Για τον πρωτόγονο νου ο ορατός χώρος στη διάρκεια μίας ημέρας, από τη μία ανατολή του ηλίου έως την επόμενη ανατολή ή στη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου από τη μία Πρωτοχρονιά έως την άλλη Πρωτοχρονιά και ο «χθόνιος» αφανής χώρος, στα «βάθη της Γης», που φαντάζεται ο πρωτόγονος, είναι ο κόσμος όλος.
Τον διαρρέοντα χρόνον είς φως... μιας ημέρας...
ενός ενιαυτού... ενός χρόνου τον ονομάζει... Δία.
Τον α-φανή χώρο, στα βάθη της Γης
τον ονομάζει χθόνιο Δία ή α-Fiδ-ή: Α-ΐ-δη, Α-δη.
Δί-ας = «Θεός της επουράνιας λάμψης», Δωδώνη κ.ά.
[Σανσκριτικά *di- *di-nas (=ημέρα)
και *div- «Ουράνια λάμψη» dijaus «Θεός του ουρανού».
Λατινικά di-es (=ημέρα) di-va ιταλική «Θεά» & Ντίβα η απαστράπτουσα «σταρ»:
Ακόμα Di-ana, Di-s «Πλούτων» κ.ά.].
Ο Δί-ας λοιπόν αντιστοιχεί στο ηλιακό «φως»
από την ανατολή ίσαμε τη δύση
και ο χθόνιος α*-Fιδ-ής α-όρατος Α-δης
αντιστοιχεί στο σκότος μετά τη δύση ώς την ανατολή.
Ο άνθρωπος λοιπόν βλέπει στη διάρκεια μιας μέρας το φως του Διός καθώς φαντάζεται το σκότος του α-*Fiδ-ή Αδη σε Γη, Αέρα και Θάλασσα.
Ετσι κοντά σε Δία Φως και Αδη Σκότος παρουσιάζεται και ο Πότι- Δάν: ο κύριος αυτής της Δάν -Δά- Γης:
Ο άνθρωπος λοιπόν βλέπει στη διάρκεια μιας μέρας το φως του Διός καθώς φαντάζεται το σκότος του α-*Fiδ-ή Αδη σε Γη, Αέρα και Θάλασσα.
Ετσι κοντά σε Δία Φως και Αδη Σκότος παρουσιάζεται και ο Πότι- Δάν: ο κύριος αυτής της Δάν -Δά- Γης:
Ποσειδών που αργότερα γίνεται κύριος της θαλάσσης.
«Ο Ελληνικός κόσμος -γράφει ο Κ. Κερένυι- χωρίζεται σε τρία μέρη, και η Τριάδα αυτή, σχετίζεται με τους αδελφούς Ποσειδώνα, Αδη, Δία...» (Μυθολ. Εστία σ. 218).
Μεταξύ των τριών διαρρέει ο χρόνος εις φως.
Τον χρόνο, της *Cher- «λαμβάνειν, πιάνειν» (χρόνος - χέρι - χορός κ.ά.), τον φαντάζονται οι πρωτόγονοι ως πελώριο χέρι που...
τα περιλαμβάνει όλα και τα καταλύει Ολα...
τα περιλαμβάνει όλα και τα καταλύει Ολα...
Αυτά & καλή Πρωτοχρονιά!!!
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΙΑΜΠΑΣΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
03/01/2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου