Να τους γίνει μπούμερανγκ

              Ελένη ΤΖΙΒΡΑ

Διακόσια παιδιά με νοητική υστέρηση θα πρέπει να μείνουν κλειδωμένα σπίτια τους, μετά την αναστολή λειτουργίας του «Σικιαριδείου» Ιδρύματος. Οσα είχαν μάθει, όπως π.χ. το να αυτοεξυπηρετούνται, σταδιακά θα ξεχαστούν ενώ η πορεία της υγείας τους θα κάνει βήματα προς τα πίσω. Οι γονείς τους θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους προκειμένου να τα προσέχουν, καθώς είναι αδύνατο να αφήσεις παιδιά με νοητική υστέρηση μόνα τους. Η Διοίκηση του Ιδρύματος ανακοίνωσε την αναστολή του το καλοκαίρι για οικονομικούς λόγους, αφού κόπηκε η κρατική χρηματοδότηση, ενώ στον ίδιο χώρο στεγάζονται και δύο ειδικά σχολεία του Δήμου Αμαρουσίου, με 100 μαθητές - άτομα με ειδικές ανάγκες, των οποίων η σίτιση και η μεταφορά από και προς το σχολείο παρέχονταν από το «Σικιαρίδειο».

Η εξέλιξη στο «Σικιαρίδειο» που είναι σαφώς αρνητική, απάνθρωπη, είναι αποτέλεσμα της ταξικής υπέρ του κεφαλαίου πολιτικής. Και δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Με μαθηματική ακρίβεια στο λουκέτο οδηγούνται δεκάδες ιδρύματα, δημόσια σχολεία, κάθε δομή που σχετίζεται με την Ειδική Αγωγή. Την ίδια στιγμή σε αυτές τις δομές, μόνο στην Αττική, τουλάχιστον 3.000 εργαζόμενοι έμειναν πέρυσι απλήρωτοι μέχρι και 10 μήνες, καταθέτοντας κάθε ψυχικό απόθεμα και χάρη σ' αυτούς οι δομές επιβίωσαν μέχρι σήμερα. Οι εργοδότες τους - «φιλάνθρωποι», «ευεργέτες», χορηγοί - έκαναν χρήση κάθε όπλου που έχουν προσφέρει οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια: Μειώσεις στους μισθούς, απολύσεις, μπλοκάκι, ελαστικές σχέσεις εργασίας, ατομικές συμβάσεις, τρομοκρατία. Η μεταφορά των μαθητών από και προς τα ειδικά σχολεία - αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας - έχει δοθεί στους δήμους, χωρίς τα απαραίτητα κονδύλια.

Ηδη τα περισσότερα ειδικά σχολεία άνοιξαν μόνο για τον αγιασμό, τα κενά σε εκπαιδευτικούς είναι τεράστια, η μεταφορά των μαθητών στον αέρα. Το κράτος κόβει τη χρηματοδότηση ακόμη και απ' αυτόν τον τομέα στο όνομα της αντιμετώπισης του χρέους, δηλαδή για να αντιμετωπίσει την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου.

Την ίδια στιγμή, τουλάχιστον 200.000 παιδιά με ειδικές ανάγκες παραμένουν εκτός κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας. Τα παραπάνω διαμορφώνουν τις πιο απάνθρωπες συνθήκες για χιλιάδες οικογένειες, καθιστώντας τη βαρβαρότητα τρόπο ζωής. Η βαρβαρότητα να τους γίνει μπούμερανγκ. Ο αγώνας γονιών και εργαζομένων δεν πρέπει να είναι μεμονωμένος σε κάθε δομή, αλλά ενιαίος και συλλογικός για όλο τον κλάδο, για όλο το λαό. Κανένας μόνος του δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Είναι σημαντικό να μην κλείσει καμία δομή, κανένα σχολείο ειδικής αγωγής. Ομως η τελεία δεν πρέπει να μπει στο «να μη χάσουμε ό,τι απέμεινε», δηλαδή στην υπεράσπιση σχολείων και δομών που ήδη έχουν μετατραπεί σε παιδοφυλακτήρια χωρίς το απαραίτητο επιστημονικό προσωπικό και υλικό...