Τι συμβαίνει στην Υεμένη;

Ακυρώστε τώρα κ. Τσίπρα την σύμβαση με την Σαουδική Αραβία & Εθνικοποιείστε την  Εξωτερική πολιτική

«Δεν υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου» (Αλέξανδρος Κοτζιάς, Πολιορκία)

Με τον Νίκο Φίλη διαφωνώ σε πολλά πράγματα. 

Οφείλω όμως να του αναγνωρίσω ότι η παρέμβασή του, με την υποστήριξη και λίγων ακόμα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, για το θέμα της πώλησης πυρομαχικών στη Σαουδική Αραβία έθεσε στον δημόσιο διάλογο ένα πολύ σημαντικό θέμα, όχι μόνο από πλευράς ανθρωπίνων δικαιωμάτων και Ηθικής, αλλά και από μία άποψη εθνικής ασφάλειας και μείζονος εθνικού συμφέροντος, που ο ίδιος δεν ανέπτυξε.

Θα υποστηρίξω σε αυτό το άρθρο επίσης ότι, εκτός των άλλων, η πώληση πυρομαχικών στη Σαουδική Αραβία εντάσσεται σε μια αλλυσίδα ενεργειών που θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας.

Δεν ασχολούμεθα στο άρθρο αυτό (που γράφτηκε προ της συζητήσεως στη Βουλή) με το σύννομο ή όχι της πώλησης και τις διαδικασίες της, που δεν τα γνωρίζουμε σε βαθμό ικανοποιητικό για να μορφώσουμε γνώμη.

Ειλικρινά απορώ με την επίθεση που δέχθηκε ο Φίλης από τον αυτοπροσδιοριζόμενο ως «αριστερό» Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση.

(Στην Ελλάδα ισχύει από πολλού χρόνου το «είσαι ότι δηλώσεις» του Τσαρούχη). 

Διερωτώμεθα αν ο κ. Βούτσης έχει διαβάσει έστω ένα (1) άρθρο για τα μεσανατολικά πράγματα. 
Ακόμη και την Αυγή να διάβαζε, θα είχε μια ιδέα του τι συμβαίνει με τη Σαουδική Αραβία και θα καταλάβαινε ότι, σε μερικές περιπτώσεις, κρείττον το σιγάν.

Σε ένα κανονικό κράτος, η πολιτική τάξη θα πρέπει να έχει μια αμυδρή έστω ιδέα του τι συμβαίνει διεθνώς, στην Υεμένη και στη Μέση Ανατολή γενικά, αλλά έχουμε σοβαρές αμφιβολίες για το τι ξέρουν και τι ενδιαφέρει τους ‘Ελληνες πολιτικούς.

                                                        Τι συμβαίνει στην Υεμένη

Αυτός που σίγουρα δεν ξέρει τίποτα είναι η ελληνική κοινή γνώμη. ‘Εχουν φροντίσει για αυτό τα ΜΜΕ. 

Λοιπόν και επίσης επειδή αυτά έχουν μια σημασία δυνητικά πολύ πιο άμεση από όσο φανταζόμαστε, και για μας τους ‘Ελληνες, υπενθυμίζουμε ότι στην Υεμένη έχει επέμβει στρατιωτικά η μεσαιωνική, ισλαμική φεουδαρχία της Σαουδικής Αραβίας για να επιβάλλει το καθεστώς της αρεσκείας της.

Μέχρις εδώ όλα απαράδεκτα, αλλά θα πείτε τίποτα το ασυνήθιστο για τα τωρινά δεδομένα της Μέσης Ανατολής, όπου οι εισβολές και η καταπάτηση όλων των αρχών του δικαίου έχουν γίνει ψωμοτύρι, αρχής γενομένης από την εισβολή των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Αυστραλίας και της Πολωνίας στο Ιράκ, το 2003. 

Ας κάνουν η Ελλάδα και η Κύπρος συμφωνίες με τον σατράπη της Αιγύπτου, ας αναπτύσσουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ του κ. Νετανιάχου, αλλά έχουν κάποια όρια. 

Δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται και να περηφανεύεται η Ελλάδα για τις σχέσεις της με δικτατορικά καθεστώτα που καταπατούν βάναυσα κάθε ανθρώπινο δικαίωμα ή με άλλα που εποικίζουν τα κατεχόμενα εδάφη, όταν, επί δεκαετίες, η διπλωματία της Ελλάδας και της Κύπρου, στην περίπτωση της τελευταίας και η ύπαρξή της η ίδια, θεμελιώνονται όχι τόσο στη δύναμή μας, αλλά στη δύναμη του δικαίου και στην απαίτηση να εφαρμοστεί. 
Θα τις βρούμε κάποτε μπροστά μας όλες τις ιδιοτελείς «στρατηγικές εξυπνάδες» των πολιτικών μας, και στο Αιγαίο, και στην Κύπρο και στη Θράκη.

Αλλά στην Υεμένη δεν είναι μόνο ο πόλεμος. 
Είναι και η πείνα, μια από τις φοβερότερες των τελευταίων δεκαετιών. 
Είναι και η πρώτη μαζική επιδημία χολέρας που προκλήθηκε οπουδήποτε στον κόσμο εδώ και δεκαετίες. 
Απειλείται άμεσα η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Γιατί συμβαίνουν αυτά; 
Γιατί η Σαουδική Αραβία έχει επιβάλλει αποκλεισμό στην Υεμένη, εμποδίζοντας τη μεταφορά τροφίμων και φαρμάκων.

Δεν είναι καν πόλεμος αυτός, είναι μια κανονική επιχείρηση καταστροφής μιας χώρας και γενοκτονίας του πληθυσμού της.

«Κάποιος άλλος θα το κάνει» – ο κυνισμός ως δόγμα πολιτικής

Με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο για να είμαστε δίκαιοι, τα άλλα κόμματα της χώρας δεν πάνε πίσω) φοβάται κανείς μπας και η κριτική είναι άτοπη. Οι άνθρωποι είναι τόσο ανόητοι, που λένε δημοσίως πράγματα που, ακόμα και αν τα σκεφθεί κανείς, δεν τα λέει!!!

Ο απερίγραπτος Ζαχαριάδης, άλλος φωστήρ του κυβερνώντος κόμματος, αγνώστου προελεύσεως και κατασκευής κι αυτός, όπως λέγαμε στον στρατό, διερωτάται: 
«Αν δεν πουλούσαμε τα βλήματα, θα γινόταν ειρήνη στην Υεμένη;»

Αν αυτό είναι σωστό, τι κακό κάνουν οι έμποροι ναρκωτικών; 
«Αν δεν πουλούσαμε εμείς την ηρωίνη, κάποιος θα την πουλούσε», θα μπορούσαν να ισχυρισθούν.

Νεόπλουτοι στην πολιτική ζωή, τυπικοί εκπρόσωποι της πιο άθλιας νοοτροπίας που μπορεί κανείς να βρει μεταξύ των συχνά υποδυόμενων τα αριστερά, μικρο- και μεσο-αστικών στρωμάτων της χώρας, μερικά τουλάχιστον από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλαβαίνουν την αποσυνθετική σημασία που έχει για τη χώρα ολόκληρη η παράδοση μαθημάτων έμπρακτου πολιτικού κυνισμού από την ηγεσία της. 

Αν ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Ζαχαριάδης ή ο κ. Βούτσης επιτρέπουν στον εαυτό τους να κάνουν ή να λένε ότι περνάει από το κεφάλι τους, χωρίς να δεσμεύονται από κανέναν κανόνα ηθικής και καμιά αρχή, και το δείχνουν μάλιστα, τότε γιατί εγώ να μην κλέψω, γιατί να πληρώσω φόρο, γιατί να μην πετάξω τα σκουπίδια μου εκεί που δεν πρέπει, γιατί να φροντίσω το δημόσιο συμφέρον; 

Για να με πούνε και μαλάκα; 

Όπως ουσιαστικά έχουνε πει όλους τους έντιμους, πατριώτες, συνεπείς και εργατικούς ‘Ελληνες, που εννοούν αυτά που λένε, και που δεν τα αλλάζουν με το πρώτο αεράκι, ακόμα και στα πιο σημαντικά θέματα, αυτούς που κυρίως πληρώσανε το κάγκελο της οικονομικής κρίσης και αρκετοί καταστράφηκαν. 
Πως, με τέτοιους πολιτικούς, η χώρα μας έχει μία πιθανότητα τουλάχιστο στο εκατομμύριο να βγει από τον ζόφο που ζει;

     Σαουδική Αραβία, Ιράν & η απειλή πολύ μεγάλης ανάφλεξης

Ούτε η Ελλάδα θα σωθεί πουλώντας βλήματα στη Σαουδική Αραβία, ούτε η Σαουδική Αραβία χρειάζεται την Ελλάδα για να βρει βλήματα. 
Δυστυχώς, όμως, τα παλληκάρια του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν το μυαλό που απαιτείται για να θέσουν στον εαυτό τους το ερώτημα: 
«Ποιος ωφελείται από το «έγκλημα»; 

Ποιος και γιατί θέλει να εμπλέξει την Ελλάδα τώρα σε μια τέτοια υπόθεση;»

Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στο άνοιγμα ενός νέου, πολύ πιο επικίνδυνου κεφαλαίου στη Μέση Ανατολή. 
Οι δυσκολίες που συναντά δεν έχουν αποτρέψει τον κ. Νετανιάχου από τη διακηρυγμένη επιθυμία του να χτυπήσει το Ιράν, που τον έφερε σε σύγκρουση με τον Ομπάμα. 
Η Μοσάντ και οι αρχηγοί των Επιτελείων πλην ίσως της Αεροπορίας ήταν αντίθετοι μέχρι τώρα, αλλά φαίνεται ότι ο κ. Νετανιάχου  τους άλλαξε με άλλους που συμφωνούν μαζί του ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει η κατάσταση με το Ιράν. 
Αλλά και οι πιο εξτρεμιστικές δυνάμεις στο (διχασμένο) κατεστημένο των ΗΠΑ δεν θέλουν να αποδεχτούν μια στρατηγική ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή, πολύ χειρότερη από αυτή του Βιετνάμ. 

Γιατί τώρα, όχι μόνο ο ‘Ασαντ και οι Αγιατολά είναι στη θέση τους, όχι μόνο οι Αμερικανοί είναι σε σοβαρή αδυναμία να διαλέξουν ποιο σύμμαχό τους να προδώσουν (τους Κούρδους ή την Τουρκία), αλλά κυρίως γιατί είναι ένας βασικός παγκόσμιος εχθρός τους, η Ρωσία του Πούτιν, που έχει αποκτήσει το πάνω χέρι στη Μέση Ανατολή, μετά τη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία το 2015.

Ο φιλόδοξος και εξτρεμιστής πρίγκηπας Σάλμαν που πήρε με πραξικόπημα την εξουσία στη Σαουδική Αραβία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του Ισραήλ, έχει κύριο πρόγραμμά του να εξαπολύσει πόλεμο κατά του Ιράν. Και ζητάει τώρα από τον Νετανιάχου να επιτεθεί κι αυτός στον Λίβανο εναντίον της Χεζμπολά, για να μην είναι μόνος του.

Η προετοιμασία νέου, πολύ μεγάλου και ενδεχομένως πυρηνικού πολέμου στη Μέση Ανατολή εξηγεί το (βιαστικό και γι’ αυτό αποτυχημένο) πραξικόπημα στην Τουρκία πέρυσι, τις πρόωρες εκλογές στη Βρετανία (για να ξεμπερδέψουν με τον ηγέτη του βρετανικού αντιπολεμικού κινήματος Κόρμπιν, που εξελέγη Πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος της χώρας και έχει τώρα ξεπεράσει τη Μέι στις δημοσκοπήσεις),  αλλά και την πρεμούρα να λυθεί το κυπριακό, δηλαδή να καταλυθεί το κυπριακό κράτος και να περάσει υπό τον απόλυτο έλεγχο, όχι φυσικά της Τουρκίας, αλλά των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του Ισραήλ (θα δούμε αν και τι μερίδιο θα αντιστοιχεί και στην Τουρκία, αποκλείεται όμως σε κάθε περίπτωση να της επιτρέψουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο του νησιού).

Είναι σκόπιμο η Ελλάδα, ποιο εθνικό της συμφέρον άραγε εξυπηρετεί, η απόλυτη ταύτιση, από τη σημερινή κυβέρνηση, της πολιτικής της χώρας με τις πιο εξτρεμιστικές, καθαρά ολοκληρωτικές και επικίνδυνες δυνάμεις του (διχασμένου) παγκόσμιου κατεστημένου;

Έχει μέλλον οποιοδήποτε έθνος αν αυτές οι δυνάμεις επικρατήσουν στην ανθρωπότητα; 
Αλλά και πως είναι βέβαιοι οι αυτουργοί αυτής της πολιτικής ότι θα νικήσει το στρατόπεδο που υποστηρίζουν;

Να αποτολμήσω εγώ μια πρόβλεψη για το τι θα γίνει στο τέλος με τις πολιτικές που εφαρμόζουμε; 
Αν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί τα βρούνε με την Τουρκία, θα πουλήσουν σε πέντε λεπτά Ελλάδα και Κύπρο, και θα στείλουν αμέσως στην Ελβετία τον Τσίπρα και τον Αναστασιάδη να τερματίσουν, χωρίς κανένα δημοψήφισμα, τον βίο του κυπριακού κράτους.

Αν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί δεν τα βρούνε με την Τουρκία και πάνε σε σύγκρουση μαζί της θα μας βάλουν να χτυπηθούμε εμείς μαζί της, για να ανοίξουν και δυτικό μέτωπο στον Ερντογάν, όπως μας έβαλαν οι Αγγλογάλλοι να φτάσουμε στον Σαγγάριο το 1922 και μετά έκοβαν τα χέρια των Ελλήνων που δοκίμαζαν να ανέβουν στα καράβια τους έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη.

‘Οσο για το τι θα συμβεί στη χώρα, αν εμπλακεί στην ιστορία της Μέσης Ανατολής, προτιμώ να μην το σκέφτομαι.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αντι-ιμπεριαλιστής, αντι-αμερικανός ή δημοκράτης, λίγο μυαλό στο κεφάλι χρειάζεται νάχει, για να καταλάβει ότι όταν μαζεύονται τα βαρύτερα σύννεφα πάνω από την περιοχή μας, από το 1945, καλό θάναι να αποφύγει πάση θυσία τις εμπλοκές σε μια τέτοια περιοχή.

Σε όλο τον κόσμο εκφράζονται, ακόμα και από τις πιο φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις και καταστάσεις σοβαρές αμφιβολίες για το μέλλον και της αμερικανικής γεωπολιτικής ηγεμονίας και της δυτικής οικονομικής ηγεμονίας.

Μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο, έχουμε ένα πολιτικό προσωπικό που μοιάζει να έχει οπισθοχωρήσει στη νοοτροπία τριτοκλασάτου οπαδού του «ελεύθερου κόσμου» της δεκαετίας του 1950, για να μη χρησιμοποιήσουμε πιο βαριές εκφράσεις. Η ασυναρτησία, ο καιροσκοπισμός και η αμορφωσιά παντρεύτηκαν την υποτέλεια και εγκυμονούν καταστροφές.

Γιατί έβαλαν την Ελλάδα να κάνει την βρωμοδουλειά;

Επειδή η Ελλάδα είναι μια χώρα που η κύρια εξωτερική απειλή ασφάλειας προήλθε μετά το 1949, από τους ίδιους τους … «συμμάχους» της, την Τουρκία δηλαδή, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ και της Βρετανίας (πογκρόμ Ελλήνων στην Πόλη, δικτατορία του 1967, εισβολή στην Κύπρο υπό τη γενική διεύθυνση του κ. Κίσσινγκερ και σήμερα ασκούντως βαρύνουσα επιρροή στην πολιτική Τραμπ), ακόμα και συντηρητικοί, φιλοαμερικανοί, φιλοΝΑΤΟικοί πολιτικοί αναζήτησαν δυνάμεις στήριξης σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, για να αντισταθούν στη δυτική πίεση. 

Το έκανε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο Βάσσος Λυσσαρίδης, ο Σπύρος Κυπριανού, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο Γεράσιμος Αρσένης και, φυσικά, ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Μετά το 1996, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκλήθη να «προσαρμόσει» την εξωτερική της πολιτική προς τα κελεύσματα της Αυτοκρατορίας, δηλαδή να καταστρέψει ει δυνατόν μόνη της τις σχέσεις με τη Ρωσία, τους ‘Αραβες, τους Κούρδους, το Ιράν, τους Σέρβους, τους Αρμένιους κλπ., όλα δηλαδή τα «αντιστηρίγματα» της χώρας, και το έκανε με μερική εξαίρεση την κυβέρνηση Καραμανλή του νεώτερου στην Ελλάδα και Παπαδόπουλου στην Κύπρο.

Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. 
Έπρεπε αυτές οι σχέσεις να διαρραγούν οριστικά, να εκτεθεί η Ελλάδα, να μην μπορεί ποτέ να ξαναφτιάξει σχέσεις εμπιστοσύνης.

Έστειλε τον σύμβουλό του Ρόντο ο Γ.Α.Π. στο Βελιγράδι να κάνει τη δουλειά, την έκανε και μετά γύρισε στην Αθήνα και εξήγησε, χαρτί και καλαμάρι στον Μίχα της Ελευθεροτυπίας πως εργάσθηκε για να αποτύχει το ρωσικό σχέδιο για τη Σερβία, να μην έχουν ποτέ πια Σέρβοι και Ρώσοι εμπιστοσύνη στους ‘Ελληνες. 

Φροντίσανε να δώσει η κυβέρνηση Σημίτη τον Οτσαλάν στην Τουρκία, να εκτεθεί η Ελλάδα στους Κούρδους και παγκοσμίως. 
Μας βάλανε εμάς να δώσουμε (ακυρώθηκε τελικά λόγω της δημοσιότητας) όπλα στο Αζερμπαϊτζάν, λες και δεν μπορούσε να τα βρει από αλλού, για να χαλάσουνε τις σχέσεις μας με την Αρμενία.

Τώρα, αφού πήραν την κυριαρχία σε θέματα οικονομικής πολιτικής, αφού μετέτρεψαν το χρέος από όπλο της Ελλάδας σε όπλο των δανειστών, αφού λεηλάτησαν τις τράπεζες και τη δημόσια περιουσία Ελλάδας και Κύπρου, οδηγούν τον ελληνισμό στην κατάργηση της συγκροτημένης κρατικής του ύπαρξης, με την απόσπαση των βαριών χαρτιών που ακόμα διαθέτει:

●►Του κυπριακού κράτους

●►Του ελέγχου του Αιγαίου, της Κρήτης, της Βόρειας Ελλάδας

●►Της τεράστιας, έστω κι αν παραμένει παντελώς αναξιοποίητη, παγκόσμιας πολιτιστικής ακτινοβολίας της Ελλάδας

Στο τέλος θα μπορούσαν ίσως και να μας πετάξουν από την ΕΕ, όχι για τους λόγους που θα ήθελαν αυτοί που προσβλέπουν στην αποκατάσταση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, αλλά για τους ακριβώς αντίθετους.

Ελπίζουμε ότι, και η παρέμβαση Φίλη, και άλλες αντιδράσεις, όπως αίφνης τον Μίκη Θεοδωράκη, θα οδηγήσουν τον Πρωθυπουργό, σε άμεση ακύρωση της πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία και ότι η αντιπολίτευση θα στηρίξει αυτή την απόφαση, κάνοντας, για μια φορά έστω, εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τη μικροκομματική ανοησία να κυριαρχεί επί του λαϊκού και εθνικού συμφέροντος.

Η ιστορία αυτή θα μπορούσε ίσως να μας βγει και σε καλό, αν ο κ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνειδητοποιούσαν τους κινδύνους που ελλοχεύουν στο πιο χαοτικό περιβάλλον που έχει ζήσει η ανθρωπότητα, περιλαμβανομένης της Μεσογείου και της ΕΕ, τουλάχιστον μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Ελπίζω επίσης ότι οι παρεμβάσεις αυτές θα βοηθήσουν τον κ. Τσίπρα να κατανοήσει, μαζί και το κόμμα του (όπως και την αντιπολίτευση), προ πολλού μεταμορφωθέν σε άβουλο – και, ας μου επιτραπεί, όχι ιδιαιτέρως αξιοπρεπή – εκτελεστή των πρωθυπουργικών εντολών, έστω και κατόπιν εορτής, ότι χρειάζεται εξωτερική και αμυντική πολιτική, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, αλλά δική μας, ιθαγενής πολιτική.

«Δεν υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου», βάζει τον ήρωά του να λέει ο Αλέξανδρος Κοτζιάς στην «Πολιορκία», συμπυκνώνοντας, σε μια φράση, το νόημα της ελληνικής τραγωδίας, όχι μόνο της δεκαετίας του ’40, όπου τοποθετείται το μυθιστόρημά του, αλλά ολάκερης της νεώτερης ιστορίας μας, μετά το 1821.

                                                   Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

                                                           NOVEMBER 27, 2017