπηρετεί χωρίς προσχήματα και «καλύμματα» την Ελλάδα των κοτζαμπάσηδων και της εκχώρησης στις αυτοκρατορίες του νεοφιλελευθερισμού, αποστερώντας από τους Ελληνες το μόνο περιουσιακό στοιχείο που τους προστάτευε ώστε να μην εξελιχθούν και πάλι σε «κολίγους». 

Το εθνικό κράτος τους... ως πλατφόρμα επιβίωσης.

Μενέλαος Τασιόπουλος