Η διαδικασία δημιουργίας του 4ου Ράιχ

Η Ιταλία τώρα, η οποία αποτελεί τη μοναδική ίσως ελπίδα διάσωσης της Ευρωζώνης και της ΕΕ από τη γερμανική κατοχή και τη διαδικασία δημιουργίας του 4ου Ράιχ, αφού η Γαλλία έχει ήδη συνθηκολογήσει λόγω της αδύναμης κυβέρνησης και των τραπεζικών προβλημάτων της (οι ισολογισμοί των τραπεζών της κρύβουν δεκάδες σκελετούς, ενώ βοηθάει ανόητα τη Γερμανία να λύσει τα τραπεζικά της προβλήματα – όπως συμπεραίνεται από τη εξαγορά του επικίνδυνου κλάδου των ETF της Commerzbank εκ μέρους της Societe Generale), ευρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση – κυρίως επειδή δεν έχει καταλάβει την παγίδα, στην οποία έχει οδηγηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της.
Ειδικότερα, η χώρα οφείλει το θηριώδες ποσόν των 2,3 τρις €, εκ των οποίων το 1,9 τρις € αφορά ομόλογα του δημοσίου (γράφημα, χρέη σε απόλυτο μέγεθος) – ενώ η παγίδα ευρίσκεται στη δομή αυτού του χρέους, η οποία έχει διαφοροποιηθεί αρκετά σε σχέση με το 2013. 

Με απλά λόγια, όταν ξέσπασε η κρίση του 2018, το 51% των ομολόγων της Ιταλίας ήταν στην ιδιοκτησία των ξένων επενδυτών – οι οποίοι άρχισαν να τα πουλούν μαζικά, ειδικά οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, μετά τις μεγάλες αντιδράσεις της κυβέρνησης Berlusconi. 

Στη συνέχεια αγόρασαν ξανά ιταλικά ομόλογα αξίας 100 δις €, αλλά το μερίδιο τους παρέμεινε χαμηλό, στο 36% – όπου όμως στα νέα ομόλογα, όπως σε όλα τα κρατικά στη ζώνη του ευρώ μετά το 2013, άλλαξε η δομή τους.

Έκτοτε εκδίδονται δηλαδή με μία ρήτρα «συλλογικής δράσης» (CAC) – ονομασία που σημαίνει ότι, το κράτος έκδοσης δεν μπορεί να αλλάξει τους όρους, με τους οποίους τα εκδίδει, εάν δεν έχει τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας των πιστωτών (πριν το PSI η Ελλάδα θα μπορούσε να μετατρέψει τα ομόλογα της από ευρώ σε δραχμές, με μία απλή απόφαση της Βουλής). 

Για παράδειγμα, αφού η Ιταλία τα έχει εκδώσει σε ευρώ, δεν μπορεί να τα μετατρέψει πλέον σε λιρέτες εάν αποφασίσει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη – σημειώνοντας πως γενικότερα στη νομισματική ένωση τα ομόλογα CAC το 2017 ήταν στο 48% των συνολικών, ενώ το 2018 θα φτάσουν στο 60%.

Με δεδομένο λοιπόν το ότι, το μεγαλύτερο ποσοστό του ιταλικού χρέους σήμερα (64%) είναι στα χέρια των εγχωρίων ασφαλιστικών εταιριών, των υπερχρεωμένων τραπεζών και της κεντρικής μέσω της ΕΚΤ, ενώ ένα σημαντικό μέρος των ομολόγων που κατέχουν οι επενδυτές είναι με ρήτρα CAC, αυξανόμενο όσο περνάει ο χρόνος, δεν είναι τόσο εύκολο το σχέδιο εξόδου από την Ευρωζώνη – ούτε φυσικά η υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος, αφού δεν πρόκειται να το επιτρέψει η ΕΚΤ και άρα η Γερμανία.

Ως εκ τούτου, αυτό που απομένει στην Ιταλία, η οποία κατά τη γνώμη μας δεν έχει απολύτως καμία δυνατότητα ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας και μείωσης των χρεών της εντός του ευρώ, ενώ ήδη τα επιτόκια των ομολόγων της (2,60%) είναι τα δεύτερα μεγαλύτερα μετά την Ελλάδα, δεν είναι άλλο από την άμεση στάση πληρωμών – προτού οδηγηθεί σε παγίδες ανάλογες με αυτές της Ελλάδας, όπως τα μνημόνια, το PSI, η λεηλασία της από τη Γερμανία και η μετατροπή της σε γερμανικό προτεκτοράτο.

                                                   ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

                                                     της ομάδας του Analyst

                                                      ●►€ $   « » ▲▼◄►

ΠΗΓΗ://analyst.gr/2018/07/03/i-diadikasia-dimiourgias-tou-4ou-reich/#.WztyjG810F4.facebook