ΕΝΟΤΗΤΑ:«Το Καζίνο της Πάρνηθας στο Μαρούσι»!!!

   «Όλη η Ελλάδα απέραντη παράγκα», Διονύσης Σαββόπουλος

«Μόνο τέτοια σχήματα & επενδύσεις μπορούν να οδηγήσουν μπροστά τη χώρα μας»! 

Με αυτή τη φράση έκλεισε την ομιλία του στα εγκαίνια του Mall 
ο πρώην δήμαρχος Αμαρουσίου κ. Τζανίκος, καλώντας μάλιστα  και τον τότε υπουργό Ανάπτυξης, που ήταν παρών, να προχωρήσει πιο γρήγορα στο δρόμο που άνοιξε ο ίδιος. 

Χαρακτήρισε ακόμα οραματιστές και εθνικούς ευεργέτες την ηγεσία του ομίλου Λάτση που κατασκεύασε αυτό το ακαλαίσθητο τύπου «αμυντικής αρχιτεκτονικής» εμπορικό κέντρο.

Η Δημοτική κίνηση μας ΚΟΝΤΡΑ στον ΚΑΙΡΟ, σχολιάζοντας την ομιλία του κ. Τζανίκου για το Mall, σε ανακοίνωση στις 11.1.2006  με τίτλο Ο «ΚΑΛΟΣ» ΔΗΜΑΡΧΟΣ & η «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, τόνιζε μεταξύ άλλων τα παρακάτω:

Σχετικά με τον τρόπο που πραγματοποιήθηκε:

1.Εξαπατήθηκαν οι κάτοικοι της περιοχής, των οποίων οι περιουσίες απαλλοτριώθηκαν με τιμές χαμηλές, για την κατασκευή ενός δήθεν Ολυμπιακού Έργου (του Δημοσιογραφικού Χωριού)

2.«Επιτάχθηκε», ουσιαστικά, σημαντική έκταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, χωρίς προφανή ωφέλεια για τον Οργανισμό,

3.Ψευδεπίγραφα χαρακτηρίστηκε ως Ολυμπιακό έργο, ένα έργο παντελώς άσχετο με τους Αγώνες, το οποίο ολοκληρώθηκε δυο χρόνια μετά τη λήξη τους,

4.Χαρίσθηκαν ουσιαστικά στον επιχειρηματία περίπου 200 δισεκατομύρια δραχμές με την κατασκευή 50.000 τ.μ. επί πλέον με την εκ των υστέρων αλλαγή του συντελεστού δόμησης από 0,8 σε 2,0 και τέλος

5.Καταργήθηκε κάθε έννοια νομιμότητας αφ’ ενός με την παντελή περιφρόνηση των Αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο χαρακτήρισε το έργο παράνομο και αυθαίρετο και αφ’ ετέρου με τα αναδρομικά νομοθετήματα για την «τακτοποίηση» του, που ευτυχώς προς το παρόν δεν την έχουν επιτύχει.

Σχετικά με το κατά πόσον η επένδυση αυτή «πάει μπροστά» την πόλη, ούτε λόγος να γίνεται:

1.Το παραδοσιακό Εμπορικό Κέντρο του Μαρουσιού και μαζί ένας σημαντικός αριθμός από μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή των Βορείων Προαστίων έχουν οδηγηθεί σε μαρασμό και κλείσιμο.

2.Σε μια περιοχή του Πολεοδομικού Συγκροτήματος της Πρωτεύουσας, όπου έπρεπε να δημιουργηθούν οι απαραίτητοι χώροι πρασίνου, σαν αντιστάθμισμα στην υπέρμετρη επιβάρυνση από τα άχρηστα, στη πλειοψηφία τους, έργα της Ολυμπιάδας, δημιουργούνται νέες οχλούσες χρήσεις. Αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα τη δυσανάλογη κυκλοφοριακή φόρτιση της ευρύτερης περιοχής και τα συνακόλουθα αυτής προβλήματα στάθμευσης, ατμοσφαιρικής και τοπικής ρύπανσης, ηχορρύπανσης κ.λ.π.

3.Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται, είναι θέσεις «απασχολήσιμων» με 400-500 ευρώ το μήνα και εξοντωτικά ωράρια εργασίας για «μαύρους και μαύρες» χρώματος λευκού, που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μένουν και στο Μαρούσι. Το κοινωνικό σχέδιο που προωθείται απαιτεί την ουσιαστική εξάλειψη του συμβόλου «εργαζόμενος» σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη προώθηση του υποκειμένου «καταναλωτής», γύρω από το οποίο οργανώνεται το σύνολο  της κοινωνικής ζωής.

4.Αφήσαμε για τελευταίο τον «επιμορφωτικό» ρόλο που επιτελεί το τεράστιο αυτό «θερμοκήπιο» κατανάλωσης, που διαπαιδαγωγεί, τη νεολαία κύρια, να διαθέτει τον ελεύθερο χρόνο της στη σπατάλη για την απόκτηση άχρηστων, στην πλειοψηφία τους, προϊόντων. Δεν είμαστε πια στο shopping therapy της δεκαετίας του ’80, αλλά στο «ζω για  να καταναλώνω»…

Οι αρνητικές επιπτώσεις μακροπρόθεσμα, τόσο στην οικονομία, όσο και στην κοινωνία, από τη δημιουργία τέτοιου μεγέθους πολυκαταστημάτων σε άλλες δυτικές χώρες είναι γνωστές. Πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής λαμβάνεται η στοιχειώδης μέριμνα ώστε η εγκατάστασή τους να γίνεται σε εκτάσεις:

●►που βρίσκονται έξω από τις πόλεις,

●►που διαθέτουν επαρκείς χώρους στάθμευσης και κυρίως

●►που δεν έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στη λειτουργία των παρακείμενων πόλεων.

Δυστυχώς «οράματα» του κ. Τζανίκου σαν αυτό μετέτρεψαν μέσα σε λίγα χρόνια ένα όμορφο προάστιο που ήταν το Μαρούσι σε μια θλιβερή τσιμεντούπολη, αδιαφορώντας προκλητικά για τις συνέπειες στη ζωή, στην υγεία των κατοίκων και στις λειτουργίες της πόλης. Ούτε συζήτηση βέβαια για  την ανάπτυξη και τον «πολιτισμό» που θα έφερναν στην πόλη.

Η λαίλαπα της Ολυμπιάδας, πέρα από το δημόσιο χρέος, μας άφησε κτηνώδεις παρεμβάσεις που αμέσως πέρασαν στο ιδιωτικό μεγάλο κεφάλαιο: το  «the Athens Mall» στον σταθμό «Νερατζιώτισσα» των ΗΣΑΠ και του προαστιακού, δύο βήματα από την Λ. Κηφισσίας, το Κέντρο Τύπου στην Λ. Κηφισίας (CBS κ.α.) που έγιναν δεύτερο Mall του ίδιου επιχειρηματία και άλλες παρόμοιες χρήσεις.

 Μάλιστα σα να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε να προστεθεί η πρόσφατη απόφαση για μεταφορά του Καζίνο της Πάρνηθας στη Λεωφόρο Κηφισίας στο κτήμα Δηλαβέρη, στα όρια μεταξύ των Δήμων Αμαρουσίου και Χαλανδρίου. Όπως τόνισε ο δήμαρχος Χαλανδρίου κ. Σίμος Ρούσσος, η σχετική «απαράδεκτη» απόφαση στερείται οποιασδήποτε νομιμοποίησης, αφού ελήφθη αγνοώντας προκλητικά τόσο τους Δήμους της περιοχής, όσο και κάθε έννοια συμμετοχικότητας και διαφάνειας.

Ασφαλώς το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στα 50 στρέμματα στο κτήμα Δηλαβέρη, όπου σχεδιάζεται το νέο Καζίνο και στις επιπτώσεις από αυτό, αλλά στο τι θα γίνει με τις πολλές αδόμητες εκτάσεις που βρίσκονται στο μέτωπο της Λεωφόρου Κηφισιάς, στις οποίες θα αρχίσουν να «ξεφυτρώνουν» σταδιακά «νυχτομάγαζα» συνεδριακά κέντρα, ξενοδοχεία κ.ά.

                                             Η Αθήνα ένα απέραντο καζίνο

«Τι είναι, άραγε, η πόλη παρά οι κάτοικοί της;» - 

Ερώτημα ρητορικό που θέτει ο Σέξπηρ στην γ' πράξη

του Κοριολανού» («What is the city but the people?»)

Το Μαρούσι είχε την ατυχία να επιλεγεί πολύ νωρίς, λόγω της θέσης του, σαν η πρώτη πόλη στην οποία εφαρμόστηκαν οι σχεδιασμοί της νεοφιλελεύθερης «ανάπτυξης». 

Η εκρηκτική ανάπτυξη κατά τις τελευταίες δεκαετίες, άνοιξε την όρεξη σε διάφορους οικονομικούς παράγοντες, με πρόσχημα την «αξιοποίηση» και την «ανάπλαση», να αρχίσουν να επιβουλεύονται τους τελευταίους, ελάχιστους, εναπομείναντες ελεύθερους χώρους μέσα στο Λεκανοπέδιο της Αθήνας. 

Ανάμεσα σε αυτούς το Πεδίο του Άρεως, το Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας, κτήμα Γουδή, Υμηττός, Ελληνικό (όπου σχεδιάζεται μια ακόμα φαραωνική επένδυση), Άλσος Ριζάρη, Κτήμα Βεϊκου, παραλία Σαρωνικού, Προσφυγικά Λεωφόρου Αλεξάνδρας κ.λ.π.

Οι παρακάτω πίνακες είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικοί για μια σύγκριση της Αθήνας με κάποιες μεγάλες πόλεις στον τομέα αυτόν. Ο πρώτος που αφορά το 2004 και ο δεύτερος το 2014, δείχνουν την τρομακτική επιδείνωση της κατάστασης σε μια δεκαετία.

----------------------------------------------------------------------------------------

Σύμφωνα με  την έκθεση «OECD Factbook 2014: Economic, Environmental and Social Statistics» που δημοσίευσε πρόσφατα ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), με ενδιαφέροντα δεδομένα, μεταξύ άλλων για την περιβαλλοντική κατάσταση διαφόρων περιοχών του πλανήτη, ένας από τους δείκτες που παρουσιάζονται είναι κι αυτός που εξετάζει την αναλογία πρασίνων χώρων ανά κάτοικο σε μεγάλους μητροπολιτικούς δήμους ανά τον κόσμο. http://kalyterizoi.gr/new/analogia-prasinoy-ana-katoiko-oyragos-i-athina

Ο μεγαλύτερος δήμος της Ελλάδας βρίσκεται στην 4η θέση πριν το τέλος αναφορικά με τους χώρους πρασίνου που αντιστοιχούν σε κάθε πολίτη, με μόλις 0,96 m2 πρασίνου ανά κάτοικο! Βάσει της έκθεσης του ΟΟΣΑ, η Αθήνα έχει χειρότερη αναλογία πρασίνου ακόμα κι από πόλεις που βρίσκονται κυριολεκτικά μέσα στην έρημο ή πάσχουν από υπερβολική τσιμεντοποίηση, όπως η Τιχουάνα του Μεξικό και το Λας Βέγκας των ΗΠΑ, η Βενετία στην Ιταλία και η Τσανγκγουόν στη Νότια Κορέα.

Να σημειωθεί εδώ ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) θεωρεί πως η ελάχιστη αναλογία πρασίνου στις πόλεις δεν πρέπει να είναι κάτω από 9 m2/κάτοικο!

Σε αντιδιαστολή, στις πρώτες θέσεις βρίσκονται οι πόλεις Έντμοντον του Καναδά, Ντε Μουάν και Μάντισον στις ΗΠΑ, όπου σε κάθε κάτοικο αντιστοιχούν πάνω από 5.000 m2 πρασίνου.

Όταν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα αναπνευστικά και καρδιαγγιακά νοσήματα αυξάνονται στον πληθυσμό της πρωτεύουσας σαν απόρροια της πυκνοδόμησης των ήδη ενταγμένων -Λεωφόρος Κηφισίας-, αλλά και των νεοεντασσομένων περιοχών στο σχέδιο πόλης, της αύξησης του αριθμού των κινουμένων οχημάτων, της κατάληψης των ελευθέρων χώρων κ.λ.π., η αναγκαιότητα ύπαρξης χώρων πρασίνου αποτελεί πρωταρχικής προτεραιότητας ανάγκη για την επιβίωση των κατοίκων της Πρωτεύουσας.

Η Αθήνα έχει ανάγκη από πράσινο. 

Έτσι, όπως είχε πει και ο αείμνηστος Τσαρούχης, «Εθνικοί ευεργέτες δεν θα πρέπει να λέγονται πλέον αυτοί που δωρίζουν κτίρια, αλλά αυτοί που γκρεμίζουν κτίρια...» επισημαίνοντας, με το καυστικό του πνεύμα, την ανάγκη της Αθήνας για την δημιουργία χώρων πρασίνου!

Σε ό,τι αφορά το Μαρούσι, η κατάσταση είναι περισσότερο δραματική από κάθε άλλον δήμο. 

Ο χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός που ξεκίνησε από την εποχή Τζανίκου, συνεχίστηκε στην ίδια κατεύθυνση από τον απερχόμενο Πατούλη. 
Δυστυχέστατα όμως, μετά από τόσα χρόνια τα ίδια «οράματα» επανέρχονται σαν εφιάλτες.

Για εμάς η απάντηση στο ερώτημα τι είναι η πόλη, απαντάμε απερίφραστα: οι κάτοικοι της.

Οι φορείς, οι σύλλογοι, και υποψήφιοι δήμαρχοι, τι απαντούν;

Τέλος οι κάτοικοι που αφορά τους ίδιους και το μέλλον των παιδιών τους, στις επόμενες αυτοδιοικητικές και εθνικές εκλογές που θα κληθούν να επιλέξουν, ποια απάντηση θα δώσουν;

12-3-2019

                                        € €  ●► « » ▲▼◄  $  €  $  ◄ ▼▲ « »  ●► € €