Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπου συζητιέται ακόμα αν η
γή είναι στρογγυλή και το αυτονόητο είναι ζητούμενο, έχει κορυφωθεί η κατάπτωση
του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού με τη συζήτηση και τις κραυγές περί τις
καταλήψεις στα πανεπιστήμια και τη νομιμότητα ή όχι της χρήσης βίας.
Και οι εκατέρωθεν δηλώσεις έχουν αναγάγει τη συζήτηση σε
επίπεδα κρετινισμού, όταν αυτοί οι οποίοι υπερασπίζονται τη βία ως επαναστατικό
δικαίωμα είναι ταυτοχρόνως εκείνοι που όταν κατέλαβαν την εξουσία με
κοινοβουλευτικές, δημοκρατικές διακδικασίες, αντί να εφαρμόσουν όσα σήμερα
υπερασπίζονται ως επαναστατικά, δηλαδή την ολομέτωπη σύγκρουση με το κράτος και
τους νόμους του και την εγκαθίδρυση ενός άλλου κράτους όπως το ονειρεύονται και
το διαλαλούν και σήμερα που το θυμήθηκαν και πρίν αναλάβουν την εξουσία, αντί
να τα κάνουν όλα αυτά όχι μόνο υποκλίθηκαν στο οικονομικό και πολιτικό σύστημα
που καταδίκαζαν και καταδικάζουν, αλλά αποδείχτηκαν στήν πράξη οι καλύτεροι και
πιστότεροι εφαρμοστές του!
Όλα αυτά, σε σημείο να γονατίσουν ακόμα περισσότερο το λαό
οικονομικά και ψυχικά, να υποθηκεύσουν σε ξένους την περιουσία και το μέλλον
της χώρας για δεκαετίες και να εισπράττουν τα εύσημα από εκείνους που
υποτίθεται οτι πολεμούν!
Τούς ξένους κατόχους της χώρας.
Δεν υπήρξε πιο κωμικά και ταυτόχρονα πιο επικίνδυνη πολιτικά
σκηνή αυτές τις μέρες από την εικόνα του άλλοτε υπουργού Παιδείας Ν Φίλη έξω
από την ΑΣΟΕΕ να παριστάνει τον επαναστατημένο νεολαίο, την ώρα που τον έκραζαν
οι καταληψίες της σχολής ως θεατρίνο, αλλά και τον ίδιο να απειλεί την υπουργό
Παιδείας Ν Κεραμέως στη Βουλή ότι θα τον βρεί κι αυτόν και τους ομοϊδεάτες του
μπροστά της στο πεζοδρόμιο, "κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας" και
υπερασπιστή του κόκκινου, με το οποίο ακτιβιστές επιτέθηκαν στο γραφείο της υπουργού.
Είναι γελοίο το θέαμα ενός που φαντασιώνεται τον επαναστάτη,
που όταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσει με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει
στήν πιό κορυφαία στιγμή της πολιτικής και επαναστατικής του πορείας, δηλαδή
όταν έκατσε στήν καρέκλα της εξουσίας τον Ιανουάριο του 2015, αυτός αντί να
συγκρουστεί με το σύστημα που πολεμούσε με κάθε κόστος- όπως οι πραγματικοί
επαναστάτες- και αντί να αγωνιστεί για να χτίσει τη σοσιαλιστική κομμουνιστική
κοινωνία που ονειρεύεται τόσα χρόνια, υπέγραψε τον Φεβρουάριο του 2015 το
μνημόνιο της προηγούμενης δεξιάς κυβέρνησης που καταδίκαζε, και μετά από 6
μήνες υπέγραψε και τρίτο επαχθέστερο για το λαό μνημόνιο, υπηρετώντας πειθήνια
το αστικό καπιταλιστικό κράτος, χωρίς να έχει καν το θάρρος ή την τσίπα να
παραιτηθεί.
Τρέμοντας απότο φόβο του.
Κι αυτά δεν αφορούν μόνο στόν κ Φίλη, αλλά και στούς άλλους
τυχοδιώκτες, τάχα επαναστάτες, Τζανακόπουλο, Μάρκου, Λάππα και τα άλλα παιδιά
του ιδεολογικού αχταρμά της ριζο- σπαστικής αριστεράς, που πέρασε σύριζα και
από την αριστερά και από την επανάσταση και από από τη γενναιότητα και την
τσίπα, που απαιτούν οι αρχές των ιδεολόγων που έδωσαν τη ζωή τους για την
αριστερά.
Όλοι αυτοί, που σήμερα κουνάνε την κόκκινη σημαία ανώδυνα,
υπερασπιζόμενοι τη βία απέναντι στη βία της εξουσίας, είναι οι ίδιοι που πρίν
λίγο καιρό κλαψούριζαν ότι δεν ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν όταν ανέλαβαν την
εξουσία και ότι δεν πίστευαν ότι θα συναντήσουν τέτοια πίεση από τους
αντίπαλους καπιταλιστές!
Δηλαδή, αυτοί που σήμερα ξαναθυμήθηκαν την επανάσταση και
την κόκκινη σημαία ομολογούν ότι τόσες δεκαετίες στήν αριστερά δεν είχαν ιδέα
ποιός είναι ο καπιταλισμός που αντιμάχονταν, δεν είχαν ιδέα πώς λειτουργούσε το
παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό τραπεζικό σύστημα και δεν είχαν ιδέα πώς
διεξάγεται η πολιτική σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο!
Τότε, εναντίον ποιού
καπιταλισμού ξεσήκωναν τα πλήθη;
Ενός light και με ανθρώπινο πρόσωπο
συστήματος, που θα υποχωρούσε αμέσως στίς αφελείς και βλακώδεις αιτιάσεις ενός
τσούρμου ανίδεων ιδεολόγων;
Τι σόι επικίνδυνος και επισφαλής καπιταλισμός θα
ήταν αυτός;
Και γιατί να ανατραπεί αν ήταν τόσο φιλεύσπλαχνος, γεμάτος
κατανόηση για την ανθρώπινη αδικία και την άτιμη την κενωνία που άλλους τους
ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει;
Και ομολογούν τώρα αυτοί οι γιαλαντζί επαναστάτες ότι ζούσαν
με ονειροφαντασίες για την επανάσταση και τη ρήξη επί τόσα χρόνια, αλλά θέλουν
να (μας) πείσουν ότι τώρα, μετά από 4,5 χρόνια στήν εξουσία (!) έμαθαν τι είναι
επανάσταση και ρήξη και κατεβαίνουν στα πεζοδρόμια για να παλαίψουν δίπλα στούς
φοιτητές, ή όποιον άλλο βρούν πρόσφορο να καπηλευτούν, για την κόκκινη σημαία.
Την οποία κατούρησαν από το φόβο τους όταν τους απείλησαν αυτοί που υποτίθεται
ότι ήταν εχθροί τους και εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι θα πολεμούσαν
ανελέητα!
Αυτοί σήμερα όχι απλώς δεν υπερασπίζονται φοιτητικά αιτήματα
και νόμους, αλλά γελοιοποιούν κάθε αίτημα, δίκαιο ή άδικο, εγείρεται από
οποιαδήποτε μερίδα του ελληνικού λαού.
Ταυτόχρονα, είναι επικίνδυνοι γιατί
πυροδοτούν ακραία ένταση στό πολιτικό σκηνικό, στη Βουλή και στό πανελλήνιο τηλεοπτικό
και ραδιοφωνικό καφενείο, στό οποίο έχουν νυχθημερόν στασίδι χάρι στήν
ελαφρότητα και την ανευθυνότητα και την έλλειψη σοβαρότητας εκ μέρους του
αντίστοιχου δημοσιογραφικού κόσμου.
Με φρασεολογία καραγωγέων του λιμανιού αντί
για επιχειρήματα.
Και υπερασπίζονται το άσυλο αυτοί που χειροκροτούσαν την
ιδεολογική τρομοκρατία που επικρατεί στα πανεπιστήμια από το 1980, όπου καθένας
που έχει αντίθετη άποψη από τις μειοψηφίες που τρομοκρατούν καθηγητές και
φοιτητές ξυλοκοπιέται αγρίως ή απειλείται η ζωή του. Αυτή είναι η ασυλία ιδεών
στα ελληνικά ΑΕΙ. Για το κατάντημα των οποίων δεν ευθύνονται τόσο οι
τραμοπούκικες μειοψηφίες όσο οι καθηγητές και οι υπόλοιποι φοιτητές.
Οι οποίοι,
αν και συντριπτικά περισσότεροι, δεν είχαν και δεν έχουν το θάρρος να υπερασπιστούν
τα ιδρύματά τους και τα δικαίωματά τους στην καθηγεσία, τη φοίτηση, τη στέγαση,
την έκφραση γνώμης και, συχνά, την εκλογική διαδικασία.
Όπως επισήμανε η Σοφία Σακοράφα προχτές, όποιος δεν έχει το
θάρρος να αναλάβει το βάρος της ευθύνης και το κόστος των αποφάσεων και των
πράξεών του οφείλει να παραιτείται.
Οι καθηγητές και οι διδάσκοντες στα
πανεπιστήμια ΟΦΕΙΛΟΥΝ να είναι πρότυπα πρός μίμηση για τους φοιτητές και όχι
φοβισμένα ανθρωπάκια όπως σήμερα.
Και οι φοιτητές οι ίδιοι ΟΦΕΙΛΟΥΝ να υπερασπίζονται ΕΝΕΡΓΑ
τα δικαιώματά τους στα πανεπιστήμια.
Είτε πρόκειται για τις ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ και όχι
μαϊμού στημένες συνελεύσεις απειροελάχιστων μειοψηφιών που τους καπελώνουν,
είτε πρόκειται για το δικαίωμα στίς διαρκείς σπουδές και όχι στίς
αποσπασματικές και λειψές από τον ωχαδερφισμό και το φόβο των υπευθύνων.
Οι επαναστατημένοι νεολαίοι στα Πανεπιστήμια είναι ό,τι πιο
υγιές υπάρχει στην κοινωνία.
Αλίμονο αν ο 20χρονος δεν έχει ευαισθησίες, ορμή,
θυμό, απαίτηση, οράματα και ιδεολογία.
Θα ήταν ένα αντίγραφο μιάς συντήρησης.
Η
οποία δεν γεννάει. Συντηρεί.
Η επαναστατικότητα και η αμφισβήτηση του νέου
γεννάει.
Οι επαναστατημένοι στα πανεπιστήμια και έξω από αυτά θα
έπρεπε να ξέρουν ότι δεν υπάρχει ούτε ένας μπροστάρης επαναστάτης που να μη
γεννήθηκε και να μην έγινε επαναστάτης χάρι στη μόρφωσή του σε ένα ή περισσότερα
αστικά ή αυτοκρατορικά πανεπιστήμια.
Κανείς αμόρφωτος δεν έγινε ποτέ ταγός
επαναστάτης.
Ούτε στή θεωρία ούτε στήν πράξη.
Κανείς αμόρφωτος ποτέ δεν ηγήθηκε
και δεν ενέπνευσε λαό για ένα καλύτερο αύριο. Ακόμα και άν η έμπνευση ήταν
ουτοπική.
Και όπως πάντα συμβαίνει με τις μεγάλες αλλαγές, βαμμένη με αίμα.
Είτε στό όνομα του Χριστού, είτε στού Μαρξ, είτε στού Μωάμεθ, είτε στου Μάο.
Οι μπάχαλοι και οι δήθεν αναρχοαυτόνομοι και οι διάφοροι
θολοαναχοκομμουνιστές του συριζα, που πολεμάνε και σιχαίνονται την Παιδεία και
τη φοίτηση, και που περιφρονούν την πλατιά ή και την απλή μόρφωση, δεν έχουν
και δεν προσφέρουν τίποτε στο κοινωνικό σύνολο.
Δεν έχουν να προτείνουν τίποτε
πέρα από μια βία, που ούτε γκρεμίζει ούτε χτίζει.
Μια βία που είναι αυτοσκοπός.
Και που σαν τέτοια, το μόνο που γεννάει είναι ακόμα μεγαλύτερο αυταρχισμό της
εξουσίας.
Δεν αντιπροσωπεύει τίποτε στο λαό και δεν έχει να του προσφέρει
τίποτε καλύτερο για τη ζωή του. Είναι στήν πράξη αντεπαναστάτες.
Η ελληνική ριζοσπαστική αριστερά των γραμμάτων και της
τέχνης σήκωσε το λαό ψηλότερα, καλλιεργώντας την ψυχή του από τη λογοτεχνία και
τις πλαστικές τέχνες μέχρι την αρχιτεκτονική και τη μουσική του.
Τον πλούτισε.
Τη διαβάζει, τη χτίζει, την τραγουδάει με την ψυχή του.
Ανεξαρτητα από την
ιδεολογία του.
Τον ενώνει. Σε φωτεινές και σκοτεινές μέρες.
Στον αντίποδα, η
κομματική ριζοσπαστική αριστερά έχει βυθίσει το λαό σε απανωτές πολιτικές και
αιματηρές περιπέτειες στήν ιστορία της.
Διχάζοντάς τον και σκορπίζοντας τυφλή
βία και μίσος.
Όχι καν ταξικό.
Αδερφοφαγικό, που θα' λεγε κι ο Καζαντζακης.
Δημοκρατία είναι η απόδραση από την κοινωνία της ανομίας
πρός την κοινωνία των νόμων.
Το αίτημα δεν μπορεί να είναι να καταργήσουμε τους
νόμους. Αλλά, να χτίσουμε νόμους πιο δίκαιους.
Ακόμα και σ ένα οικονομικό σύστημα,
που ενδεχομένως διαφωνούμε.
Αυτό είναι ένα βήμα και πρός το σύστημα που
προσδοκάμε και πρός το σύστημα που πιστεύουν οι άλλοι και πρός την αλλαγή του.
Αλλά, πώς θα χτίσουμε πιο δίκαιους νόμους όταν αυτοί που πιέζουν πιο πολύ είτε
δεν θέλουν νόμους είτε θέλουν νόμους για να εξυπηρετούν μειοψηφίες, σπέρνοντας
αμορφωσιά και επιχειρηματολογία για ηλίθιους;
Πώς θα χτίσουμε πιο δίκαιους
νόμους όταν αυτοί που θέλουν πιο δίκαιους νόμους για μια πιο πολιτισμένη
κοινωνία σωπαίνουν φοβισμένοι και κρύβονται ανεύθυνα, αρνούμενοι να μετατραπούν
από καταναλωτές και υπήκοοι σε ΕΝΕΡΓΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ;
Αν δεν είναι οι συνειδητοποιημένοι ενεργοί Πολίτες που
θέλουν και μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία τους πρός το καλύτερο, θα
κυριαρχούν μονίμως οι αμόρφωτοι, τα αρπαχτικά, οι ανίκανοι, οι απατεώνες και οι
φανατικοί.
Όπως τα τελευταία πολλά χρόνια. Και υπεύθυνοι θα είναι οι βουβοί και
οι κρυμμένοι.
Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα,
όπου μας εύρει, μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου