Τοπίο με Ερείπια ... η «γλυκιά Γαλλία»!

Ένας αγαπητός μου φίλος, γυρίζοντας από το Παρίσι, πόλη από την οποία λείπουμε εδώ και πολλά χρόνια, μας έκανε μία απογοητευτική περιγραφή της παρακμής και της διάλυσης της «douce France»(«γλυκιάς Γαλλίας»). 
Δηλαδη της εξαφάνισης της ταυτότητας της μέσα στο μεγάλο καζάνι της αναγκαστικής παγκοσμιοποίησης. 

Όχι μόνον στις περιφέρειες, αλλά ακόμη και στις ιστορικές συνοικίες, όπως στη Montmartre, συναντάς πλέον ένα Γάλλο, μάλλον έναν λευκό, κάθε δέκα, είκοσι άτομα. 

Και αυτοί οι ξένοι μιλούν στη γλώσσα τους, ντύνονται σύμφωνα με τις συνήθειες τους, έχουν τα μαγαζιά τους, ζουν μία παράλληλη ζωή και απόλυτα μη ενσωματωμένη με εκείνη των γηγενών. 

Ακόμη περισσότερο, δεν δείχνουν καμία επιθυμία και κανένα ενδιαφέρον να ενσωματωθούν. 
Δεν αγαπούν τη Γαλλία, ούτε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. 

Χωρίς αμφιβολία, αντιλαμβάνονται ότι, σε λίγα χρόνια, θα έχουν το πάνω χέρι χάρη στη γονιμότητα των γυναικών τους, όπως είχε προφητεύσει ο Αλγερινός Boumedienne και όπως επανέλαβε, πριν λιγες μέρες, ο Τούρκος Ερντογάν. 

Ενώ την ίδια στιγμή, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να φτιάχνουν νόμους με τους οποίους είναι πιο εύκολο να δίνεται το διαζύγιο, να γίνονται εκτρώσεις, να αλλάζεις φύλο, να αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην ευθανασία, να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι κλπ.

Η βιολογική μας αυτοκτονία ξεκινά από μακριά και είναι μέρος ενός ευρύτερου φαινομένου, που αποτελείται από κόμπλεξ, τύψεις, φόβους, ήττες, πάντα εντέχνως τροφοδοτημένες και φουσκωμένες στο έπακρο, με αποτέλεσμα να παραλύει η θέληση μας και να δημιουργείται μία υποκουλτούρα που εξυμνεί την αταξία, την αρνητικότητα, τον υποκειμενισμό, το μηδενισμό, το ζωώδη ηδονισμό και κάθε είδους διαστροφή. 

Καλλιεργήσαμε, με πεποίθηση και με πείσμα, το «τίποτα» & επευφημήσαμε τους δασκάλους του «τίποτα»  επί μακρόν. 
Τώρα συλλέγουμε τους καταστροφικούς καρπούς αυτής της αντι-εκπαίδευσης.

Η Ευρώπη σήμερα ή μάλλον καλύτερα όλη η Δύση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απόκοσμο, έρημο, στοιχειωμένο τοπίο με ερείπια, μέσα στο οποίο περιπλανιόμαστε αμήχανοι και ζαλισμένοι, όμοιοι με ζωντανούς νεκρούς μετά από μία αδιανόητη καταστροφή. 

Η καταναλωτική πόλη είναι το νεκροταφείο μας και εμείς είμαστε τα ζόμπι της λεγόμενης ευημερίας, εκφυλισμένοι απόγονοι μιας δυνατής και υγιούς ράτσας εργαζομένων, πατέρων και μητέρων, ικανών για αλτρουισμό και αυτοθυσία, εργαζομένων με την λατρεία της τιμιότητας, χριστιανών που έπαιρναν στα σοβαρά τα πράγματα του Θεού.

«Τοπίο με ερείπια» είναι ο τίτλος ενός από τα βιβλία του Piero Buscaroli, μία εξαιρετική φιγούρα μουσικολόγου, δημοσιογράφου και εκλεκτικού μελετητή, που άφησε αυτό τον κόσμο στις 15 Φεβρουαρίου του 2016 και μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της politically correct κουλτούρας. 
Βλέπετε, ήταν πολύ «δεξιός» για να του αφιερώσει το κατεστημένο δύο λόγια εκτίμησης, εάν όχι αγάπης, σε αυτόν που, μεταξύ των άλλων, έκανε γνωστούς στην Ιταλία συγγραφείς σχεδόν άγνωστους, όπως ο Ρουμάνος Vintila Horia και που έγραψε μία μνημειώδη βιογραφία του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Δεν πρόκειται για κάτι καινούριο, τα καλά σαλόνια της ιταλικής κουλτούρας, ανέκαθεν, ήταν αποκλειστικό μονοπώλιο της αριστεράς (Σ.τ.Μ. όπως βλέπετε αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό «προνόμιο»). Κατά συνέπεια, οι ενθουσιώδεις έπαινοι γίνονται σε όποιον επικαλείται την αξιοπρέπεια του ομοφυλοφιλικού γάμου και την απεριόριστη είσοδο μεταναστών, με στόχο (τον οποίο ούτε καν κρύβουν πλέον) να χρησιμοποιηθούν οι ψήφοι τους όταν θα αποκτήσουν την υπηκοότητα. 

Αυτοί λοιπόν οι ενθουσιώδεις έπαινοι συνοδεύονται από το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα αυτών των σαλονιών να κηρύττουν τον εξοστρακισμό όσων δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα τους. 

Γι΄ αυτό η συμπεριφορά τους προς τον Buscaroli δεν πρέπει να μας εκπλήσσει και πράγματι δεν εξέπληξε κανέναν. 

Θα αποτελούσε έκπληξη εάν ζούσαμε σε μία κανονική χώρα, αντίθετα ζούμε σε μία χώρα όπου η κουλτούρα φτιάχνεται από μία κάστα διανοουμένων που πιστεύουν ότι είναι η πρωτοπορία και ξέρουν μόνον να κουνάνε το δάκτυλο εναντίον όσων δεν τους αρέσουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έχουν συσσωρεύσει μία ιστορική καθυστέρηση τουλάχιστον πενήντα ετών. 

Αλλά προσοχή, το τοπίο με τα ερείπια δεν είναι μόνον γύρω μας, δεν είναι μόνον η Ευρώπη κατεστραμμένη από μία εκκοσμικευμένη ομολογοποίηση και από μία αντικατάσταση των λαών χωρίς προηγούμενο.

 Αυτό (το τοπίο) είναι επίσης, μέσα στον καθένα από εμάς. 

Εμείς οι μοντέρνοι, εμείς οι μετα-χριστιανοί, εμείς οι πολίτες της τρίτης χιλιετίας καλούμαστε να αναλογιστούμε τις πτωχευμένες υπάρξεις μας, την πίστη μας σε θρησκείες νέων ψεύτικων θεών όπως τα αυτοκίνητα, τα χρήματα, ο ναρκισσισμός, η απεριόριστη ηδονή κλπ. 

Η μοιραία αποδυνάμωση μας ξεκίνησε πολύ καιρό πριν και προηγείται αρκετά από την έναρξη της εισβολής των λεγόμενων προσφύγων, η οποία, ωστόσο, σχεδιάστηκε προσεκτικά και καθοδηγείται σχεδόν με επιστημονικά κριτήρια από όσους, όπως ο George Soros, έχουν αποφασίσει ότι η Ευρώπη θα πρέπει να πάψει να υπάρχει.

Εμείς δεν πιστεύουμε πια στους εαυτούς μας, και έχουμε δίκιο, γιατί δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε στο τίποτα, αν και αυτό το τίποτα, στην πραγματικότητα είμαστε εμείς και ο κόσμος μας. Ένας κόσμος φτιαγμένος πλέον μόνον από ανούσια υλικά πράγματα. 

Ταυτόχρονα καλλιεργούμε συναισθήματα ενοχής τα οποία μας αφαιρούν την υπερηφάνεια και την πίστη στο μέλλον μας. 

Αποφασίσαμε να φορτωθούμε στις πλάτες μας την ευθύνη για όλα τα δεινά του κόσμου, και όχι μόνον εκείνα τα ιστορικά, αλλά ακόμη και εκείνα της φύσης. 

Αισθανόμαστε ένοχοι διότι υπάρχει κάποιος που θέλει να μας κάνει να αισθανόμαστε ένοχοι.  

Σε πολλά δημοτικά σχολεία τα παιδιά διδάσκονται να παίζουν βόλεϊ καθισμένα στο έδαφος, για να καταλάβουν τι σημαίνει να μην έχεις πόδια (!) ή με τα μάτια δεμένα για να αντιληφθούν τι σημαίνει να είσαι τυφλός(!). 

Εν τω μεταξύ όμως - περίεργη αντίφαση -  έχουμε «ειδικούς» να επισκέπτονται τις σχολικές τάξεις για να εξηγήσουν ότι οι ανάπηροι είναι άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι και ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ του να είσαι πάνω σε αναπηρικό καρότσι και να περπατάς με τα πόδια σου.

Εν ολίγοις, όποιος δεν είναι ανάπηρος πρέπει να νοιώσει ένοχος επειδή δεν είναι. 

Ταυτόχρονα όμως, η αναπηρία δεν υπάρχει, είναι μία νοητική κατασκευή, μία προκατάληψη, μία μορφή ρατσισμού!

Άλλοι «ειδικοί», προερχόμενοι από τις LGBT οργανώσεις, πηγαίνουν στις τάξεις για να εξηγήσουν ότι το αρσενικό και το θηλυκό δεν υπάρχουν, ότι είναι μία προκατάληψη, μια κοινωνική κατασκευή. 

Με άλλα λόγια, να ρωτάς ένα παιδάκι πως λένε τον μπαμπά του και τη μαμά του είναι ένα έγκλημα ρατσιστικού τύπου.

Εκείνος ο φίλος από το Παρίσι που λέγαμε πριν, μας είπε επίσης και κάτι ακόμα, πως ο καθεδρικός ναός της Notre - Dame έγινε ένα είδος πολυσύχναστου παζαριού, όπου δεν μπορείς να ευχαριστηθείς πέντε λεπτά ησυχίας για να προσευχηθείς. 

Ακούς συνεχώς τις μαγνητοφωνημένες φωνές που προσκαλούν τους τουρίστες να επισκεφτούν τους «χριστιανικούς θησαυρούς». 
Αυτοί οι τουρίστες φυσικά δεν γνωρίζουν ότι ο καθεδρικός ναός δεν είναι εκείνος ο πρωταρχικός του Μεσαίωνα, αλλά ο ανακατασκευασμένος από τον Viollet - le - Duc, γιατί οι επαναστάτες το 1789 του είχαν προκαλέσει μεγάλες ζημιές.

 Αυτό βέβαια είναι κάτι που έξαλλου ούτε οι μαθητές το γνωρίζουν, μια που δεν το διδάσκονται. 

Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; 

Εάν η 14η Ιουλίου είναι η γαλλική εθνική εορτή, πρέπει να προωθηθεί η ιδέα ότι ο Διαφωτισμός και η Επανάσταση σηματοδότησαν την έναρξη του ‘μεγαλειώδους προοδευτικού πεπρωμένου’. 

Με το κεφάλι του κυβερνήτη Bernard de Launay να μεταφέρεται στους δρόμους του Παρισιού στην κορυφή ενός κονταριού, όπως θα έκανε μία αιμοδιψής φυλή κανίβαλων.

Ιδού, αυτή είναι η σημερινή Γαλλία, η σημερινή Ευρώπη, κόρη του Διαφωτισμού και της Επανάστασης. 

Μία Ευρώπη χωρίς ταυτότητα, γιατί το παρελθόν ήταν κακό και έπρεπε να διαγραφεί και το παρόν να ξαναγραφεί ξεκινώντας από το μηδέν, από μία λευκή σελίδα. 

Η λευκή σελίδα ήταν εκείνη του «ορθολογισμού». 
Τώρα βλέπουμε που μας έφερε αυτός ο «ορθολογισμός», ένας «ορθολογισμός» αδίστακτος, χωρίς Θεό και χωρίς ευγνωμοσύνη για τους προγόνους.

Εάν λοιπόν αυτή είναι η κατάσταση, τι μπορούμε να κάνουμε; 

Ειλικρινά, όχι πολλά. 

Μπορούμε να επιλέξουμε να αλλάξουμε πορεία, να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας. 

Ίσως είναι ήδη βέβαια αργά... Ωστόσο, μπορούμε να προσευχηθούμε…

                                                   Άρθρο του Francesco Lamendola 

                                                                                            Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

                                      ΠΗΓΗ:theodotus.blogspot.gr/2017/05/blog-post_10.html