Η Γενοκτονία των Χριστιανών της Μ. Ανατολής:η αφανής πλευρά του Τζιχάντ

Αν και ελάχιστη προβολή έχει δοθεί στη Δύση, οι Χριστιανικές κοινότητες είναι οι περισσότερο διωκόμενες κοινότητες παγκοσμίως. 

Υπολογίζεται πως κάθε χρόνο τουλάχιστον 100.000 χριστιανοί χάνουν τη ζωή τους αποκλειστικά λόγω της πίστης τους, με το 80% των περιστατικών αυτών να λαμβάνουν χώρα στον ισλαμικό κόσμο. 

Παρακάτω θα σκιαγραφήσουμε τους λόγους που αυτό συμβαίνει, καθώς και ποια είναι η κατάσταση τώρα στη Μ. Ανατολή για τους Χριστιανούς που ζουν εκεί.

Η Οπτική του Ισλάμ προς τους ‘Άλλους’

Το Κοράνι, ως ιερό βιβλίο, χαίρει τεράστιου κύρους στη Μ. Ανατολή, και είναι ο κώδικας βάσει του οποίου οι κάτοικοι της περιοχής ζουν. 

Έτσι, λοιπόν, οποιαδήποτε μελέτη για την περιοχή πρέπει να ξεκινά από την οπτική του Κορανίου ως προς το θέμα που μελετάμε.

Από τη συγγραφή του ακόμα, το Κοράνι έθετε μία ολοκληρωτική ατζέντα που θα ομογενοποιούσε τους υπηκόους/ πιστούς του, και θα δημιουργούσε ένα κοινό πλαίσιο βάσει του οποίου όλοι οι υπήκοοι θα ζούσαν. 

Στην Ισλαμική τάξη δεν υπήρχε χώρος για αντίθετες απόψεις από την επικρατούσα. 

Έτσι, σύμφωνα με το Κοράνι, κάποιος Χριστιανός ή Εβραίος που ζούσε σε ισλαμικό κράτος, είχε τρεις επιλογές: 

1) να εξισλαμισθεί, 

2) να πληρώσει κεφαλικό φόρο (στα Αραβικά ονομάζεται Jizya, στα Τούρκικά χαράτσι), 

3) να εγκαταλείψει το κράτος (Κοράνι, Σούρα 9, Αγιά 29-30). Σε άτομα άλλων θρησκευτικών πεποιθήσεων πλην των μονοθεϊστικών δεν επιτρέπεται αυτή την επιλογή, αλλά πρέπει να εκτελούνται επιτόπου.

Η πρακτική του κεφαλικού φόρου εφαρμόστηκε σε όλες τις ισλαμικές πολιτείες εις βάρος των αλλόπιστων.

Άλλες κορανικές επιταγές περιλαμβάνουν τον αποκεφαλισμό των απίστων 

(Κοράνι, Σούρα 8, Αγιά 12/ Σούρα 47, Αγιά 4), και την τρομοκράτησή τους με σκοπό να ταπεινωθούν (Κοράνι, Σούρα 8, Αγιά 60).

Η ίδια η Ισλαμική θρησκεία, λοιπόν, ξεχωρίζει τους υπηκόους ενός κράτους σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, με τους πρώτους να μπορούν να ασκούν οποιαδήποτε δραστηριότητα εις βάρος των δεύτερων. 

Πρακτικά αυτό σήμαινε πως η ζωή για έναν μη-μουσουλμάνο τίθεται καθημερινά υπό αμφισβήτηση, και δε χαίρει καμίας προστασίας, τόσο νομικής όσο και κοινωνικής. 

Για το λόγο αυτό στις περιοχές αυτές ιστορικά αναπτύχθηκε ο κρυπτο-χριστιανισμός, ή κατά τον 19ο και 20ο αι. η προστασία του πληθυσμού από κάποια Μεγάλη Δύναμη (κυρίως τη Ρωσία στη Βαλκανική Χερσόνησο και τη Γαλλία στην Υπεριορδανία).

            Το Χριστιανικό στοιχείο πριν την Αραβική Άνοιξη

Από τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, στην περιοχή εγκαταστάθηκε μία σειρά δικτατοριών, οι οποίες έχαιραν προστασίας από τη Δύση. 

Ο κύριος σκοπός τους ήταν να διασφαλίσουν το λαϊκό χαρακτήρα της περιοχής, καθώς σε αντίθετη περίπτωση η περιοχή θα πέρναγε σε ισλαμικό έλεγχο, και η Δύση θα έχανε την πρόσβαση της τόσο στο πολύτιμο πετρέλαιο της περιοχής, όσο και στη Διώρυγα του Σουέζ και τα στενά του Άντεν, τα οποία είναι από τα βασικότερα ναυτιλιακά περάσματα παγκοσμίως.

Ο λαϊκός χαρακτήρας που είχε εγκαθιδρυθεί από τα καθεστώτα αυτά, σήμαινε πως οι χριστιανοί είχαν μία ελάχιστη συνταγματική προστασία ενάντια στις πρακτικές που περιγράφονται στο Κοράνι, επιτρέποντάς τους έτσι να έχουν δική τους γη και περιουσιακά στοιχεία. 

Από την άλλη όμως, τα καθεστώτα αυτά έχαιραν του μίσους της πλειοψηφίας των μουσουλμάνων, καθώς δεν επέτρεπαν την εγκαθίδρυση μίας ισλαμικής τάξης πραγμάτων και την εφαρμογή του Ισλαμικού νόμου (Σαρία).

Το κλίμα δυσαρέσκειας, που εμφιλοχωρούσε για δεκαετίες, ήρθε να εκτονωθεί με τη μορφή της Αραβικής Άνοιξης, και τη δίωξη του συνόλου -σχεδόν- των λαϊκών δικτατόρων από την περιοχή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο ακραίων ισλαμικών δυνάμεων, είτε με τη μορφή της Ισλαμικής Αδελφότητας, είτε με το νεότευκτο Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ). 

Έτσι οι χριστιανοί βρέθηκαν χωρίς δίχτυ ασφαλείας, και στις περιοχές που πέρασαν σε ισλαμικό έλεγχο άρχισαν πάλι να εφαρμόζονται οι κορανικές πρακτικές εις βάρος τους.

                                  Οι γενοκτονίες από το ΙΚ

Οι χριστιανικοί πληθυσμοί που δοκιμάστηκαν σκληρότερα από όλους, είναι αυτοί που βρέθηκαν κάτω από το ζυγό του ΙΚ (Συρία- Ιράκ- Λιβύη). 

Οι τζιχαντιστές που δραστηριοποιούνται στις περιοχές αυτές έχουν το όραμα της θρησκευτικής καθαρότητας, και εφαρμόζουν επακριβώς το γράμμα του Κορανίου, κλέβοντας τις περιουσίες των εκεί χριστιανών και στη συνέχεια δίνοντάς τους την επιλογή του εξισλαμισμού, της φυγής ή της εκτέλεσης.

Οι διώξεις στην πρώτη φάση της κατοχής κατευθύνθηκαν εναντίων εκκλησιαστικών στόχων, όπως η πυρπόλυση της Γυναικείας Μονής της Αγίας Θέκλας στην πόλη Ma’loula, και η απαγωγή των εκεί μοναχών. 

Μεγαλύτερο λάφυρο για τους τζιχαντιστές, όμως, ήταν η απαγωγή δύο Ορθοδόξων Επισκόπων το Μάϊο του ’13 στη Συρία, με την τύχη τους να αγνοείται μέχρι σήμερα.

Το γεγονός, όμως, που έδωσε τη μεγαλύτερη δημοσιότητα στις διώξεις που υπόκεινται οι χριστιανοί της Μ. Ανατολής, είναι το βίντεο που εξέδωσε το ΙΚ το Φεβρουάριο του 2015, και έδειχνε την εκτέλεση 21 Κοπτών που είχαν απαχθεί από χωριά της Λιβύης φέροντας τον τίτλο «Το μήνυμά μας προς το λαό του Σταυρού». 

Στο βίντεο αυτό οι απαχθέντες οδηγούνται δέσμιοι σε παραλία της Λιβύης όπου, αφού εξαναγκάστηκαν να γονατίσουν, αποκεφαλίστηκαν. 

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από τη δημοσίευση αυτή οδήγησαν την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Βρετανία στον χαρακτηρισμό της κατάστασης στην περιοχή ως «οργανωμένη γενοκτονία». 

Η Κοπτική εκκλησία, από τη μεριά της, αναγνώρισε τους 21 δολοφονηθέντες ως οσιομάρτυρες.

Άλλες πρακτικές που εφαρμόζει το ΙΚ είναι το μαρκάρισμα με το διακριτικό γράμμα νουν (αρχικό της λέξης Ναζωραίος) στα σπίτια των χριστιανών, ως μέσο τρομοκράτησής τους. Υπολογίζεται πως οι περισσότερες εκκλησίες σήμερα έχουν είτε κατεδαφιστεί, είτε μετατραπεί σε τζαμιά.

Σπίτια Χριστινών μαρκαρίστηκαν με το αραβικό γράμμα Νουν, με σκοπό τη τρομοκράτηση τους.

Σπίτια Χριστινών μαρκαρίστηκαν με το αραβικό γράμμα Νουν, με σκοπό την τρομοκράτησή τους.

                              Διώξεις αλλού στην περιοχή

Οι πρακτικές που έφεραν οι τζιχαντιστές και η Αραβική Άνοιξη στη Μ. Ανατολή δεν είναι καινοφανείς, αλλά ήρθαν να προστεθούν σε – εδώ και δεκαετίες – προϋπάρχουσες νόρμες της περιοχής.

Στη Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα, η άσκηση της Χριστιανικής πρακτικής είναι παράνομη, & οι παραβάτες - άσχετα αν δεν έχουν Σαουδαραβική υπηκοότητα - μαστιγώνονται δημόσια!!! 

Στην περίπτωση, δε, που κάποιος πολίτης του κράτους εκχριστιανιστεί, εκτελείται.

Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε, βέβαια, και την Τουρκία, όπου το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Erdoğan ισλαμοποιεί την τουρκική κοινωνία με κάθε ευκαιρία, δίνοντας -άτυπα- τη δυνατότητα σε ακραίες δυνάμεις να επιτίθενται σε χριστιανούς, χωρίς ουσιαστική τιμωρία. 

Το 2006, για παράδειγμα, ένας καθολικός ιερέας εκτελέστηκε ενώ προσευχόταν στην Τραπεζούντα. Είχε προηγηθεί τεράστια αντι-χριστιανική εκστρατεία από τα κρατικά ΜΜΕ, για το θέμα των σκίτσων του Μωάμεθ που είχαν αναρτηθεί σε Δανική εφημερίδα. 

Λίγες μέρες νωρίτερα, δε, τούρκοι πολίτες μπήκαν σε -τουλάχιστον- τρεις εκκλησίες στην Κωνσταντινούπολη, και διέκοψαν τη λειτουργία φωνάζοντας «Ο Θεός είναι μεγάλος» στα αραβικά. 

Του θέματος, μάλιστα, επιλήφθηκε και το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών.

                                                   Επίλογος

Πέρα από τις στρατιωτικές νίκες που είχε πετύχει το ΙΚ, οι οποίες κέντριζαν την προσοχή της διεθνούς κοινότητας, υπήρχε και η παράλληλη κοινωνική ατζέντα που έχει το πολιτικό Ισλάμ. 

Ως προϊόν αυτής τηςατζέντας, από τους 1.5 εκ. Χριστιανούς που ζούσαν στο Ιράκ επί Saddam Hussein,λιγότεροι από 300.000 ζουν εκεί σήμερα. 

Στη Συρία, από το 1.8 εκ. που ζούσε εκεί πριν τον πόλεμο, οι μισοί περίπου έχουν είτε φύγει, είτε δολοφονηθεί.

Το Χριστιανικό στοιχείο που ζούσε στην περιοχή επί δύο χιλιάδες χρόνια, πρακτικά, έχει σταματήσει να υφίσταται, με τη διεθνή κοινότητα να δίνει ελάχιστη προσοχή τόσο στο ζήτημα αυτό, όσο και στους λόγους και τα κίνητρα υπό τα οποία η γενοκτονία αυτή πραγματοποιείται.

                                                               ΠΗΓΗ:powerpolitics.eu