Η Γοητευτική Διακριτικότητα της Μπουρζουαζίας

Διαβάζοντας το άρθρο του αείμνηστου Θανάση Παπαρήγα "Η Ταξική Φύση του Ναζιστικού Κόμματος", στάθηκα στην παρακάτω παράγραφο:
«Ποτέ πριν από την εγκαθίδρυση του Γ' Ράιχ οι μεγάλοι καπιταλιστές της Γερμανίας ή οι άμεσοι άνθρωποι τους δεν συμμετείχαν τόσο άμεσα στη διεύθυνση της οικονομίας, και αυτό παρά το γεγονός ότι στη Γερμανία οι σχέσεις κράτους- μεγάλου κεφαλαίου ήταν πάντα πολύ στενές. Κάτι περισσότερο:

 ο Χίτλερ δεν το είχε σε τίποτε να αλλάξει τους στρατηγούς του με τη μεγαλύτερη ευκολία για παραπτώματα πολλές φορές φανταστικά ή συνήθως χωρίς να φταίνε.

Αντίθετα, στις κορυφές των οικονομικών-διαχειριστικών υπηρεσιών της χιτλερικής Γερμανίας βλέπει κανείς πάντα αναδιανομή των ίδιων προσώπων: γενικών μετόχων, γενικών διευθυντών ή έμπιστων στελεχών των γιγάντων του χρηματιστηρίου. Και κάτι ακόμη πιο ενδιαφέρον:

Οι στρατηγοί του Χίτλερ ήταν - ή έγιναν διάσημοι. Ποιος, όμως ξέρει τον Albert Pieg της Siemens ή τον Wilhelm Zangen της MANNESMAN;

Αυτοί δεν άφησαν απομνημονεύματα. Η διακριτικότητα ήταν, άλλωστε, αυτό που τους ενδιέφερε περισσότερο».(http://diesbruma.blogspot.gr/2012/06/blog-post_29.html)

H μεγαλομπουρζουαζία έχει υιοθετήσει το επικουρικό δόγμα «λάθε βιώσας» δηλαδή να αποφεύγεις να ξεχωρίζεις, να είσαι διακριτικός στον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεσαι δημόσια. Απ’ την άλλη, είναι μεγάλη ανάγκη να εμπνέεται το προλεταριάτο απο παραδείγματα κάποιων που πέταξαν ψηλά, απο τα κουρέλια στην αίγλη κι απο την ανέχεια στην χλιδή. Το ρόλο αυτό δεν θα τον παίξει φυσικά ο μεγαλοαστός, θα τον παίξουν οι νεόπλουτοι και, πιο οδυνηρά απ’ όλους, οι σταρ.

Αυτοί σε αντάλλαγμα των νεοαποκτηθέντων προνομίων τους θα πληρώσουν με απώλεια μιας άλλης επικουρικής αρχής-θεμελίου της ευδαιμονίας: της «αταραξίας».

 

Το προνόμιο της αταραξίας στον βαθύ πλούτο τους το διατηρούν οι μεγαλοαστοί αποκλειστικά για τον εαυτό τους μεταφράζοντας το «λάθε βιώσας» σε «delegation», ένας όρος αγγλικής προέλευσης που ελληνιστί έχει δυο κυρίως νοηματικές εκδοχές: ανάθεση καθηκόντων που σε αφορούν σε κάποιον αλλά και αποστολή αντιπρόσωπων σου σε χώρο που κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί τα δικά σου συμφέροντα.

Αν έχει μάθει κάτι πολύ καλά η υψηλή μπουρζουαζία είναι ότι επειδή είναι πολύ καλύτερα να κάνουν κάποιοι άλλοι την δουλειά σου κι εσύ να μην κοπιάζεις και, επί πλέον, να επωφελείσαι με πολύ πιο ποιοτική ζωή απο δαύτους, τουλάχιστον μην φαίνεσαι πουθενά αν είναι δυνατόν. Καλύτερα να υπάρχεις σαν αφηρημένη έννοια, κάτι που ο άκρατος ελιτισμός σου σ’ έχει διδάξει ότι είναι έξω απο τις επιλογές του τι μπορεί να χειριστεί η «μάζα».

Εάν είναι πολύ καλύτερα να υποστούν κάποιοι άλλοι την δουλεία, κάνοντας αυτό που θα έπρεπε αλλά δεν θα μπορούσες ούτε θα ήθελες να κάνεις εσύ, κι εσύ να κερδίζεις απο αυτό απ’ το οποίο οι «κάποιοι άλλοι» χάνουν, τότε πρέπει να μάθεις τους «κάποιους άλλους» να συμπεριφέρονται ωσάν να ήταν δούλοι, ή πολύ πιο ηλίθιοι απο σένα, ή και τα δυο.

Όσο για την διατήρηση του μύθου της «κοινωνικής κινητικότητας», η το πούλημα στον φτωχομπινέ του ονείρου οτι «μπορεί να γίνει πλούσιος μια μέρα», φτιάξε μερικούς νεόπλουτους κι άσε τους να φαίνονται ενώ εσύ φυλάγεις σαν κόρη οφθαλμού την αφάνεια και αταραξία σου.